Seizoen 2023-2024
Terugblik op het seizoen 2023-2024
3 RECR. B (Voetbal Vlaanderen) - 4e plaats (40 punten)
3 RECR. B (Voetbal Vlaanderen) - 4e plaats (40 punten)
Typische eindeseizoenswedstrijd
Een zondag namiddag waarin het zonnetje schijnt en waarin de passie en grinta ontbrak. Dan weet je wat je kan verwachten. Geen drie punten voor Rood-Wit en een zware nederlaag.
“OH Fortuna mag het veld niet af gaan met de drie punten”, aldus onze coach op 26 november. En we lazen ook in de Whatsapp-groep dat “we MEE gingen bepalen wie er kampioen zou worden.” Nog voor de wedstrijd was duidelijk dat Ostan kampioen was geworden. De bezoekers waren immers op de vorige speeldag twee punten verloren en daarvan werd gebruik gemaakt. Voor Rood-Wit stond er enkel nog wat eer op het spel, hoger of lager dan plek vier konden we niet gaan.
Rood-Wit was zwak aan de wedstrijd begonnen en OH Fortuna profiteerde optimaal. Na nog geen tien minuten voetballen was het duidelijk dat dit een lange namiddag zou worden. De bezoekers kwamen op voorsprong en hadden ook al tegen de paal getrapt. De thuisploeg kon er bijzonder weinig tegenover zetten. Er was geen druk, geen aansluiting en geen kansen. Het was alsof we de speelbal waren van de tegenstander…
Halfweg de eerste helft kon dan ook het tweede doelpunt niet uitblijven, simpel uitgespeeld en simpel scoren. Er zat ook niets in bij Rood-Wit, geen greintje goesting, geen beleving. Het was enkel onze coach die hier vandaag wilde dat OH Fortuna zonder drie punten naar huis trok vanmiddag. En alleen kan je jammer genoeg geen wedstrijden winnen of iets van punten pakken. Dat de bezoekers nog een derde keer zou scoren, stond echter in de sterren geschreven.
En toch was er bij de rust nog hoop. Na het derde doelpunt van OH Fortuna bleef Rood-Wit op zoek naar een houvast. Die kwam er ook. Lotfi en Bilal combineerden in de zestien en het was die laatste die de bal tegen de touwen joeg. Het sein voor de thuisploeg om er nog drie minuten vol aan te gaan en de rust te gebruiken om de neuzen in dezelfde richting te krijgen. Het moest maar eens voorvallen dat er op de laatste speeldag nog een remontada kwam.
Helaas, het bleef bij dromen. Rood-Wit was even goed aan de tweede helft begonnen als het de eerste helft was begonnen. En daar profiteerde OH Fortuna van. In vijf minuten tijd was er van al de hoop die er toch nog was, helemaal weg. Eerst was er een doelpuntje dat goed werd uitgespeeld, het tweede was een kopbal die aan de eerste paal binnen ging. Het stond dan al 1-5 en er was nog meer dan een half uur te spelen. Neen, de punten gingen mee naar Fortuna.
De thuisploeg wist het niet meer, Mourad werd naar de kant gehaald en later ook Tarik. Twee spelers die hun wederoptreden hebben gevierd vandaag. Voor hen mocht het seizoen misschien nog wel even doorgaan, maar de meesten zijn toch blij dat er na dit laatste fluitsignaal even geen voetbal meer is. Zoveel frustratie, zoveel negativiteit in de ploeg. Zo veel zelfs dat het licht bij Matthew even uit ging. Hij had immers al een gele kaart en ging dan reageren na een fout. Vroegtijdig gaan douchen.
Met tien tegen elf was het een onmogelijke opdracht om nog een remontada in elkaar te knutselen. Het was vooral schade beperken. De thuisploeg had vooral het geluk dat de bezoekers al met de rest van het seizoen bezig waren. Zij moeten immers nog vol aan de bak in de promotiewedstrijden. Er werden wenkende kansen gemist en het doelkader werd nog een keer geraakt. En Rood-Wit? Dat keek naar de klok: nog een tiental minuten.
In de slotfase van de wedstrijd scoorde OH Fortuna nog een zesde keer, maar werd ook Robby neergeduwd in de zestien. De scheids wees naar de stip, dit tot onvrede van de bezoekers. Invaller Wassim zette zich achter de bal en knalde het leer in de bovenhoek. Het was het laatste wapenfeit van dit seizoen voor Rood-Wit. Het eindigt dus op een vierde plaats, op ruime afstand van kampioen Ostan en runner-up OH Fortuna.
“OH Fortuna mag het veld niet af gaan met de drie punten”, aldus onze coach op 26 november. En we lazen ook in de Whatsapp-groep dat “we MEE gingen bepalen wie er kampioen zou worden.” Nog voor de wedstrijd was duidelijk dat Ostan kampioen was geworden. De bezoekers waren immers op de vorige speeldag twee punten verloren en daarvan werd gebruik gemaakt. Voor Rood-Wit stond er enkel nog wat eer op het spel, hoger of lager dan plek vier konden we niet gaan.
Rood-Wit was zwak aan de wedstrijd begonnen en OH Fortuna profiteerde optimaal. Na nog geen tien minuten voetballen was het duidelijk dat dit een lange namiddag zou worden. De bezoekers kwamen op voorsprong en hadden ook al tegen de paal getrapt. De thuisploeg kon er bijzonder weinig tegenover zetten. Er was geen druk, geen aansluiting en geen kansen. Het was alsof we de speelbal waren van de tegenstander…
Halfweg de eerste helft kon dan ook het tweede doelpunt niet uitblijven, simpel uitgespeeld en simpel scoren. Er zat ook niets in bij Rood-Wit, geen greintje goesting, geen beleving. Het was enkel onze coach die hier vandaag wilde dat OH Fortuna zonder drie punten naar huis trok vanmiddag. En alleen kan je jammer genoeg geen wedstrijden winnen of iets van punten pakken. Dat de bezoekers nog een derde keer zou scoren, stond echter in de sterren geschreven.
En toch was er bij de rust nog hoop. Na het derde doelpunt van OH Fortuna bleef Rood-Wit op zoek naar een houvast. Die kwam er ook. Lotfi en Bilal combineerden in de zestien en het was die laatste die de bal tegen de touwen joeg. Het sein voor de thuisploeg om er nog drie minuten vol aan te gaan en de rust te gebruiken om de neuzen in dezelfde richting te krijgen. Het moest maar eens voorvallen dat er op de laatste speeldag nog een remontada kwam.
Helaas, het bleef bij dromen. Rood-Wit was even goed aan de tweede helft begonnen als het de eerste helft was begonnen. En daar profiteerde OH Fortuna van. In vijf minuten tijd was er van al de hoop die er toch nog was, helemaal weg. Eerst was er een doelpuntje dat goed werd uitgespeeld, het tweede was een kopbal die aan de eerste paal binnen ging. Het stond dan al 1-5 en er was nog meer dan een half uur te spelen. Neen, de punten gingen mee naar Fortuna.
De thuisploeg wist het niet meer, Mourad werd naar de kant gehaald en later ook Tarik. Twee spelers die hun wederoptreden hebben gevierd vandaag. Voor hen mocht het seizoen misschien nog wel even doorgaan, maar de meesten zijn toch blij dat er na dit laatste fluitsignaal even geen voetbal meer is. Zoveel frustratie, zoveel negativiteit in de ploeg. Zo veel zelfs dat het licht bij Matthew even uit ging. Hij had immers al een gele kaart en ging dan reageren na een fout. Vroegtijdig gaan douchen.
Met tien tegen elf was het een onmogelijke opdracht om nog een remontada in elkaar te knutselen. Het was vooral schade beperken. De thuisploeg had vooral het geluk dat de bezoekers al met de rest van het seizoen bezig waren. Zij moeten immers nog vol aan de bak in de promotiewedstrijden. Er werden wenkende kansen gemist en het doelkader werd nog een keer geraakt. En Rood-Wit? Dat keek naar de klok: nog een tiental minuten.
In de slotfase van de wedstrijd scoorde OH Fortuna nog een zesde keer, maar werd ook Robby neergeduwd in de zestien. De scheids wees naar de stip, dit tot onvrede van de bezoekers. Invaller Wassim zette zich achter de bal en knalde het leer in de bovenhoek. Het was het laatste wapenfeit van dit seizoen voor Rood-Wit. Het eindigt dus op een vierde plaats, op ruime afstand van kampioen Ostan en runner-up OH Fortuna.
Zure Pasen
Er is een einde gekomen aan de mooie reeks waarin Rood-Wit vertoefde de laatste weken. De enige wedstrijd, volgende week tegen OH Fortuna, wordt wellicht titelbepalend.
De paaseieren zijn nauwelijks verteerd, maar enkele spelers van Rood-Wit hebben niet van de zoetigheden kunnen genieten de afgelopen dagen. Het was zoeken naar elf spelers. Een helse opdracht die jammer genoeg niet tot een goed einde werd gebracht, waardoor er zaterdag werd beslist om forfait te geven voor de wedstrijd tegen Vosberg Sport.
De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het de afgelopen weken wel meermaals zwoegen was om aan elf spelers te geraken. Dit is een accident du parcours, maar wel eentje dat eraan zat te komen. Niet genoeg spelers en dan wordt je gedwongen om beslissingen te nemen die niemand graag doet, zeker niet als je al zeven overwinningen op rij hebt staan.
Zeven overwinningen op rij, dat kan enkel Rood-Wit zeggen dit seizoen in deze competitie. Even leek het er nog op dat we ons favoriete woord, de lentetitel, nog eens van onder het stof konden halen. Maar helaas. Ostan kan ons nog evenaren en zal wellicht nog zes op zes nodig hebben voor de titel.
En zo heeft Vosberg Sport er zomaar drie punten cadeau bij. In de stand betekent dat wij de derde plaats uit ons hoofd moeten zetten, morgen kan de kloof met FC Belgica vier punten bedragen. Eerder zal het nog knokken worden om de vierde plaats te behouden, want mits winst komt Berkenrode tot op één puntje.
Er rest ons nog één wedstrijd, de thuiswedstrijd tegen OH Fortuna. De tegenstander staat zij aan zij met Ostan in de race voor de titel en heeft dus alle punten nodig. Hopelijk zijn de paaseieren dan gezakt en kunnen we nog een laatste keer knallen in deze competitie.
De paaseieren zijn nauwelijks verteerd, maar enkele spelers van Rood-Wit hebben niet van de zoetigheden kunnen genieten de afgelopen dagen. Het was zoeken naar elf spelers. Een helse opdracht die jammer genoeg niet tot een goed einde werd gebracht, waardoor er zaterdag werd beslist om forfait te geven voor de wedstrijd tegen Vosberg Sport.
De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het de afgelopen weken wel meermaals zwoegen was om aan elf spelers te geraken. Dit is een accident du parcours, maar wel eentje dat eraan zat te komen. Niet genoeg spelers en dan wordt je gedwongen om beslissingen te nemen die niemand graag doet, zeker niet als je al zeven overwinningen op rij hebt staan.
Zeven overwinningen op rij, dat kan enkel Rood-Wit zeggen dit seizoen in deze competitie. Even leek het er nog op dat we ons favoriete woord, de lentetitel, nog eens van onder het stof konden halen. Maar helaas. Ostan kan ons nog evenaren en zal wellicht nog zes op zes nodig hebben voor de titel.
En zo heeft Vosberg Sport er zomaar drie punten cadeau bij. In de stand betekent dat wij de derde plaats uit ons hoofd moeten zetten, morgen kan de kloof met FC Belgica vier punten bedragen. Eerder zal het nog knokken worden om de vierde plaats te behouden, want mits winst komt Berkenrode tot op één puntje.
Er rest ons nog één wedstrijd, de thuiswedstrijd tegen OH Fortuna. De tegenstander staat zij aan zij met Ostan in de race voor de titel en heeft dus alle punten nodig. Hopelijk zijn de paaseieren dan gezakt en kunnen we nog een laatste keer knallen in deze competitie.
Bal Marginale pakt drie punten in Hove
Moeilijk gaat ook. Rood-Wit kende een lastige namiddag op het veld van Familia Academia, maar sleepte de drie punten over de streep. Dat maakt zeven overwinningen op rij. Hoezo is dit geen reeks, coach?
Nadat vorige week Union Malinese forfait gaf en dus Rood-Wit een vrijgeleide richting nieuwe driepunter gaf, was het vandaag weer voetballen-dag. De bezoekers konden voor het eerst sinds lang nog eens rekenen op Bilal, die zijn taken mocht doen op de flank. Verder stelde de coach ook weer de vertrouwde namen op. Er waren twee bankzitters, genoeg om iets te doen kantelen als dat nodig moest zijn.
Aan creativiteit geen gebrek in de openingsfase van de wedstrijd. Rood-Wit kreeg meteen een paar goeie kansen en ook aan de overkant moest Jackson zich tonen op een paar goeie momenten van de thuisploeg. Na zowat tien minuten voetballen werd Lotfi de diepte in gestuurd en trapte hij het leer tegen de touwen. Een vroege voorsprong, dit zal wel makkelijk lopen. Althans, dat is wat in onze gedachten om ging.
Scenario's zoals het vorig seizoen was, toen Rood-Wit aanvallend haar wil oplegde en Familia Academia braaf achteruit moest, bleven deze keer echter achterwege. Opvallend hoe dat na het doelpunt van Rood-Wit het geweer van schouder werd veranderd. Niet meer zoeken naar de aanval, maar wel vol overgave werken voor elke morzel grond. De thuisploeg kreeg de mogelijkheden om de score gelijk te trekken, maar botste op de lat.
De thuisploeg was full force in de aanval getrokken en dat zorgde voor ruimte in de rug van de verdediging. Rood-Wit deed daar echter bijzonder weinig mee. Het kreeg hier en daar wel de kans om een counter op te zetten, maar steevast bleef het bij goeie bedoelingen. Zo trokken we met een kleine voorsprong richting kleedkamers. In het achterhoofd zat dat dit wel genoeg was voor de drie punten. Dat toonden we eerder al tegen Belgica en Heffen.
Het voetbalniveau moest echt wel omhoog in de tweede helft om niet met de daver op het lijf te blijven zitten, maar van bij de start van de tweede helft zag het er niet naar uit dat die opdracht zal worden uitgevoerd. Rood-Wit bleef het werkmannen-plunje aan houden en bleef de arbeid verrichten die nodig was om de voorsprong op het bord te houden. Ondertussen schoot de tegenstander op scherp naar de man in het oranje.
Daardoor geraakte de angel een beetje uit de wedstrijd en dat gaf Rood-Wit de kans om op adem te komen nadat het weer een kans tegen had gekregen. En kansen waren er voornamelijk voor de thuisploeg, op stilstaande fases. De kopballen waren echter niet gekadreerd, waardoor Jackson op weg leek naar een nieuwe clean sheet onder de lat bij Rood-Wit.
En uiteindelijk bleven de kansen voor Familia Academia ook beperkt, al baarde de aanhoudende druk wel kopzorgen. Het zou toch niet mislopen? Vrije trap van aan de rechterkant voor de thuisploeg. Nog een Rood-Wit lichaam tegen het schot en dan pardoes tegen de paal. Olala. Ondertussen werd een rode kaart uitgedeeld aan een speler van de thuisploeg nadat die Nick tegen de grond had gewerkt.
Met elf tegen tien mochten we dit niet meer weggeven, al moest Jackson nog een goeie save uit zijn mouwen schudden om de gelijkmaker van onder zijn lat weg te halen. Rood-Wit creëerde heel weinig. Een stilstaande fase: Kenny zette zich achter de bal tegen de zijlijn en liet de bal in de korste hoek vallen. De doelman zat er nog maar nét bij. Uiteindelijk weerklonk het laatste fluitsignaal en won 'bal marginale' de match.
Nadat vorige week Union Malinese forfait gaf en dus Rood-Wit een vrijgeleide richting nieuwe driepunter gaf, was het vandaag weer voetballen-dag. De bezoekers konden voor het eerst sinds lang nog eens rekenen op Bilal, die zijn taken mocht doen op de flank. Verder stelde de coach ook weer de vertrouwde namen op. Er waren twee bankzitters, genoeg om iets te doen kantelen als dat nodig moest zijn.
Aan creativiteit geen gebrek in de openingsfase van de wedstrijd. Rood-Wit kreeg meteen een paar goeie kansen en ook aan de overkant moest Jackson zich tonen op een paar goeie momenten van de thuisploeg. Na zowat tien minuten voetballen werd Lotfi de diepte in gestuurd en trapte hij het leer tegen de touwen. Een vroege voorsprong, dit zal wel makkelijk lopen. Althans, dat is wat in onze gedachten om ging.
Scenario's zoals het vorig seizoen was, toen Rood-Wit aanvallend haar wil oplegde en Familia Academia braaf achteruit moest, bleven deze keer echter achterwege. Opvallend hoe dat na het doelpunt van Rood-Wit het geweer van schouder werd veranderd. Niet meer zoeken naar de aanval, maar wel vol overgave werken voor elke morzel grond. De thuisploeg kreeg de mogelijkheden om de score gelijk te trekken, maar botste op de lat.
De thuisploeg was full force in de aanval getrokken en dat zorgde voor ruimte in de rug van de verdediging. Rood-Wit deed daar echter bijzonder weinig mee. Het kreeg hier en daar wel de kans om een counter op te zetten, maar steevast bleef het bij goeie bedoelingen. Zo trokken we met een kleine voorsprong richting kleedkamers. In het achterhoofd zat dat dit wel genoeg was voor de drie punten. Dat toonden we eerder al tegen Belgica en Heffen.
Het voetbalniveau moest echt wel omhoog in de tweede helft om niet met de daver op het lijf te blijven zitten, maar van bij de start van de tweede helft zag het er niet naar uit dat die opdracht zal worden uitgevoerd. Rood-Wit bleef het werkmannen-plunje aan houden en bleef de arbeid verrichten die nodig was om de voorsprong op het bord te houden. Ondertussen schoot de tegenstander op scherp naar de man in het oranje.
Daardoor geraakte de angel een beetje uit de wedstrijd en dat gaf Rood-Wit de kans om op adem te komen nadat het weer een kans tegen had gekregen. En kansen waren er voornamelijk voor de thuisploeg, op stilstaande fases. De kopballen waren echter niet gekadreerd, waardoor Jackson op weg leek naar een nieuwe clean sheet onder de lat bij Rood-Wit.
En uiteindelijk bleven de kansen voor Familia Academia ook beperkt, al baarde de aanhoudende druk wel kopzorgen. Het zou toch niet mislopen? Vrije trap van aan de rechterkant voor de thuisploeg. Nog een Rood-Wit lichaam tegen het schot en dan pardoes tegen de paal. Olala. Ondertussen werd een rode kaart uitgedeeld aan een speler van de thuisploeg nadat die Nick tegen de grond had gewerkt.
Met elf tegen tien mochten we dit niet meer weggeven, al moest Jackson nog een goeie save uit zijn mouwen schudden om de gelijkmaker van onder zijn lat weg te halen. Rood-Wit creëerde heel weinig. Een stilstaande fase: Kenny zette zich achter de bal tegen de zijlijn en liet de bal in de korste hoek vallen. De doelman zat er nog maar nét bij. Uiteindelijk weerklonk het laatste fluitsignaal en won 'bal marginale' de match.
Union Malinese geeft forfait
Union Malinese had op zondag, zo leek het althans, geen zin in een tripje naar Hoboken. Voor het tweede jaar op rij geeft de ploeg uit Zemst forfait.
Bij het maken van de affiche, kijken we altijd naar de foto's van vorig seizoen of kijken we heel uitzonderlijk naar de foto's van dit seizoen. Zo ook deze week voor de affiche klaar te hebben tegen zondag.
Zo gezegd, zo gedaan. Tot we tot het besef kwamen dat Union Malinese zich vorig seizoen niet heeft gewaagd aan een tripje naar Hoboken. Toen gaven ze forfait. In Zemst werd er wél twee keer gevoetbald. Vorig seizoen kon het scorebord niet meer mee en dit jaar was het ook een walk over.
"Daar hebben wij geen zin in", zullen ze gedacht hebben in Zemst. Zaterdagmiddag kwam dan het bericht binnen: Union Malinese gaf forfait voor de trip naar Hoboken. Drie puntjes erbij voor Rood-Wit, dat zo naar de derde plaats in het klassement springt. Morgen, zondag, spelen Berkenrode en Belgica nog tegen elkaar.
Door deze forfait zit Rood-Wit nu al aan zes overwinningen op rij en daar komen nog drie mogelijkheden bij. Familia Academia, Vosberg Sport en OH Fortuna zijn nog de tegenstanders in de komende weken. Dan gaan we weten of we de derde plaats kunnen vasthouden.
Bij het maken van de affiche, kijken we altijd naar de foto's van vorig seizoen of kijken we heel uitzonderlijk naar de foto's van dit seizoen. Zo ook deze week voor de affiche klaar te hebben tegen zondag.
Zo gezegd, zo gedaan. Tot we tot het besef kwamen dat Union Malinese zich vorig seizoen niet heeft gewaagd aan een tripje naar Hoboken. Toen gaven ze forfait. In Zemst werd er wél twee keer gevoetbald. Vorig seizoen kon het scorebord niet meer mee en dit jaar was het ook een walk over.
"Daar hebben wij geen zin in", zullen ze gedacht hebben in Zemst. Zaterdagmiddag kwam dan het bericht binnen: Union Malinese gaf forfait voor de trip naar Hoboken. Drie puntjes erbij voor Rood-Wit, dat zo naar de derde plaats in het klassement springt. Morgen, zondag, spelen Berkenrode en Belgica nog tegen elkaar.
Door deze forfait zit Rood-Wit nu al aan zes overwinningen op rij en daar komen nog drie mogelijkheden bij. Familia Academia, Vosberg Sport en OH Fortuna zijn nog de tegenstanders in de komende weken. Dan gaan we weten of we de derde plaats kunnen vasthouden.
Five!
Rood-Wit heeft deze ochtend een vroege en moeilijke ochtendtrip omzeild en drie punten mee gepakt. Heffen zag de gelijkmaker stranden tegen de deklat.
Vier wedstrijden op rij gewonnen, waarvan twee met een clean sheet. De hemel is duidelijk opgeklaard boven de Rood-Witte hemel. En als er dan een wedstrijd tegen Heffen wordt aangekondigd, leeft dit al een week in de groep. De reden? We konden, mits winst, springen over hen richting top-vijf. Alleen was het weer zoeken naar spelers. Gelukkig waren ze er allemaal op tijd bij en werden scenario's zoals dat op Hombeek vermeden.
Rood-Wit begon aardig aan de wedstrijd, maar kreeg ook meteen het sein toch maar op te letten met fantasietjes. Op een voorzet moest Jackson al een eerste keer gepast tussenkomen. Twee tikken later bracht het aluminium redding na een goeie corner. Het was het sein voor de bezoekers om ook eens wat te doen in aanvallend opzicht. Met Bart Vaerewyck en Lotfi liepen er wel een paar creatieve spelers tussen de lijnen.
Maar het was op een lange bal van Nick Mariën die de boel open gooide halfweg de eerste helft. Lotfi glipte voor zijn man en lepelde het leer prinsheerlijk tegen de touwen. Een knap doelpunt dat een paar minuten later een herhaling had kunnen opleveren. Ware het niet dat bij de tweede poging het schot naast de paal ging. Heffen was klaar om een tweede doelpunt te slikken.
Op een lange bal onderging Lotfi een overtreding, maar kreeg hij wél de bal mee. Uiteindelijk eindigde de topschutter tegen de grasmat en werd de fout gefloten. Een kaart, de rode had hier wel op zijn plaats geweest, kwam er echter niet. Dit tot onvrede van de bezoekende bank. Met een kleine voorsprong, karig beloond voor het spel, trokken we richting kleedkamers.
Bij de thuisploeg zagen we een paar spelers hoger druk zetten en de flanken kwamen zo ook wat hoger in balbezit. Rood-Wit had het er enorm lastig mee en kroop achteruit. Jackson kreeg iets meer werk op te knappen in de tweede helft en het was al van bij het begin duidelijk: de nul houden wordt enorm belangrijk vandaag. Aanvallend kwam het er nauwelijks nog uit.
Eén keer had Jarrith er écht genoeg van achterin. Hij dribbelde naar voren. Kapte een mannetje uit, en nog eentje, en nog eentje, waarna hij aan de zestien van de tegenstander stond. Hij legde het leer voor doel, maar daar stond niemand meer. Lotfi probeerde het nog met een balletje binnendoor. Ook dat leverde geen kans meer op. Dan was het gevaar dat Heffen creëerde iets groter.
Vooral op hoekschoppen waren ze enorm gevaarlijk. Kopballen gingen naast en over de kooi van Jackson. En als ze dan toch eens gekadreerd waren, stond onze doelman wel pal. Nick hield zelfs nog een bal van de lijn. Een kapitein die de juiste weg toonde. De tijd tikte weg, nog een klein kwartiertje was er nog te spelen. Het was zweten en daar kwam geen beginnend lentezonnetje aan te pas.
Echt héét werd het toen de scheidsrechter in minuut 94 naar de stip wees na hands van onze kapitein. "De bal kwam van mijn lichaam tegen mijn arm", zei hij nadien. Het gevloek steeg op, onze gedachten gingen naar de bekerclash tegen Vlug Vooruit. Uiteindelijk vlamde de spits van Heffen de bal tegen de deklat en ging hij terug het veld in. De bal werd weggetrapt en de wedstrijd afgefloten. Een oef en een feestje was wat volgde. Wéér drie punten erbij.
Vier wedstrijden op rij gewonnen, waarvan twee met een clean sheet. De hemel is duidelijk opgeklaard boven de Rood-Witte hemel. En als er dan een wedstrijd tegen Heffen wordt aangekondigd, leeft dit al een week in de groep. De reden? We konden, mits winst, springen over hen richting top-vijf. Alleen was het weer zoeken naar spelers. Gelukkig waren ze er allemaal op tijd bij en werden scenario's zoals dat op Hombeek vermeden.
Rood-Wit begon aardig aan de wedstrijd, maar kreeg ook meteen het sein toch maar op te letten met fantasietjes. Op een voorzet moest Jackson al een eerste keer gepast tussenkomen. Twee tikken later bracht het aluminium redding na een goeie corner. Het was het sein voor de bezoekers om ook eens wat te doen in aanvallend opzicht. Met Bart Vaerewyck en Lotfi liepen er wel een paar creatieve spelers tussen de lijnen.
Maar het was op een lange bal van Nick Mariën die de boel open gooide halfweg de eerste helft. Lotfi glipte voor zijn man en lepelde het leer prinsheerlijk tegen de touwen. Een knap doelpunt dat een paar minuten later een herhaling had kunnen opleveren. Ware het niet dat bij de tweede poging het schot naast de paal ging. Heffen was klaar om een tweede doelpunt te slikken.
Op een lange bal onderging Lotfi een overtreding, maar kreeg hij wél de bal mee. Uiteindelijk eindigde de topschutter tegen de grasmat en werd de fout gefloten. Een kaart, de rode had hier wel op zijn plaats geweest, kwam er echter niet. Dit tot onvrede van de bezoekende bank. Met een kleine voorsprong, karig beloond voor het spel, trokken we richting kleedkamers.
Bij de thuisploeg zagen we een paar spelers hoger druk zetten en de flanken kwamen zo ook wat hoger in balbezit. Rood-Wit had het er enorm lastig mee en kroop achteruit. Jackson kreeg iets meer werk op te knappen in de tweede helft en het was al van bij het begin duidelijk: de nul houden wordt enorm belangrijk vandaag. Aanvallend kwam het er nauwelijks nog uit.
Eén keer had Jarrith er écht genoeg van achterin. Hij dribbelde naar voren. Kapte een mannetje uit, en nog eentje, en nog eentje, waarna hij aan de zestien van de tegenstander stond. Hij legde het leer voor doel, maar daar stond niemand meer. Lotfi probeerde het nog met een balletje binnendoor. Ook dat leverde geen kans meer op. Dan was het gevaar dat Heffen creëerde iets groter.
Vooral op hoekschoppen waren ze enorm gevaarlijk. Kopballen gingen naast en over de kooi van Jackson. En als ze dan toch eens gekadreerd waren, stond onze doelman wel pal. Nick hield zelfs nog een bal van de lijn. Een kapitein die de juiste weg toonde. De tijd tikte weg, nog een klein kwartiertje was er nog te spelen. Het was zweten en daar kwam geen beginnend lentezonnetje aan te pas.
Echt héét werd het toen de scheidsrechter in minuut 94 naar de stip wees na hands van onze kapitein. "De bal kwam van mijn lichaam tegen mijn arm", zei hij nadien. Het gevloek steeg op, onze gedachten gingen naar de bekerclash tegen Vlug Vooruit. Uiteindelijk vlamde de spits van Heffen de bal tegen de deklat en ging hij terug het veld in. De bal werd weggetrapt en de wedstrijd afgefloten. Een oef en een feestje was wat volgde. Wéér drie punten erbij.
Vier op een rij
KFC Rood-Wit is het verliezen verleerd. Althans, zo lijkt het. Vanmiddag kwam Sporting Duffel op bezoek en ze gingen puntenloos terug naar Duffel. Dat maakt vier op een rij.
Rood-Wit wilde de goeie vorm van de voorbije weken graag doortrekken. Het kon echter geen beroep doen op haar coach, die andere verplichtingen had. Yannis nam daardoor de honeurs waar van op de bank. Hij zag een paar spelers afhaken door blessures, maar zag ook Kenny terugkeren van een langdurige afwezigheid. Bovendien kreeg hij ook het gezelschap van vier spelers van de reserven.
Het waren de bezoekers die goed aan de wedstrijd begonnen. Nochtans kondigde de coach aan bij aanvang om eens geen tien minuten te wachten met voetballen. Nick Mariën moest in allereil nog een bal van de lijn halen, of de wedstrijd begon met een achterstand voor de thuisploeg. Die reageerde via een aantal acties van Indy, maar die bezorgden nét geen doelpunt. Een gelijkopgaande wedstrijd leek in de maak.
Tot halfweg de eerste helft plots de scheids naar de stip wees. Indy werd aangetrapt in de zestien, maar ging niet neer. Een sterk staaltje fair play van hem. Daarop maakte hij een ongeschreven regel in het voetbal ook meteen ongedaan. Op wie de fout wordt gemaakt, mag geen strafschop nemen. Hij zette nochtans zélf de elfmeter om en opende zo zijn rekening bij de eerste ploeg. Tien minuten later dribbelde Lotfi zich voorbij zijn tegenstander en werd hij gehaakt.
De topschutter ging wél neer en ook nu wees de scheids naar de stip. Lotfi, sterk bezig de laatste weken, gunde iedereen zijn momentje. Indy had dat al gehad, het was tijd voor iemand anders. Plots zagen we Jackson naar voren lopen. Hij mocht de elfmeter trappen. "Wat is dit voor belachelijk gedoe", vingen we op. Dat liet de doelman koud en bleef koel: 2-0. Daarmee werd ook naar de kleedkamers gegaan.
Rood-Wit is al vaker met een, zo leek het, geruststellende voorsprong gaan rusten. En toch liep het toen telkens nog fout af. Deze keer niet. Het was Lotfi die na zowat vier minuten voetballen in de tweede helft voor de bevrijdende derde treffer zorgde. De thuisploeg op rozen en de bezoekers hadden het helemaal niet meer onder de markt. Ze wisten niet meer van welk hout pijlen maken. De coach kon gaan kijken richting zijn wisselspelers.
De eerste twee die zich mochten opmaken voor een invalbeurt, waren Imad en Mourad. Die laatste viel geblesseerd uit op het veld van OH Fortuna en maakte zijn heroptreden. Naar de kant gingen Robby en Oussama, die alweer een dijk van een wedstrijd speelde. Vanaf dan voelde je al dat het een kat-en-muisspelletje was. De thuisploeg deelde nog een paar prikken uit, de bezoekers reageerden. Maar écht veel werk kreeg Jackson niet.
Toen ook de overige bankzitters hun opwachting maakte, was het opzet van de coach duidelijk: gewoon de punten thuis houden en als het kon nog een doelpuntje maken. Rood-Wit zette een kwartier voor tijd de eindcijfers op het bord. Nick Mariën was iets sneller op de bal en tikte het leer voorbij de Duffelse doelman. Dat maakt achttien doelpunten in vier wedstrijden, een gemiddelde van vier en een half doelpunt per wedstrijd.
En dat hadden er nog meer kunnen zijn. Moni besloot eens van ver te trappen, maar de doelman stak er nog een stokje voor. In de herneming leek het maar een simpele klus voor Wassim te zijn om ook zijn doelpuntje mee te pikken, ware het niet dat de man in het grijs er wéér tussen zat. Geen vijfde doelpunt dus, wél een tweede clean sheet in vier weken. En een vierde opeenvolgende zege. Volgende week wacht tegen Heffen een nieuwe 'test'.
Rood-Wit wilde de goeie vorm van de voorbije weken graag doortrekken. Het kon echter geen beroep doen op haar coach, die andere verplichtingen had. Yannis nam daardoor de honeurs waar van op de bank. Hij zag een paar spelers afhaken door blessures, maar zag ook Kenny terugkeren van een langdurige afwezigheid. Bovendien kreeg hij ook het gezelschap van vier spelers van de reserven.
Het waren de bezoekers die goed aan de wedstrijd begonnen. Nochtans kondigde de coach aan bij aanvang om eens geen tien minuten te wachten met voetballen. Nick Mariën moest in allereil nog een bal van de lijn halen, of de wedstrijd begon met een achterstand voor de thuisploeg. Die reageerde via een aantal acties van Indy, maar die bezorgden nét geen doelpunt. Een gelijkopgaande wedstrijd leek in de maak.
Tot halfweg de eerste helft plots de scheids naar de stip wees. Indy werd aangetrapt in de zestien, maar ging niet neer. Een sterk staaltje fair play van hem. Daarop maakte hij een ongeschreven regel in het voetbal ook meteen ongedaan. Op wie de fout wordt gemaakt, mag geen strafschop nemen. Hij zette nochtans zélf de elfmeter om en opende zo zijn rekening bij de eerste ploeg. Tien minuten later dribbelde Lotfi zich voorbij zijn tegenstander en werd hij gehaakt.
De topschutter ging wél neer en ook nu wees de scheids naar de stip. Lotfi, sterk bezig de laatste weken, gunde iedereen zijn momentje. Indy had dat al gehad, het was tijd voor iemand anders. Plots zagen we Jackson naar voren lopen. Hij mocht de elfmeter trappen. "Wat is dit voor belachelijk gedoe", vingen we op. Dat liet de doelman koud en bleef koel: 2-0. Daarmee werd ook naar de kleedkamers gegaan.
Rood-Wit is al vaker met een, zo leek het, geruststellende voorsprong gaan rusten. En toch liep het toen telkens nog fout af. Deze keer niet. Het was Lotfi die na zowat vier minuten voetballen in de tweede helft voor de bevrijdende derde treffer zorgde. De thuisploeg op rozen en de bezoekers hadden het helemaal niet meer onder de markt. Ze wisten niet meer van welk hout pijlen maken. De coach kon gaan kijken richting zijn wisselspelers.
De eerste twee die zich mochten opmaken voor een invalbeurt, waren Imad en Mourad. Die laatste viel geblesseerd uit op het veld van OH Fortuna en maakte zijn heroptreden. Naar de kant gingen Robby en Oussama, die alweer een dijk van een wedstrijd speelde. Vanaf dan voelde je al dat het een kat-en-muisspelletje was. De thuisploeg deelde nog een paar prikken uit, de bezoekers reageerden. Maar écht veel werk kreeg Jackson niet.
Toen ook de overige bankzitters hun opwachting maakte, was het opzet van de coach duidelijk: gewoon de punten thuis houden en als het kon nog een doelpuntje maken. Rood-Wit zette een kwartier voor tijd de eindcijfers op het bord. Nick Mariën was iets sneller op de bal en tikte het leer voorbij de Duffelse doelman. Dat maakt achttien doelpunten in vier wedstrijden, een gemiddelde van vier en een half doelpunt per wedstrijd.
En dat hadden er nog meer kunnen zijn. Moni besloot eens van ver te trappen, maar de doelman stak er nog een stokje voor. In de herneming leek het maar een simpele klus voor Wassim te zijn om ook zijn doelpuntje mee te pikken, ware het niet dat de man in het grijs er wéér tussen zat. Geen vijfde doelpunt dus, wél een tweede clean sheet in vier weken. En een vierde opeenvolgende zege. Volgende week wacht tegen Heffen een nieuwe 'test'.
Doelpunten bij de vleet
SK De Vrede was geen kind voor Rood-Wit. Het was een pletwals dat de mannen in het rood hebben vertoond in Kontich. En met negen op negen lijkt de trein weer op de rails te staan.
Rood-Wit wilde de zes op zes tegen Belgica en Dynamica graag verder zetten. Een wedstrijd tegen SK De Vrede zou ook meteen een nieuwe waardemeter zijn om te zien waar deze ploeg nu staat na twee weken van winnen. Wat brengt het mentaal met zich mee best of the rest te zijn. De thuisploeg stond niet zo ver onder ons, maar hier op bezoek komen winnen bij SK De Vrede, lukte amper. Meer zelfs, we zijn hier vaker met een pak slaag terug moeten afdruipen.
De thuisploeg begon goed. Na vijf minuten had het altijd moeten scoren na een fenomenale assist. Jackson deed echter wat hij al een heel jaar deed: ballen pakken en Rood-Wit recht houden. Daar werd hij ook bedankt in de volgende vijf minuten. Van 0-0 ging het naar 0-2. Bart stuurde zijn naamgenoot de diepte in en de kapitein zette zijn ploeg op voorsprong. Twee minuten later verstuurde Bart een bal richting Bilal, die Lotfi bediende aan de tweede paal.
Het ging te goed om waar te zijn en de thuisploeg vocht terug. Ook hier had het niet veel tijd voor nodig, wél meer discussies. Het eerste doelpunt van De Vrede leek buitenspel, maar werd niet gefloten. Bij het tweede doelpunt kreeg de speler te veel ruimte. En met nog zo’n tien minuten op de klok in de eerste helft, besloot De Vrede het momentum helemaal van zich af te gooien. De doelman kwam iets te ver uit, beging hands, en moest gaan douchen.
Met elf tegen tien bleef Rood-Wit wel gematigd op zoek naar een nieuwe voorsprong en het vond die ook vlak voor de rust. Opnieuw kon Bart niet van de bal worden gezet, gebeurde het uiteindelijk toch vlak voor de zestien en kregen de bezoekers een strafschop. Die liet Robby niet liggen en stuurde de nieuwe doelman het bos in. Uiteindelijk trok Rood-Wit dus met een voorsprong richting de kleedkamers. Daar werd besproken hoe de punten mee konden worden gepakt.
Maar ook in de tweede helft bleef Rood-Wit de pletwals die het zich de voorbije week had getoond tegen Dynamica. Een momentje van onoplettendheid bij de thuisploeg en bam, het stond 2-4. Daar was de definitieve kloof geslagen. Het was Oussama die de bal tegen de touwen duwde. Daarmee werd De Vrede monddood gemaakt en was de kloof geslagen. De thuisploeg probeerde nog wel, maar het was met de moed der wanhoop.
En met elf tegen tien, dat in combinatie met de vinnige en snelle jongens voorin bij Rood-Wit, is dat de perfecte omschrijving voor een opendeurdag. Bilal en Lotfi waren de jongens die scoorden. Robby probeerde het nog met een omhaal, waarbij hij nét iets te laat kwam voor de bal en even later kreeg hij een niet te missen kans voorgeschoteld. Hij legde het leer naast de verste kant van de paal. “Tien, tien, tien”, hoorden we langs de lijn.
Om er tien te maken, moest er wel wat efficiëntie aan gekoppeld worden. DIe bleef echter achterwege, maar meer was er niet nodig om de punten mee te graaien uit Kontich. De thuisploeg probeerde wel iets te doen aan de achterstand en Rood-Wit ontsnapte tot twee keer toe aan een strafschop tegen na een overduidelijke fout in de zestien. De scheids ging er niet op in. In de slotfase van de wedstrijd ging de bal ook nog eens tegen de touwen aan de overkant: 2-7.
De Vrede kreeg bij de derde poging uiteindelijk dan toch een strafschop in de slotseconden van de wedstrijd. Imad werd de verkeerde hoek uitgestuurd en dus werd de stand: 3-7. Een doelpuntenfestival dat in het voordeel van de bezoekers is uitgedraaid. En om de woorden van een groot Professor, F. Joos, te citeren: Rood-Wit heeft zo een moeilijke verplaatsing tot een belachelijk makkelijk einde gebracht. En met negen op negen staat de trein wel terug op de rails.
Rood-Wit wilde de zes op zes tegen Belgica en Dynamica graag verder zetten. Een wedstrijd tegen SK De Vrede zou ook meteen een nieuwe waardemeter zijn om te zien waar deze ploeg nu staat na twee weken van winnen. Wat brengt het mentaal met zich mee best of the rest te zijn. De thuisploeg stond niet zo ver onder ons, maar hier op bezoek komen winnen bij SK De Vrede, lukte amper. Meer zelfs, we zijn hier vaker met een pak slaag terug moeten afdruipen.
De thuisploeg begon goed. Na vijf minuten had het altijd moeten scoren na een fenomenale assist. Jackson deed echter wat hij al een heel jaar deed: ballen pakken en Rood-Wit recht houden. Daar werd hij ook bedankt in de volgende vijf minuten. Van 0-0 ging het naar 0-2. Bart stuurde zijn naamgenoot de diepte in en de kapitein zette zijn ploeg op voorsprong. Twee minuten later verstuurde Bart een bal richting Bilal, die Lotfi bediende aan de tweede paal.
Het ging te goed om waar te zijn en de thuisploeg vocht terug. Ook hier had het niet veel tijd voor nodig, wél meer discussies. Het eerste doelpunt van De Vrede leek buitenspel, maar werd niet gefloten. Bij het tweede doelpunt kreeg de speler te veel ruimte. En met nog zo’n tien minuten op de klok in de eerste helft, besloot De Vrede het momentum helemaal van zich af te gooien. De doelman kwam iets te ver uit, beging hands, en moest gaan douchen.
Met elf tegen tien bleef Rood-Wit wel gematigd op zoek naar een nieuwe voorsprong en het vond die ook vlak voor de rust. Opnieuw kon Bart niet van de bal worden gezet, gebeurde het uiteindelijk toch vlak voor de zestien en kregen de bezoekers een strafschop. Die liet Robby niet liggen en stuurde de nieuwe doelman het bos in. Uiteindelijk trok Rood-Wit dus met een voorsprong richting de kleedkamers. Daar werd besproken hoe de punten mee konden worden gepakt.
Maar ook in de tweede helft bleef Rood-Wit de pletwals die het zich de voorbije week had getoond tegen Dynamica. Een momentje van onoplettendheid bij de thuisploeg en bam, het stond 2-4. Daar was de definitieve kloof geslagen. Het was Oussama die de bal tegen de touwen duwde. Daarmee werd De Vrede monddood gemaakt en was de kloof geslagen. De thuisploeg probeerde nog wel, maar het was met de moed der wanhoop.
En met elf tegen tien, dat in combinatie met de vinnige en snelle jongens voorin bij Rood-Wit, is dat de perfecte omschrijving voor een opendeurdag. Bilal en Lotfi waren de jongens die scoorden. Robby probeerde het nog met een omhaal, waarbij hij nét iets te laat kwam voor de bal en even later kreeg hij een niet te missen kans voorgeschoteld. Hij legde het leer naast de verste kant van de paal. “Tien, tien, tien”, hoorden we langs de lijn.
Om er tien te maken, moest er wel wat efficiëntie aan gekoppeld worden. DIe bleef echter achterwege, maar meer was er niet nodig om de punten mee te graaien uit Kontich. De thuisploeg probeerde wel iets te doen aan de achterstand en Rood-Wit ontsnapte tot twee keer toe aan een strafschop tegen na een overduidelijke fout in de zestien. De scheids ging er niet op in. In de slotfase van de wedstrijd ging de bal ook nog eens tegen de touwen aan de overkant: 2-7.
De Vrede kreeg bij de derde poging uiteindelijk dan toch een strafschop in de slotseconden van de wedstrijd. Imad werd de verkeerde hoek uitgestuurd en dus werd de stand: 3-7. Een doelpuntenfestival dat in het voordeel van de bezoekers is uitgedraaid. En om de woorden van een groot Professor, F. Joos, te citeren: Rood-Wit heeft zo een moeilijke verplaatsing tot een belachelijk makkelijk einde gebracht. En met negen op negen staat de trein wel terug op de rails.
Punten bijtellen en naar de volgende
Vorige week een moeilijke wedstrijd over de streep getrokken, vandaag makkelijk de punten gepakt. Rood-Wit lijkt klaar om er een stevige eindsprint uit te trekken.
Na de deugddoende overwinning van vorige week tegen Belgica, wilde Rood-Wit graag een vervolg breien aan die wedstrijd. De tegenstander luisterde naar de naam Dynamica en stond op de laatste plaats met maar vier punten. Eén overwinning en één gelijkspel dit seizoen. “Maar de punten er al bij schrijven, dat doen we niet”, zei onze coach vorige week. En de hemelsluizen stonden wagenwijd open. Ons deed het denken aan de oefenwedstrijd in het begin van het seizoen.
En het waren niet alleen de hemelsluizen die open stonden, want al vrij snel maakte Rood-Wit een moeilijke wedstrijd belachelijk makkelijk. Robby glipte door de buitenspelval en trapte vervolgens de bal tegen de touwen. De viering, “een typische FIFA-viering”, mocht er wel wezen. Met de voorsprong op het bord, voetbalde het ook vrij makkelijk. Lange ballen van, voornamelijk Jarrith, zorgden steevast voor stress bij de tegenstander.
De flankaanvallers deden, samen met het balvaste middenveld, de rest. Met een paar man sleurden ze aan Bart, maar hem van de bal zetten, lukte niet. Hij legde voor en Lotfi deed de rest. Plots stond het 3-0. Bij het vierde doelpunt, dat iets voorbij het half uur viel, kwam de steekbal van op het middenveld. Hij dribbelde de doelman en legde binnen. 4-0. Een simpele namiddag leek in de maak, maar dat was buiten onze elf spelers gerekend.
Noem het een vlaag van concentratieverlies, maar Dynamica deed weldegelijk wat terug. Een ogenschijnlijk makkelijke bal, werd in hoekschop geduwd door onze doelman en die ging binnen. Twee minuten later een schot en opnieuw doelpunt. Dat er nadien een doelpunt van de bezoekers werd afgekeurd, kwam Rood-Wit goed uit want het werd dan onnodig spannend. De kloof van twee doelpunten bleef overeind.
Meteen na de pauze, wanneer nog niet iedereen klaar was, vierde de thuisploeg al opnieuw. Lotfi hield een bal binnen die buiten leek te gaan en knalde tegen de touwen. De hoop bij de bezoekers om door te gaan op het elan van het derde kwartier, werd meteen de kiem in gesmoord. En wanneer even nadien ook nog eens een hoekschop tegen de touwen werd gekopt door de kapitein, dan weet je dat de punten binnen zijn en de wedstrijd gewoon moest worden uitgespeeld.
En dat gebeurde ook. De coach gunde zijn gehele bank, vijf spelers sterk, allemaal speelminuten. Dat kwam het goede spel niet ten goede en deed Dynamica toch ook een paar kansjes krijgen. Niet dat onze doelman, Yentl vandaag, veel werk had. En van veel stress op de bank was er ook geen sprake meer. Het was eerder de vraag wanneer het ophield met regenen, want dat bleef maar uit de lucht vallen. En de tijd aftellen.
Want ja, nog een half uur op de klok, en hopen dat er nog doelpunten vielen. Maar de nieuwkomers kregen weinig kansen bij elkaar gevoetbald. Dan hadden we aan de overkant het geluk dat de buitenkant van de paal nog in de weg zat. Voor hetzelfde geld stond het daar 6-3 en kon het opnieuw spannend worden. Al bleef de kloof dan wel drie doelpunten. Nu waren het er nog altijd vier en de tijd tikte weg. De bal ging minder vlot naar voren.
In de slotfase van de wedstrijd dwong Dynamica nog een hoekschop af. Rood-Wit organiseerde zich, maar niet goed genoeg en de bal vloog aan de tweede paal toch binnen. Een derde tegendoelpunt vanmiddag, maar wél drie punten erbij. De kloof met de nummer vijf blijft wel zeven punten. Volgende week wacht SK De Vrede en dan kan de club negen op negen pakken. “Maar ik spreek niet graag over reeksen”, aldus onze coach in een eerder interview.
Na de deugddoende overwinning van vorige week tegen Belgica, wilde Rood-Wit graag een vervolg breien aan die wedstrijd. De tegenstander luisterde naar de naam Dynamica en stond op de laatste plaats met maar vier punten. Eén overwinning en één gelijkspel dit seizoen. “Maar de punten er al bij schrijven, dat doen we niet”, zei onze coach vorige week. En de hemelsluizen stonden wagenwijd open. Ons deed het denken aan de oefenwedstrijd in het begin van het seizoen.
En het waren niet alleen de hemelsluizen die open stonden, want al vrij snel maakte Rood-Wit een moeilijke wedstrijd belachelijk makkelijk. Robby glipte door de buitenspelval en trapte vervolgens de bal tegen de touwen. De viering, “een typische FIFA-viering”, mocht er wel wezen. Met de voorsprong op het bord, voetbalde het ook vrij makkelijk. Lange ballen van, voornamelijk Jarrith, zorgden steevast voor stress bij de tegenstander.
De flankaanvallers deden, samen met het balvaste middenveld, de rest. Met een paar man sleurden ze aan Bart, maar hem van de bal zetten, lukte niet. Hij legde voor en Lotfi deed de rest. Plots stond het 3-0. Bij het vierde doelpunt, dat iets voorbij het half uur viel, kwam de steekbal van op het middenveld. Hij dribbelde de doelman en legde binnen. 4-0. Een simpele namiddag leek in de maak, maar dat was buiten onze elf spelers gerekend.
Noem het een vlaag van concentratieverlies, maar Dynamica deed weldegelijk wat terug. Een ogenschijnlijk makkelijke bal, werd in hoekschop geduwd door onze doelman en die ging binnen. Twee minuten later een schot en opnieuw doelpunt. Dat er nadien een doelpunt van de bezoekers werd afgekeurd, kwam Rood-Wit goed uit want het werd dan onnodig spannend. De kloof van twee doelpunten bleef overeind.
Meteen na de pauze, wanneer nog niet iedereen klaar was, vierde de thuisploeg al opnieuw. Lotfi hield een bal binnen die buiten leek te gaan en knalde tegen de touwen. De hoop bij de bezoekers om door te gaan op het elan van het derde kwartier, werd meteen de kiem in gesmoord. En wanneer even nadien ook nog eens een hoekschop tegen de touwen werd gekopt door de kapitein, dan weet je dat de punten binnen zijn en de wedstrijd gewoon moest worden uitgespeeld.
En dat gebeurde ook. De coach gunde zijn gehele bank, vijf spelers sterk, allemaal speelminuten. Dat kwam het goede spel niet ten goede en deed Dynamica toch ook een paar kansjes krijgen. Niet dat onze doelman, Yentl vandaag, veel werk had. En van veel stress op de bank was er ook geen sprake meer. Het was eerder de vraag wanneer het ophield met regenen, want dat bleef maar uit de lucht vallen. En de tijd aftellen.
Want ja, nog een half uur op de klok, en hopen dat er nog doelpunten vielen. Maar de nieuwkomers kregen weinig kansen bij elkaar gevoetbald. Dan hadden we aan de overkant het geluk dat de buitenkant van de paal nog in de weg zat. Voor hetzelfde geld stond het daar 6-3 en kon het opnieuw spannend worden. Al bleef de kloof dan wel drie doelpunten. Nu waren het er nog altijd vier en de tijd tikte weg. De bal ging minder vlot naar voren.
In de slotfase van de wedstrijd dwong Dynamica nog een hoekschop af. Rood-Wit organiseerde zich, maar niet goed genoeg en de bal vloog aan de tweede paal toch binnen. Een derde tegendoelpunt vanmiddag, maar wél drie punten erbij. De kloof met de nummer vijf blijft wel zeven punten. Volgende week wacht SK De Vrede en dan kan de club negen op negen pakken. “Maar ik spreek niet graag over reeksen”, aldus onze coach in een eerder interview.
Dolle vreugde na late winner
Wat een explosie van vreugde in minuut 89. Rood-Wit knokte voor wat het waard was, streed voor elke morzel grond en op het einde trok het ook nog eens aan het langste eind: 0-1. "Eindelijk weer het Rood-Wit dat we willen zien."
Onze eerste ploeg zit in het sukkelstraatje. Twee weken geleden verloor het kansloos de Hobokense derby en heeft tot dusver nog geen wedstrijd gewonnen in het nieuwe jaar. “Daar moet vandaag verandering in komen”, sprak onze coach nog voor de wedstrijd. Keanu kwam de ploeg opnieuw uit de nood helpen en met Bart Vaerewyck kwam er ook vers bloed onze troepen versterken. Hij werd meteen in de ploeg gedropt.
Belgica begon goed aan de wedstrijd en duwde Rood-Wit tegen het eigen doel. Maar zonder écht veel kansen te creëren. Imad beleefde een rustige start van de partij. De bezoekers zochten de counter, maar raakten nauwelijks voor doel. Er werd gestreden en gevochten voor elke morzel grond. Iets wat we de voorbije weken leken te missen bij onze jongens. De tijd tikte weg en meer en meer zocht de thuisploeg het doelpunt van de verlossing.
Een één tegen één situatie blijft voor onze doelman toch ook een sterk punt. Tot twee keer toe glipte Belgica door de buitenspelval, die goed werkte, en botsten ze op een uitstekende Jackson. Hij stond geblesseerd onder de lat. Alles om het team te helpen. Aanvallend leek er wel het een en het ander mis te lopen, waardoor de Edegemse doelman weinig werk kreeg op te knappen. Daar moest wel naar een oplossing gezocht worden, wilde Rood-Wit hier op een diefje de drie punten komen mee rapen. Het zou zomaar kunnen, zolang de 0-0 op het bord bleef staan.
Er moest maar één bal goed vallen. Dat besliste over winst of verlies. Voor de rust viel er nog vrij weinig te beleven. Belgica bleef duwen, maar geraakte niet door de Desselse muur, met daarbij ook nog Shawn en Niels. Met een brilscore trokken we richting de kleedkamers. Marc, onze vorige coach die met kanker getroffen werd, zag van op de tribunes dat het goed zat. Voor hem werd een minuut applaus gegeven vlak voor de wedstrijd.
Na de pauze voerde onze coach een wissel door. Indy kwam in de ploeg ten koste van Bart F., die wat last leek te hebben. Ook werd het systeem gewijzigd en hoopten we op die manier meer voor gevaar te zorgen. Dat leek ook aanvankelijk te lukken, want Belgica begon niet zoals het de eerste helft begon. Daardoor konden de bezoekers meer en meer in de wedstrijd komen, zonder dat het écht gevaarlijk moest zijn. Lotfi en Robby deden er wel alles aan om voorin hun steentje bij te dragen.
Ook in de tweede helft bleef het opletten voor het Belgica-gevaar, dat er wel aan zat te komen. Imad zweefde nog een bal onder zijn lat en hield nog een paar vrije trappen uit zijn doel. Het moet ook gezegd worden dat de thuisploeg het ook moeilijk had om kansen af te werken. Een hoekschop, waarbij op de tribunes al gejuicht werd, ging gewoon over. En ook een paar schoten van op afstand, die hoog over waaiden.
De tijd begon te dringen en meer en meer geloofde Rood-Wit in haar eigen kunnen. Dat het hier, op een diefje, wel kon winnen. Al werden de counters niet zorgvuldig uitgespeeld. “Gaan we spelen voor een punt of gaan we voor de drie punten”, vroeg de assistent aan de coach. “Ik zou blij zijn met een puntje”, klonk hij. Met in het achterhoofd dat je quasi een hele wedstrijd hebt onder gelegen en er altijd nog die ene mogelijkheid uit de kast komt vallen.
In de slotfase van de wedstrijd, werd het allemaal nog een tikkeltje spannender toen Nick de doorgebroken Belgica-speler onderuit haalde buiten de zestien. De vrije trap leverde een nieuwe redding van Jackson op. Bij een vrije trap aan de overkant, gebeurde het onwaarschijnlijke dan toch. Keanu trapte Rood-Wit naar een delirium. De vreugde was enorm. Belgica probeerde nog even, maar het mocht niet meer baten. Gestreden en gewonnen, op een diefje. Rood-Wit toont, eindelijk, haar ware gelaat dit jaar.
Onze eerste ploeg zit in het sukkelstraatje. Twee weken geleden verloor het kansloos de Hobokense derby en heeft tot dusver nog geen wedstrijd gewonnen in het nieuwe jaar. “Daar moet vandaag verandering in komen”, sprak onze coach nog voor de wedstrijd. Keanu kwam de ploeg opnieuw uit de nood helpen en met Bart Vaerewyck kwam er ook vers bloed onze troepen versterken. Hij werd meteen in de ploeg gedropt.
Belgica begon goed aan de wedstrijd en duwde Rood-Wit tegen het eigen doel. Maar zonder écht veel kansen te creëren. Imad beleefde een rustige start van de partij. De bezoekers zochten de counter, maar raakten nauwelijks voor doel. Er werd gestreden en gevochten voor elke morzel grond. Iets wat we de voorbije weken leken te missen bij onze jongens. De tijd tikte weg en meer en meer zocht de thuisploeg het doelpunt van de verlossing.
Een één tegen één situatie blijft voor onze doelman toch ook een sterk punt. Tot twee keer toe glipte Belgica door de buitenspelval, die goed werkte, en botsten ze op een uitstekende Jackson. Hij stond geblesseerd onder de lat. Alles om het team te helpen. Aanvallend leek er wel het een en het ander mis te lopen, waardoor de Edegemse doelman weinig werk kreeg op te knappen. Daar moest wel naar een oplossing gezocht worden, wilde Rood-Wit hier op een diefje de drie punten komen mee rapen. Het zou zomaar kunnen, zolang de 0-0 op het bord bleef staan.
Er moest maar één bal goed vallen. Dat besliste over winst of verlies. Voor de rust viel er nog vrij weinig te beleven. Belgica bleef duwen, maar geraakte niet door de Desselse muur, met daarbij ook nog Shawn en Niels. Met een brilscore trokken we richting de kleedkamers. Marc, onze vorige coach die met kanker getroffen werd, zag van op de tribunes dat het goed zat. Voor hem werd een minuut applaus gegeven vlak voor de wedstrijd.
Na de pauze voerde onze coach een wissel door. Indy kwam in de ploeg ten koste van Bart F., die wat last leek te hebben. Ook werd het systeem gewijzigd en hoopten we op die manier meer voor gevaar te zorgen. Dat leek ook aanvankelijk te lukken, want Belgica begon niet zoals het de eerste helft begon. Daardoor konden de bezoekers meer en meer in de wedstrijd komen, zonder dat het écht gevaarlijk moest zijn. Lotfi en Robby deden er wel alles aan om voorin hun steentje bij te dragen.
Ook in de tweede helft bleef het opletten voor het Belgica-gevaar, dat er wel aan zat te komen. Imad zweefde nog een bal onder zijn lat en hield nog een paar vrije trappen uit zijn doel. Het moet ook gezegd worden dat de thuisploeg het ook moeilijk had om kansen af te werken. Een hoekschop, waarbij op de tribunes al gejuicht werd, ging gewoon over. En ook een paar schoten van op afstand, die hoog over waaiden.
De tijd begon te dringen en meer en meer geloofde Rood-Wit in haar eigen kunnen. Dat het hier, op een diefje, wel kon winnen. Al werden de counters niet zorgvuldig uitgespeeld. “Gaan we spelen voor een punt of gaan we voor de drie punten”, vroeg de assistent aan de coach. “Ik zou blij zijn met een puntje”, klonk hij. Met in het achterhoofd dat je quasi een hele wedstrijd hebt onder gelegen en er altijd nog die ene mogelijkheid uit de kast komt vallen.
In de slotfase van de wedstrijd, werd het allemaal nog een tikkeltje spannender toen Nick de doorgebroken Belgica-speler onderuit haalde buiten de zestien. De vrije trap leverde een nieuwe redding van Jackson op. Bij een vrije trap aan de overkant, gebeurde het onwaarschijnlijke dan toch. Keanu trapte Rood-Wit naar een delirium. De vreugde was enorm. Belgica probeerde nog even, maar het mocht niet meer baten. Gestreden en gewonnen, op een diefje. Rood-Wit toont, eindelijk, haar ware gelaat dit jaar.
"We take nothing back"
Berkenrode is de ploeg van Hoboken. Dat waren ze al geworden begin oktober en dat zijn ze nu opnieuw. Voor Rood-Wit betekende deze opdoffer wel het signaal om nu al de blik naar volgend seizoen te richten. En vooral: wie heeft er nog goesting?
Onze eerste ploeg voetbalde vanmiddag tegen Berkenrode voor de titel ‘ploeg van Hoboken.’ Na de pandoering in de heenwedstrijd, hadden we er nog iets tegen recht te zetten. Maar met slechts tien man beschikbaar op donderdag, weet je dat er een moeilijke zondag aan zit te komen. Uiteindelijk waren we met veertien man, waaronder drie redders van de reserven. Onze coach moest spelen… Cafévoetbal van het zuiverste soort.
“Het gaat vandaag niet veel anders zijn dan in de heenwedstrijd”, klonk het voor de wedstrijd nog. En wij, goedgelovige zielen dat we zijn, geloofden dat het een grapje was. En uiteindelijk bleek het ook wel zo te zijn. De thuisploeg moest het balletje aan de bezoekers laten, maar gaven weinig weg. Berkenrode probeerde het wel met een paar pogingen, Jackson moest nauwelijks tussenkomen. Misschien maar goed ook, gezien de blessure waarmee hij speelde.
Op een paar fases na waarin de bal naar voren ging bij Rood-Wit, probeerden ze wel iets te creëren. Maar Lotfi, Kenny en Yentl stonden te vaak op een eiland voorin. En als halfweg de eerste helft nog een speler geblesseerd uitviel en niet meer verder kan… Dan weet je dat het moeilijk wordt, om een groot trainer te citeren. Oussama viel geblesseerd uit, Josse was zijn vervanger. Hij had al negentig minuten in de benen en mocht dus opnieuw een uurtje voetballen.
Het was de slotfase van de eerste helft die er jammer genoeg te veel aan was. Een hoekschop bleef voor doel hangen en Berkenrode liet het niet na om het leer tegen de touwen te jassen. 0-1 en ergens zagen we de kopjes naar beneden gaan. Vlak voor de pauze viel de 0-2 na, zo leek het voor ons, voorafgaandelijk buitenspel. De scheids floot niet, waardoor het doelpunt telde. Een dubbele opdoffer, want uiteindelijk hielden we goed stand.
Met een wissel bij de rust probeerde de coach het een en het ander te veranderen, maar het had het omgekeerde effect. Rood-WIt moest de bal nu nog meer aan Berkenrode laten en voorin werd er helemaal niets meer gecreëerd bij de thuisploeg, ook al hebben ze er alles aan gedaan om iets te forceren. Het is dat beetje kwaliteit dat je mist om echt bovenin mee te draaien. Voor de bezoekers moest het ook niet meer, gezien de voorsprong.
En toch hadden ze nog kansen. Zelfs een geblesseerde Jackson is van goudwaarde voor dit Rood-Wit. Het was hij die op zijn eentje eigenlijk de ploeg iets of wat in de race hield. In een aantal één tegen één situaties onderscheidde hij zich van de aanvaller. Alles om toch dat ene vonkje te behouden en te hopen dat er aan de overkant een bal zou goed vallen. Helaas. Kenny knalde nog wel even een vrije trap tegen de bovenkant van de lat.
Maar meer als dat viel er langs de Rood-Witte kant niet te noteren. Dan waren de bezoekers iets gevaarlijker en hadden ze ook de pech dat Imad zo één van die dagen had dat hij écht goed pakte. Een bal onder de lat? Zweefde hij eruit. Een bal in het centrum gekopt? Pakte hij klem. Een schot vanuit de tweede lijn? Pakte hij in twee tijden. Het bleef wel eenrichtingsverkeer, het was gewoon wachten op de definitieve doodsteek. Als die al niet eerder gevallen was.
Het licht werd helemaal uit gedaan in de laatste tien minuten van de tweede helft. Twee keer mocht de flankaanvaller van Berkenrode oprukken en de bal terugleggen. Aan de tweede paal stond wel iemand om die bal tegen de touwen te trappen. 0-4, een duidelijke zege die, na de voorsprong, nooit in gevaar is gekomen. Rood-Wit moet alweer bezinnen en richt de blik nu al naar volgend jaar. “We take everything back”, wordt zo “we take nothing back.”
Onze eerste ploeg voetbalde vanmiddag tegen Berkenrode voor de titel ‘ploeg van Hoboken.’ Na de pandoering in de heenwedstrijd, hadden we er nog iets tegen recht te zetten. Maar met slechts tien man beschikbaar op donderdag, weet je dat er een moeilijke zondag aan zit te komen. Uiteindelijk waren we met veertien man, waaronder drie redders van de reserven. Onze coach moest spelen… Cafévoetbal van het zuiverste soort.
“Het gaat vandaag niet veel anders zijn dan in de heenwedstrijd”, klonk het voor de wedstrijd nog. En wij, goedgelovige zielen dat we zijn, geloofden dat het een grapje was. En uiteindelijk bleek het ook wel zo te zijn. De thuisploeg moest het balletje aan de bezoekers laten, maar gaven weinig weg. Berkenrode probeerde het wel met een paar pogingen, Jackson moest nauwelijks tussenkomen. Misschien maar goed ook, gezien de blessure waarmee hij speelde.
Op een paar fases na waarin de bal naar voren ging bij Rood-Wit, probeerden ze wel iets te creëren. Maar Lotfi, Kenny en Yentl stonden te vaak op een eiland voorin. En als halfweg de eerste helft nog een speler geblesseerd uitviel en niet meer verder kan… Dan weet je dat het moeilijk wordt, om een groot trainer te citeren. Oussama viel geblesseerd uit, Josse was zijn vervanger. Hij had al negentig minuten in de benen en mocht dus opnieuw een uurtje voetballen.
Het was de slotfase van de eerste helft die er jammer genoeg te veel aan was. Een hoekschop bleef voor doel hangen en Berkenrode liet het niet na om het leer tegen de touwen te jassen. 0-1 en ergens zagen we de kopjes naar beneden gaan. Vlak voor de pauze viel de 0-2 na, zo leek het voor ons, voorafgaandelijk buitenspel. De scheids floot niet, waardoor het doelpunt telde. Een dubbele opdoffer, want uiteindelijk hielden we goed stand.
Met een wissel bij de rust probeerde de coach het een en het ander te veranderen, maar het had het omgekeerde effect. Rood-WIt moest de bal nu nog meer aan Berkenrode laten en voorin werd er helemaal niets meer gecreëerd bij de thuisploeg, ook al hebben ze er alles aan gedaan om iets te forceren. Het is dat beetje kwaliteit dat je mist om echt bovenin mee te draaien. Voor de bezoekers moest het ook niet meer, gezien de voorsprong.
En toch hadden ze nog kansen. Zelfs een geblesseerde Jackson is van goudwaarde voor dit Rood-Wit. Het was hij die op zijn eentje eigenlijk de ploeg iets of wat in de race hield. In een aantal één tegen één situaties onderscheidde hij zich van de aanvaller. Alles om toch dat ene vonkje te behouden en te hopen dat er aan de overkant een bal zou goed vallen. Helaas. Kenny knalde nog wel even een vrije trap tegen de bovenkant van de lat.
Maar meer als dat viel er langs de Rood-Witte kant niet te noteren. Dan waren de bezoekers iets gevaarlijker en hadden ze ook de pech dat Imad zo één van die dagen had dat hij écht goed pakte. Een bal onder de lat? Zweefde hij eruit. Een bal in het centrum gekopt? Pakte hij klem. Een schot vanuit de tweede lijn? Pakte hij in twee tijden. Het bleef wel eenrichtingsverkeer, het was gewoon wachten op de definitieve doodsteek. Als die al niet eerder gevallen was.
Het licht werd helemaal uit gedaan in de laatste tien minuten van de tweede helft. Twee keer mocht de flankaanvaller van Berkenrode oprukken en de bal terugleggen. Aan de tweede paal stond wel iemand om die bal tegen de touwen te trappen. 0-4, een duidelijke zege die, na de voorsprong, nooit in gevaar is gekomen. Rood-Wit moet alweer bezinnen en richt de blik nu al naar volgend jaar. “We take everything back”, wordt zo “we take nothing back.”
Niet de gehoopte start
Wat waren we 2024 graag anders gestart. Onze eerste ploeg kreeg vanmiddag Ostan over de vloer en wilde "alles terugpakken." Alleen liep dat fout af in de eerste wedstrijd...
De eerste wedstrijd na de winterstop was meteen een klepper van formaat: Ostan kwam op bezoek. De nummer drie in de stand wilde hun derby van tegen Belgica recht zetten en hier drie punten pakken. Rood-Wit wilde dan weer herstellen van de klap die FC Rounited hen toediende vlak voor de winterstop. “We take everything back”, zoals ene Vincent Kompany het ooit eens zei. De troepen stonden op scherp, de messen waren geslepen.
Het leek wel of alleen het servies van Ostan was scherp. Rood-Wit moest van bij de start achter de bal aan kruipen en hopen dat het goed viel. Na vijf minuten ontsnapte de thuisploeg al een eerste keer aan een achterstand toen de bal doorgleed en een speler van de tegenpartij er nét niet bij kon. En aan de overkant bleef het stil. Muisstil. Ballen kwamen niet toe, te veel afval in het spel. Het balverlies was bij momenten niet meer om bij te houden.
Een doelpunt kon dan ook niet uitblijven en na een kwartier voetballen stonden de bezoekers uit Edegem dan toch op voorsprong. Een strafschop na een fout in de zestien. Imad zat nog héél dicht bij de strafschop, maar kon er niet voldoende aan. Maar zelfs de achterstand was voor Rood-Wit nog geen sein om iets meer durf en drang te tonen. Ostan bleef goed combineren en kansen afdwingen. Een tweede doelpunt hing in de lucht.
Iets voorbij het half uur was het dan toch een tweede keer raak voor de bezoekers. Vrij makkelijk voetbalden ze door de defensie en werkten ze het ook af. En dan waren er nog momenten die de bezoekers niet goed uit speelden. “We zouden moeten kunnen scoren, dan kan het nog”, klonk het nog wat hoopvol op de bank, terwijl op datzelfde moment de helft van de selectie de handdoek al in de ring had gegooid en de excuses wellicht al klaar had.
En toch moet er tijdens de rust iets gezegd zijn geweest dat toch aansloeg, want na een wissel kregen we een ander Rood-Wit te zien. Eentje dat zich liet voelen, dat beter ging spelen en dat ook kansen begon af te dwingen. En nét dan kreeg de thuisploeg wat het zo broodnodig had. Een doelpunt, een elektroshok. Lotfi knalde de bal in de winkelhaak. Bilal afschudden in de topschuttersstrijd en de wedstrijd weer helemaal open breken.
Rood-Wit hield het daar niet bij en ging vol in het offensief. Alsof ze bloed hadden geroken. De scheids wees naar de stip toen Tarik onderuit werd gehaald in de zestien door de doelman. Lotfi zette zich achter de bal en liet de man in het blauw kansloos achter. In een mum van tijd werd de dubbele achterstand ongedaan gemaakt. Erop en erover zou je denken, maar net op dat moment viel de motor van de thuisploeg stil.
Hoewel het scorebord nog een minuut of twintig gaf, was er volop discussie op de Rood-Witte bank. “Moeten we vol doorgaan op zoek naar de zege of pakken we dit puntje”, vroegen ze zich af. Uiteindelijk kwam het antwoord van op het veld, want echt doorgedrukt werd er niet meer en de kansen vielen ook weg. Ostan kreeg zo de kans om te herstellen van de halve klap die Rood-Wit hen had uitgedeeld. Maar ze hadden nog tijd om toch de drie punten te pakken.
En zo geschiedde ook. In de laatste tien minuten ging Ostan nog met de drie punten lopen nadat een speler door de buitenspelval werd geloodst en de doelman oog in oog kansloos liet. Kansen op een nieuwe gelijkmaker kwamen er niet en in de slotseconden van de wedstrijd knalde diezelfde persoon de 2-4 tegen de touwen. Een zure nederlaag voor Rood-Wit, dat omhoog wilde klimmen in het klassement. Voor Ostan een zege die hen bovenin de rangschikking houdt.
De eerste wedstrijd na de winterstop was meteen een klepper van formaat: Ostan kwam op bezoek. De nummer drie in de stand wilde hun derby van tegen Belgica recht zetten en hier drie punten pakken. Rood-Wit wilde dan weer herstellen van de klap die FC Rounited hen toediende vlak voor de winterstop. “We take everything back”, zoals ene Vincent Kompany het ooit eens zei. De troepen stonden op scherp, de messen waren geslepen.
Het leek wel of alleen het servies van Ostan was scherp. Rood-Wit moest van bij de start achter de bal aan kruipen en hopen dat het goed viel. Na vijf minuten ontsnapte de thuisploeg al een eerste keer aan een achterstand toen de bal doorgleed en een speler van de tegenpartij er nét niet bij kon. En aan de overkant bleef het stil. Muisstil. Ballen kwamen niet toe, te veel afval in het spel. Het balverlies was bij momenten niet meer om bij te houden.
Een doelpunt kon dan ook niet uitblijven en na een kwartier voetballen stonden de bezoekers uit Edegem dan toch op voorsprong. Een strafschop na een fout in de zestien. Imad zat nog héél dicht bij de strafschop, maar kon er niet voldoende aan. Maar zelfs de achterstand was voor Rood-Wit nog geen sein om iets meer durf en drang te tonen. Ostan bleef goed combineren en kansen afdwingen. Een tweede doelpunt hing in de lucht.
Iets voorbij het half uur was het dan toch een tweede keer raak voor de bezoekers. Vrij makkelijk voetbalden ze door de defensie en werkten ze het ook af. En dan waren er nog momenten die de bezoekers niet goed uit speelden. “We zouden moeten kunnen scoren, dan kan het nog”, klonk het nog wat hoopvol op de bank, terwijl op datzelfde moment de helft van de selectie de handdoek al in de ring had gegooid en de excuses wellicht al klaar had.
En toch moet er tijdens de rust iets gezegd zijn geweest dat toch aansloeg, want na een wissel kregen we een ander Rood-Wit te zien. Eentje dat zich liet voelen, dat beter ging spelen en dat ook kansen begon af te dwingen. En nét dan kreeg de thuisploeg wat het zo broodnodig had. Een doelpunt, een elektroshok. Lotfi knalde de bal in de winkelhaak. Bilal afschudden in de topschuttersstrijd en de wedstrijd weer helemaal open breken.
Rood-Wit hield het daar niet bij en ging vol in het offensief. Alsof ze bloed hadden geroken. De scheids wees naar de stip toen Tarik onderuit werd gehaald in de zestien door de doelman. Lotfi zette zich achter de bal en liet de man in het blauw kansloos achter. In een mum van tijd werd de dubbele achterstand ongedaan gemaakt. Erop en erover zou je denken, maar net op dat moment viel de motor van de thuisploeg stil.
Hoewel het scorebord nog een minuut of twintig gaf, was er volop discussie op de Rood-Witte bank. “Moeten we vol doorgaan op zoek naar de zege of pakken we dit puntje”, vroegen ze zich af. Uiteindelijk kwam het antwoord van op het veld, want echt doorgedrukt werd er niet meer en de kansen vielen ook weg. Ostan kreeg zo de kans om te herstellen van de halve klap die Rood-Wit hen had uitgedeeld. Maar ze hadden nog tijd om toch de drie punten te pakken.
En zo geschiedde ook. In de laatste tien minuten ging Ostan nog met de drie punten lopen nadat een speler door de buitenspelval werd geloodst en de doelman oog in oog kansloos liet. Kansen op een nieuwe gelijkmaker kwamen er niet en in de slotseconden van de wedstrijd knalde diezelfde persoon de 2-4 tegen de touwen. Een zure nederlaag voor Rood-Wit, dat omhoog wilde klimmen in het klassement. Voor Ostan een zege die hen bovenin de rangschikking houdt.
Gegokt en verloren
Wat als? Het is een bekroond televisie-programma, maar ook de vraag die na de wedstrijd door ons hoofd spookte. Wat als we de groene tafel het werk lieten doen?
Het was zo’n ochtend waarbij je dacht: moeten we nu écht op staan om te voetballen? Of te arbitreren? Het zal zoiets zijn dat door menig hoofd spookte. Uiteindelijk tekenden twaalf Rood-Witters present, maar het duurde lang vooraleer de man die de wedstrijd in goede banen moest leiden er ook effectief door kwam. “Is het ok als de wedstrijd een kwartiertje later op gang wordt getrapt?”, vroeg hij ons. We knikten instemmend. Uiteindelijk werd het een half uur.
Het was de thuisploeg dat goed aan de wedstrijd begon en meteen naar voren trok. De verdediging stond er. De elf Rood-Witters legden er hun hoofd voor en werkten voor het truitje. Alsof je niets anders had verwacht in zo’n wedstrijd. Al kan een doelpunt daar altijd bij helpen, maar daarvoor kwamen we er zelden goed uit. Van Dessel probeerde het wel eens met een schot, maar dat ging over het doel van de thuisploeg.
Even later opnieuw Rood-Wit, deze keer bleef een bal hangen in de zestien. Van Dessel en Nick gingen naar de bal, maar zouden niet communiceren waardoor de bal toch nog werd weggetrapt. De blik die volgde was een van ongeloof, zo eentje waar De Schreeuw van Edvard Munch als een schaamteloze kopie zou blijken. De thuisploeg zocht het vooral met de snelheid voorin, maar onze verdediging in de problemen brengen? Dat zat er, op die ene bal tegen de paal, niet in.
Neen, FC Rounited bracht zichzelf in de problemen. Op een poging tot counter werd gewoon op de man gespeeld en werd de desbetreffende speler met een rode kaart vroegtijdig naar de kant gestuurd. Tegen tien man moest het in de tweede helft gebeuren. Al was dat dan wel zonder Matthew Coorman. Die viel in de slotfase van de eerste helft nog geblesseerd uit, waardoor onze coach noodgedwongen en vroeger dan verwacht zijn opwachting mocht maken.
Maar hoe goed we de eerste helft waren uit geraakt, zo slecht zijn we begonnen aan de tweede. Een bal die afwijkt op Nick, die dan de plek van Chulo in de verdediging heeft ingenomen, kwam zomaar pardoes voor de voeten van een speler van de thuisploeg. Die knalde de bal tegen de touwen. 1-0 en zonder wijzigingen was het zoeken naar oplossingen om niet met een nederlaag de winterstop in te gaan. Maar de oplossingen waren schaars.
“Wil jij melden als we nog een paar minuten moeten spelen en we een stilstaande fase in ons voordeel hebben? Dan sturen we Jackson mee naar voren.” Maar de tien Roemenen, die van over het hele land kwamen, waren dan al verder uitgelopen. Op het uur konden de boeken toe, toen een van de counters werd afgewerkt en de 2-0 een feit was. De kopjes bij Rood-Wit gingen naar beneden. Het was op dat moment wachten op het laatste fluitsignaal.
Voorin kwam Rood-Wit er amper nog uit. Lotfi zag amper een bal. Yentl stond er ook en ook hij probeerde, maar kon de bakens niet verzetten. Ook al beloofde hij voor zijn invalbeurt twee doelpunten, het zullen er vooral in de derde helft zijn. De tijd tikte weg, allemaal in het voordeel van de Roemenen. En dan dachten wij nog eens aan het moment voor de wedstrijd: “spelen of opteren voor een forfait?” Sportief dat we wilden spelen, te sportief om dat met een gehavende ploeg te willen doen.
In de absolute slotfase kreeg FC Rounited nog een strafschop na een opvallende duik in de zestien. Die werd gewoon omgezet en in de toegevoegde tijd van de toegevoegde tijd, de klok wees minuut 51(!) aan, zette de thuisploeg de 4-0 op het bord. Geen punten voor Rood-Wit, een afstraffing die ons meteen weer met de voeten op de grond zette. Na de winterstop moet er gereageerd worden tegen Ostan. Al zal die wedstrijd nog moeten gewijzigd worden van speeluur, gezien Hoboken op hetzelfde moment thuis speelt.
Het was zo’n ochtend waarbij je dacht: moeten we nu écht op staan om te voetballen? Of te arbitreren? Het zal zoiets zijn dat door menig hoofd spookte. Uiteindelijk tekenden twaalf Rood-Witters present, maar het duurde lang vooraleer de man die de wedstrijd in goede banen moest leiden er ook effectief door kwam. “Is het ok als de wedstrijd een kwartiertje later op gang wordt getrapt?”, vroeg hij ons. We knikten instemmend. Uiteindelijk werd het een half uur.
Het was de thuisploeg dat goed aan de wedstrijd begon en meteen naar voren trok. De verdediging stond er. De elf Rood-Witters legden er hun hoofd voor en werkten voor het truitje. Alsof je niets anders had verwacht in zo’n wedstrijd. Al kan een doelpunt daar altijd bij helpen, maar daarvoor kwamen we er zelden goed uit. Van Dessel probeerde het wel eens met een schot, maar dat ging over het doel van de thuisploeg.
Even later opnieuw Rood-Wit, deze keer bleef een bal hangen in de zestien. Van Dessel en Nick gingen naar de bal, maar zouden niet communiceren waardoor de bal toch nog werd weggetrapt. De blik die volgde was een van ongeloof, zo eentje waar De Schreeuw van Edvard Munch als een schaamteloze kopie zou blijken. De thuisploeg zocht het vooral met de snelheid voorin, maar onze verdediging in de problemen brengen? Dat zat er, op die ene bal tegen de paal, niet in.
Neen, FC Rounited bracht zichzelf in de problemen. Op een poging tot counter werd gewoon op de man gespeeld en werd de desbetreffende speler met een rode kaart vroegtijdig naar de kant gestuurd. Tegen tien man moest het in de tweede helft gebeuren. Al was dat dan wel zonder Matthew Coorman. Die viel in de slotfase van de eerste helft nog geblesseerd uit, waardoor onze coach noodgedwongen en vroeger dan verwacht zijn opwachting mocht maken.
Maar hoe goed we de eerste helft waren uit geraakt, zo slecht zijn we begonnen aan de tweede. Een bal die afwijkt op Nick, die dan de plek van Chulo in de verdediging heeft ingenomen, kwam zomaar pardoes voor de voeten van een speler van de thuisploeg. Die knalde de bal tegen de touwen. 1-0 en zonder wijzigingen was het zoeken naar oplossingen om niet met een nederlaag de winterstop in te gaan. Maar de oplossingen waren schaars.
“Wil jij melden als we nog een paar minuten moeten spelen en we een stilstaande fase in ons voordeel hebben? Dan sturen we Jackson mee naar voren.” Maar de tien Roemenen, die van over het hele land kwamen, waren dan al verder uitgelopen. Op het uur konden de boeken toe, toen een van de counters werd afgewerkt en de 2-0 een feit was. De kopjes bij Rood-Wit gingen naar beneden. Het was op dat moment wachten op het laatste fluitsignaal.
Voorin kwam Rood-Wit er amper nog uit. Lotfi zag amper een bal. Yentl stond er ook en ook hij probeerde, maar kon de bakens niet verzetten. Ook al beloofde hij voor zijn invalbeurt twee doelpunten, het zullen er vooral in de derde helft zijn. De tijd tikte weg, allemaal in het voordeel van de Roemenen. En dan dachten wij nog eens aan het moment voor de wedstrijd: “spelen of opteren voor een forfait?” Sportief dat we wilden spelen, te sportief om dat met een gehavende ploeg te willen doen.
In de absolute slotfase kreeg FC Rounited nog een strafschop na een opvallende duik in de zestien. Die werd gewoon omgezet en in de toegevoegde tijd van de toegevoegde tijd, de klok wees minuut 51(!) aan, zette de thuisploeg de 4-0 op het bord. Geen punten voor Rood-Wit, een afstraffing die ons meteen weer met de voeten op de grond zette. Na de winterstop moet er gereageerd worden tegen Ostan. Al zal die wedstrijd nog moeten gewijzigd worden van speeluur, gezien Hoboken op hetzelfde moment thuis speelt.
Verloren topper
De topper tegen OH Fortuna eindigde voor Rood-WIt op een redelijk dramatische manier. Twee geblesseerden en een 0-2-voorsprong weggegeven. Er zijn leukere manieren om de heenronde af te sluiten.
OH Fortuna was de voorlaatste tegenstander die Rood-Wit zou tegenkomen in 2023. De ploeg uit Mortsel was tevens ook de nummer drie in het klassement en dus kondigde de wedstrijd zich aan als de topper van de speeldag. Mits winst kroop het naast de ploeg die vroeger bestond uit Helderhoek en Den Orgel. Bij ons ontbraken middenvelders Bart en Oussama, die er om verschillende redenen niet bij konden zijn. De coach zette Mathew Van Dessel op het middenveld.
“Ik wil een reden hebben om te vieren”, riep de coach van de thuisploeg toen het eerste fluitsignaal weerklonk. Daar wilde Rood-Wit maar wat graag een stokje voor steken, maar al bij de eerste de beste aanval kon het plannetje van de coach meteen de vuilbak in. Mourad bleef steken in het gras met zijn voet en moest noodgedwongen naar de kant. Een eerste wissel na nog geen vijf minuten voetbal. Het werd zo’n middag.
De bezoekers namen beetje bij beetje over en kregen een aantal goeie kansen. Een verdediger van OH Fortuna deed een ‘Alderweireldke’ en ging pardoes over de bal. Kenny ontsnapte, speelde de doelman om en legde het leer simpel tegen de touwen. Nog geen vijf minuten later kreeg Lotfi de bal toegespeeld en die werkte het in twee keer fraai af. Zoals we hem kennen met een heerlijke lob. 0-2, geen vuiltje aan de lucht.
De thuisploeg moest iets doen en ging feller in de duels. Kenny was iets sneller op de bal, waardoor hij hard werd aangepakt. Een blessure die we zouden voelen. Woorden als “het had harder moeten zijn”, vielen. Weinig fraais. Nog meer stress voor Rood-Wit want er zou vlak voor de rust ook nog een doelpunt vallen voor de thuisploeg, waardoor het geloof volledig terug was bij OH Fortuna. Het leek vanuit onze positie randje buitenspel, maar het doelpunt telde.
Meteen na de pauze ging het de foute kant op voor Rood-Wit. Al snel slikte het de gelijkmaker en de enorme drive die het voor de dag kon leggen in de eerste helft, bleef achterwege. Een echte reactie op het doelpunt kwam er niet. Het was OH Fortuna dat nu helemaal los geslagen was en wel door wilde gaan op het elan. De coach zag het op de bank al aankomen. Hij gooide Wassim nog in de strijd ten koste van Jarrith, die niet meer verder kon.
Vanaf dan was het eigenlijk kijken naar de klok: hoe lang is het nog, want de ploeg voelde dat een overwinning er niet meer in zat. Tijdens de rust hoorden we immers al geluiden over: “als we een puntje kunnen pakken, gaat het goed zijn.” Alsof de stress toe nam en er niet meer helder kon nagedacht worden. De thuisploeg rook dat en ging vol op zoek naar de drie punten. Drie punten die hen in het spoor van Ostan zouden houden.
Zo ongeveer halfweg de tweede helft gebeurde het onvermijdelijke dan toch. Langs de rechterkant werd een bal te makkelijk doorgelaten. Het leer werd voorgezet en zo kwam de thuisploeg op voorsprong. Tik-tik-tik en bingo. Alsof het een FIFA-spelletje was. De coach zag de bui hangen, een reactie hadden we tot dan niet gezien van Rood-Wit. Aanvallen liepen steevast spaak, de rust voorin werd niet meer gevonden.
“Een extra pion voorin? We staan al met vier vooraan.” Maar die vier vonden elkaar niet, telkens liep het mis. En aan de overkant was het helemaal op het laatst nog mis. Geen gelijkmaker, wel een vierde treffer voor OH Fortuna. Daardoor blijft de ploeg in het spoor van Ostan en daar speelt het volgende week tegen. Wij trekken volgende week naar FC Rounited, waar wij ook nog een eitje mee te pellen hebben na de 1-6-nederlaag in de heenwedstrijd.
OH Fortuna was de voorlaatste tegenstander die Rood-Wit zou tegenkomen in 2023. De ploeg uit Mortsel was tevens ook de nummer drie in het klassement en dus kondigde de wedstrijd zich aan als de topper van de speeldag. Mits winst kroop het naast de ploeg die vroeger bestond uit Helderhoek en Den Orgel. Bij ons ontbraken middenvelders Bart en Oussama, die er om verschillende redenen niet bij konden zijn. De coach zette Mathew Van Dessel op het middenveld.
“Ik wil een reden hebben om te vieren”, riep de coach van de thuisploeg toen het eerste fluitsignaal weerklonk. Daar wilde Rood-Wit maar wat graag een stokje voor steken, maar al bij de eerste de beste aanval kon het plannetje van de coach meteen de vuilbak in. Mourad bleef steken in het gras met zijn voet en moest noodgedwongen naar de kant. Een eerste wissel na nog geen vijf minuten voetbal. Het werd zo’n middag.
De bezoekers namen beetje bij beetje over en kregen een aantal goeie kansen. Een verdediger van OH Fortuna deed een ‘Alderweireldke’ en ging pardoes over de bal. Kenny ontsnapte, speelde de doelman om en legde het leer simpel tegen de touwen. Nog geen vijf minuten later kreeg Lotfi de bal toegespeeld en die werkte het in twee keer fraai af. Zoals we hem kennen met een heerlijke lob. 0-2, geen vuiltje aan de lucht.
De thuisploeg moest iets doen en ging feller in de duels. Kenny was iets sneller op de bal, waardoor hij hard werd aangepakt. Een blessure die we zouden voelen. Woorden als “het had harder moeten zijn”, vielen. Weinig fraais. Nog meer stress voor Rood-Wit want er zou vlak voor de rust ook nog een doelpunt vallen voor de thuisploeg, waardoor het geloof volledig terug was bij OH Fortuna. Het leek vanuit onze positie randje buitenspel, maar het doelpunt telde.
Meteen na de pauze ging het de foute kant op voor Rood-Wit. Al snel slikte het de gelijkmaker en de enorme drive die het voor de dag kon leggen in de eerste helft, bleef achterwege. Een echte reactie op het doelpunt kwam er niet. Het was OH Fortuna dat nu helemaal los geslagen was en wel door wilde gaan op het elan. De coach zag het op de bank al aankomen. Hij gooide Wassim nog in de strijd ten koste van Jarrith, die niet meer verder kon.
Vanaf dan was het eigenlijk kijken naar de klok: hoe lang is het nog, want de ploeg voelde dat een overwinning er niet meer in zat. Tijdens de rust hoorden we immers al geluiden over: “als we een puntje kunnen pakken, gaat het goed zijn.” Alsof de stress toe nam en er niet meer helder kon nagedacht worden. De thuisploeg rook dat en ging vol op zoek naar de drie punten. Drie punten die hen in het spoor van Ostan zouden houden.
Zo ongeveer halfweg de tweede helft gebeurde het onvermijdelijke dan toch. Langs de rechterkant werd een bal te makkelijk doorgelaten. Het leer werd voorgezet en zo kwam de thuisploeg op voorsprong. Tik-tik-tik en bingo. Alsof het een FIFA-spelletje was. De coach zag de bui hangen, een reactie hadden we tot dan niet gezien van Rood-Wit. Aanvallen liepen steevast spaak, de rust voorin werd niet meer gevonden.
“Een extra pion voorin? We staan al met vier vooraan.” Maar die vier vonden elkaar niet, telkens liep het mis. En aan de overkant was het helemaal op het laatst nog mis. Geen gelijkmaker, wel een vierde treffer voor OH Fortuna. Daardoor blijft de ploeg in het spoor van Ostan en daar speelt het volgende week tegen. Wij trekken volgende week naar FC Rounited, waar wij ook nog een eitje mee te pellen hebben na de 1-6-nederlaag in de heenwedstrijd.
Negen op negen
Vosberg Sport bleek vanmiddag niet opgewassen te zijn tegen een oppermachtig Rood-Wit. Denderend was het misschien niet helemaal, maar de punten blijven wél in Hoboken: 4-1. Daarmee heeft het negen op negen te pakken en kijkt het naar boven.
Een zege tegen Union Malinese en een zege tegen Familia Academia. De weg naar boven leek dankzij de zes op zes in gezet. Een wedstrijd tegen Vosberg Sport zou dan in principe geen probleem mogen zijn. Dat zat in onze gedachten bij het rijden richting Hoboken, waar de wedstrijd zou gespeeld worden. Belangrijk ook, want we konden hen nog een beetje meer achter ons houden én zelf een paar plaatsjes stijgen. Dat wisten we al nog voor de wedstrijd was begonnen.
Onze jongens begonnen ook gretig aan de wedstrijd en zette de tegenstander goed vast. Vosberg Sport moest meteen achteruit en via de gekende drietand voorin, kregen we ook een aantal kansen. Bilal, Lotfi en Tarik vonden echter niet meteen een gaatje. Zelfs de paal hield ons van een doelpunt. Dat de netten gingen trillen, kon dan ook niet uitblijven. Pas een kwartier ver en daar was dat doelpunt al. Een geweldige assist en Lotfi werkte af.
Het sein om even door te duwen, dacht de thuisploeg. Nick leek te scoren, maar het doelpunt werd afgekeurd omdat de doelman de bal zou klem hebben gehad. Vanuit onze positie leek het omgekeerde echter immers waar en was de bal los. Nu goed, het zou niet enkel daarom draaien bij de bezoekers. Ze moesten vol in de verdediging en kwamen amper voor het doel van Jackson. Die kende een behoorlijk rustige namiddag en dat viel op.
“Kan je eens kijken wat de stand is op het ander plein”, vroegen ze op de bank. Met een fototoestel zo groot konden we dat wel even flikken. Gelukkig waren we op tijd gedraaid toen Lotfi zijn tweede van de middag binnen legde. De topschutter van de voorbije jaren wilde zijn achterstand op zijn concullega goed maken en daar had hij deze nét voor nodig. Voor Vosberg Sport een mentale kraker om de kleedkamers in te duiken.
Al is dat laatste niet helemaal het geval, bewees een studie die De Vierkante Paal gebruikte. Die studie vertelde dat het niet uitmaakte wanneer dat doelpunt viel. Ok dan. Soit, nog een goed moment om te scoren, buiten die studie om, was vlak na de rust. Wanneer we aan de rand van de zestien een vrije trap kregen, besefte Lotfi dat er een kans op 3-0 uit kon komen. De scheids floot, hij legde het leer met een tikje opzij en Jarrith knalde binnen.
De punten leken op het uur al in de zak te zitten, niets leek erop dat we dit nog zouden weggeven. Of het moest zijn dat Vosberg Sport nog een doelpuntje kon maken en we niets geleerd hadden na vorige week. Maar de bezoekers kregen nauwelijks nog een kans bij elkaar gevoetbald en het was eigenlijk wachten op de thuisploeg voor nog wat meer doelpunten. Lotfi knalde nog een keer vol op de doelman van de tegenpartij en deed dat even later ook letterlijk.
De veilige voorsprong gaf de coach ook de kans om gebruik te maken van zijn grote selectie die hij vandaag ter beschikking had. De jongens die de afgelopen weken pas laat van de bank kwamen, mochten zich nu opmaken voor een half uur en twintig minuten te voetballen. Zo probeert hij de jongens ook tevreden te houden in de hoop dat ze er volgende week opnieuw bij zijn. En ondertussen kabbelde de wedstrijd naar het einde.
In de slotfase van de wedstrijd zorgde Bilal nog voor een 4-0-tussenstand en wanneer Jackson zich opmaakte voor zijn eerste clean sheet dit seizoen, eindigde er nog een bal via de lat tegen de touwen. “Het kan nog”, riepen ze bij Vosberg Sport een beetje tegen beter weten in. De klok gaf immers al een tweede keer minuut 45 aan. Niet veel later floot de scheidsrechter af. Nog twee wedstrijden resten ons tot de winterstop, twee awaygames.
Een zege tegen Union Malinese en een zege tegen Familia Academia. De weg naar boven leek dankzij de zes op zes in gezet. Een wedstrijd tegen Vosberg Sport zou dan in principe geen probleem mogen zijn. Dat zat in onze gedachten bij het rijden richting Hoboken, waar de wedstrijd zou gespeeld worden. Belangrijk ook, want we konden hen nog een beetje meer achter ons houden én zelf een paar plaatsjes stijgen. Dat wisten we al nog voor de wedstrijd was begonnen.
Onze jongens begonnen ook gretig aan de wedstrijd en zette de tegenstander goed vast. Vosberg Sport moest meteen achteruit en via de gekende drietand voorin, kregen we ook een aantal kansen. Bilal, Lotfi en Tarik vonden echter niet meteen een gaatje. Zelfs de paal hield ons van een doelpunt. Dat de netten gingen trillen, kon dan ook niet uitblijven. Pas een kwartier ver en daar was dat doelpunt al. Een geweldige assist en Lotfi werkte af.
Het sein om even door te duwen, dacht de thuisploeg. Nick leek te scoren, maar het doelpunt werd afgekeurd omdat de doelman de bal zou klem hebben gehad. Vanuit onze positie leek het omgekeerde echter immers waar en was de bal los. Nu goed, het zou niet enkel daarom draaien bij de bezoekers. Ze moesten vol in de verdediging en kwamen amper voor het doel van Jackson. Die kende een behoorlijk rustige namiddag en dat viel op.
“Kan je eens kijken wat de stand is op het ander plein”, vroegen ze op de bank. Met een fototoestel zo groot konden we dat wel even flikken. Gelukkig waren we op tijd gedraaid toen Lotfi zijn tweede van de middag binnen legde. De topschutter van de voorbije jaren wilde zijn achterstand op zijn concullega goed maken en daar had hij deze nét voor nodig. Voor Vosberg Sport een mentale kraker om de kleedkamers in te duiken.
Al is dat laatste niet helemaal het geval, bewees een studie die De Vierkante Paal gebruikte. Die studie vertelde dat het niet uitmaakte wanneer dat doelpunt viel. Ok dan. Soit, nog een goed moment om te scoren, buiten die studie om, was vlak na de rust. Wanneer we aan de rand van de zestien een vrije trap kregen, besefte Lotfi dat er een kans op 3-0 uit kon komen. De scheids floot, hij legde het leer met een tikje opzij en Jarrith knalde binnen.
De punten leken op het uur al in de zak te zitten, niets leek erop dat we dit nog zouden weggeven. Of het moest zijn dat Vosberg Sport nog een doelpuntje kon maken en we niets geleerd hadden na vorige week. Maar de bezoekers kregen nauwelijks nog een kans bij elkaar gevoetbald en het was eigenlijk wachten op de thuisploeg voor nog wat meer doelpunten. Lotfi knalde nog een keer vol op de doelman van de tegenpartij en deed dat even later ook letterlijk.
De veilige voorsprong gaf de coach ook de kans om gebruik te maken van zijn grote selectie die hij vandaag ter beschikking had. De jongens die de afgelopen weken pas laat van de bank kwamen, mochten zich nu opmaken voor een half uur en twintig minuten te voetballen. Zo probeert hij de jongens ook tevreden te houden in de hoop dat ze er volgende week opnieuw bij zijn. En ondertussen kabbelde de wedstrijd naar het einde.
In de slotfase van de wedstrijd zorgde Bilal nog voor een 4-0-tussenstand en wanneer Jackson zich opmaakte voor zijn eerste clean sheet dit seizoen, eindigde er nog een bal via de lat tegen de touwen. “Het kan nog”, riepen ze bij Vosberg Sport een beetje tegen beter weten in. De klok gaf immers al een tweede keer minuut 45 aan. Niet veel later floot de scheidsrechter af. Nog twee wedstrijden resten ons tot de winterstop, twee awaygames.
Een nieuw begin?
Rood-Wit heeft een tweede opeenvolgende zege te pakken. Dit keer geen doelpuntenkermis, maar een bibberwedstrijd. En niet alleen van de kou.
Tegen Familia Academia was het een speciale wedstrijd. De ploeg stond boven ons en we moesten punten pakken om naar boven te blijven kijken. De coach rekende daarvoor op zijn elftal. Ten opzichte van de wedstrijd in Zemst vorige week, kwam Nick terug in de ploeg omdat Oussama er niet bij kon zijn. Ook op de flanken werden anders ingevuld. Robby en Niels waren er niet, Mourad en Shawn kwamen daardoor in de ploeg.
Rood-Wit wilde wat graag op het elan verder gaan en kreeg meteen een paar goeie kansen. Lotfi, Bilal en Tarik draaiden hun tegenstanders helemaal dol, maar van die acties kwam geen doelpunt. De bezoekers moesten noodgedwongen achteruit en kregen nauwelijks een kans bij elkaar gevoetbald. Jackson zag immers Glenn vanmiddag de eerste clean sheet van het seizoen houden. Dat moest hij ook maar even regelen.
Halfweg de eerste helft besloot de kapitein zich even te moeien met het aanvallende geweld. Hij dook op aan de rand van de zestien, kreeg de bal toegespeeld en haalde vervolgens uit. Resultaat: de bal tegen de touwen, gebalde vuisten bij de coach en de voorsprong stond op het bord. Een verdiende voorsprong, die eigenlijk altijd had uitgebreid moeten worden voor de rust. Ware het niet dat de kansen telkens de nek werden omgewrongen.
Of omdat er een stokje voor werd gestoken. Zo werd Lotfi toch heel duidelijk in de rug geduwd binnen het zestienmetergebied. De scheids wilde niet eens denken aan een strafschop en wuifde alle protesten vakkundig weg. Het zou niet de enige frats van de dag zijn voor de man in het oranje. Gelukkig blies hij wel na vijfenveertig minuten voor de rust. Zo kon de coach zijn troepen op scherp houden, want de tegenstander begon iets meer te komen.
Meteen na de pauze besloot Bilal het leer van schouder te veranderen. Hij dribbelde zich een weg voorbij de achterlijn en legde vervolgens het leer tegen de touwen: 2-0 en wedstrijd gespeeld. Zo leek het toch. Zeker omdat de verdediging van Familia Academia, vorige week ook al goed voor tien tegendoelpunten tegen Heffen, een tweede opendeurdag hield. Rood-Wit profiteerde er echter niet van. Lotfi, Bilal en Tarik botsten te vaak in de afwerking.
Normaal gezien is een één op één situatie voor onze topschutter van de voorbije jaren een koud kunstje. We wilden ons al begeven richting ons boekje waarin we zorgvuldig de doelpunten bij hielden, maar zagen in extremis de doelman nog tussenkomen. Ook Bilal probeerde het van (misschien iets te) ver, de man in doel was niet verrast. Tarik bleef ook enkele goeie acties uit zijn sloefen toveren. Hij is écht aan het groeien.
Maar ondanks de vele kansen, slaagde Rood-Wit er toch in om het zichzelf moeilijk te maken. Een doelpunt slikken en zoveel paniek. Onwaarschijnlijk wat een tegendoelpunt teweeg bracht. “Rust”, hoorden we vaak langs de zijlijn in het slotkwartier. En wanneer de man in het zwart dan nog eens begon te knoeien, was het hek helemaal van de dam. Hij trakteerde Keanu op een tweede gele kaart en dus rode kaart. De Rood-Witte bank verrast: hij had immers geen eerste gele prent gekregen.
Na veel vijven en zessen mocht Keanu de wedstrijd toch nog verder zetten en dat bleek voor Rood-Wit toch een goeie zaak. Vijf minuten voor tijd knalde Lotfi de 3-1 tegen de touwen en was de opluchting enorm. Dat er in de toegevoegde tijd een tweede doelpunt van Familia Academia volgde, was voer voor de statistici. De drie punten bleven immers in Hoboken en dat zou een vervolg moeten krijgen volgende week tegen Vosberg Sport.
Tegen Familia Academia was het een speciale wedstrijd. De ploeg stond boven ons en we moesten punten pakken om naar boven te blijven kijken. De coach rekende daarvoor op zijn elftal. Ten opzichte van de wedstrijd in Zemst vorige week, kwam Nick terug in de ploeg omdat Oussama er niet bij kon zijn. Ook op de flanken werden anders ingevuld. Robby en Niels waren er niet, Mourad en Shawn kwamen daardoor in de ploeg.
Rood-Wit wilde wat graag op het elan verder gaan en kreeg meteen een paar goeie kansen. Lotfi, Bilal en Tarik draaiden hun tegenstanders helemaal dol, maar van die acties kwam geen doelpunt. De bezoekers moesten noodgedwongen achteruit en kregen nauwelijks een kans bij elkaar gevoetbald. Jackson zag immers Glenn vanmiddag de eerste clean sheet van het seizoen houden. Dat moest hij ook maar even regelen.
Halfweg de eerste helft besloot de kapitein zich even te moeien met het aanvallende geweld. Hij dook op aan de rand van de zestien, kreeg de bal toegespeeld en haalde vervolgens uit. Resultaat: de bal tegen de touwen, gebalde vuisten bij de coach en de voorsprong stond op het bord. Een verdiende voorsprong, die eigenlijk altijd had uitgebreid moeten worden voor de rust. Ware het niet dat de kansen telkens de nek werden omgewrongen.
Of omdat er een stokje voor werd gestoken. Zo werd Lotfi toch heel duidelijk in de rug geduwd binnen het zestienmetergebied. De scheids wilde niet eens denken aan een strafschop en wuifde alle protesten vakkundig weg. Het zou niet de enige frats van de dag zijn voor de man in het oranje. Gelukkig blies hij wel na vijfenveertig minuten voor de rust. Zo kon de coach zijn troepen op scherp houden, want de tegenstander begon iets meer te komen.
Meteen na de pauze besloot Bilal het leer van schouder te veranderen. Hij dribbelde zich een weg voorbij de achterlijn en legde vervolgens het leer tegen de touwen: 2-0 en wedstrijd gespeeld. Zo leek het toch. Zeker omdat de verdediging van Familia Academia, vorige week ook al goed voor tien tegendoelpunten tegen Heffen, een tweede opendeurdag hield. Rood-Wit profiteerde er echter niet van. Lotfi, Bilal en Tarik botsten te vaak in de afwerking.
Normaal gezien is een één op één situatie voor onze topschutter van de voorbije jaren een koud kunstje. We wilden ons al begeven richting ons boekje waarin we zorgvuldig de doelpunten bij hielden, maar zagen in extremis de doelman nog tussenkomen. Ook Bilal probeerde het van (misschien iets te) ver, de man in doel was niet verrast. Tarik bleef ook enkele goeie acties uit zijn sloefen toveren. Hij is écht aan het groeien.
Maar ondanks de vele kansen, slaagde Rood-Wit er toch in om het zichzelf moeilijk te maken. Een doelpunt slikken en zoveel paniek. Onwaarschijnlijk wat een tegendoelpunt teweeg bracht. “Rust”, hoorden we vaak langs de zijlijn in het slotkwartier. En wanneer de man in het zwart dan nog eens begon te knoeien, was het hek helemaal van de dam. Hij trakteerde Keanu op een tweede gele kaart en dus rode kaart. De Rood-Witte bank verrast: hij had immers geen eerste gele prent gekregen.
Na veel vijven en zessen mocht Keanu de wedstrijd toch nog verder zetten en dat bleek voor Rood-Wit toch een goeie zaak. Vijf minuten voor tijd knalde Lotfi de 3-1 tegen de touwen en was de opluchting enorm. Dat er in de toegevoegde tijd een tweede doelpunt van Familia Academia volgde, was voer voor de statistici. De drie punten bleven immers in Hoboken en dat zou een vervolg moeten krijgen volgende week tegen Vosberg Sport.
We kijken omhoog
De bekeruitschakeling is doorgespoeld en Rood-Wit heeft zich herpakt in de competitie. Op het veld van Union Malinese eindigde een ongelijke strijd op 2-9. De thuisploeg eindigde de wedstrijd met twee spelers minder.
Rood-Wit stond vanavond voor de verplaatsing naar Union Malinese. Na de bekeruitschakeling en de nederlaag tegen Heffen, hadden onze jongens het een en het ander recht te zetten. Op het veld, want dat was voor de thuisploeg ook al even geleden. Twee forfaits gegeven, eentje gekregen waardoor er dus drie weken niet gevoetbald werd. Vandaag werd er wél gevoetbald op de pleinen van FC Zemst. En dat zullen ze geweten hebben.
Rood-Wit begon als door een wesp gestoken. Na vijf minuten ging Lotfi in duel in de zestien. De scheids wees naar de stip en Bilal zette om: 0-1. Union Malinese was boos, heel boos. Het was een beslissing die de wedstrijd verder kleurde. En ondanks dat de thuisploeg al drie weken niet gespeeld had, zag een speler van de thuisploeg de wedstrijd vroegtijdig geëindigd worden door twee gele kaarten. Een omwille van protest, een omwille van een fout. De klok gaf nog geen kwartier voetbal aan.
Union Malinese was boos, heel boos. Het zocht bij momentje het randje op en ging er soms ook over; Ondertussen onderscheidde Jackson zich wel tot held van de ploeg door geen treffer te slikken, tot op het half uur het onvermijdelijke dan toch gebeurde en de gelijkmaker binnen ging. Zoals wel vaker reageerde Rood-Wit meteen. Drie minuten nadat de 1-1 tegen de touwen ging, schoot Bilal zijn tweede van de avond binnen: 1-2.
Rood-Wit bleef moeilijkheden hebben met het stugge spel, maar liet zich niet verleiden om mee te gaan in het spelletje en bleef kalm bij de vele overtredingen die gemaakt werden. Reageren op een juistere manier deden ze ook: Robby schoot vijf minuten voor de rust de 1-3 tegen de touwen, waardoor bij de pauze de wedstrijd al beslist was. Het was zaak om niet in de problemen te komen met een tweede doelpunt van de thuisploeg.
Zaak was om van bij de start van de tweede helft wakker te zijn en dat tweede doelpunt niet toe te laten. “Het zou beter zijn als we zelf de score uitbreiden”, dacht Kenny en hij knalde de 1-4 tegen de touwen. Alweer zijn derde doelpunt dit seizoen. De thuisploeg reageerde door het doelpunt ongedaan te maken en probeerden de spanning er in te krijgen bij een 2-4 tussenstand. Er waren nog dertig minuten te voetballen.
Weer reageerde Rood-Wit meteen, deze keer deed Lotfi de netten trillen en was het definitief gedaan met de hoop van de thuisploeg. Wanneer de bezoekers dan twee keer (via Tarik en Bilal) scoorden op twee minuten, werd het plots zwart voor de ogen van een speler van Union Malinese en hij haalde de zeis boven. Rood en met negen moest de thuisploeg verder. Je zal je eerste wedstrijd in vier weken maar spelen op zo’n manier… De bezoekers bleven rustig.
“We spelen ze van het kastje naar de muur”, dachten we en dachten terug aan vorig seizoen. Toen kon het scorebord niet mee en er waren nog drie doelpunten nodig om dat te evenaren. Toen werd het 2-10 en nu was er nog een kwartier te spelen. De bezoekers bleven kansen afdwingen en doelpunten maken. Lotfi zag immers zijn concullega op de flank, Bilal, zijn hattrick vervolledigen en wilde hem niet te ver laten uitlopen in de strijd om de topschutters. Hij knalde zijn tweede van de middag binnen.
Bij de thuisploeg stond het hoofd al lang niet meer op voetballen. Zij wilden gewoon liever een einde zien komen aan de pandoering. Maar niet vooraleer invaller Jarrith zijn kanon nog eens aan sprak en voor de 2-9 zorgde. Een avond zonder zorgen en met de drie punten leek het te worden. Ware het niet dat er helemaal op het einde nog woorden vielen tussen spelers onderling. Het zorgde voor een zwart randje rond de zege.
Rood-Wit stond vanavond voor de verplaatsing naar Union Malinese. Na de bekeruitschakeling en de nederlaag tegen Heffen, hadden onze jongens het een en het ander recht te zetten. Op het veld, want dat was voor de thuisploeg ook al even geleden. Twee forfaits gegeven, eentje gekregen waardoor er dus drie weken niet gevoetbald werd. Vandaag werd er wél gevoetbald op de pleinen van FC Zemst. En dat zullen ze geweten hebben.
Rood-Wit begon als door een wesp gestoken. Na vijf minuten ging Lotfi in duel in de zestien. De scheids wees naar de stip en Bilal zette om: 0-1. Union Malinese was boos, heel boos. Het was een beslissing die de wedstrijd verder kleurde. En ondanks dat de thuisploeg al drie weken niet gespeeld had, zag een speler van de thuisploeg de wedstrijd vroegtijdig geëindigd worden door twee gele kaarten. Een omwille van protest, een omwille van een fout. De klok gaf nog geen kwartier voetbal aan.
Union Malinese was boos, heel boos. Het zocht bij momentje het randje op en ging er soms ook over; Ondertussen onderscheidde Jackson zich wel tot held van de ploeg door geen treffer te slikken, tot op het half uur het onvermijdelijke dan toch gebeurde en de gelijkmaker binnen ging. Zoals wel vaker reageerde Rood-Wit meteen. Drie minuten nadat de 1-1 tegen de touwen ging, schoot Bilal zijn tweede van de avond binnen: 1-2.
Rood-Wit bleef moeilijkheden hebben met het stugge spel, maar liet zich niet verleiden om mee te gaan in het spelletje en bleef kalm bij de vele overtredingen die gemaakt werden. Reageren op een juistere manier deden ze ook: Robby schoot vijf minuten voor de rust de 1-3 tegen de touwen, waardoor bij de pauze de wedstrijd al beslist was. Het was zaak om niet in de problemen te komen met een tweede doelpunt van de thuisploeg.
Zaak was om van bij de start van de tweede helft wakker te zijn en dat tweede doelpunt niet toe te laten. “Het zou beter zijn als we zelf de score uitbreiden”, dacht Kenny en hij knalde de 1-4 tegen de touwen. Alweer zijn derde doelpunt dit seizoen. De thuisploeg reageerde door het doelpunt ongedaan te maken en probeerden de spanning er in te krijgen bij een 2-4 tussenstand. Er waren nog dertig minuten te voetballen.
Weer reageerde Rood-Wit meteen, deze keer deed Lotfi de netten trillen en was het definitief gedaan met de hoop van de thuisploeg. Wanneer de bezoekers dan twee keer (via Tarik en Bilal) scoorden op twee minuten, werd het plots zwart voor de ogen van een speler van Union Malinese en hij haalde de zeis boven. Rood en met negen moest de thuisploeg verder. Je zal je eerste wedstrijd in vier weken maar spelen op zo’n manier… De bezoekers bleven rustig.
“We spelen ze van het kastje naar de muur”, dachten we en dachten terug aan vorig seizoen. Toen kon het scorebord niet mee en er waren nog drie doelpunten nodig om dat te evenaren. Toen werd het 2-10 en nu was er nog een kwartier te spelen. De bezoekers bleven kansen afdwingen en doelpunten maken. Lotfi zag immers zijn concullega op de flank, Bilal, zijn hattrick vervolledigen en wilde hem niet te ver laten uitlopen in de strijd om de topschutters. Hij knalde zijn tweede van de middag binnen.
Bij de thuisploeg stond het hoofd al lang niet meer op voetballen. Zij wilden gewoon liever een einde zien komen aan de pandoering. Maar niet vooraleer invaller Jarrith zijn kanon nog eens aan sprak en voor de 2-9 zorgde. Een avond zonder zorgen en met de drie punten leek het te worden. Ware het niet dat er helemaal op het einde nog woorden vielen tussen spelers onderling. Het zorgde voor een zwart randje rond de zege.
Hier zat zoveel meer in
We schrijven november en het bekeravontuur van Rood-Wit zit erop. Nochtans had dat niet hoeven te gebeuren, want anders dan de voorbije jaren was Patro Hoevenen meer van ons niveau. Het werd 5-4.
“De beker is sowieso voorbereiding omdat je in de tweede ronde toch tegen een ploeg uit eerste komt. Dat is al jaren het geval bij ons”, sprak onze coach vorig seizoen. Nadat we Vlug Vooruit uit de beker kegelde, wachtte Patro Hoevenen ons op. Zij stegen vorig jaar naar tweede en staan daar in de middenmoot. "Het kan", dachten we.
De eerste helft begon ook goed voor Rood-Wit. Het zette hoog druk, zoals de coach gevraagd had. Echter botste het snel op een tegendoelpunt. De toon was gezet, zo leek het wel. Maar kijk, onze woorden waren nog niet koud gedacht, of Tarik had de gelijke stand al op het bord gezet. Snel reageren na een tegenslag, zo hoort het. We stonden er weer.
De verdediging zou nog een tweede keer de mist in gaan achterin en alweer was een hoekschop van de tegenpartij gevaarlijk. Het leverde zelfs een doelpunt op: 2-1. Niet veel later leek de definitieve kloof geslagen, toen Patro Hoevenen voor een dubbele voorsprong zorgde. De bezoekers probeerden het tij te doen keren, maar een zieke kapitein moest vroegtijdig de strijd staken.
Rood-Wit probeerde met acties van Bilal, Wassim en Tarik. Het was echter Lotfi die vlak voor de rust het straatje werd in gestuurd. Hij liet de doelman kansloos en gaf zo de bezoekers weer hoop op meer: 3-2. Daarmee gingen we ook richting kleedkamers. Daar zou de ploeg weer op adem kunnen komen. Echt onder lagen we niet, het was zaak om dat ook op het bord te laten zien na de pauze.
Maar in plaats dat het effectief spannend werd, greep Patro Hoevenen de macht. Op tien minuten was de wedstrijd gespeeld, want de thuisploeg kreeg twee grote mogelijkheden en benutte die ook. Tussen die twee doelpunten, was er nog een carambolle te noteren van Rood-Wit, waarbij de bal maar niet tegen de touwen wilde gaan. In plaats dat het dus 4-3 werd het 5-2.
Rood-Wit probeerde intussen wat te doen aan de (te) ruime voorsprong voor Patro Hoevenen. Het kreeg een paar mogelijkheden, vooral via de flanken Bilal en Tarik. Zij schudde enkele acties uit hun mouwen, maar telkens zonder succes. Langs de lijn legde de coach zich al neer bij een uitschakeling, al geloofde kapitein Nick nog in een goeie afloop. “Zij zijn zo goed niet”, klonk het onder meer.
De tijd tikte weg, maar het doelpunt van de hoop wilde maar niet vallen. Tot een klein kwartiertje voor tijd. Tarik zette zijn voet tegen een lange bal van achteruit want hij zag de doelman iets te ver uit zijn doel staan. Het leer ging vervolgens nét onder de lat tegen de touwen. Een heerlijk doelpunt en 5-3. Nog twee doelpunten op tien minuten om meteen over te gaan naar strafschoppen. Het kon weer.
Het geloof was er voornamelijk langs de lijn. Een echt slotoffensief kwam er niet meer. In de absolute slotfase van de tweede helft, de klok wees al minuut vier van de toegevoegde tijd aan, gooide NIels de bal richting Bilal. Hij dribbelde zich voorbij zijn belager en krulde binnen: 5-4. Even was er hoop, maar luttele seconden floot de scheidsrechter de wedstrijd af. Patro Hoevenen bekert verder en botst in de volgende ronde op Canticrode.
“De beker is sowieso voorbereiding omdat je in de tweede ronde toch tegen een ploeg uit eerste komt. Dat is al jaren het geval bij ons”, sprak onze coach vorig seizoen. Nadat we Vlug Vooruit uit de beker kegelde, wachtte Patro Hoevenen ons op. Zij stegen vorig jaar naar tweede en staan daar in de middenmoot. "Het kan", dachten we.
De eerste helft begon ook goed voor Rood-Wit. Het zette hoog druk, zoals de coach gevraagd had. Echter botste het snel op een tegendoelpunt. De toon was gezet, zo leek het wel. Maar kijk, onze woorden waren nog niet koud gedacht, of Tarik had de gelijke stand al op het bord gezet. Snel reageren na een tegenslag, zo hoort het. We stonden er weer.
De verdediging zou nog een tweede keer de mist in gaan achterin en alweer was een hoekschop van de tegenpartij gevaarlijk. Het leverde zelfs een doelpunt op: 2-1. Niet veel later leek de definitieve kloof geslagen, toen Patro Hoevenen voor een dubbele voorsprong zorgde. De bezoekers probeerden het tij te doen keren, maar een zieke kapitein moest vroegtijdig de strijd staken.
Rood-Wit probeerde met acties van Bilal, Wassim en Tarik. Het was echter Lotfi die vlak voor de rust het straatje werd in gestuurd. Hij liet de doelman kansloos en gaf zo de bezoekers weer hoop op meer: 3-2. Daarmee gingen we ook richting kleedkamers. Daar zou de ploeg weer op adem kunnen komen. Echt onder lagen we niet, het was zaak om dat ook op het bord te laten zien na de pauze.
Maar in plaats dat het effectief spannend werd, greep Patro Hoevenen de macht. Op tien minuten was de wedstrijd gespeeld, want de thuisploeg kreeg twee grote mogelijkheden en benutte die ook. Tussen die twee doelpunten, was er nog een carambolle te noteren van Rood-Wit, waarbij de bal maar niet tegen de touwen wilde gaan. In plaats dat het dus 4-3 werd het 5-2.
Rood-Wit probeerde intussen wat te doen aan de (te) ruime voorsprong voor Patro Hoevenen. Het kreeg een paar mogelijkheden, vooral via de flanken Bilal en Tarik. Zij schudde enkele acties uit hun mouwen, maar telkens zonder succes. Langs de lijn legde de coach zich al neer bij een uitschakeling, al geloofde kapitein Nick nog in een goeie afloop. “Zij zijn zo goed niet”, klonk het onder meer.
De tijd tikte weg, maar het doelpunt van de hoop wilde maar niet vallen. Tot een klein kwartiertje voor tijd. Tarik zette zijn voet tegen een lange bal van achteruit want hij zag de doelman iets te ver uit zijn doel staan. Het leer ging vervolgens nét onder de lat tegen de touwen. Een heerlijk doelpunt en 5-3. Nog twee doelpunten op tien minuten om meteen over te gaan naar strafschoppen. Het kon weer.
Het geloof was er voornamelijk langs de lijn. Een echt slotoffensief kwam er niet meer. In de absolute slotfase van de tweede helft, de klok wees al minuut vier van de toegevoegde tijd aan, gooide NIels de bal richting Bilal. Hij dribbelde zich voorbij zijn belager en krulde binnen: 5-4. Even was er hoop, maar luttele seconden floot de scheidsrechter de wedstrijd af. Patro Hoevenen bekert verder en botst in de volgende ronde op Canticrode.
Duur puntenverlies
Rood-Wit is er niet in geslaagd om Heffen een eerste nederlaag van het seizoen toe te dienen. Het kreeg mogelijkheden om te winnen, maar benutte ze niet. De tegenstander sloeg genadeloos toe op de counter: 1-2.
Een ongeslagen Heffen kwam vanavond op bezoek bij Rood-Wit, waar alles klaar werd gemaakt om een vervolg te breien aan de zeven op negen die de afgelopen weken werd neergezet. “We staan negende, maar daar horen we niet te staan”, zei de coach in de kleedkamer. “Vanaf nu kijken we naar boven.” Dat Heffen nog geen enkele wedstrijd verloor? “Daar gaan wij verandering in brengen.”
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en dwong meteen een paar kansjes af. Niet dat de Heffense doelman daar van wakker lag, het was beter dan niets. Aan de overkant troepten de spelers van Heffen ook bij elkaar om een hoekschop te nemen. Dat blijft toch telkens een gevaarlijk moment voor het hart. Interimdoelman Glenn, die de geschorste Jackson verving, moest weinig tussenkomen.
Eigenlijk verdiende de wedstrijd niet echt een doelpunt. Alsof het een beetje schaken was en wachten op dat ene momentje. Terwijl de hemelsluizen helemaal open gingen, net als de voorbije dagen trouwens, ging het ook bij ons achterin mis. Op een hoekschop ging de doelman naast de bal en stond het plots 0-1. Aan de overkant werden er wel enkele goeie acties genoteerd, maar weinig kansen.
Een combinatie tussen Lotfi en Bilal aan de zijkant van het veld, leverde bijna iets op. Maar centraal voor doel dook niemand op om de bal tegen de touwen te trappen. De coach, die Marc Wilmots-gewijs in de regen aanwijzingen bleef geven, greep zich naar de haren. “Daar moet je altijd meer mee doen”, klonk het. Niet veel later werd voor de rust gefloten. Nog vijfenveertig minuten had Rood-Wit om Heffen in het zand te doen bijten.
De thuisploeg begon dan ook erg gedreven aan de tweede helft. Na vijf minuten probeerde Kenny het met een chip over de doelman, zonder al te veel succes. Bilal stond echter goed opgesteld en maakte zowaar een doelpunt met het hoofd. De gelijkmaker was een feit en plots wist de tegenstander niet meer van welk hout pijlen maken. “Probeer rustig te blijven, jongens”, klonk het op het veld.
Rood-WIt diende daar echter van te profiteren als het hun belofte van tijdens de rust, Heffen de eerste nederlaag toedienen, wilde waarmaken. Maar al snel herviel het in oude gewoonte. Het duwde niet echt door, al bleef het wel proberen. Tarik probeerde met een paar acties de Heffense verdediging te doen wankelen. Ook Kenny en Lotfi hielden telkens hun mannetje bezig. Maar écht kansen? Neen, weinig.
Aan de overkant was het een kwartier voor tijd wél raak. Een carambolle die voor doel komt, de verdediging die het leer niet weg krijgt en Heffen dat met een half voetje genoeg heeft om de bal tegen de touwen te trappen. De opluchting was enorm groot bij de bezoekers, ook na negen wedstrijden gingen ze ongeslagen blijven. Rood-Wit had nog vijftien minuten om iets te forceren. Wassim werd in de ploeg gedropt.
Lotfi knalde een moeilijke bal nog over het doel, maar zo’n tien minuten voor tijd kreeg Wassim dé kans op de gelijkmaker. Lotfi bediende hem en hij had het leer in de verste hoek te leggen. Hij mikte naar de verkeerde kant van de paal. “Zo’n kans moet binnen”, zuchtte de coach en begon te tellen. “Dit zijn nu vijf weggegooide punten.” Rood-Wit weet weer wat verliezen is, en blijft onderin hangen.
Een ongeslagen Heffen kwam vanavond op bezoek bij Rood-Wit, waar alles klaar werd gemaakt om een vervolg te breien aan de zeven op negen die de afgelopen weken werd neergezet. “We staan negende, maar daar horen we niet te staan”, zei de coach in de kleedkamer. “Vanaf nu kijken we naar boven.” Dat Heffen nog geen enkele wedstrijd verloor? “Daar gaan wij verandering in brengen.”
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en dwong meteen een paar kansjes af. Niet dat de Heffense doelman daar van wakker lag, het was beter dan niets. Aan de overkant troepten de spelers van Heffen ook bij elkaar om een hoekschop te nemen. Dat blijft toch telkens een gevaarlijk moment voor het hart. Interimdoelman Glenn, die de geschorste Jackson verving, moest weinig tussenkomen.
Eigenlijk verdiende de wedstrijd niet echt een doelpunt. Alsof het een beetje schaken was en wachten op dat ene momentje. Terwijl de hemelsluizen helemaal open gingen, net als de voorbije dagen trouwens, ging het ook bij ons achterin mis. Op een hoekschop ging de doelman naast de bal en stond het plots 0-1. Aan de overkant werden er wel enkele goeie acties genoteerd, maar weinig kansen.
Een combinatie tussen Lotfi en Bilal aan de zijkant van het veld, leverde bijna iets op. Maar centraal voor doel dook niemand op om de bal tegen de touwen te trappen. De coach, die Marc Wilmots-gewijs in de regen aanwijzingen bleef geven, greep zich naar de haren. “Daar moet je altijd meer mee doen”, klonk het. Niet veel later werd voor de rust gefloten. Nog vijfenveertig minuten had Rood-Wit om Heffen in het zand te doen bijten.
De thuisploeg begon dan ook erg gedreven aan de tweede helft. Na vijf minuten probeerde Kenny het met een chip over de doelman, zonder al te veel succes. Bilal stond echter goed opgesteld en maakte zowaar een doelpunt met het hoofd. De gelijkmaker was een feit en plots wist de tegenstander niet meer van welk hout pijlen maken. “Probeer rustig te blijven, jongens”, klonk het op het veld.
Rood-WIt diende daar echter van te profiteren als het hun belofte van tijdens de rust, Heffen de eerste nederlaag toedienen, wilde waarmaken. Maar al snel herviel het in oude gewoonte. Het duwde niet echt door, al bleef het wel proberen. Tarik probeerde met een paar acties de Heffense verdediging te doen wankelen. Ook Kenny en Lotfi hielden telkens hun mannetje bezig. Maar écht kansen? Neen, weinig.
Aan de overkant was het een kwartier voor tijd wél raak. Een carambolle die voor doel komt, de verdediging die het leer niet weg krijgt en Heffen dat met een half voetje genoeg heeft om de bal tegen de touwen te trappen. De opluchting was enorm groot bij de bezoekers, ook na negen wedstrijden gingen ze ongeslagen blijven. Rood-Wit had nog vijftien minuten om iets te forceren. Wassim werd in de ploeg gedropt.
Lotfi knalde een moeilijke bal nog over het doel, maar zo’n tien minuten voor tijd kreeg Wassim dé kans op de gelijkmaker. Lotfi bediende hem en hij had het leer in de verste hoek te leggen. Hij mikte naar de verkeerde kant van de paal. “Zo’n kans moet binnen”, zuchtte de coach en begon te tellen. “Dit zijn nu vijf weggegooide punten.” Rood-Wit weet weer wat verliezen is, en blijft onderin hangen.
Geen drie op een rij
Het zag er zo goed uit, een minuut voor tijd: 1-2 voor tegen Sporting Duffel en geen vuiltje aan de lucht. Toch blijft Rood-Wit achter met een zuur gevoel. In extremis pakten de Duffelnaars een punt, waar ze héél blij mee waren.
Een wedstrijd tegen Sporting Duffel, op een zaterdagavond. Cruciaal om te stijgen richting de top van het klassement, volgens de coach. Ook al kwamen we vanavond gehavend aan de aftrap, het mocht geen excuus zijn om hier geen goed resultaat neer te zetten. Met Yannick Flumens centraal naast Matthew Coorman deden onze reserven ook een ferme duit in het zakje. Imad zat op de bank.
Rood-Wit begon echter niet zo goed aan de wedstrijd. Een inschattingsfout door de wind bracht de Duffelnaars plots oog in oog met onze doelman en ze lieten hem kansloos. De ergernis op de bank nam toe als de thuisploeg dat nog een paar keer over deed. Jammer genoeg voor hen liet de afwerking te wensen. Om een voorbeeld te geven: met twee waren ze weg, legde de ene af en trapte de andere meters naast.
Op dat moment stond de gelijkmaker al op het bord. Het was Kenny die met een ferme uithaal, buitenkantje voet, de netten deed trillen. Een fenomenaal doelpunt dat zo de wereld zou rond gaan mocht ene Lionel Messi het maken. De thuisploeg kwam nog een paar keer goed weg toen Tarik, die een puike eerste helft speelde, een paar keer zijn man stevig in de wind zette. Het vervolg kon echter beter.
Naarmate de eerste helft vorderde, kon het muntje beide kanten rond vallen. Sporting Duffel en Rood-Wit kregen nog een aantal uitstekende kansen, maar kwamen voor de pauze niet meer tot score. Bij de pauze werd bijgestuurd. De verdediging moest beter opletten op de lange bal én ze moesten ook rekening houden met de wind, die stond nu volledig anders dan in de eerste helft.
Zonder wissels en met een portie goeie moed begon Rood-Wit aan de tweede periode in de hoop om de drie punten hier mee te graaien. Sporting Duffel profiteerde dan weer van de backs die iets te hoog stonden om zo telkens voor gevaar te zorgen. Telkens kon het nog wel worden weggewerkt, maar het bezorgde onze coach toch hoofdbrekers rond het uur. Dit kon niet blijven duren. “Straks is het kassa.”
Met twee nieuwe flankverdedigers ging Rood-Wit op zoek naar meer. Het dwong de thuisploeg op eigen helft en het creëerde een paar goeie kansen. Telkens ontbrak de laatste pass om het écht een doelpunt op te laten leveren. De tijd tikte ook nog eens weg, maar echt naar de klok werd er pas op het einde gekeken. Toen stonden de bezoekers immers al op voorsprong.
Die kwam er nadat de doelman van Sporting Duffel in de voeten van Lotfi dook, maar daar geen bal bij zat. De scheids kon niet anders dan naar de stip te wijzen en de topschutter van de voorbije jaren deed ook nu de netten trillen. Wedstrijd vijf op rij gescoord, “maar daar ben ik niet mee bezig”, klonk het na de wedstrijd off the record. Nog een kwartiertje moest Rood-Wit dit vasthouden om negen op negen te hebben.
De klok wees minuut 45 aan toen de scheids naar de stip wees aan de overkant. Wat er gebeurde? Het licht ging uit bij onze doelman en een domme, halve, buffelstoot werd bestraft met een strafschop. Sporting Duffel liet het niet aan hun hart komen en pakte zo een onverhoopt punt. Want tot dan hadden de bezoekers nauwelijks iets weggegeven. In het tumult later zou Niels nog met twee keer geel van het veld worden gestuurd. In het klassement blijven we ter plaatse trappelen.
Een wedstrijd tegen Sporting Duffel, op een zaterdagavond. Cruciaal om te stijgen richting de top van het klassement, volgens de coach. Ook al kwamen we vanavond gehavend aan de aftrap, het mocht geen excuus zijn om hier geen goed resultaat neer te zetten. Met Yannick Flumens centraal naast Matthew Coorman deden onze reserven ook een ferme duit in het zakje. Imad zat op de bank.
Rood-Wit begon echter niet zo goed aan de wedstrijd. Een inschattingsfout door de wind bracht de Duffelnaars plots oog in oog met onze doelman en ze lieten hem kansloos. De ergernis op de bank nam toe als de thuisploeg dat nog een paar keer over deed. Jammer genoeg voor hen liet de afwerking te wensen. Om een voorbeeld te geven: met twee waren ze weg, legde de ene af en trapte de andere meters naast.
Op dat moment stond de gelijkmaker al op het bord. Het was Kenny die met een ferme uithaal, buitenkantje voet, de netten deed trillen. Een fenomenaal doelpunt dat zo de wereld zou rond gaan mocht ene Lionel Messi het maken. De thuisploeg kwam nog een paar keer goed weg toen Tarik, die een puike eerste helft speelde, een paar keer zijn man stevig in de wind zette. Het vervolg kon echter beter.
Naarmate de eerste helft vorderde, kon het muntje beide kanten rond vallen. Sporting Duffel en Rood-Wit kregen nog een aantal uitstekende kansen, maar kwamen voor de pauze niet meer tot score. Bij de pauze werd bijgestuurd. De verdediging moest beter opletten op de lange bal én ze moesten ook rekening houden met de wind, die stond nu volledig anders dan in de eerste helft.
Zonder wissels en met een portie goeie moed begon Rood-Wit aan de tweede periode in de hoop om de drie punten hier mee te graaien. Sporting Duffel profiteerde dan weer van de backs die iets te hoog stonden om zo telkens voor gevaar te zorgen. Telkens kon het nog wel worden weggewerkt, maar het bezorgde onze coach toch hoofdbrekers rond het uur. Dit kon niet blijven duren. “Straks is het kassa.”
Met twee nieuwe flankverdedigers ging Rood-Wit op zoek naar meer. Het dwong de thuisploeg op eigen helft en het creëerde een paar goeie kansen. Telkens ontbrak de laatste pass om het écht een doelpunt op te laten leveren. De tijd tikte ook nog eens weg, maar echt naar de klok werd er pas op het einde gekeken. Toen stonden de bezoekers immers al op voorsprong.
Die kwam er nadat de doelman van Sporting Duffel in de voeten van Lotfi dook, maar daar geen bal bij zat. De scheids kon niet anders dan naar de stip te wijzen en de topschutter van de voorbije jaren deed ook nu de netten trillen. Wedstrijd vijf op rij gescoord, “maar daar ben ik niet mee bezig”, klonk het na de wedstrijd off the record. Nog een kwartiertje moest Rood-Wit dit vasthouden om negen op negen te hebben.
De klok wees minuut 45 aan toen de scheids naar de stip wees aan de overkant. Wat er gebeurde? Het licht ging uit bij onze doelman en een domme, halve, buffelstoot werd bestraft met een strafschop. Sporting Duffel liet het niet aan hun hart komen en pakte zo een onverhoopt punt. Want tot dan hadden de bezoekers nauwelijks iets weggegeven. In het tumult later zou Niels nog met twee keer geel van het veld worden gestuurd. In het klassement blijven we ter plaatse trappelen.
Zes op zes
De trein lijkt vertrekkensklaar, de conducteur heeft op zijn fluitje geblazen. Nee, we gaan niet schrijven dat we vertrokken zijn, dat wil onze coach niet lezen. Feit is wel dat De Vrede puntenloos naar huis is gestuurd. Het werd 4-1.
Onze speeldag begon met een wedstrijd tegen SK De Vrede, een ploeg die vier punten boven ons stond in het klassement. Tijd dus om wat te stijgen in het klassement en de punten thuis te houden. Met vijf wisselspelers had de coach een goeie bank. Eén wissel voerde de coach door: Kenny begon in de ploeg ten koste van Oussama. En de drie punten moesten thuis blijven om zo zes op zes beet te hebben.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd, maar dwong weinig kansen af. Kenny glipte wel een keer door de buitenspelval, maar dribbelde een keer te veel en ook andere mogelijkheden konden nét niet worden afgedrukt waardoor de doelman van De Vrede weinig werk had op te knappen. Aan de overkant moest Imad wel een keer gepast tussenkomen na een laag schot in het begin van de wedstrijd. Het was een goeie opwarming.
Want écht warm kregen we het niet van de partij. Goeie wil, langs de twee kanten, maar het was alsof we naar een schaakspel aan het zien waren. Geen kansen, veel strijd. Tot plots op het half uur een hoekschop voor de voeten van Keanu viel. De kersverse verdediger haalde uit en zag zijn schot tegen de touwen gaan: 1-0. De thuisploeg op voorsprong en daar had de tegenpartij geen antwoord op.
Rood-Wit probeerde van dat momentum gebruik te maken om snel naar een tweede doelpunt te gaan, maar uiteindelijk kreeg het daar geen grote kansen toe. En anders was er wel Imad om met een omhaalpoging het leer weg te werken, als doelman. Zo trokken we met een kleine voorsprong richting kleedkamers. Na de pauze moest snel een tweede doelpunt worden gemaakt om de hoop op puntengewin bij De Vrede meteen de kop in te drukken.
En zo geschiedde ook. Na nog geen tien minuten voetballen werd Lotfi het straatje in gestuurd. Deze keer liet hij de doelman kansloos. Ook alweer zijn vierde opeenvolgende wedstrijd waarin hij de netten laat trillen. De bezoekers waren allesbehalve aangedaan en kwamen meteen terug: 2-1. Daardoor had Rood-Wit amper van de dubbele voorsprong kunnen genieten en was het toch weer bibberen en beven.
Uiteindelijk bleef Rood-Wit wel voetballen en zette Lotfi Bilal op weg naar de 3-1, waardoor de score weer vergroot werd. Voor De Vrede een nieuwe klap. Het kreeg wel kansen om terug in de wedstrijd te komen, maar de afwerking zat helemaal niet goed. Een kopbalkans werd over gekopt, een keer zat de lat in de weg. Het was niet de dag van de groen-witten, zo leek het wel.
Rood-Wit bleef kansen creëren en kon ook nog een doelpunt maken. Het was Kenny die met een prachtige knal de eindstand op het bord zette. Met nog een kwartier op de klok, kwamen ook alle bankzitters in de ploeg en kreeg Wassim nog een uitstekende kans tot scoren. ZIjn schot werd echter op tijd afgeblokt door de defensie van De Vrede. Lotfi probeerde zijn spitsbroeder nog te bereiken in één tijd. “Maar daar gaan we niet over praten”, zei hij met een lach.
En zo pakt Rood-Wit een tweede opeenvolgende zege, de eerste dit seizoen in eigen huis. De bezoekers blijven zo ter plaatse trappelen in het klassement, de thuisploeg hangt zijn wagonnetje aan dat van De Vrede en kan de slechte competitiestart achter zich laten. Volgende week wacht met Sporting Duffel een nieuwe club die we nooit eerder tegen zijn gekomen.
Onze speeldag begon met een wedstrijd tegen SK De Vrede, een ploeg die vier punten boven ons stond in het klassement. Tijd dus om wat te stijgen in het klassement en de punten thuis te houden. Met vijf wisselspelers had de coach een goeie bank. Eén wissel voerde de coach door: Kenny begon in de ploeg ten koste van Oussama. En de drie punten moesten thuis blijven om zo zes op zes beet te hebben.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd, maar dwong weinig kansen af. Kenny glipte wel een keer door de buitenspelval, maar dribbelde een keer te veel en ook andere mogelijkheden konden nét niet worden afgedrukt waardoor de doelman van De Vrede weinig werk had op te knappen. Aan de overkant moest Imad wel een keer gepast tussenkomen na een laag schot in het begin van de wedstrijd. Het was een goeie opwarming.
Want écht warm kregen we het niet van de partij. Goeie wil, langs de twee kanten, maar het was alsof we naar een schaakspel aan het zien waren. Geen kansen, veel strijd. Tot plots op het half uur een hoekschop voor de voeten van Keanu viel. De kersverse verdediger haalde uit en zag zijn schot tegen de touwen gaan: 1-0. De thuisploeg op voorsprong en daar had de tegenpartij geen antwoord op.
Rood-Wit probeerde van dat momentum gebruik te maken om snel naar een tweede doelpunt te gaan, maar uiteindelijk kreeg het daar geen grote kansen toe. En anders was er wel Imad om met een omhaalpoging het leer weg te werken, als doelman. Zo trokken we met een kleine voorsprong richting kleedkamers. Na de pauze moest snel een tweede doelpunt worden gemaakt om de hoop op puntengewin bij De Vrede meteen de kop in te drukken.
En zo geschiedde ook. Na nog geen tien minuten voetballen werd Lotfi het straatje in gestuurd. Deze keer liet hij de doelman kansloos. Ook alweer zijn vierde opeenvolgende wedstrijd waarin hij de netten laat trillen. De bezoekers waren allesbehalve aangedaan en kwamen meteen terug: 2-1. Daardoor had Rood-Wit amper van de dubbele voorsprong kunnen genieten en was het toch weer bibberen en beven.
Uiteindelijk bleef Rood-Wit wel voetballen en zette Lotfi Bilal op weg naar de 3-1, waardoor de score weer vergroot werd. Voor De Vrede een nieuwe klap. Het kreeg wel kansen om terug in de wedstrijd te komen, maar de afwerking zat helemaal niet goed. Een kopbalkans werd over gekopt, een keer zat de lat in de weg. Het was niet de dag van de groen-witten, zo leek het wel.
Rood-Wit bleef kansen creëren en kon ook nog een doelpunt maken. Het was Kenny die met een prachtige knal de eindstand op het bord zette. Met nog een kwartier op de klok, kwamen ook alle bankzitters in de ploeg en kreeg Wassim nog een uitstekende kans tot scoren. ZIjn schot werd echter op tijd afgeblokt door de defensie van De Vrede. Lotfi probeerde zijn spitsbroeder nog te bereiken in één tijd. “Maar daar gaan we niet over praten”, zei hij met een lach.
En zo pakt Rood-Wit een tweede opeenvolgende zege, de eerste dit seizoen in eigen huis. De bezoekers blijven zo ter plaatse trappelen in het klassement, de thuisploeg hangt zijn wagonnetje aan dat van De Vrede en kan de slechte competitiestart achter zich laten. Volgende week wacht met Sporting Duffel een nieuwe club die we nooit eerder tegen zijn gekomen.
De vloek doorbroken!
"Ik heb geen schrik van eender welke wedstrijd of aftrapuur", aldus onze coach een paar weken geleden. Het was een poging om de ploeg op scherp te zetten na alweer een wedstrijd die voor de middag werd afgetrapt. Vandaag was onze ploeg wakker, tegen Dynamica werd de vloek doorbroken: 2-8.
Drie punten en net een weekje rust die op een ideaal moment kwam na de pandoering tegen Berkenrode. Tegen Dynamica moesten de puntjes terug op de i worden gezet en laat de tegenstander van vandaag ook net de eerste tegenstander zijn die we tegen kwamen in onze voorbereiding. Toen hield een regenvlaag ons van een duidelijke oefenzege, vandaag scheen de zon en was er van regen geen sprake.
De druppels waren dan wel voor ergens anders bedoeld, een regen aan kansen kregen we wel te zien. Lotfi, Tarik en Bilal probeerden in de eerste tien minuten iets te forceren, maar slaagden er niet in om het te verzilveren. “Je zal zien, straks valt het eens goed aan de overkant.” We kunnen evengoed ons Lottoformulier laten invullen op de bank, want eens te meer klonk er de waarheid. Uit het niets kwam Dynamica op voorsprong.
Rood-Wit liet het niet aan haar hart komen en zette vrijwel meteen de scheve situatie helemaal recht. Eerst knalde Bilal de gelijkmaker voorbij de doelman, nog geen zestig seconden later zette Lotfi de bezoekers op voorsprong. De thuisploeg probeerde nog wel iets te forceren, maar Imad was niet uit zijn lood te slaan. Aan de overkant bleven er kansen gemist worden om het verschil groter te maken.
Met nog een kwartier op de klok, ging Rood-Wit nog eens vol in het offensief. En op twee minuten tijd werd het verschil gemaakt. Eerst zette Bilal weer een actie op en knalde hij de 1-3 tegen de touwen. Even later knalde Tarik de 1-4 tegen de touwen. De eerste zege bij een ochtendwedstrijd in ruim een jaar tijd zat eraan te komen. Het was nu aan de coach om de manschappen gefocust te houden.
Ook na de pauze bleef Rood-Wit gefocust op doelpunten maken en zo snel als kon een mogelijke terugkeer van Dynamica uit het hoofd zetten. Dat deed Keanu op een prachtige manier. Tegen Berkenrode mocht hij debuteren, vandaag knalde hij zijn eerste van het seizoen tegen de touwen. Een prachtig doelpunt en meteen de 1-5. De opgebouwde hoop voor de thuisploeg smolt als sneeuw voor deze oktoberzon.
Het festijn was nog lang niet voorbij, want niet veel later knalde Bilal zijn derde van de middag tegen de touwen, 1-6. Voor Rood-Wit was het niet genoeg. “We wilden acht, negen of zelfs tien doelpunten maken. Ons saldo moest beter na de nederlagen tegen Berkenrode en Rounited”, klonk het. En vaak was de tel ook gewoon kwijt. “Hoeveel doelpunten hadden we er nu al gemaakt? Vraag het eens aan de scheids.”
Rood-Wit wilde niets liever dan deze ochtendwedstrijd gebruiken om de vloek ervan te doorbreken. Vorig jaar speelde het een zevental wedstrijden voor de middag, alle zeven werden ze verloren. Ook tegen Berkenrode was dat al het geval. Met deze voorsprong, mocht het quasi niet meer fout lopen. Zelfs niet met vier wissels die doorgevoerd werden. Lotfi knalde eerst nog de 1-7 binnen, een paar minuten later was het invaller Robby die de 1-8 maakte.
Met nog een tiental minuten op de klok, en de voorsprong die groot genoeg was, kon Rood-Wit al denken aan de eerste pinten die gedronken konden worden op deze zege. De tweede zege van het seizoen en eentje die hen wat meer ademruimte bezorgde. Toch moest onze doelman zich nog één keer omdraaien. Maar ach, of hij dat zo erg zal gevonden hebben, valt nog te betwijfelen. Al lachend trokken beide ploegen richting kantine.
Drie punten en net een weekje rust die op een ideaal moment kwam na de pandoering tegen Berkenrode. Tegen Dynamica moesten de puntjes terug op de i worden gezet en laat de tegenstander van vandaag ook net de eerste tegenstander zijn die we tegen kwamen in onze voorbereiding. Toen hield een regenvlaag ons van een duidelijke oefenzege, vandaag scheen de zon en was er van regen geen sprake.
De druppels waren dan wel voor ergens anders bedoeld, een regen aan kansen kregen we wel te zien. Lotfi, Tarik en Bilal probeerden in de eerste tien minuten iets te forceren, maar slaagden er niet in om het te verzilveren. “Je zal zien, straks valt het eens goed aan de overkant.” We kunnen evengoed ons Lottoformulier laten invullen op de bank, want eens te meer klonk er de waarheid. Uit het niets kwam Dynamica op voorsprong.
Rood-Wit liet het niet aan haar hart komen en zette vrijwel meteen de scheve situatie helemaal recht. Eerst knalde Bilal de gelijkmaker voorbij de doelman, nog geen zestig seconden later zette Lotfi de bezoekers op voorsprong. De thuisploeg probeerde nog wel iets te forceren, maar Imad was niet uit zijn lood te slaan. Aan de overkant bleven er kansen gemist worden om het verschil groter te maken.
Met nog een kwartier op de klok, ging Rood-Wit nog eens vol in het offensief. En op twee minuten tijd werd het verschil gemaakt. Eerst zette Bilal weer een actie op en knalde hij de 1-3 tegen de touwen. Even later knalde Tarik de 1-4 tegen de touwen. De eerste zege bij een ochtendwedstrijd in ruim een jaar tijd zat eraan te komen. Het was nu aan de coach om de manschappen gefocust te houden.
Ook na de pauze bleef Rood-Wit gefocust op doelpunten maken en zo snel als kon een mogelijke terugkeer van Dynamica uit het hoofd zetten. Dat deed Keanu op een prachtige manier. Tegen Berkenrode mocht hij debuteren, vandaag knalde hij zijn eerste van het seizoen tegen de touwen. Een prachtig doelpunt en meteen de 1-5. De opgebouwde hoop voor de thuisploeg smolt als sneeuw voor deze oktoberzon.
Het festijn was nog lang niet voorbij, want niet veel later knalde Bilal zijn derde van de middag tegen de touwen, 1-6. Voor Rood-Wit was het niet genoeg. “We wilden acht, negen of zelfs tien doelpunten maken. Ons saldo moest beter na de nederlagen tegen Berkenrode en Rounited”, klonk het. En vaak was de tel ook gewoon kwijt. “Hoeveel doelpunten hadden we er nu al gemaakt? Vraag het eens aan de scheids.”
Rood-Wit wilde niets liever dan deze ochtendwedstrijd gebruiken om de vloek ervan te doorbreken. Vorig jaar speelde het een zevental wedstrijden voor de middag, alle zeven werden ze verloren. Ook tegen Berkenrode was dat al het geval. Met deze voorsprong, mocht het quasi niet meer fout lopen. Zelfs niet met vier wissels die doorgevoerd werden. Lotfi knalde eerst nog de 1-7 binnen, een paar minuten later was het invaller Robby die de 1-8 maakte.
Met nog een tiental minuten op de klok, en de voorsprong die groot genoeg was, kon Rood-Wit al denken aan de eerste pinten die gedronken konden worden op deze zege. De tweede zege van het seizoen en eentje die hen wat meer ademruimte bezorgde. Toch moest onze doelman zich nog één keer omdraaien. Maar ach, of hij dat zo erg zal gevonden hebben, valt nog te betwijfelen. Al lachend trokken beide ploegen richting kantine.
"Gaan we laten zien wie Rood-Wit is of zijn we ermee bezig?"
Zondagochtenden en wedstrijden van Rood-Wit. Het blijft geen geslaagde combinatie. Ook dit keer werd het een pijnlijke ochtend. Met het schaamrood op de wangen, droop onze eerste ploeg af: 10-2 tegen de laatste in de stand.
Onze eerste ploeg trok in de voormiddag naar Berkenrode voor de derby van Hoboken. Voor Rood-Wit was het de eerste ochtendwedstrijd en laat dat net nu een enorme zwakte zijn. Niet voor niets dat er vorig jaar geen enkele wedstrijd met aftrap voor de middag werd gewonnen. “Dat moet de bond toch eens bekijken”, klonk onze coach vorig jaar. Met de nieuwe tenues moest het wel goedkomen.
Daarbovenop was ook nog eens de tegenstander Berkenrode. Nul op negen, nog geen enkel doelpunt gemaakt. Een klus die deed denken aan de wedstrijd tegen Zennester Hombeek vorig jaar. Maar als dat niveau bedroevend was, dan was hetgeen we vanochtend te zien kregen nog een pak erger. Geen enkele druk, geen enkele goeie pass van vijf meter en ook al werd gevraagd om voor elkaar te knokken, dat werd niet gedaan.
Het is dan ook geen toeval dat de ketchupfles van Berkenrode vandaag helemaal open ging. En vaak op dezelfde manier. Balverlies, de thuisploeg die iets of wat snelheid toonde en dat werd ook genadeloos afgestraft. Een, twee, drie, vier, vijf keer op nog geen twintig minuten tijd. Bedroevend. “Dit is het ergste wat ik in tien jaar Rood-Wit heb meegemaakt”, dachten we bij onszelf.
Kenny en Lotfi deden de netten nog trillen voor Rood-Wit, maar het telraam bij Berkenrode was quasi rond. Acht doelpunten tegen. Alsof het allemaal niets was. De bezoekers moesten proberen in de tweede helft nog iets te doen aan de achterstand, maar het kalf leek nu al verdronken. De eerste zege in de nieuwe tenues zal dan toch niet voor vandaag zijn en de week rust volgende week komt op een goed moment.
"Gaan we nu eens eindelijk laten zien wie Rood-Wit is, of zijn we daar al mee bezig?" Harde woorden in de kleedkamer bij de pauze. De coach wijzigde het systeem en het moet gezegd worden: het was wel ietsje beter. Berkenrode bleef wel de betere ploeg en dwong ook voldoende kansen af om ook snel in de tweede helft een doelpuntje te maken. Telkens stond Imad in de weg.
En als Imad dan toch eens geklopt leek te zijn, dan was er nog altijd wel een verdediger om de bal van de lijn te houden. In een scrimmage voor doel werd het leer tot drie keer toe van de doellijn gehaald zonder dat hij erover was. Berkenrode bleef het proberen, terwijl Rood-Wit zich beperkte tot verdedigen en heel af en toe eens tegen prikken. Lotfi en Tarik stonden voorin echter op een eiland. Er was nauwelijks aansluiting.
De thuisploeg drukte ook niet door, een duidelijke 8-2-tussenstand was voldoende. “Dan moet je het spel niet maken”, om het in Marc Brys-termen te zeggen. Maar veel kon Rood-WIt er niet tegenover zetten. Het was werken en hopen dat de score alsnog beperkt bleef in de tweede helft. Ondertussen gaf de klok een half uur aan in de tweede helft. Dat had de ploeg écht wel nodig, zo even rust.
In het slotkwartier ging Berkenrode nog op zoek naar meer en het kréég ook meer. In de absolute slotfase zweefde Imad een bal van onder de lat uit, knalden ze zelf een bal pardoes tegen de lat en in de slotseconden liep de score nog uit naar 10-2. De bezoekers dropen teleurgesteld af. Belachelijk gemaakt door de rode lantaarn. Bijna staan we er gewoon zelf. Gelukkig wordt ons volgende week een afstraffing bespaard gebleven.
Onze eerste ploeg trok in de voormiddag naar Berkenrode voor de derby van Hoboken. Voor Rood-Wit was het de eerste ochtendwedstrijd en laat dat net nu een enorme zwakte zijn. Niet voor niets dat er vorig jaar geen enkele wedstrijd met aftrap voor de middag werd gewonnen. “Dat moet de bond toch eens bekijken”, klonk onze coach vorig jaar. Met de nieuwe tenues moest het wel goedkomen.
Daarbovenop was ook nog eens de tegenstander Berkenrode. Nul op negen, nog geen enkel doelpunt gemaakt. Een klus die deed denken aan de wedstrijd tegen Zennester Hombeek vorig jaar. Maar als dat niveau bedroevend was, dan was hetgeen we vanochtend te zien kregen nog een pak erger. Geen enkele druk, geen enkele goeie pass van vijf meter en ook al werd gevraagd om voor elkaar te knokken, dat werd niet gedaan.
Het is dan ook geen toeval dat de ketchupfles van Berkenrode vandaag helemaal open ging. En vaak op dezelfde manier. Balverlies, de thuisploeg die iets of wat snelheid toonde en dat werd ook genadeloos afgestraft. Een, twee, drie, vier, vijf keer op nog geen twintig minuten tijd. Bedroevend. “Dit is het ergste wat ik in tien jaar Rood-Wit heb meegemaakt”, dachten we bij onszelf.
Kenny en Lotfi deden de netten nog trillen voor Rood-Wit, maar het telraam bij Berkenrode was quasi rond. Acht doelpunten tegen. Alsof het allemaal niets was. De bezoekers moesten proberen in de tweede helft nog iets te doen aan de achterstand, maar het kalf leek nu al verdronken. De eerste zege in de nieuwe tenues zal dan toch niet voor vandaag zijn en de week rust volgende week komt op een goed moment.
"Gaan we nu eens eindelijk laten zien wie Rood-Wit is, of zijn we daar al mee bezig?" Harde woorden in de kleedkamer bij de pauze. De coach wijzigde het systeem en het moet gezegd worden: het was wel ietsje beter. Berkenrode bleef wel de betere ploeg en dwong ook voldoende kansen af om ook snel in de tweede helft een doelpuntje te maken. Telkens stond Imad in de weg.
En als Imad dan toch eens geklopt leek te zijn, dan was er nog altijd wel een verdediger om de bal van de lijn te houden. In een scrimmage voor doel werd het leer tot drie keer toe van de doellijn gehaald zonder dat hij erover was. Berkenrode bleef het proberen, terwijl Rood-Wit zich beperkte tot verdedigen en heel af en toe eens tegen prikken. Lotfi en Tarik stonden voorin echter op een eiland. Er was nauwelijks aansluiting.
De thuisploeg drukte ook niet door, een duidelijke 8-2-tussenstand was voldoende. “Dan moet je het spel niet maken”, om het in Marc Brys-termen te zeggen. Maar veel kon Rood-WIt er niet tegenover zetten. Het was werken en hopen dat de score alsnog beperkt bleef in de tweede helft. Ondertussen gaf de klok een half uur aan in de tweede helft. Dat had de ploeg écht wel nodig, zo even rust.
In het slotkwartier ging Berkenrode nog op zoek naar meer en het kréég ook meer. In de absolute slotfase zweefde Imad een bal van onder de lat uit, knalden ze zelf een bal pardoes tegen de lat en in de slotseconden liep de score nog uit naar 10-2. De bezoekers dropen teleurgesteld af. Belachelijk gemaakt door de rode lantaarn. Bijna staan we er gewoon zelf. Gelukkig wordt ons volgende week een afstraffing bespaard gebleven.
Dit was het niet
Rood-Wit is er niet in geslaagd om de eerste punten in eigen huis te houden. Het kwam op een dubbele voorsprong, maar dat was niet voldoende. Belgica ging erop... en erover.
Onze eerste ploeg wilde graag een vervolg breien aan de drie punten van vorige week tegen Ostan. Daarvoor moest Belgica opzij worden gezet en dat zijn altijd duels op het scherpst van de snee. De coach kon rekenen op dezelfde kern van vorige week, enkel Oussama was er door schorsing niet bij. Op het veld werd hij vervangen door Kenny Smets, die er vorige week dan weer niet bij was.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en dwong Belgica achteruit. De thuisploeg voetbalde zoals de coach het graag wilde zien, geen stationnetjes overslaan met een lange bal en zoeken naar de voorsprong. Die kwam er na ruim twintig minuten voetballen. Bilal schudde een heerlijke actie uit zijn sloefen, bracht het leer tot bij Lotfi en die haalde even uit. Hallo zeg, los de winkelhaak in. “Dat is wat ik wilde zien”, klonk de coach.
De honger van Rood-Wit was nog lang niet gestild. Drie minuten later schudde Bilal weer een heerlijke actie uit zijn schoenen en trapte vervolgens de bal richting doel. Een makkelijke bal, dachten we. Want plots rolde het leer over de achterlijn in doel. We hoorden de vloek van de Belgicaanse doelman tot in onze dugout. Een dubbele voorsprong na een half uur, dat zag er wel goed uit.
Rood-Wit vergat nadien te voetballen en dat werd cash betaald. Nog voor de rust zou Belgica de dubbele achterstand ongedaan maken. Twee simpele doelpunten door het centrum en de voorsprong smolt als sneeuw voor de zon. Een briesende coach trok daarop richting kleedkamers om de spelers toe te spreken. Wat hij in het laatste kwartier zag, zinde hem allerminst.
Ook na de pauze zou Rood-Wit in hetzelfde bedje ziek blijven. Het probeerde wel, maar geraakte niet meer voorin. Voetballen zat er dan al lang niet meer in en de kansen waren voor de bezoekers. Imad stond echter telkens op de juiste plek. Een bal die doorschoot, een man oog in oog, hij was er telkens. Het was hopen dat er nog één balletje zou goed vallen voor de eerste ploeg om de draad weer op te pikken.
De ergernis op de bank nam toe na de zoveelste lange bal. “Stop daar toch eens mee en voetbal”, hoorden we hem zijn manschappen toeroepen. Maar de boodschap kwam niet aan. Rood-Wit bleef krasselen op het veld en probeerde de bakens te verzetten. Belgica bleef echter kansen afdwingen, maar vergat ze telkens af te werken. Een keer zelfs oog in oog met Imad, maar dan besloten ze naast te leggen.
De wanhoop sloeg toe wanneer Belgica een kwartier voor tijd nog eens kon aanleggen. De man had niemand van Rood-Wit in de buurt en kon doen met het leer wat hij wilde. “Dan maar in de korte hoek deponeren”, dacht hij bij zichzelf. Hij legde daar vervolgens ook het leer. Doelman Imad strekte zich volledig, maar kon niet verhinderen dat de bezoekers met dat schot op voorsprong kwamen.
Nog een kwartier had Rood-Wit de tijd om een puntje thuis te houden, maar het kwam niet meer aan een kans. Zelfs niet toen het systeem werd veranderd. Belgica bleef zo al bij al makkelijk overeind en pakt de drie punten mee naar Edegem. Volgende week is het weer van moeten op bezoek bij Berkenrode. WIj hebben er nu al weer angst voor, de aftrap is immers voorzien om 11 uur en laat ons nog een rekening hebben openstaan met ochtend wedstrijden.
Onze eerste ploeg wilde graag een vervolg breien aan de drie punten van vorige week tegen Ostan. Daarvoor moest Belgica opzij worden gezet en dat zijn altijd duels op het scherpst van de snee. De coach kon rekenen op dezelfde kern van vorige week, enkel Oussama was er door schorsing niet bij. Op het veld werd hij vervangen door Kenny Smets, die er vorige week dan weer niet bij was.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en dwong Belgica achteruit. De thuisploeg voetbalde zoals de coach het graag wilde zien, geen stationnetjes overslaan met een lange bal en zoeken naar de voorsprong. Die kwam er na ruim twintig minuten voetballen. Bilal schudde een heerlijke actie uit zijn sloefen, bracht het leer tot bij Lotfi en die haalde even uit. Hallo zeg, los de winkelhaak in. “Dat is wat ik wilde zien”, klonk de coach.
De honger van Rood-Wit was nog lang niet gestild. Drie minuten later schudde Bilal weer een heerlijke actie uit zijn schoenen en trapte vervolgens de bal richting doel. Een makkelijke bal, dachten we. Want plots rolde het leer over de achterlijn in doel. We hoorden de vloek van de Belgicaanse doelman tot in onze dugout. Een dubbele voorsprong na een half uur, dat zag er wel goed uit.
Rood-Wit vergat nadien te voetballen en dat werd cash betaald. Nog voor de rust zou Belgica de dubbele achterstand ongedaan maken. Twee simpele doelpunten door het centrum en de voorsprong smolt als sneeuw voor de zon. Een briesende coach trok daarop richting kleedkamers om de spelers toe te spreken. Wat hij in het laatste kwartier zag, zinde hem allerminst.
Ook na de pauze zou Rood-Wit in hetzelfde bedje ziek blijven. Het probeerde wel, maar geraakte niet meer voorin. Voetballen zat er dan al lang niet meer in en de kansen waren voor de bezoekers. Imad stond echter telkens op de juiste plek. Een bal die doorschoot, een man oog in oog, hij was er telkens. Het was hopen dat er nog één balletje zou goed vallen voor de eerste ploeg om de draad weer op te pikken.
De ergernis op de bank nam toe na de zoveelste lange bal. “Stop daar toch eens mee en voetbal”, hoorden we hem zijn manschappen toeroepen. Maar de boodschap kwam niet aan. Rood-Wit bleef krasselen op het veld en probeerde de bakens te verzetten. Belgica bleef echter kansen afdwingen, maar vergat ze telkens af te werken. Een keer zelfs oog in oog met Imad, maar dan besloten ze naast te leggen.
De wanhoop sloeg toe wanneer Belgica een kwartier voor tijd nog eens kon aanleggen. De man had niemand van Rood-Wit in de buurt en kon doen met het leer wat hij wilde. “Dan maar in de korte hoek deponeren”, dacht hij bij zichzelf. Hij legde daar vervolgens ook het leer. Doelman Imad strekte zich volledig, maar kon niet verhinderen dat de bezoekers met dat schot op voorsprong kwamen.
Nog een kwartier had Rood-Wit de tijd om een puntje thuis te houden, maar het kwam niet meer aan een kans. Zelfs niet toen het systeem werd veranderd. Belgica bleef zo al bij al makkelijk overeind en pakt de drie punten mee naar Edegem. Volgende week is het weer van moeten op bezoek bij Berkenrode. WIj hebben er nu al weer angst voor, de aftrap is immers voorzien om 11 uur en laat ons nog een rekening hebben openstaan met ochtend wedstrijden.
We zijn vertrokken
De nul is weg, hoera! En nog meer feeststemming, want de verdwenen vechtlust was terug. Rood-Wit knokte zich naar haar eerste overwinning met een man minder.
Onze eerste ploeg wilde van de nul af en moest daarvoor op bezoek bij Ostan. Van vorig jaar weten we al dat dat geen makkelijke opdracht is, aangezien ze toen vicekampioen zijn geworden én de enige ploeg waren die de Weitse Gans punten konden afsnoepen. Geen makkelijke opdracht, te meer omdat ook wij met een aantal afwezigen zaten. Gelukkig was coach Yentl terug.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd, anders dan de voorbije twee weken. Alsof ze de coach nodig hadden om het goeie voetbal van in de voorbereiding terug te vinden. Toch duurde het niet lang vooraleer een fout die vorige week meermaals werd gemaakt, opnieuw werd gemaakt. Een voorzet vanaf de rechterkant voor doel, die in doel werd gedevieerd centraal. Geen schijn van kans voor Imad.
Rood-Wit was echter niet uit haar lood te slagen vandaag. Tarik nam de rol van scorende spits voor zijn rekening en profiteerde twee keer dat de doelman iets te snel uit zijn doel kwam. Hij scoorde twee keer en veranderde de achterstand in een voorsprong. De thuisploeg moest dan al twee keer wisselen, noodgedwongen. Het warme weer zorgde dus voor problemen bij de groen-witten.
Rood-Wit wilde de voorsprong over de streep trekken bij de rust, maar verloor de controle toen ze zich iets te veel bezig hielden met de scheids. Die zag op bepaalde momenten buitenspel, waar het in de verste verte niet op leek. En om het helemaal af te maken zag hij, als enige, ook een overtreding van Matthew zag. De strafschop werd in dank aangenomen door de thuisploeg: 2-2 bij de rust.
Ook na de pauze bleef Rood-Wit knokken voor wat het waard was. De nul moest weg vandaag. Bij de thuisploeg was het hout vasthouden om geen blessures meer op te lopen, want ze hadden dan al de laatste wissel doorgevoerd. Beide ploegen bleven ervoor knokken en het was zoeken naar een gaatje om dat doelpuntje te maken. Maar de scheids deed ook zijn duit in het zakje.
Telkens hij iemand van Ostan hoorde roepen, floot hij. En dat frustreerde de bezoekers enorm. Oussama deed zijn mond open en kreeg prompt de gele kaart onder de neus geduwd. “Hij moet nu wel opletten, want hij gaat ook stevig in duel”, klonk het waarschuwend op de bank. En niet veel later was het zo ver. Een tackle op de bal, zo leek het, werd beloond met een tweede gele kaart. Rood-Wit moest nog een kleine twintig minuten met tien verder.
Het zette de thuisploeg ook niet aan om vol voor de overwinning te gaan. “Dat was te riski met jullie snelheid voorin en de goeie lange ballen die ons problemen hebben opgeleverd”, werd nadien gezegd in de kantine. Ondertussen werd Matthew Van Dessel naar voren geschoven bij de laatste wissel van Rood-Wit. Een gouden zet, zou later blijken. Want hij kreeg de bal na een hoekschop en vlamde, Toby Alderweireld gewijs, de bal in de winkelhaak: 2-3.
Het muntje leek de Rood-Witte kant uit te rollen, maar er moest nog wat gespeeld worden. Gelukkig was Bilal bij de pinken om een van de counters af te werken en de 2-4 binnen te prikken. Dat Ostan in de allerlaatste seconden nog tegen prikte, is louter voor de statistieken. Meteen daarna floot de scheidsrechter af. De nul is weg, de competitie is nu voor Rood-Wit ook écht gestart.
Onze eerste ploeg wilde van de nul af en moest daarvoor op bezoek bij Ostan. Van vorig jaar weten we al dat dat geen makkelijke opdracht is, aangezien ze toen vicekampioen zijn geworden én de enige ploeg waren die de Weitse Gans punten konden afsnoepen. Geen makkelijke opdracht, te meer omdat ook wij met een aantal afwezigen zaten. Gelukkig was coach Yentl terug.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd, anders dan de voorbije twee weken. Alsof ze de coach nodig hadden om het goeie voetbal van in de voorbereiding terug te vinden. Toch duurde het niet lang vooraleer een fout die vorige week meermaals werd gemaakt, opnieuw werd gemaakt. Een voorzet vanaf de rechterkant voor doel, die in doel werd gedevieerd centraal. Geen schijn van kans voor Imad.
Rood-Wit was echter niet uit haar lood te slagen vandaag. Tarik nam de rol van scorende spits voor zijn rekening en profiteerde twee keer dat de doelman iets te snel uit zijn doel kwam. Hij scoorde twee keer en veranderde de achterstand in een voorsprong. De thuisploeg moest dan al twee keer wisselen, noodgedwongen. Het warme weer zorgde dus voor problemen bij de groen-witten.
Rood-Wit wilde de voorsprong over de streep trekken bij de rust, maar verloor de controle toen ze zich iets te veel bezig hielden met de scheids. Die zag op bepaalde momenten buitenspel, waar het in de verste verte niet op leek. En om het helemaal af te maken zag hij, als enige, ook een overtreding van Matthew zag. De strafschop werd in dank aangenomen door de thuisploeg: 2-2 bij de rust.
Ook na de pauze bleef Rood-Wit knokken voor wat het waard was. De nul moest weg vandaag. Bij de thuisploeg was het hout vasthouden om geen blessures meer op te lopen, want ze hadden dan al de laatste wissel doorgevoerd. Beide ploegen bleven ervoor knokken en het was zoeken naar een gaatje om dat doelpuntje te maken. Maar de scheids deed ook zijn duit in het zakje.
Telkens hij iemand van Ostan hoorde roepen, floot hij. En dat frustreerde de bezoekers enorm. Oussama deed zijn mond open en kreeg prompt de gele kaart onder de neus geduwd. “Hij moet nu wel opletten, want hij gaat ook stevig in duel”, klonk het waarschuwend op de bank. En niet veel later was het zo ver. Een tackle op de bal, zo leek het, werd beloond met een tweede gele kaart. Rood-Wit moest nog een kleine twintig minuten met tien verder.
Het zette de thuisploeg ook niet aan om vol voor de overwinning te gaan. “Dat was te riski met jullie snelheid voorin en de goeie lange ballen die ons problemen hebben opgeleverd”, werd nadien gezegd in de kantine. Ondertussen werd Matthew Van Dessel naar voren geschoven bij de laatste wissel van Rood-Wit. Een gouden zet, zou later blijken. Want hij kreeg de bal na een hoekschop en vlamde, Toby Alderweireld gewijs, de bal in de winkelhaak: 2-3.
Het muntje leek de Rood-Witte kant uit te rollen, maar er moest nog wat gespeeld worden. Gelukkig was Bilal bij de pinken om een van de counters af te werken en de 2-4 binnen te prikken. Dat Ostan in de allerlaatste seconden nog tegen prikte, is louter voor de statistieken. Meteen daarna floot de scheidsrechter af. De nul is weg, de competitie is nu voor Rood-Wit ook écht gestart.
Een illusie armer
Openen tegen FC Rounited, dat lijkt een haalbare kaart. Maar Rood-Wit trapte in de val en blijft achter met een pijnlijke 2-6-nederlaag. Volgende week lijkt het al do-or-die tegen Ostan.
Onze eerste ploeg moest vol aan de bak tegen FC Rounited om het drama van tegen Vlug Vooruit door te spoelen. In een dramatische wedstrijd gingen we toch een ronde verder in de beker, met dank aan de strafschoppen. Het plan was hoe dan ook duidelijk: het moest beter en we zouden voetballen. De gebruikelijke namen stonden ook aan de aftrap om het nodige te doen onder een zalige zomerzon.
Was het de hitte, was het de tegenstander? Geen idee. Rood-Wit begon wel goed aan de wedstrijd, maar ontsnapte na vier minuten aan een strafschop tegen. “Ik hoorde het knetteren tot hier”, waren de bankzitters eerlijk. De scheids gaf echter geen krimp en gaf een hoekschop aan. Gelukkig maar. Niet veel later was het dan toch raak voor de bezoekers. Bij een lange bal ging het iets te gemakkelijk.
Rood-Wit wilde echter van geen wijken weten. Zij wisten ook: de competitie start vandaag en hoewel er geen ambities waren uitgesproken, wilden ze ook meteen van de nul af. Redgy ging goed diep, kon nog net met zijn tip aan de bal om hem voor doel te krijgen. Aan de tweede paal dook kapitein Nick op om de bal tegen de touwen te leggen. 1-1 en weer hoop op beterschap. Maar die kwam er niet.
In de slotfase van de eerste helft ging het helemaal bergaf. FC Rounited ging nog twee keer vlotjes door de Rood-Witte defensie en scoorde nog twee keer, waardoor de ruststand een zware 1-3 was. Ondertussen had interimtrainer Yannis Papanikitas het niet onder de markt, want de taken werden niet meer uitgevoerd zoals het hoorde. Tijd dus om de knopjes aan te draaien tijdens de pauze.
Rood-Wit begon goed aan de tweede helft en kwam via Redgy al snel tot 2-3. De hoop was er weer, waardoor de thuisploeg iets begon te zweven. Dat werd door de bezoekers genadeloos afgestraft en meteen na de 2-3 werd een eerste prik nog teruggefloten door de scheidsrechter. Een tweede prik was voldoende om definitief het licht uit te doen op deze broeierige zomerdag (2-4).
Het was het sein om Wassim in de spits bij in te droppen en er een verdediger van af te halen. Rood-Wit zette alles op alles om toch maar iets thuis te houden, maar dat lukte jammer genoeg niet. Meer zelfs, op de counter prikten de bezoekers er nog een vijfde bij. En dan was Imad nog in goeie doen en hield hij meerdere keren de Roemenen van een nog grotere score. Toen de 2-5 een feit was, werd de handdoek helemaal in de ring gegooid.
Rood-Wit probeerde ook niet meer en zag in de slotfase Nick Mariën nog geblesseerd naar de kant gaan, waardoor de ploeg met tien verder moest. Wanneer even later ook nog eens Kenny geblesseerd uitviel, dan stonden er nog negen spelers op het veld. Het was dan al zaak om geen zesde tegendoelpunt meer te krijgen, maar ook die doelstelling kon vrij meteen de vuilbak in. FC Rounited scoorde een zesde keer.
“Tijd dat de scheidsrechter affluit”, hoorden we op de bank. Nog tien minuten waren er nog te spelen. Daarin gebeurde nog wel wat. Gelukkig was Imad één van de weinigen die wél klaar was voor de competitiestart. Een desillusie rijker, een bittere start van de competitie. En de coach is blij dat hij volgende week weer in zijn rol van assistent kan kruipen. Er is een heel pak werk voor de boeg.
Onze eerste ploeg moest vol aan de bak tegen FC Rounited om het drama van tegen Vlug Vooruit door te spoelen. In een dramatische wedstrijd gingen we toch een ronde verder in de beker, met dank aan de strafschoppen. Het plan was hoe dan ook duidelijk: het moest beter en we zouden voetballen. De gebruikelijke namen stonden ook aan de aftrap om het nodige te doen onder een zalige zomerzon.
Was het de hitte, was het de tegenstander? Geen idee. Rood-Wit begon wel goed aan de wedstrijd, maar ontsnapte na vier minuten aan een strafschop tegen. “Ik hoorde het knetteren tot hier”, waren de bankzitters eerlijk. De scheids gaf echter geen krimp en gaf een hoekschop aan. Gelukkig maar. Niet veel later was het dan toch raak voor de bezoekers. Bij een lange bal ging het iets te gemakkelijk.
Rood-Wit wilde echter van geen wijken weten. Zij wisten ook: de competitie start vandaag en hoewel er geen ambities waren uitgesproken, wilden ze ook meteen van de nul af. Redgy ging goed diep, kon nog net met zijn tip aan de bal om hem voor doel te krijgen. Aan de tweede paal dook kapitein Nick op om de bal tegen de touwen te leggen. 1-1 en weer hoop op beterschap. Maar die kwam er niet.
In de slotfase van de eerste helft ging het helemaal bergaf. FC Rounited ging nog twee keer vlotjes door de Rood-Witte defensie en scoorde nog twee keer, waardoor de ruststand een zware 1-3 was. Ondertussen had interimtrainer Yannis Papanikitas het niet onder de markt, want de taken werden niet meer uitgevoerd zoals het hoorde. Tijd dus om de knopjes aan te draaien tijdens de pauze.
Rood-Wit begon goed aan de tweede helft en kwam via Redgy al snel tot 2-3. De hoop was er weer, waardoor de thuisploeg iets begon te zweven. Dat werd door de bezoekers genadeloos afgestraft en meteen na de 2-3 werd een eerste prik nog teruggefloten door de scheidsrechter. Een tweede prik was voldoende om definitief het licht uit te doen op deze broeierige zomerdag (2-4).
Het was het sein om Wassim in de spits bij in te droppen en er een verdediger van af te halen. Rood-Wit zette alles op alles om toch maar iets thuis te houden, maar dat lukte jammer genoeg niet. Meer zelfs, op de counter prikten de bezoekers er nog een vijfde bij. En dan was Imad nog in goeie doen en hield hij meerdere keren de Roemenen van een nog grotere score. Toen de 2-5 een feit was, werd de handdoek helemaal in de ring gegooid.
Rood-Wit probeerde ook niet meer en zag in de slotfase Nick Mariën nog geblesseerd naar de kant gaan, waardoor de ploeg met tien verder moest. Wanneer even later ook nog eens Kenny geblesseerd uitviel, dan stonden er nog negen spelers op het veld. Het was dan al zaak om geen zesde tegendoelpunt meer te krijgen, maar ook die doelstelling kon vrij meteen de vuilbak in. FC Rounited scoorde een zesde keer.
“Tijd dat de scheidsrechter affluit”, hoorden we op de bank. Nog tien minuten waren er nog te spelen. Daarin gebeurde nog wel wat. Gelukkig was Imad één van de weinigen die wél klaar was voor de competitiestart. Een desillusie rijker, een bittere start van de competitie. En de coach is blij dat hij volgende week weer in zijn rol van assistent kan kruipen. Er is een heel pak werk voor de boeg.
Altijd de moeilijke manier
Rood-Wit is erin geslaagd om haar bekeravontuur verder te zetten. Maar daar had het wel bloed, zweet en tranen voor nodig. Voor het derde jaar op rij brachten strafschoppen de beslissing.
Onze eerste ploeg speelde een bekerduel tegen Vlug Vooruit. Alsof de tijd een jaar stil was blijven staan, want vorig seizoen stonden beide ploegen ook tegen elkaar. Toen hadden we strafschoppen nodig om door te gaan naar de volgende ronde en tegen Groenenhoek uit te komen. Dat wilden we dit jaar voorkomen. Met enkele nieuwe gezichten, ook langs de zijlijn, probeerden onze manschappen de bakens te verzetten.
Rood-Wit begon erg gedreven aan de wedstrijd en dwong de doelman van Vlug Vooruit al snel tot een paar goeie mogelijkheden. Die leverden weinig op. Tot Bilal zijn duivels ontbond en zich moeide voorin. Hij liet de man in het blauw kansloos bij een laag schot. Een vroeg doelpunt, dat kan twee dingen betekenen: een doelpuntenfestival of mentaal een klik. “Aah, het gaat zo makkelijk gaan vandaag.”
Voor Rood-Wit werd het jammer genoeg dat tweede. De ballen kwamen niet meer aan, er werd iets te veel mee gegaan in het spel van Vlug Vooruit en kreeg nauwelijks nog iets in elkaar geknutseld. Nu ja, dat is wat oneer aandoen aan de jongens voorin. Redgy, Lotfi en co, ze probeerden wel. Maar écht grote kansen kwamen er niet van. En het was zelfs uitkijken aan de overkant, want Imad moest wel een paar keer tussenkomen.
De tijd verstreek, de nieuwe coach wist het even niet meer. Wat moest hij aan zijn manschappen vertellen tijdens de rust? Dat het niet goed was, dat zeker. En dat we te veel in het spel van de thuisploeg meegingen, waardoor het veel te makkelijk leek te gaan. De coach moest op de juiste knopjes duwen om het voetbal er weer in te krijgen, want op deze manier zou de voorsprong niet op het bord blijven staan.
Rood-Wit begon ook gezapig aan de tweede helft. Alsof hen niets kon overkomen. Nonchalance was het niet meteen, eerder een soort air dat ze over zich hadden. Dat Vlug Vooruit een gemiddelde leeftijd van pakweg 21-22 jaar leek te hebben, zal ook wel een rol hebben meegespeeld. Met een paar wissels probeerde de coach het roer om te gooien. “Ik heb er geen probleem mee dat je me wisselt, deze wedstrijd ga je nog verliezen”, klonk het op de bank.
Rood-Wit bleef in hetzelfde sukkelstraatje zitten en het was écht wachten op die ene bal die tegen de touwen zou gaan. Alsof de bezoekers die alarmsignalen nodig hadden om terug wakker te worden. En eenmaal je het over jezelf afroept, dan is het wachten tot die ene bal dan toch eens goed valt voor Vlug Vooruit. Intussen bleven we verder knoeien. Onze aanval zag nauwelijks nog een bal voorin. Dat bekoop je vroeg of laat cash.
Hier was het eerder laat dan vroeg. Met nog een kwartier op de klok trokken de troepen van Niels Govaerts de trekker een eerste keer over. Tot grote vreugde van alles wat geel en zwart was. Vijf minuten later zou het zelfs nog erger worden voor Rood-Wit. Vlug Vooruit scoorde een tweede keer. Plots leek een ronde verder in de beker héél ver weg. Met een paar ingevingen probeerde assistentcoach Yannis Papanikitas de meubelen te redden.
Een bal van Oussama ging tegen de lat, een poging van Redgy ging naast. Plots waren er wél weer kansen. De tijd tikte weg, in het voordeel van de thuisploeg. En dan plots was daar Imad met een lange bal. Die glipte door de verdediging en Redgy liet de doelman van Vlug Vooruit kansloos. 2-2, een scenario zoals vorig seizoen leek in de maak. Luttele seconden later floot de scheidsrechter af. Strafschoppen moesten voor het verschil zorgen.
In de strafschoppenreeks bleef Rood-Wit koelbloedig. Kapitein Nick Mariën zette zijn team op voorsprong en doelman Imad deed de rest. Drie van de vier strafschoppen pakte hij. “Soms heb je daar wat geluk bij, maar ik heb ook een geheimpje”, vertrouwde hij ons nadien toe. Bart en Bilal misten nog hun strafschop, Redgy deed dat niet. Hij trapte Rood-Wit naar de volgende ronde in de beker. Wij komen uit tegen de winnaar van het duel tussen Patro Hoevenen en FC Belgica, een duel dat dinsdag wordt gespeeld.
Onze eerste ploeg speelde een bekerduel tegen Vlug Vooruit. Alsof de tijd een jaar stil was blijven staan, want vorig seizoen stonden beide ploegen ook tegen elkaar. Toen hadden we strafschoppen nodig om door te gaan naar de volgende ronde en tegen Groenenhoek uit te komen. Dat wilden we dit jaar voorkomen. Met enkele nieuwe gezichten, ook langs de zijlijn, probeerden onze manschappen de bakens te verzetten.
Rood-Wit begon erg gedreven aan de wedstrijd en dwong de doelman van Vlug Vooruit al snel tot een paar goeie mogelijkheden. Die leverden weinig op. Tot Bilal zijn duivels ontbond en zich moeide voorin. Hij liet de man in het blauw kansloos bij een laag schot. Een vroeg doelpunt, dat kan twee dingen betekenen: een doelpuntenfestival of mentaal een klik. “Aah, het gaat zo makkelijk gaan vandaag.”
Voor Rood-Wit werd het jammer genoeg dat tweede. De ballen kwamen niet meer aan, er werd iets te veel mee gegaan in het spel van Vlug Vooruit en kreeg nauwelijks nog iets in elkaar geknutseld. Nu ja, dat is wat oneer aandoen aan de jongens voorin. Redgy, Lotfi en co, ze probeerden wel. Maar écht grote kansen kwamen er niet van. En het was zelfs uitkijken aan de overkant, want Imad moest wel een paar keer tussenkomen.
De tijd verstreek, de nieuwe coach wist het even niet meer. Wat moest hij aan zijn manschappen vertellen tijdens de rust? Dat het niet goed was, dat zeker. En dat we te veel in het spel van de thuisploeg meegingen, waardoor het veel te makkelijk leek te gaan. De coach moest op de juiste knopjes duwen om het voetbal er weer in te krijgen, want op deze manier zou de voorsprong niet op het bord blijven staan.
Rood-Wit begon ook gezapig aan de tweede helft. Alsof hen niets kon overkomen. Nonchalance was het niet meteen, eerder een soort air dat ze over zich hadden. Dat Vlug Vooruit een gemiddelde leeftijd van pakweg 21-22 jaar leek te hebben, zal ook wel een rol hebben meegespeeld. Met een paar wissels probeerde de coach het roer om te gooien. “Ik heb er geen probleem mee dat je me wisselt, deze wedstrijd ga je nog verliezen”, klonk het op de bank.
Rood-Wit bleef in hetzelfde sukkelstraatje zitten en het was écht wachten op die ene bal die tegen de touwen zou gaan. Alsof de bezoekers die alarmsignalen nodig hadden om terug wakker te worden. En eenmaal je het over jezelf afroept, dan is het wachten tot die ene bal dan toch eens goed valt voor Vlug Vooruit. Intussen bleven we verder knoeien. Onze aanval zag nauwelijks nog een bal voorin. Dat bekoop je vroeg of laat cash.
Hier was het eerder laat dan vroeg. Met nog een kwartier op de klok trokken de troepen van Niels Govaerts de trekker een eerste keer over. Tot grote vreugde van alles wat geel en zwart was. Vijf minuten later zou het zelfs nog erger worden voor Rood-Wit. Vlug Vooruit scoorde een tweede keer. Plots leek een ronde verder in de beker héél ver weg. Met een paar ingevingen probeerde assistentcoach Yannis Papanikitas de meubelen te redden.
Een bal van Oussama ging tegen de lat, een poging van Redgy ging naast. Plots waren er wél weer kansen. De tijd tikte weg, in het voordeel van de thuisploeg. En dan plots was daar Imad met een lange bal. Die glipte door de verdediging en Redgy liet de doelman van Vlug Vooruit kansloos. 2-2, een scenario zoals vorig seizoen leek in de maak. Luttele seconden later floot de scheidsrechter af. Strafschoppen moesten voor het verschil zorgen.
In de strafschoppenreeks bleef Rood-Wit koelbloedig. Kapitein Nick Mariën zette zijn team op voorsprong en doelman Imad deed de rest. Drie van de vier strafschoppen pakte hij. “Soms heb je daar wat geluk bij, maar ik heb ook een geheimpje”, vertrouwde hij ons nadien toe. Bart en Bilal misten nog hun strafschop, Redgy deed dat niet. Hij trapte Rood-Wit naar de volgende ronde in de beker. Wij komen uit tegen de winnaar van het duel tussen Patro Hoevenen en FC Belgica, een duel dat dinsdag wordt gespeeld.