Verslagen eerste ploeg
De kalender vindt u terug bij wedstrijdschema.
Winst maakt niet gelukkig
Rood-Wit heeft haar seizoen afgesloten met een zes op zes, maar desondanks de resultaten, was het niet tevreden met de geleverde prestatie. Tegen een negenkoppig FC Turkgücü werd het 'maar' 1-5.
De renners in de Ronde Van Vlaanderen maken Oudenaarde helemaal gek op het moment dat onze jongens aantraden voor de laatste wedstrijd van het seizoen. Tegen FC Türkgücü stond er niet meer dan drie punten op het spel. Al kon het, als de resultaten meevielen op de andere velden, toch nog een plekje stijgen in het klassement. Een doelpuntenkermis was, gezien de recente uitslagen van de tegenpartij, zeker een optie.
Met negen tegen elf was het toch lang zoeken naar een opening. Rood-Wit leek het iets te makkelijk op te nemen. Er werden nauwelijks openingen gecreëerd en dan was het toch opletten aan de andere kant. Jaro moest toch opletten om voor de tweede week op rij de nul te houden. Dat moest het doel zijn tegen deze tegenstander. Maar in de eerste helft kabbelde het voornamelijk vooruit.
En het creëerde ook ergernissen. Er werden nauwelijks kansen bij elkaar gevoetbald. Lotfi kreeg geen deftige ballen, Tarik, Robby en co verloren iets te veel ballen op het middenveld. Het was niet goed. Tot de topschutter, himself, de weg naar de netten vond. Eindelijk de ban gebroken. Rood-Wit wilde meer en dwong meteen daarna een nieuwe kans af: Lotfi leek de 0-2 te scoren, maar Tarik zat er nog tussen en dat had ie beter niet gedaan. De scheids floot: offside.
Rood-Wit bleef de betere ploeg en zag iets voor het rustsignaal dan toch de druk beloond worden met een tweede doelpunt. Matthew Van Dessel trapte een afvallende bal tegen de touwen: 0-2. Dat Bilal enkele minuten later de 0-3 weigerde te maken, deed de ergernis alleen maar toenemen. In de tweede helft moest het blik aan doelpunten dan maar open getrokken worden. Want met 0-2 konden we alles behalve tevreden zijn tegen negen man…
Het moet zijn dat de neuzen weer in dezelfde richting werden gezet, want in de tweede helft was het wél goed wat Rood-Wit deed. Het deed snel de wedstrijd dood. Wassim legde nummer zes van het seizoen tegen de touwen. Daarmee deed hij de thuisploeg dood. Ook Tarik kwam nog tot scoren, waarmee hij aan zeven doelpunten zat. Enkel Wassim, Imad en Kenny zaten daar nog achter. Zij moesten dan maar uitmaken wie dat gegeerde plekje achter Lotfi nam in de topschuttersstrijd.
Maar wie te vroeg victory kraait, krijgt het deksel op de neus. En zo ook nu weer. Samir beging een kleine overtreding in de zestien en het leverde de thuisploeg een strafschop om. Jaro deed alles wat hij kon, maar de elfmeter stoppen zat er jammer genoeg niet in: 1-4. Het deed de thuisploeg duidelijk deugd en het ging op zoek naar meer. Onze doelman moest zich nog een paar keer tonen of de situatie had erger geweest.
De frustratie bleef, maar de doelpunten elkaar gunnen ook. Op het randje, zelfs er over. Rood-Wit bleef op zoek naar doelpunten, maar maakte het ook gewoon niet af. Bilal, Faisal, Robby, ze kregen allemaal kansen om minstens één doelpunt te maken, maar telkens zat er wel iemand tussen die dat verhinderde. Tot frustratie van zowat alles binnen de groep. Dat het te licht werd opgenomen, hoorden we zelfs nadien.
“Laat Nick scoren en de man van de assist krijgt een Caprisun.” Alsof het een spelletje FIFA was waarbij je als amateur aan het voetballen was. Dat Nick ook effectief scoorde, lag enkel aan hemzelf. Rood-Wit bleef zoeken, maar met nog vijf minuten op de klok floot de scheids toch voor het einde van de wedstrijd. “Er had niemand meer iets te winnen of te verliezen”, klonk het voor de wedstrijd. En ook hij wilde genieten van de Ronde van Vlaanderen, die Pogacar zou winnen.
De renners in de Ronde Van Vlaanderen maken Oudenaarde helemaal gek op het moment dat onze jongens aantraden voor de laatste wedstrijd van het seizoen. Tegen FC Türkgücü stond er niet meer dan drie punten op het spel. Al kon het, als de resultaten meevielen op de andere velden, toch nog een plekje stijgen in het klassement. Een doelpuntenkermis was, gezien de recente uitslagen van de tegenpartij, zeker een optie.
Met negen tegen elf was het toch lang zoeken naar een opening. Rood-Wit leek het iets te makkelijk op te nemen. Er werden nauwelijks openingen gecreëerd en dan was het toch opletten aan de andere kant. Jaro moest toch opletten om voor de tweede week op rij de nul te houden. Dat moest het doel zijn tegen deze tegenstander. Maar in de eerste helft kabbelde het voornamelijk vooruit.
En het creëerde ook ergernissen. Er werden nauwelijks kansen bij elkaar gevoetbald. Lotfi kreeg geen deftige ballen, Tarik, Robby en co verloren iets te veel ballen op het middenveld. Het was niet goed. Tot de topschutter, himself, de weg naar de netten vond. Eindelijk de ban gebroken. Rood-Wit wilde meer en dwong meteen daarna een nieuwe kans af: Lotfi leek de 0-2 te scoren, maar Tarik zat er nog tussen en dat had ie beter niet gedaan. De scheids floot: offside.
Rood-Wit bleef de betere ploeg en zag iets voor het rustsignaal dan toch de druk beloond worden met een tweede doelpunt. Matthew Van Dessel trapte een afvallende bal tegen de touwen: 0-2. Dat Bilal enkele minuten later de 0-3 weigerde te maken, deed de ergernis alleen maar toenemen. In de tweede helft moest het blik aan doelpunten dan maar open getrokken worden. Want met 0-2 konden we alles behalve tevreden zijn tegen negen man…
Het moet zijn dat de neuzen weer in dezelfde richting werden gezet, want in de tweede helft was het wél goed wat Rood-Wit deed. Het deed snel de wedstrijd dood. Wassim legde nummer zes van het seizoen tegen de touwen. Daarmee deed hij de thuisploeg dood. Ook Tarik kwam nog tot scoren, waarmee hij aan zeven doelpunten zat. Enkel Wassim, Imad en Kenny zaten daar nog achter. Zij moesten dan maar uitmaken wie dat gegeerde plekje achter Lotfi nam in de topschuttersstrijd.
Maar wie te vroeg victory kraait, krijgt het deksel op de neus. En zo ook nu weer. Samir beging een kleine overtreding in de zestien en het leverde de thuisploeg een strafschop om. Jaro deed alles wat hij kon, maar de elfmeter stoppen zat er jammer genoeg niet in: 1-4. Het deed de thuisploeg duidelijk deugd en het ging op zoek naar meer. Onze doelman moest zich nog een paar keer tonen of de situatie had erger geweest.
De frustratie bleef, maar de doelpunten elkaar gunnen ook. Op het randje, zelfs er over. Rood-Wit bleef op zoek naar doelpunten, maar maakte het ook gewoon niet af. Bilal, Faisal, Robby, ze kregen allemaal kansen om minstens één doelpunt te maken, maar telkens zat er wel iemand tussen die dat verhinderde. Tot frustratie van zowat alles binnen de groep. Dat het te licht werd opgenomen, hoorden we zelfs nadien.
“Laat Nick scoren en de man van de assist krijgt een Caprisun.” Alsof het een spelletje FIFA was waarbij je als amateur aan het voetballen was. Dat Nick ook effectief scoorde, lag enkel aan hemzelf. Rood-Wit bleef zoeken, maar met nog vijf minuten op de klok floot de scheids toch voor het einde van de wedstrijd. “Er had niemand meer iets te winnen of te verliezen”, klonk het voor de wedstrijd. En ook hij wilde genieten van de Ronde van Vlaanderen, die Pogacar zou winnen.
Doelpuntenkermis
Rood-Wit heeft weer aangeknoopt met de zege. Tegen FC Seja liep het makkelijker dan aanvankelijk gedacht. Het werd 7-0.
Na de zware pandoering vorige week tegen FC Orly St. Niklaas restte Rood-Wit nog twee wedstrijden om er het beste van te maken. Stijgen in het klassement leek er niet meer in te zitten, maar het seizoen afsluiten met zes op zes zou wel de ambitie moeten zijn. In onze laatste thuiswedstrijd van het seizoen kwam FC Seja op bezoek. “Maar ik wil gewoon plezier maken, resultaat telt niet”, aldus onze coach voor de wedstrijd.
En of er plezier werd gemaakt op het veld. In laatste instantie moest de coach nog wijzigen aan zijn elftal, maar dat bedrukte de pret absoluut niet. Het festival begon zo rond het kwartier. Imad was de eerste die de netten deed trillen. “Offside”, hoorden we achter ons. “Hij hield zelfs een beetje in, dan moet je als scheids altijd fluiten.” Niet veel later knalde topschutter Lotfi nummer 32 tegen de touwen. Zo’n explosief jaar, een unicum.
Rood-Wit was de betere ploeg en dwong ook een resem kansen af. Elke lange bal was iets of wat gevaarlijk, alsof we een lesje terug gaven vanuit de heenwedstrijd. Maar toch was het opletten voor de thuisploeg. Aan de andere kant werd er tegen de paal getrapt en moest Jaro zijn supersave-kunsten boven halen om de aansluitingstreffer van het bord te houden. En wie zijn kansen niet afwerkt, krijgt het deksel op de neus.
Bij de eerste de beste uitbraak niet veel later, knalde Lotfi de 3-0 tegen de touwen. De thuisploeg had vertrouwen getankt, Imad maakte er nog vier van en de topschutter bracht de vijfde nog aan bij Tarik. Die komt zo ook in het lijstje van zes treffers, ver achter de topschutter. Met de forfait-stand op het bord, trokken beide ploegen richting kleedkamers. Daar moest de focus worden behouden om zeker die nul op het bord te houden.
Maar na de pauze zou nonchalance het over nemen van de kwaliteit van het spel. Dat FC Seja lang niet zo goed is als in de heenwedstrijd, was dan al duidelijk. Even gingen onze gedachten uit naar dubbele cijfers, maar zo ver zou het uiteindelijk nooit komen. Rood-Wit was de betere ploeg, had de kloof al ruim genoeg gemaakt en de bezoekers kwamen ook niet als door een wesp gestoken uit de kleedkamers. Dat hielp natuurlijk ook.
Iets voorbij het uur was het dan toch weer raak voor de thuisploeg. Bilal wrong zich door de defensie van de bezoekers en knalde kurkdroog de bal tegen de touwen. Voor zijn viering keek hij naar het Engelse voetbal en wreef over zijn schouwers. Alsof hij wilde zeggen: het is nogal fris. En of, de wind maakte het er niet makkelijker op. De lange ballen bleven echter uit de sloefen komen, maar het deed er weinig mee.
Tarik werd een paar keer een doelpunt aangegeven, maar vergat telkens zichzelf te belonen. Daardoor bleef het bij een 6-0-tussenstand. Met invaller Matthew bleef het verdedigend wel op punt staan. FC Seja kwam er in de tweede helft nog minder uit dan in de eerste helft. Al moest Jaro wel opletten dat hij niet per ongeluk liet scoren bij een paar fases waarbij ze toch eens voor doel kwamen.
Naarmate het laatste fluitsignaal dichterbij kwam, voelde het aan alsof: het zou toch slecht zijn als we er maar ééntje zouden gemaakt hebben in die hele tweede helft. Bij de volgende gelegenheid zou Lotfi zijn hattrick vervolledigen. Toen stonden de bezoekers al met een man minder door blessures en onvoldoende wisselspelers. Volgende week wacht nog één verplaatsing, naar Turkgücü. Laat ons daar ons seizoen afsluiten in stijl.
Na de zware pandoering vorige week tegen FC Orly St. Niklaas restte Rood-Wit nog twee wedstrijden om er het beste van te maken. Stijgen in het klassement leek er niet meer in te zitten, maar het seizoen afsluiten met zes op zes zou wel de ambitie moeten zijn. In onze laatste thuiswedstrijd van het seizoen kwam FC Seja op bezoek. “Maar ik wil gewoon plezier maken, resultaat telt niet”, aldus onze coach voor de wedstrijd.
En of er plezier werd gemaakt op het veld. In laatste instantie moest de coach nog wijzigen aan zijn elftal, maar dat bedrukte de pret absoluut niet. Het festival begon zo rond het kwartier. Imad was de eerste die de netten deed trillen. “Offside”, hoorden we achter ons. “Hij hield zelfs een beetje in, dan moet je als scheids altijd fluiten.” Niet veel later knalde topschutter Lotfi nummer 32 tegen de touwen. Zo’n explosief jaar, een unicum.
Rood-Wit was de betere ploeg en dwong ook een resem kansen af. Elke lange bal was iets of wat gevaarlijk, alsof we een lesje terug gaven vanuit de heenwedstrijd. Maar toch was het opletten voor de thuisploeg. Aan de andere kant werd er tegen de paal getrapt en moest Jaro zijn supersave-kunsten boven halen om de aansluitingstreffer van het bord te houden. En wie zijn kansen niet afwerkt, krijgt het deksel op de neus.
Bij de eerste de beste uitbraak niet veel later, knalde Lotfi de 3-0 tegen de touwen. De thuisploeg had vertrouwen getankt, Imad maakte er nog vier van en de topschutter bracht de vijfde nog aan bij Tarik. Die komt zo ook in het lijstje van zes treffers, ver achter de topschutter. Met de forfait-stand op het bord, trokken beide ploegen richting kleedkamers. Daar moest de focus worden behouden om zeker die nul op het bord te houden.
Maar na de pauze zou nonchalance het over nemen van de kwaliteit van het spel. Dat FC Seja lang niet zo goed is als in de heenwedstrijd, was dan al duidelijk. Even gingen onze gedachten uit naar dubbele cijfers, maar zo ver zou het uiteindelijk nooit komen. Rood-Wit was de betere ploeg, had de kloof al ruim genoeg gemaakt en de bezoekers kwamen ook niet als door een wesp gestoken uit de kleedkamers. Dat hielp natuurlijk ook.
Iets voorbij het uur was het dan toch weer raak voor de thuisploeg. Bilal wrong zich door de defensie van de bezoekers en knalde kurkdroog de bal tegen de touwen. Voor zijn viering keek hij naar het Engelse voetbal en wreef over zijn schouwers. Alsof hij wilde zeggen: het is nogal fris. En of, de wind maakte het er niet makkelijker op. De lange ballen bleven echter uit de sloefen komen, maar het deed er weinig mee.
Tarik werd een paar keer een doelpunt aangegeven, maar vergat telkens zichzelf te belonen. Daardoor bleef het bij een 6-0-tussenstand. Met invaller Matthew bleef het verdedigend wel op punt staan. FC Seja kwam er in de tweede helft nog minder uit dan in de eerste helft. Al moest Jaro wel opletten dat hij niet per ongeluk liet scoren bij een paar fases waarbij ze toch eens voor doel kwamen.
Naarmate het laatste fluitsignaal dichterbij kwam, voelde het aan alsof: het zou toch slecht zijn als we er maar ééntje zouden gemaakt hebben in die hele tweede helft. Bij de volgende gelegenheid zou Lotfi zijn hattrick vervolledigen. Toen stonden de bezoekers al met een man minder door blessures en onvoldoende wisselspelers. Volgende week wacht nog één verplaatsing, naar Turkgücü. Laat ons daar ons seizoen afsluiten in stijl.
Terug naar af
Rood-Wit is er niet in geslaagd om een goed vervolg te breien aan de recente vier op zes. Op bezoek bij FC Orly in Sint Niklaas werd het 6-2.
De recente vier op zes geeft een boost aan vertrouwen. Daarmee trok het de Liefkenshoektunnel door richting Sint Niklaas, waar het FC Orly partij gaf. Ook zij deden lang mee voor de bovenste plaatsen, maar zakten ook terug in het klassement. Met nog wedstrijden tegen ploegen onder ons, was dit de laatste kans om écht aansluiting te vinden met plek acht. De hamvraag: wie maakt de doelpunten, want de topschutter kon helaas niet.
Rood-Wit begon in Sint Niklaas niet goed aan de wedstrijd. Het had even tijd nodig om wakker te worden, zo leek het wel. FC Orly deed wat moest en trok in het offensief. Met een paar schoten vanop afstand kon je doelman Jaro niet verontrusten. Maar tegen een treffer van dichtbij, was hij echter niet opgewassen. Bovendien hadden de bezoekers het geluk ook aan hun zijde toen een bal pardoes tegen de paal ging.
De bezoekers herpakte zich naarmate het eerste kwartier vorderde. Kenny was zijn balvaste zelve en verdeelde het spelletje alsof hij terug in zijn speeltuin bezig was. Het was hij die Bilal op weg zette richting doel. Uiteindelijk kon Tarik voor de gelijkmaker zorgen. Het was dat tikje dat Rood-Wit nodig had om beter in de wedstrijd te komen. Niet dat er veel meer kansen van kwamen, maar er kwam meer gevaar van uit.
De thuisploeg probeerde dan weer op de lange bal voor gevaar te zorgen in de verdediging van Rood-Wit. Het bleef lang zoeken en het was knokken voor elke bal. Iets dat goed lukte in de eerste helft. Een vrije trap van Kenny eindigde nog tegen de deklat, ook al hoorden we naast ons op de bank dat het een verloren schot was. Ook Wassim liet een wenkende kans nog onbenut, waardoor we met een gelijke stand richting kleedkamers trokken.
Het moet zijn dat FC Orly in de pauze een slaapmiddel in het water heeft gedaan want bij de start was Rood-Wit alles behalve wakker. Vrij snel nadat de scheidsrechter de wedstrijd terug op gang floot, kwam de thuisploeg tot scoren. Een speler helemaal alleen aan de tweede paal. Sja… Dat de bezoekers daarvan niet herstelden, zagen we helemaal niet aankomen. Want Tarik had een geweldige kans op de 2-2, maar liet ze liggen.
En wie zelf zijn kansen niet afwerkt, krijgt het deksel op de neus. En ook nu gebeurde dat. Opnieuw heel simpel uitgespeeld door de thuisploeg en het gat was geslagen. We waren nog geen tien minuten ver in de tweede helft. Opnieuw achtervolgen, opnieuw kijken naar wat er nog mogelijk is. Op de bank begonnen ze zich de vraag te stellen: hoe krijgen we het vandaag nog gekeerd.
Het werd een hopeloze zaak. Zeker omdat net voor de wissels er nog een vierde doelpunt zou vallen en één iemand het vertikte om zijn les te leren. Voor de zoveelste keer al dit seizoen. Gelukkig hield de scheids het bij geel en werd het niet erger. Want dat Oussama later nog geblesseerd uitvalt, wellicht einde seizoen, was opnieuw een schok doorheen de club. Met tien tegen elf de laatste minuten voetballen.
En Rood-Wit scoorde zelfs nog, weer Tarik. Hij sluit zo aan bij de spelers met vijf doelpunten. Een strijd in een strijd, ver achter topschutter Lotfi. Voor de bezoekers wordt het zaak om de laatste twee wedstrijden nog met een goed gevoel af te sluiten. Al zullen de meesten blij zijn als de scheids er over twee weken een einde aan maakt. Een seizoen om snel te vergeten, waarbij we droomden van het mooiste, maar ook ergens vreesden voor het ergste.
De recente vier op zes geeft een boost aan vertrouwen. Daarmee trok het de Liefkenshoektunnel door richting Sint Niklaas, waar het FC Orly partij gaf. Ook zij deden lang mee voor de bovenste plaatsen, maar zakten ook terug in het klassement. Met nog wedstrijden tegen ploegen onder ons, was dit de laatste kans om écht aansluiting te vinden met plek acht. De hamvraag: wie maakt de doelpunten, want de topschutter kon helaas niet.
Rood-Wit begon in Sint Niklaas niet goed aan de wedstrijd. Het had even tijd nodig om wakker te worden, zo leek het wel. FC Orly deed wat moest en trok in het offensief. Met een paar schoten vanop afstand kon je doelman Jaro niet verontrusten. Maar tegen een treffer van dichtbij, was hij echter niet opgewassen. Bovendien hadden de bezoekers het geluk ook aan hun zijde toen een bal pardoes tegen de paal ging.
De bezoekers herpakte zich naarmate het eerste kwartier vorderde. Kenny was zijn balvaste zelve en verdeelde het spelletje alsof hij terug in zijn speeltuin bezig was. Het was hij die Bilal op weg zette richting doel. Uiteindelijk kon Tarik voor de gelijkmaker zorgen. Het was dat tikje dat Rood-Wit nodig had om beter in de wedstrijd te komen. Niet dat er veel meer kansen van kwamen, maar er kwam meer gevaar van uit.
De thuisploeg probeerde dan weer op de lange bal voor gevaar te zorgen in de verdediging van Rood-Wit. Het bleef lang zoeken en het was knokken voor elke bal. Iets dat goed lukte in de eerste helft. Een vrije trap van Kenny eindigde nog tegen de deklat, ook al hoorden we naast ons op de bank dat het een verloren schot was. Ook Wassim liet een wenkende kans nog onbenut, waardoor we met een gelijke stand richting kleedkamers trokken.
Het moet zijn dat FC Orly in de pauze een slaapmiddel in het water heeft gedaan want bij de start was Rood-Wit alles behalve wakker. Vrij snel nadat de scheidsrechter de wedstrijd terug op gang floot, kwam de thuisploeg tot scoren. Een speler helemaal alleen aan de tweede paal. Sja… Dat de bezoekers daarvan niet herstelden, zagen we helemaal niet aankomen. Want Tarik had een geweldige kans op de 2-2, maar liet ze liggen.
En wie zelf zijn kansen niet afwerkt, krijgt het deksel op de neus. En ook nu gebeurde dat. Opnieuw heel simpel uitgespeeld door de thuisploeg en het gat was geslagen. We waren nog geen tien minuten ver in de tweede helft. Opnieuw achtervolgen, opnieuw kijken naar wat er nog mogelijk is. Op de bank begonnen ze zich de vraag te stellen: hoe krijgen we het vandaag nog gekeerd.
Het werd een hopeloze zaak. Zeker omdat net voor de wissels er nog een vierde doelpunt zou vallen en één iemand het vertikte om zijn les te leren. Voor de zoveelste keer al dit seizoen. Gelukkig hield de scheids het bij geel en werd het niet erger. Want dat Oussama later nog geblesseerd uitvalt, wellicht einde seizoen, was opnieuw een schok doorheen de club. Met tien tegen elf de laatste minuten voetballen.
En Rood-Wit scoorde zelfs nog, weer Tarik. Hij sluit zo aan bij de spelers met vijf doelpunten. Een strijd in een strijd, ver achter topschutter Lotfi. Voor de bezoekers wordt het zaak om de laatste twee wedstrijden nog met een goed gevoel af te sluiten. Al zullen de meesten blij zijn als de scheids er over twee weken een einde aan maakt. Een seizoen om snel te vergeten, waarbij we droomden van het mooiste, maar ook ergens vreesden voor het ergste.
Een punt dat we niet meer zagen aankomen
Een kwartier voor tijd, 0-2 achter. Rood-Wit is er toch nog in geslaagd om een punt in eigen huis te houden (2-2).
Deurne OB, in de familie Fierens zal de tegenstander van vandaag nog wel een belletje doen rinkelen. Niels Fierens viel in de heenwedstrijd zwaar geblesseerd uit en daarvoor wilde broer Jens sportieve revanche nemen. Lees: een overwinning. Dat was ook de bedoeling van de coach, die voor één keer vertelde dat drie punten een must was. Met zestien waren ze er, om de punten thuis te houden.
Rood-Wit begon redelijk aan de wedstrijd. Al was heel snel duidelijk dat Deurne OB met een paar andere manschappen naar Hoboken was afgezakt. De thuisploeg kreeg een paar mogelijkheden, maar werden niet goed genoeg uitgespeeld. Aan de overkant was het gevaarlijk via de lange bal. Matthew en co stonden echter goed op te letten, waardoor het een gelijkopgaande wedstrijd was zonder concreet doelgevaar.
“De wedstrijd is saai, nooit gedacht dat vijfenveertig minuten zo lang konden duren”, hoorden we achter ons. Ze refereerden daarbij naar de heenwedstrijd, waarbij Deurne OB heel snel op voorsprong kwam en bleef scoren. Nu kwamen ze ook op voorsprong. Een lichte overtreding net voorbij de middencirkel, de vrije trap eindigde in doel. Doelman Glenn leek wel verblind door de zon, ondanks de pet.
De bezoekers kregen nog een paar mogelijkheden om de score verder uit te diepen. Zo ook de nummer acht. Hij kreeg de bal voor doel gelegd en moest maar simpel in doel leggen, maar toonde medeleven met Rood-Wit en legde de bal naast de kooi van Glenn. De tshirt ging over het hoofd van frustratie, géén 0-2 bij de rust. Wel nog een speelbare score om wat aan te veranderen voor de thuisploeg.
Bij de start van de tweede helft zagen we meteen drie nieuwe namen. Het was even zoeken naar wie eraf was gegaan, maar Tarik, Matthew en Robby bleven binnen, Wassim, Shawn en Nassim kwamen daardoor in de ploeg. Het bracht iets meer gretigheid op, want het team leek iets te willen doen aan de achterstand. Maar écht grote kansen, neen. Daarvoor was het echt allemaal onvoldoende.
Aan de overkant waren ze wel ietsje gretiger en efficiënter. Bij een voorzet kwam de bal tot bij de spits en die kopte het leer via de onderkant van de lat tegen de touwen. Dan toch een dubbele voorsprong en leek het weer zo’n dag te worden. Deurne OB wilde ook nog graag een strafschop na een overtreding, maar daar wilde de ref niet van weten. Bij die blessurebehandeling heeft de coach zijn troepen bij elkaar geroepen.
“Als we hier nog iets willen rapen, zal het wel moeten beteren”, moet zowat hetgeen zijn dat hij heeft gezegd. Want plots durfde Rood-Wit wél meer in het aanvallende compartiment. Op de lange bal, in de verdediging en durven trappen. Kenny, die even daarvoor nog woest was op de scheids na een niet gefloten fout, trapte zijn zesde van het seizoen binnen en bracht zo weer spanning in de wedstrijd.
Nog een kwartiertje voetballen, maar een slotoffensief van Rood-Wit bleef uit. “We scoorden dat doelpunt met wat geluk”, klonk het. En dan, in minuut 89, toch weer plots Bilal. Met een actie schudde hij zijn verdediger van zich af en lepelde het leer binnen. Twee kansen, twee doelpunten. De thuisploeg was zijn efficiënte zelve. De scheids besloot niet veel later dat het genoeg was. Zo deelden we voor het eerst dit seizoen de punten.
Deurne OB, in de familie Fierens zal de tegenstander van vandaag nog wel een belletje doen rinkelen. Niels Fierens viel in de heenwedstrijd zwaar geblesseerd uit en daarvoor wilde broer Jens sportieve revanche nemen. Lees: een overwinning. Dat was ook de bedoeling van de coach, die voor één keer vertelde dat drie punten een must was. Met zestien waren ze er, om de punten thuis te houden.
Rood-Wit begon redelijk aan de wedstrijd. Al was heel snel duidelijk dat Deurne OB met een paar andere manschappen naar Hoboken was afgezakt. De thuisploeg kreeg een paar mogelijkheden, maar werden niet goed genoeg uitgespeeld. Aan de overkant was het gevaarlijk via de lange bal. Matthew en co stonden echter goed op te letten, waardoor het een gelijkopgaande wedstrijd was zonder concreet doelgevaar.
“De wedstrijd is saai, nooit gedacht dat vijfenveertig minuten zo lang konden duren”, hoorden we achter ons. Ze refereerden daarbij naar de heenwedstrijd, waarbij Deurne OB heel snel op voorsprong kwam en bleef scoren. Nu kwamen ze ook op voorsprong. Een lichte overtreding net voorbij de middencirkel, de vrije trap eindigde in doel. Doelman Glenn leek wel verblind door de zon, ondanks de pet.
De bezoekers kregen nog een paar mogelijkheden om de score verder uit te diepen. Zo ook de nummer acht. Hij kreeg de bal voor doel gelegd en moest maar simpel in doel leggen, maar toonde medeleven met Rood-Wit en legde de bal naast de kooi van Glenn. De tshirt ging over het hoofd van frustratie, géén 0-2 bij de rust. Wel nog een speelbare score om wat aan te veranderen voor de thuisploeg.
Bij de start van de tweede helft zagen we meteen drie nieuwe namen. Het was even zoeken naar wie eraf was gegaan, maar Tarik, Matthew en Robby bleven binnen, Wassim, Shawn en Nassim kwamen daardoor in de ploeg. Het bracht iets meer gretigheid op, want het team leek iets te willen doen aan de achterstand. Maar écht grote kansen, neen. Daarvoor was het echt allemaal onvoldoende.
Aan de overkant waren ze wel ietsje gretiger en efficiënter. Bij een voorzet kwam de bal tot bij de spits en die kopte het leer via de onderkant van de lat tegen de touwen. Dan toch een dubbele voorsprong en leek het weer zo’n dag te worden. Deurne OB wilde ook nog graag een strafschop na een overtreding, maar daar wilde de ref niet van weten. Bij die blessurebehandeling heeft de coach zijn troepen bij elkaar geroepen.
“Als we hier nog iets willen rapen, zal het wel moeten beteren”, moet zowat hetgeen zijn dat hij heeft gezegd. Want plots durfde Rood-Wit wél meer in het aanvallende compartiment. Op de lange bal, in de verdediging en durven trappen. Kenny, die even daarvoor nog woest was op de scheids na een niet gefloten fout, trapte zijn zesde van het seizoen binnen en bracht zo weer spanning in de wedstrijd.
Nog een kwartiertje voetballen, maar een slotoffensief van Rood-Wit bleef uit. “We scoorden dat doelpunt met wat geluk”, klonk het. En dan, in minuut 89, toch weer plots Bilal. Met een actie schudde hij zijn verdediger van zich af en lepelde het leer binnen. Twee kansen, twee doelpunten. De thuisploeg was zijn efficiënte zelve. De scheids besloot niet veel later dat het genoeg was. Zo deelden we voor het eerst dit seizoen de punten.
De punten gaan mee
Oef, we kunnen weer een weekje ademhalen. We hebben gevoetbald én zelfs gewonnen. Tegen Maroc United werd het 2-4.
To play or not to play. That’s the question. Het was zaterdagmiddag en nog steeds stonden we op slechts tien aanwezigen voor de wedstrijd tegen Maroc United. De minuten tikten weg, de beslissing lag bij de coach en de voorzitter. Uiteindelijk kozen we er toch voor om de wedstrijd te spelen. Tegen de laatste zouden de statistieken wat kunnen aangedikt worden. Althans, dat dachten we toch.
Met dertien waren ze, de spelers die verzamelden op het veld van SV Bart. Al was het niet helemaal zeker of we hier waren om te voetballen of om te strandballen, want het sprietje gras dat nog op het veld stond, moest men koesteren. Het was zowat het enige. Snel scoren en de wedstrijd dood maken, zo ga je om met zulke wedstrijden. En dat gebeurde ook. Of toch dat eerste: Lotfi knalde van net buiten de zestien binnen.
“Bij winst doen we nog mee voor de titel”, lachten we voor de wedstrijd nog een beetje. Maar het lachen was snel gedaan. Want hoewel we heer en meester waren op het kleine veld, de gelijkmaker viel na een kleine twintig minuten voetballen. Maar Rood-Wit reageerde meteen. Bart knalde, toevallig op de vroegere velden van SV Bart, de bezoekers opnieuw op voorsprong. Meteen reageren na een tegenvaller, vintage onze club.
En toch sloeg het noodlot opnieuw toe. Matthew zette zijn lichaam, een speler van Maroc United ging gretig neer en de scheids wees naar de stip. Hoewel Jaro er nog dicht bij zat, moest hij zich toch omdraaien (2-2). Even later moest onze goalie nog gepast tussenkomen in de zandbak van Merksem. Na drie kwartier voetballen floot de scheids voor de rust. De boys bleven buiten. Het zonnetje scheen, je zou voor minder.
De coach gooide bij de rust zijn twee wisselspelers noodgedwongen in de ploeg. Bilal moest voor creativiteit zorgen en Wassim was zichzelf: vol strijd voor elke bal gaan. Het leverde vrijwel meteen wat op. Na tien minuten had de invaller al getoond waarom hij zijn speelminuten waard was met een doelpunt: 2-3. Rood-Wit stond zo opnieuw op voorsprong. Het was de tik die, zou later blijken, aankwam bij Maroc United.
De thuisploeg probeerde nog wel, Jaro moest nog uitpakken met een beenveeg, maar echt veel probeerde het niet meer. Rood-Wit speelde de wedstrijd rustig uit en kreeg nog een paar goeie kansen. Bilal probeerde met een schot, naast. Lotfi wilde zijn doelpuntentotaal nog wat aandikken, maar ook daar ging het nog even mis. En Robby, die verdeelde alsof hij in de speeltuin van de geschorste Kenny aan het voetballen was.
Al bleef het ook wel lange tijd spannend omdat de trekker niet werd over gehaald. Het bleef 2-3 waardoor we toch met de billen toegeknepen zaten als er een speler door de buitenspelval glipte en kon doorgaan. We zitten immers in zo’n fase dat een gelijkspel of een nederlaag tegen de laatste, die buiten een paar forfait-zeges nog geen punt wist te sprokkelen, er gewoon kon staan. Ook dat zou vintage Rood-Wit zijn, denk maar aan de kletsnatte zondagochtend in Hombeek enkele jaren geleden.
Met nog een kleine twintig minuten op de klok, deelde Wassim de genadeslag uit aan Maroc United: 2-4. Rood-Wit zou nog een aantal mogelijkheden krijgen om de score aan te dikken, maar we vergaten onszelf te belonen. Na negentig minuten voetballen een hele hoop lachende gezichten. De eerste zege sinds de wedstrijd tegen Boerenbond Broechem. Maar meedoen voor de titel, die strijd is al even gestreden.
To play or not to play. That’s the question. Het was zaterdagmiddag en nog steeds stonden we op slechts tien aanwezigen voor de wedstrijd tegen Maroc United. De minuten tikten weg, de beslissing lag bij de coach en de voorzitter. Uiteindelijk kozen we er toch voor om de wedstrijd te spelen. Tegen de laatste zouden de statistieken wat kunnen aangedikt worden. Althans, dat dachten we toch.
Met dertien waren ze, de spelers die verzamelden op het veld van SV Bart. Al was het niet helemaal zeker of we hier waren om te voetballen of om te strandballen, want het sprietje gras dat nog op het veld stond, moest men koesteren. Het was zowat het enige. Snel scoren en de wedstrijd dood maken, zo ga je om met zulke wedstrijden. En dat gebeurde ook. Of toch dat eerste: Lotfi knalde van net buiten de zestien binnen.
“Bij winst doen we nog mee voor de titel”, lachten we voor de wedstrijd nog een beetje. Maar het lachen was snel gedaan. Want hoewel we heer en meester waren op het kleine veld, de gelijkmaker viel na een kleine twintig minuten voetballen. Maar Rood-Wit reageerde meteen. Bart knalde, toevallig op de vroegere velden van SV Bart, de bezoekers opnieuw op voorsprong. Meteen reageren na een tegenvaller, vintage onze club.
En toch sloeg het noodlot opnieuw toe. Matthew zette zijn lichaam, een speler van Maroc United ging gretig neer en de scheids wees naar de stip. Hoewel Jaro er nog dicht bij zat, moest hij zich toch omdraaien (2-2). Even later moest onze goalie nog gepast tussenkomen in de zandbak van Merksem. Na drie kwartier voetballen floot de scheids voor de rust. De boys bleven buiten. Het zonnetje scheen, je zou voor minder.
De coach gooide bij de rust zijn twee wisselspelers noodgedwongen in de ploeg. Bilal moest voor creativiteit zorgen en Wassim was zichzelf: vol strijd voor elke bal gaan. Het leverde vrijwel meteen wat op. Na tien minuten had de invaller al getoond waarom hij zijn speelminuten waard was met een doelpunt: 2-3. Rood-Wit stond zo opnieuw op voorsprong. Het was de tik die, zou later blijken, aankwam bij Maroc United.
De thuisploeg probeerde nog wel, Jaro moest nog uitpakken met een beenveeg, maar echt veel probeerde het niet meer. Rood-Wit speelde de wedstrijd rustig uit en kreeg nog een paar goeie kansen. Bilal probeerde met een schot, naast. Lotfi wilde zijn doelpuntentotaal nog wat aandikken, maar ook daar ging het nog even mis. En Robby, die verdeelde alsof hij in de speeltuin van de geschorste Kenny aan het voetballen was.
Al bleef het ook wel lange tijd spannend omdat de trekker niet werd over gehaald. Het bleef 2-3 waardoor we toch met de billen toegeknepen zaten als er een speler door de buitenspelval glipte en kon doorgaan. We zitten immers in zo’n fase dat een gelijkspel of een nederlaag tegen de laatste, die buiten een paar forfait-zeges nog geen punt wist te sprokkelen, er gewoon kon staan. Ook dat zou vintage Rood-Wit zijn, denk maar aan de kletsnatte zondagochtend in Hombeek enkele jaren geleden.
Met nog een kleine twintig minuten op de klok, deelde Wassim de genadeslag uit aan Maroc United: 2-4. Rood-Wit zou nog een aantal mogelijkheden krijgen om de score aan te dikken, maar we vergaten onszelf te belonen. Na negentig minuten voetballen een hele hoop lachende gezichten. De eerste zege sinds de wedstrijd tegen Boerenbond Broechem. Maar meedoen voor de titel, die strijd is al even gestreden.
Het zat er weer aan te komen
Rood-Wit voetbalt niet tegen FC Balkan. Omdat de ploeg niet met genoeg manschappen richting Deurne kon afreizen, beslisten voorzitter en coach in samenspraak om forfait te geven.
“Hoe zit het voor zondag? Want dan ga ik wel iets anders plannen om te doen.” De vraag donderdag in de Whatsappgroep van de spelers was klaar en helder: gaan we voetballen of niet. Zes spelers hadden op dat moment al aangegeven hun zondag op te geven om te voetballen. Daar kwamen er nadien nog vier bij. Maar dan kwamen we nog steeds uit op tien spelers. En het blijft veldvoetbal, geen Masters of Madness.
“Als we zaterdagmiddag niet met twaalf zijn, geven we forfait”, was de respons van onze coach. En terecht. Je moet toch minstens één wisselspeler hebben op de bank. Al is het maar om de schijn op te houden dat je wat kan doen tijdens de wedstrijd. Uiteindelijk zouden we zaterdagmiddag stranden op elf spelers. Genoeg dus om te voetballen, maar niet voldoende om af te zakken naar Deurne.
Want op dat veld hebben we geen goeie herinneringen. De wedstrijd tegen Seamen’s Chile (3-7) werd nog wel gewonnen, maar de wedstrijd tegen Deurne OB werd een complete ramp. Niet alleen qua uitslag (8-2), maar ook het mentale gedeelte. Niels viel daar geblesseerd uit en moest afgevoerd worden. Wellicht staat hij, door een blessure daar opgelopen, nooit meer op een voetbalveld. Bovendien hadden we toen ook in allerijl één wisselspeler.
De wedstrijd tegen FC Balkan stond normaal gepland op 12 januari, maar de weergoden beslisten toen om het een beetje te laten sneeuwen, waardoor Voetbal Vlaanderen de hele speeldag heeft verschoven naar dit weekend. Dus in principe hadden we zelfs geen wedstrijd. En het kan altijd wel dat een speler niet kan, maar het was er het raden naar.
Maar de eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het al een probleem van maanden is, waarbij we telkens moeten schrapen naar spelers om te kunnen voetballen. Het is echter de tweede keer, na de wedstrijd tegen FC Turkgucu, dat we omwille van te weinig spelers forfait moeten geven. Dat de coach het klassement al heeft opgegeven, kunnen we dus ook begrijpen. Gewoon de spelersgroep tevreden houden en het seizoen afmaken. Dat is het enige dat op dit moment telt.
“Twee uur op een zondag om te voetballen, is niet te veel gevraagd”, aldus topschutter Lotfi twee weken geleden. Toen waren we in het begin van de week zelfs nog met zeventien nadat we voor het eerst in weken nog eens een wedstrijd hadden gewonnen. Maar nu we twee keer op rij acht doelpunten hebben geïncasseerd lijkt iedereen ineens besmet met geengoestinginitis.
Soit, we voetballen dus niet tegen FC Balkan. Opnieuw drie punten weggegooid. “Ik hoop dat de hele ploeg een effort wilt doen dat we dit seizoen nog op een deftige manier kunnen uitspelen”, aldus onze kapitein. “Zeker de komende wedstrijden wachten ploegen die onder ons staan. Forfait daartegen geven zou echt beschamend zijn”, sprak men nog. Het zijn nog vijf wedstrijden. Nog vijf keer nen effort, gasten.
“Hoe zit het voor zondag? Want dan ga ik wel iets anders plannen om te doen.” De vraag donderdag in de Whatsappgroep van de spelers was klaar en helder: gaan we voetballen of niet. Zes spelers hadden op dat moment al aangegeven hun zondag op te geven om te voetballen. Daar kwamen er nadien nog vier bij. Maar dan kwamen we nog steeds uit op tien spelers. En het blijft veldvoetbal, geen Masters of Madness.
“Als we zaterdagmiddag niet met twaalf zijn, geven we forfait”, was de respons van onze coach. En terecht. Je moet toch minstens één wisselspeler hebben op de bank. Al is het maar om de schijn op te houden dat je wat kan doen tijdens de wedstrijd. Uiteindelijk zouden we zaterdagmiddag stranden op elf spelers. Genoeg dus om te voetballen, maar niet voldoende om af te zakken naar Deurne.
Want op dat veld hebben we geen goeie herinneringen. De wedstrijd tegen Seamen’s Chile (3-7) werd nog wel gewonnen, maar de wedstrijd tegen Deurne OB werd een complete ramp. Niet alleen qua uitslag (8-2), maar ook het mentale gedeelte. Niels viel daar geblesseerd uit en moest afgevoerd worden. Wellicht staat hij, door een blessure daar opgelopen, nooit meer op een voetbalveld. Bovendien hadden we toen ook in allerijl één wisselspeler.
De wedstrijd tegen FC Balkan stond normaal gepland op 12 januari, maar de weergoden beslisten toen om het een beetje te laten sneeuwen, waardoor Voetbal Vlaanderen de hele speeldag heeft verschoven naar dit weekend. Dus in principe hadden we zelfs geen wedstrijd. En het kan altijd wel dat een speler niet kan, maar het was er het raden naar.
Maar de eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het al een probleem van maanden is, waarbij we telkens moeten schrapen naar spelers om te kunnen voetballen. Het is echter de tweede keer, na de wedstrijd tegen FC Turkgucu, dat we omwille van te weinig spelers forfait moeten geven. Dat de coach het klassement al heeft opgegeven, kunnen we dus ook begrijpen. Gewoon de spelersgroep tevreden houden en het seizoen afmaken. Dat is het enige dat op dit moment telt.
“Twee uur op een zondag om te voetballen, is niet te veel gevraagd”, aldus topschutter Lotfi twee weken geleden. Toen waren we in het begin van de week zelfs nog met zeventien nadat we voor het eerst in weken nog eens een wedstrijd hadden gewonnen. Maar nu we twee keer op rij acht doelpunten hebben geïncasseerd lijkt iedereen ineens besmet met geengoestinginitis.
Soit, we voetballen dus niet tegen FC Balkan. Opnieuw drie punten weggegooid. “Ik hoop dat de hele ploeg een effort wilt doen dat we dit seizoen nog op een deftige manier kunnen uitspelen”, aldus onze kapitein. “Zeker de komende wedstrijden wachten ploegen die onder ons staan. Forfait daartegen geven zou echt beschamend zijn”, sprak men nog. Het zijn nog vijf wedstrijden. Nog vijf keer nen effort, gasten.
Aftellen naar het einde van het seizoen
Rood-Wit is er niet in geslaagd om de klap na Koningshof te verwerken. Het kreeg opnieuw acht tegendoelpunten te verwerken, al scoorde het wel al drie keer: 3-8.
Het seizoen van onze eerste ploeg doet wat denken aan dat van KV Mechelen. In het begin van het seizoen goed tot zeer goed en daarna een zwaar verval, waardoor de ploeg afzakte in het klassement. Komt daar nog eens bij dat er, in de zeven resterende wedstrijden, nog maar drie thuiswedstrijden zijn. Ook de club van geel en rood had dat. En laat dat nu ook net de kleuren van ‘s Gravenwezel Schilde zijn, de bezoekers van de dag.
Meer zelfs, toen we de tenues zagen, waanden we ons even in de jaren 90. Maar ‘s Gravenwezel Schilde was niet naar Hoboken afgezakt om te leuteren over de truitjes. Ze wilden drie punten. “Het is een belangrijke vandaag, jongens”, weerklonk voor het eerste fluitsignaal. En de bezoekers namen ook van bij de start het heft in handen. Vrij snel daarna openden ze ook de score: 0-1.
Rood-Wit was allesbehalve wakker en stond erbij als waren ze toeschouwers bij een wedstrijd van Malinwa. Dat de bezoekers een tweede keer konden scoren, iets voorbij het kwartier, deed ons terugdenken aan wat er zich vorige week afspeelde. Maar deze keer was het anders. De thuisploeg kwam terug in de wedstrijd met een fabelachtig doelpunt van Kenny, die een vrije trap in de kruising joeg.
Even later zag de middenvelder de topschutter de diepte in lopen. Lotfi legde nummer 29 tegen de touwen. Plots stond het gelijk en had Robby ook nog een kans om de thuisploeg op voorsprong te schieten, maar vertikte dat. Met de rust in zicht, probeerden de bezoekers nog even op te zetten. En ze schoten zichzelf weer op voorsprong. Een harde dobber om richting kleedkamers te gaan.
“Ging die bal in de kruising? Niet gezien. Ik voelde dat de bal binnen ging en wandelde al richting mijn plaats.” Kenny was helemaal zichzelf bij de pauze. Maar ook hij zag dat het in het begin van de tweede helft niet liep zoals het moest. Kinderlijk eenvoudig trok ‘s Gravenwezel Schilde door de verdediging en werd het gewoon 2-4. Zou dit dan het einde van geloof in puntengewin vandaag bij Rood-Wit?
Maar Rood-Wit zou Rood-WIt niet zijn als ze niet zouden luisteren naar Mama’s Jasje en een teken van leven gaven. Lotfi zou nummer dertig van het seizoen tegen de touwen trappen. Maar bij de eerste de beste aanval aan de overkant, werd het 3-5 en konden de boeken definitief gesloten worden. Het was ook op dat moment dat de coach de wissels doorvoerde om iedereen zijn minuten te gunnen.
Bij ‘s Gravenwezel Schilde hadden ze goed opgelet in de eerste helft bij de vrije trap van Kenny. Ze wilden maar wat graag tonen dat hij niet de enige specialist was en knalden er twee tegen de touwen. Anderzijds is er ook een doelpunt gevallen nadat een speler duidelijk vanuit buitenspel vertrok en een speler van ons aan de noodrem moest. Gelukkig was de scheids mild en trok hij slechts geel.
Uiteindelijk was het 3-8 en leek iedereen de stand vergeten. De bezoekers hadden de drie punten mét een uitslag die staat in de reeks. Het is overigens de derde keer dat Rood-Wit acht tegendoelpunten slikt. Na vorige week en de wedstrijd tegen Deurne OB op de Ruggeveldlaan. En laat dat net de plek zijn waar we volgende week naartoe trekken. Tegenstander is FC Balkan en is een inhaalwedstrijd van midden januari. Onze jongens hadden liever toen gespeeld in plaats van nu.
Het seizoen van onze eerste ploeg doet wat denken aan dat van KV Mechelen. In het begin van het seizoen goed tot zeer goed en daarna een zwaar verval, waardoor de ploeg afzakte in het klassement. Komt daar nog eens bij dat er, in de zeven resterende wedstrijden, nog maar drie thuiswedstrijden zijn. Ook de club van geel en rood had dat. En laat dat nu ook net de kleuren van ‘s Gravenwezel Schilde zijn, de bezoekers van de dag.
Meer zelfs, toen we de tenues zagen, waanden we ons even in de jaren 90. Maar ‘s Gravenwezel Schilde was niet naar Hoboken afgezakt om te leuteren over de truitjes. Ze wilden drie punten. “Het is een belangrijke vandaag, jongens”, weerklonk voor het eerste fluitsignaal. En de bezoekers namen ook van bij de start het heft in handen. Vrij snel daarna openden ze ook de score: 0-1.
Rood-Wit was allesbehalve wakker en stond erbij als waren ze toeschouwers bij een wedstrijd van Malinwa. Dat de bezoekers een tweede keer konden scoren, iets voorbij het kwartier, deed ons terugdenken aan wat er zich vorige week afspeelde. Maar deze keer was het anders. De thuisploeg kwam terug in de wedstrijd met een fabelachtig doelpunt van Kenny, die een vrije trap in de kruising joeg.
Even later zag de middenvelder de topschutter de diepte in lopen. Lotfi legde nummer 29 tegen de touwen. Plots stond het gelijk en had Robby ook nog een kans om de thuisploeg op voorsprong te schieten, maar vertikte dat. Met de rust in zicht, probeerden de bezoekers nog even op te zetten. En ze schoten zichzelf weer op voorsprong. Een harde dobber om richting kleedkamers te gaan.
“Ging die bal in de kruising? Niet gezien. Ik voelde dat de bal binnen ging en wandelde al richting mijn plaats.” Kenny was helemaal zichzelf bij de pauze. Maar ook hij zag dat het in het begin van de tweede helft niet liep zoals het moest. Kinderlijk eenvoudig trok ‘s Gravenwezel Schilde door de verdediging en werd het gewoon 2-4. Zou dit dan het einde van geloof in puntengewin vandaag bij Rood-Wit?
Maar Rood-Wit zou Rood-WIt niet zijn als ze niet zouden luisteren naar Mama’s Jasje en een teken van leven gaven. Lotfi zou nummer dertig van het seizoen tegen de touwen trappen. Maar bij de eerste de beste aanval aan de overkant, werd het 3-5 en konden de boeken definitief gesloten worden. Het was ook op dat moment dat de coach de wissels doorvoerde om iedereen zijn minuten te gunnen.
Bij ‘s Gravenwezel Schilde hadden ze goed opgelet in de eerste helft bij de vrije trap van Kenny. Ze wilden maar wat graag tonen dat hij niet de enige specialist was en knalden er twee tegen de touwen. Anderzijds is er ook een doelpunt gevallen nadat een speler duidelijk vanuit buitenspel vertrok en een speler van ons aan de noodrem moest. Gelukkig was de scheids mild en trok hij slechts geel.
Uiteindelijk was het 3-8 en leek iedereen de stand vergeten. De bezoekers hadden de drie punten mét een uitslag die staat in de reeks. Het is overigens de derde keer dat Rood-Wit acht tegendoelpunten slikt. Na vorige week en de wedstrijd tegen Deurne OB op de Ruggeveldlaan. En laat dat net de plek zijn waar we volgende week naartoe trekken. Tegenstander is FC Balkan en is een inhaalwedstrijd van midden januari. Onze jongens hadden liever toen gespeeld in plaats van nu.
De underdog zou alleen maar blaffen
Rood-Wit is er niet in geslaagd om de leider aan het wankelen te brengen. De leider is, zelfs na ons bezoek, op weg naar de titel. Het werd 8-0.
Vorige week klonk het: “We trekken als underdog naar de leider.” En we hoorden iemand deze week de uitspraak doen: we gaan van de underdog een echte dog maken. Eentje die kan bijten ook. Coach Yannis kon opnieuw rekenen op Oussama, die na enkele weken blessureleed opnieuw van de partij is. Verder wordt er gerekend op doelpunten van de sluipschutter, die deze week al felicitaties in ontvangst mocht nemen.
Desondanks alles, begon Rood-Wit matig aan de wedstrijd. Het toonde af en toe wel vlagen van het voetbal, maar kreeg nooit veel tijd. Koningshof zat er meteen op en dat resulteerde na tien minuten al in twee doelpunten. Balverlies werd pijlsnel afgestraft, ondanks nog een poging van onze doelman die de meubelen trachtte te redden. Er werd niet genoeg gevolgd en de thuisploeg zat al snel op rozen.
Rood-Wit kreeg in het half uur dat daarop volgde wel een paar mogelijkheden om iets terug te doen. We zagen de doelman van Koningshof een spectaculaire redding maken op een bal van zijn eigen ploegmaat die dreigde in doel te gaan. Even daarvoor was er ook een poging van Lotfi, die zijn schot van de lijn zag gekeerd worden. Hij is quasi zeker dat hij op tien mei de prijs van topschutter mag ophalen. “Al weet je nooit”, zou hij later nog zeggen.
Maar zoals u wellicht al kon raden: de 2-1 hing bij momenten in de lucht, de 3-0 zou op het bord staan. Nog voor het rustsignaal kwam een voorzet in de zestien meter. Jaro, die ondertussen een paar bengels aan zijn persoonlijke fanclub toevoegde, zat er nog tussen, maar kon niet voorkomen dat de derde treffer van de middag tegen de touwen zou gaan. “Kwaad moet je niet worden, dat heeft geen zin. Hier kan je niets tegen doen”, werd gezegd.
Niets doen, behalve ondergaan. En hopen dat het geen afstraffing werd. Dat was het zowat. Rood-Wit toonde wel mentaliteit, maar moest haar meerdere erkennen in de leider die op weg is naar de titel. Ook na de pauze bleef de thuisploeg de lakens uitdelen. Met Nassim in de ploeg ten koste van Shawn, probeerde Yannis de bakens te verzetten. Hij is van het principe om in de laatste weken iedereen de nodige speeltijd te geven.
Daardoor werd het evenwicht wat verloren op het veld en kreeg Koningshof nog meer ruimte om in te spelen. Het doel van Rood-Wit was dan al lang niet meer om de stand op het bord te houden. Iedereen wist diep vanbinnen dat er nog wel wat doelpunten zouden volgen. Het mocht alleen geen overdreven uitslag worden. Al was de 3-0 stand op dat moment, naar ons aanvoelen, wel al van dat.
Iets na het uur ging de gaspedaal nog even in bij de thuisploeg. Met ondermeer een vierde en een vijfde doelpunt, stonden de forfaitcijfers al snel op het bord. Maar ook daar bleef het niet bij. Het was alsof Koningshof de weg had gevonden en graag eens wilde uitpakken met een monsterscore, zoals Turkgucu die twee kreeg. De tel was nog amper bij te houden, al tikte de klok al richting het einde.
Bij 8-0 hoopten we vooral dat er geen dubbele cijfers op het bord zouden komen. Een pijnlijk pak slaag. De underdog bleek een lammetje te zijn. Niemand verwachtte iets van ons, we hebben deze keer niemand kunnen verrassen. Volgende week moeten we dan maar zien om ons te herpakken tegen ‘s Gravenwezel Schilde. En daar liep het in de heenmatch ook niet zo geweldig tegen…
Vorige week klonk het: “We trekken als underdog naar de leider.” En we hoorden iemand deze week de uitspraak doen: we gaan van de underdog een echte dog maken. Eentje die kan bijten ook. Coach Yannis kon opnieuw rekenen op Oussama, die na enkele weken blessureleed opnieuw van de partij is. Verder wordt er gerekend op doelpunten van de sluipschutter, die deze week al felicitaties in ontvangst mocht nemen.
Desondanks alles, begon Rood-Wit matig aan de wedstrijd. Het toonde af en toe wel vlagen van het voetbal, maar kreeg nooit veel tijd. Koningshof zat er meteen op en dat resulteerde na tien minuten al in twee doelpunten. Balverlies werd pijlsnel afgestraft, ondanks nog een poging van onze doelman die de meubelen trachtte te redden. Er werd niet genoeg gevolgd en de thuisploeg zat al snel op rozen.
Rood-Wit kreeg in het half uur dat daarop volgde wel een paar mogelijkheden om iets terug te doen. We zagen de doelman van Koningshof een spectaculaire redding maken op een bal van zijn eigen ploegmaat die dreigde in doel te gaan. Even daarvoor was er ook een poging van Lotfi, die zijn schot van de lijn zag gekeerd worden. Hij is quasi zeker dat hij op tien mei de prijs van topschutter mag ophalen. “Al weet je nooit”, zou hij later nog zeggen.
Maar zoals u wellicht al kon raden: de 2-1 hing bij momenten in de lucht, de 3-0 zou op het bord staan. Nog voor het rustsignaal kwam een voorzet in de zestien meter. Jaro, die ondertussen een paar bengels aan zijn persoonlijke fanclub toevoegde, zat er nog tussen, maar kon niet voorkomen dat de derde treffer van de middag tegen de touwen zou gaan. “Kwaad moet je niet worden, dat heeft geen zin. Hier kan je niets tegen doen”, werd gezegd.
Niets doen, behalve ondergaan. En hopen dat het geen afstraffing werd. Dat was het zowat. Rood-Wit toonde wel mentaliteit, maar moest haar meerdere erkennen in de leider die op weg is naar de titel. Ook na de pauze bleef de thuisploeg de lakens uitdelen. Met Nassim in de ploeg ten koste van Shawn, probeerde Yannis de bakens te verzetten. Hij is van het principe om in de laatste weken iedereen de nodige speeltijd te geven.
Daardoor werd het evenwicht wat verloren op het veld en kreeg Koningshof nog meer ruimte om in te spelen. Het doel van Rood-Wit was dan al lang niet meer om de stand op het bord te houden. Iedereen wist diep vanbinnen dat er nog wel wat doelpunten zouden volgen. Het mocht alleen geen overdreven uitslag worden. Al was de 3-0 stand op dat moment, naar ons aanvoelen, wel al van dat.
Iets na het uur ging de gaspedaal nog even in bij de thuisploeg. Met ondermeer een vierde en een vijfde doelpunt, stonden de forfaitcijfers al snel op het bord. Maar ook daar bleef het niet bij. Het was alsof Koningshof de weg had gevonden en graag eens wilde uitpakken met een monsterscore, zoals Turkgucu die twee kreeg. De tel was nog amper bij te houden, al tikte de klok al richting het einde.
Bij 8-0 hoopten we vooral dat er geen dubbele cijfers op het bord zouden komen. Een pijnlijk pak slaag. De underdog bleek een lammetje te zijn. Niemand verwachtte iets van ons, we hebben deze keer niemand kunnen verrassen. Volgende week moeten we dan maar zien om ons te herpakken tegen ‘s Gravenwezel Schilde. En daar liep het in de heenmatch ook niet zo geweldig tegen…
Het hoofd bleef koel
Het is gelukt. Rood-Wit heeft zes op zes te pakken, geleden van begin oktober. Tegen Voetbal Boerenbond Broechem was het spannender dan in de heenwedstrijd: 3-2.
“Ik heb er, voor het eerst sinds lang, nog eens goesting in”, hoorden we voor de wedstrijd. De drie punten van vorige week tegen Lexyss deden enorm veel deugd. Tegen Broechem moest dat een vervolg krijgen en door de forfait die de reserven hadden gekregen, konden we rekenen op een ruime selectie. Alex en Mimoun kwamen de troepen van Yannis versterken. Met zestien waren we, de jongens die de tegenpartij zonder punten huiswaarts willen gaan.
Siri, hoe begin je het beste aan een wedstrijd? Laat Kenny uithalen van net buiten de zestien. En zo geschiedde. Na vier minuten loeierde onze nummer zes zijn vierde van het seizoen tegen de touwen. Recht in de pin. Nochtans deed hij "dat maar één keer per seizoen." Nu is het al de tweede keer op enkele weken tijd. Rood-Wit bleef de betere ploeg. Het kon de weinige kansjes, voornamelijk via Imad en Tarik, niet afwerken.
Aan de overkant bleef het gevaar beperkt. Het stond goed bij de thuisploeg. Alex deed mee bij de eerste ploeg alsof hij er al jaren mee speelde. Het gevaar kwam ook langs alle kanten, maar echt doelpunten maken zat er niet in. De doelmannen kwamen beperkt in actie. Het geen ze moesten doen, deden ze ook met sprekend gemak. Mocht je niet beter weten, zou je denken dat Rood-Wit al een grotere voorsprong te pakken had.
“De match is saai”, zouden we later horen. En inderdaad. Onze gedachten dwaalden wel eens af om het wat spannender te maken met enkele Maddy’s of Boosters. Helaas had onze coach geen knop om een coach-penalty of dergelijke aan te vragen. Daardoor bleef de schade voor Voetbal Boerenbond Broechem beperkt en hadden ze nog alles om voor te spelen in de tweede helft.
Maar dat was buiten de booster die Rood-Wit had genomen tijdens de rust, gerekend. Tarik zette zich goed door op de rechterkant, zag zijn schot nog gekeerd worden door de doelman van de bezoekers. Maar via een carambole ging de bal alsnog over de achterlijn. De dubbele voorsprong, nu was het zaak om de wedstrijd helemaal af te maken. Maar dat was buiten de bezoekers gerekend.
Bij de eerste de beste poging, moest Jaro weer ingrijpen. De bal kwam in de voeten van een van de bezoekers en die knalde kurkdroog binnen. Het begin van enkele gekke momenten. Onze doelman vond er niet beter op om de bal zomaar in de voeten van de tegenpartij te geven. Die haalden uit, maar daar zaten de handen van onze goalie nog in de weg. Gelukkig maar, of we hadden weer eigenhandig een grote voorsprong uit handen gegeven.
Bilal, die ingevallen was, kreeg een paar uitstekende mogelijkheden om de score verder uit te diepen en de spanning volledig uit de wedstrijd te halen. Maar de opgelegde kansen, verdwenen naast de kooi van Broechem. Daardoor bleef het ook warm aan de twee kanten. Tot iets voorbij halfweg Lotfi de diepte in liep en Kenny dat zag. De topschutter knalde zijn achtentwintigste tegen de touwen. Nog twee en hij heeft het beoogde doel gehaald.
Wie dacht dat de wedstrijd zou doodbloeden, kwam bedrogen uit. De scheids dacht nog even een hoofdrol op te eisen en stuurde zowel een speler van ons als van de tegenpartij met twee keer geel (en dus rood) naar de kant. Daarbovenop kregen de bezoekers ook een strafschop en onze “onzekere” doelman kon deze niet stoppen. In een turbulent slot bleef de 3-2 op het bord staan. Zo trekken we volgende week met vertrouwen naar de leider.
“Ik heb er, voor het eerst sinds lang, nog eens goesting in”, hoorden we voor de wedstrijd. De drie punten van vorige week tegen Lexyss deden enorm veel deugd. Tegen Broechem moest dat een vervolg krijgen en door de forfait die de reserven hadden gekregen, konden we rekenen op een ruime selectie. Alex en Mimoun kwamen de troepen van Yannis versterken. Met zestien waren we, de jongens die de tegenpartij zonder punten huiswaarts willen gaan.
Siri, hoe begin je het beste aan een wedstrijd? Laat Kenny uithalen van net buiten de zestien. En zo geschiedde. Na vier minuten loeierde onze nummer zes zijn vierde van het seizoen tegen de touwen. Recht in de pin. Nochtans deed hij "dat maar één keer per seizoen." Nu is het al de tweede keer op enkele weken tijd. Rood-Wit bleef de betere ploeg. Het kon de weinige kansjes, voornamelijk via Imad en Tarik, niet afwerken.
Aan de overkant bleef het gevaar beperkt. Het stond goed bij de thuisploeg. Alex deed mee bij de eerste ploeg alsof hij er al jaren mee speelde. Het gevaar kwam ook langs alle kanten, maar echt doelpunten maken zat er niet in. De doelmannen kwamen beperkt in actie. Het geen ze moesten doen, deden ze ook met sprekend gemak. Mocht je niet beter weten, zou je denken dat Rood-Wit al een grotere voorsprong te pakken had.
“De match is saai”, zouden we later horen. En inderdaad. Onze gedachten dwaalden wel eens af om het wat spannender te maken met enkele Maddy’s of Boosters. Helaas had onze coach geen knop om een coach-penalty of dergelijke aan te vragen. Daardoor bleef de schade voor Voetbal Boerenbond Broechem beperkt en hadden ze nog alles om voor te spelen in de tweede helft.
Maar dat was buiten de booster die Rood-Wit had genomen tijdens de rust, gerekend. Tarik zette zich goed door op de rechterkant, zag zijn schot nog gekeerd worden door de doelman van de bezoekers. Maar via een carambole ging de bal alsnog over de achterlijn. De dubbele voorsprong, nu was het zaak om de wedstrijd helemaal af te maken. Maar dat was buiten de bezoekers gerekend.
Bij de eerste de beste poging, moest Jaro weer ingrijpen. De bal kwam in de voeten van een van de bezoekers en die knalde kurkdroog binnen. Het begin van enkele gekke momenten. Onze doelman vond er niet beter op om de bal zomaar in de voeten van de tegenpartij te geven. Die haalden uit, maar daar zaten de handen van onze goalie nog in de weg. Gelukkig maar, of we hadden weer eigenhandig een grote voorsprong uit handen gegeven.
Bilal, die ingevallen was, kreeg een paar uitstekende mogelijkheden om de score verder uit te diepen en de spanning volledig uit de wedstrijd te halen. Maar de opgelegde kansen, verdwenen naast de kooi van Broechem. Daardoor bleef het ook warm aan de twee kanten. Tot iets voorbij halfweg Lotfi de diepte in liep en Kenny dat zag. De topschutter knalde zijn achtentwintigste tegen de touwen. Nog twee en hij heeft het beoogde doel gehaald.
Wie dacht dat de wedstrijd zou doodbloeden, kwam bedrogen uit. De scheids dacht nog even een hoofdrol op te eisen en stuurde zowel een speler van ons als van de tegenpartij met twee keer geel (en dus rood) naar de kant. Daarbovenop kregen de bezoekers ook een strafschop en onze “onzekere” doelman kon deze niet stoppen. In een turbulent slot bleef de 3-2 op het bord staan. Zo trekken we volgende week met vertrouwen naar de leider.
We kunnen het nog
Een gevoel van opluchting. Dat hadden de jongens van de eerste ploeg vandaag na afloop van de partij tegen FC Lexyss. Voor het eerst sinds drie november konden we nog eens drie punten pakken (1-6).
Het is al weken, zelfs maanden, hetzelfde liedje. Moeten knokken om aan elf man te geraken. De reserven dus to the rescue. Moni en Imad maken definitief de overstap naar de eerste ploeg en mochten bijgevolg hun kunnen tonen op bezoek bij FC Lexyss. In de heenwedstrijd had Rood-Wit, niet de eerste keer, een veilige voorsprong te grabbel gegooid. Nick Mariën zorgde uiteindelijk voor een gouden driepunter.
Dat was nog in een tijd dat we niet wisten wat verliezen was, nu weten we niet meer wat winnen is. Hoe op voorsprong te komen, wisten we wel nog. Lotfi dribbelde zich voorbij de defensie van de Bulgaren en was niet zelfzuchtig. Hij zag Imad en hij bleef koelbloedig genoeg om de 0-1 tegen de touwen te trappen. Het leverde een knuffel op met Bilal, die geblesseerd aan de zijlijn moest toekijken.
Rood-Wit wilde geen tijd verliezen en ze voelden dat een zege erin zat. Maar daarvoor moest de voorsprong wel uitgediept worden. Lotfi werd de diepte in gestuurd en liet deze keer de doelman kansloos: 0-2. Vanaf dat moment dacht iedereen: de punten zijn binnen. Helaas werd het toen terug spannend. Miscommunicatie in de Rood-Witte verdediging en de 1-2 stond op het bord. Van bijna zekere punten naar het zal toch niet. De gedachten gingen alle kanten uit.
Te meer omdat er kansen genoeg werden afgedwongen, maar niet werden afgemaakt. Tot vlak voor de rust Kenny in zijn speeltuin Imad zag lopen. Hij kwam oog in oog te staan met de doelman van Lexyss en liet die kansloos. Opnieuw een geruststellende voorsprong voor de bezoekers, terwijl de thuisploeg maar wat graag wilde terugvechten na de pauze. Daar had de coach een kwartiertje tijd voor om zijn strijdplan uit de doeken te doen.
"Ze geven wel heel veel ruimte weg, jongens", sprak onze coach tijdens de pauze. En daar werd dankbaar gebruik van gemaakt. Rood-Wit bleef de snelle counters opzoeken, terwijl het gevaar van FC Lexyss steeds beperkter werd. De thuisploeg wist van gen hout pijlen maken en Jaro kon zijn gele trui quasi zeker terug in de kast steken. "Ik ga niet duiken", zei hij smalend voor de wedstrijd, terwijl de coach hamerde op defensieve stabiliteit. "Ik wil maximum één tegendoelpunt."
Rood-Wit bleef ook in de tweede helft zijn snelheid benutten. Samir, die in de ploeg is gekomen voor de geblesseerde Nassim, knalde de 1-4 tegen de touwen na iets meer dan een uur voetbal. De thuisploeg wist dan al dat ze geen punten meer gingen rapen. En voor de bezoekers was het zaak om het hoofd koel te houden en verder te gaan op het elan van de afgelopen weken. Ook al zat toen het resultaat tegen.
Lotfi was nog lang niet uit gescoord. Een weddenschap in het begin van het seizoen, hij zou dertig doelpunten moeten maken, zat nog in het achterhoofd. Voor de match van vandaag was hij daar al bijna en hij kreeg mogelijkheden genoeg om daar al over te gaan vandaag. Maar pas bij de 1-5, waarbij de doelman de bal loste en Lotfi de bal binnen kon tikken, had hij zijn tweede van de middag te pakken.
De tijd tikte weg, het gevoel op de bank zat goed. Er werd zelfs een beetje genoten, want ja: winnen was al even geleden. Lotfi vervolledigde nog zijn hattrick, waardoor de eerste punten sinds drie november binnen waren. Oef, job done. En Oef, we kunnen het nog. De bezoekers willen niet naar het klassement kijken, maar het loopt wel weg van de laatste plaatsen. Acht punten heeft het nu voorsprong op FC Lexyss. Volgende week wacht VB Broechem en moet dit een vervolg krijgen.
Het is al weken, zelfs maanden, hetzelfde liedje. Moeten knokken om aan elf man te geraken. De reserven dus to the rescue. Moni en Imad maken definitief de overstap naar de eerste ploeg en mochten bijgevolg hun kunnen tonen op bezoek bij FC Lexyss. In de heenwedstrijd had Rood-Wit, niet de eerste keer, een veilige voorsprong te grabbel gegooid. Nick Mariën zorgde uiteindelijk voor een gouden driepunter.
Dat was nog in een tijd dat we niet wisten wat verliezen was, nu weten we niet meer wat winnen is. Hoe op voorsprong te komen, wisten we wel nog. Lotfi dribbelde zich voorbij de defensie van de Bulgaren en was niet zelfzuchtig. Hij zag Imad en hij bleef koelbloedig genoeg om de 0-1 tegen de touwen te trappen. Het leverde een knuffel op met Bilal, die geblesseerd aan de zijlijn moest toekijken.
Rood-Wit wilde geen tijd verliezen en ze voelden dat een zege erin zat. Maar daarvoor moest de voorsprong wel uitgediept worden. Lotfi werd de diepte in gestuurd en liet deze keer de doelman kansloos: 0-2. Vanaf dat moment dacht iedereen: de punten zijn binnen. Helaas werd het toen terug spannend. Miscommunicatie in de Rood-Witte verdediging en de 1-2 stond op het bord. Van bijna zekere punten naar het zal toch niet. De gedachten gingen alle kanten uit.
Te meer omdat er kansen genoeg werden afgedwongen, maar niet werden afgemaakt. Tot vlak voor de rust Kenny in zijn speeltuin Imad zag lopen. Hij kwam oog in oog te staan met de doelman van Lexyss en liet die kansloos. Opnieuw een geruststellende voorsprong voor de bezoekers, terwijl de thuisploeg maar wat graag wilde terugvechten na de pauze. Daar had de coach een kwartiertje tijd voor om zijn strijdplan uit de doeken te doen.
"Ze geven wel heel veel ruimte weg, jongens", sprak onze coach tijdens de pauze. En daar werd dankbaar gebruik van gemaakt. Rood-Wit bleef de snelle counters opzoeken, terwijl het gevaar van FC Lexyss steeds beperkter werd. De thuisploeg wist van gen hout pijlen maken en Jaro kon zijn gele trui quasi zeker terug in de kast steken. "Ik ga niet duiken", zei hij smalend voor de wedstrijd, terwijl de coach hamerde op defensieve stabiliteit. "Ik wil maximum één tegendoelpunt."
Rood-Wit bleef ook in de tweede helft zijn snelheid benutten. Samir, die in de ploeg is gekomen voor de geblesseerde Nassim, knalde de 1-4 tegen de touwen na iets meer dan een uur voetbal. De thuisploeg wist dan al dat ze geen punten meer gingen rapen. En voor de bezoekers was het zaak om het hoofd koel te houden en verder te gaan op het elan van de afgelopen weken. Ook al zat toen het resultaat tegen.
Lotfi was nog lang niet uit gescoord. Een weddenschap in het begin van het seizoen, hij zou dertig doelpunten moeten maken, zat nog in het achterhoofd. Voor de match van vandaag was hij daar al bijna en hij kreeg mogelijkheden genoeg om daar al over te gaan vandaag. Maar pas bij de 1-5, waarbij de doelman de bal loste en Lotfi de bal binnen kon tikken, had hij zijn tweede van de middag te pakken.
De tijd tikte weg, het gevoel op de bank zat goed. Er werd zelfs een beetje genoten, want ja: winnen was al even geleden. Lotfi vervolledigde nog zijn hattrick, waardoor de eerste punten sinds drie november binnen waren. Oef, job done. En Oef, we kunnen het nog. De bezoekers willen niet naar het klassement kijken, maar het loopt wel weg van de laatste plaatsen. Acht punten heeft het nu voorsprong op FC Lexyss. Volgende week wacht VB Broechem en moet dit een vervolg krijgen.
We slaan weer een modderfiguur
Opnieuw geen punten voor Rood-Wit en de cijfers zijn dramatisch. Nochtans, scoren is geen probleem. De topschutter dikte zijn totaal nog wat aan, maar we slikken te makkelijk doelpunten.
Rood-Wit trok in de middag richting Linkeroever voor de wedstrijd tegen FC Alca af te werken. De bezoekers wilden komaf maken met de reeks waarin het in is verzeild geraakt na de nederlaag tegen FC Koningshof eind oktober. De thuisploeg stond naast ons in het klassement en ze wilden ook wel erover gaan. En toen zagen we het veld en begonnen we te denken aan de miserie die zou komen.
Het veld was zelfs een veld waar een boer zijn koeien niet op zou loslaten. De scheids twijfelde nog even om de wedstrijd door te laten gaan, maar besliste dan in samenspraak met de twee ploegen om toch te voetballen. Eén deel van het veld was goed bespeelbaar, op het andere deel zag je de plassen water nog liggen. De controleur van de Bond, die eerder met randzaken bezig was, zag het allemaal gebeuren.
Na een vroege achterstand bleef Rood-Wit wel op zoek naar dat doelpunt. Lotfi liet een wenkende kans liggen, Imad werd onside afgevlagd voor buitenspel. Halfweg de eerste helft trapte Wassim zijn tweede van het seizoen tegen de touwen. “Erop en erover”, dacht de bank bij de bezoekers. Helaas was het omgekeerde waar. Het moeilijke veld bleef voor hindernissen zorgen.
Matthew schoof uit en daar maakte een Alca-speler handig gebruik van. Hij ging over het been en een strafschop was het gevolg. Jaro werd de andere kant uit gestuurd, waardoor de thuisploeg opnieuw op voorsprong kwam. Rood-Wit probeerde nog, maar voor de rust werd er niet meer gescoord. In de kleedkamer kreeg de coach een kwartiertje de tijd om zijn jongens wakker te schudden want hier zat wel zoveel meer in dan nul punten.
En of de coach de juiste knoppen had aangeraakt tijdens de pauze. Lotfi kreeg een dikke kans, maar besloot nog iets te zwak. Derde keer, goeie keer want bij de volgende keer ging de bal staalhard tegen de touwen: 2-2. Rood-wit bleef zoeken naar meer, het wilde maar wat graag de drie punten meepakken en het kreeg ook enorme kansen. Maar anders dan onze verdedigers, bleven de jongens van Alca wel overeind op de modderpoel.
Bij een zeldzame uitbraak van de thuisploeg, was het opnieuw prijs. Al had Jaro iets meer kunnen doen dan wat er nu gebeurde. Alca wist dus een derde keer op voorsprong te komen, maar de bezoekers reageerden. Weer was het Lotfi, die deze keer langs de andere kant de zestien in dook, het leer tegen de touwen trapte. Nog genoeg tijd om de stand helemaal om te draaien. Al moest wel gezegd worden dat tijdens de rust er de nodige en noodgedwongen wissels waren gedaan.
Het was echt wachten op een doelpuntje van de bezoekers. Jordy, die ingevallen was, kreeg een dot van een kans. Zijn plaatsbal was goed gericht, maar er had iets meer kracht achter gemogen. Dan had het muntje wellicht onze kant uit gerold. Helaas gebeurde het nu aan de overkant. Ontsnapt aan de rechterkant, naar binnen komen en scoren. Iets te makkelijk, ook hier weer.
Rood-Wit was aangeslagen, het kreeg nog wel een grote kans om opnieuw gelijk te maken, maar vijf minuten later maakte FC Alca een einde aan de droom van Rood-Wits puntengewin op Linkeroever. Het zal dan volgende week moeten gebeuren in Stabroek. Maar dan mag onze verdediging iets sterker op de benen staan als vandaag. En wie weet wordt op het veld van Lexyss de remonte van de bezoekers in gezet.
Rood-Wit trok in de middag richting Linkeroever voor de wedstrijd tegen FC Alca af te werken. De bezoekers wilden komaf maken met de reeks waarin het in is verzeild geraakt na de nederlaag tegen FC Koningshof eind oktober. De thuisploeg stond naast ons in het klassement en ze wilden ook wel erover gaan. En toen zagen we het veld en begonnen we te denken aan de miserie die zou komen.
Het veld was zelfs een veld waar een boer zijn koeien niet op zou loslaten. De scheids twijfelde nog even om de wedstrijd door te laten gaan, maar besliste dan in samenspraak met de twee ploegen om toch te voetballen. Eén deel van het veld was goed bespeelbaar, op het andere deel zag je de plassen water nog liggen. De controleur van de Bond, die eerder met randzaken bezig was, zag het allemaal gebeuren.
Na een vroege achterstand bleef Rood-Wit wel op zoek naar dat doelpunt. Lotfi liet een wenkende kans liggen, Imad werd onside afgevlagd voor buitenspel. Halfweg de eerste helft trapte Wassim zijn tweede van het seizoen tegen de touwen. “Erop en erover”, dacht de bank bij de bezoekers. Helaas was het omgekeerde waar. Het moeilijke veld bleef voor hindernissen zorgen.
Matthew schoof uit en daar maakte een Alca-speler handig gebruik van. Hij ging over het been en een strafschop was het gevolg. Jaro werd de andere kant uit gestuurd, waardoor de thuisploeg opnieuw op voorsprong kwam. Rood-Wit probeerde nog, maar voor de rust werd er niet meer gescoord. In de kleedkamer kreeg de coach een kwartiertje de tijd om zijn jongens wakker te schudden want hier zat wel zoveel meer in dan nul punten.
En of de coach de juiste knoppen had aangeraakt tijdens de pauze. Lotfi kreeg een dikke kans, maar besloot nog iets te zwak. Derde keer, goeie keer want bij de volgende keer ging de bal staalhard tegen de touwen: 2-2. Rood-wit bleef zoeken naar meer, het wilde maar wat graag de drie punten meepakken en het kreeg ook enorme kansen. Maar anders dan onze verdedigers, bleven de jongens van Alca wel overeind op de modderpoel.
Bij een zeldzame uitbraak van de thuisploeg, was het opnieuw prijs. Al had Jaro iets meer kunnen doen dan wat er nu gebeurde. Alca wist dus een derde keer op voorsprong te komen, maar de bezoekers reageerden. Weer was het Lotfi, die deze keer langs de andere kant de zestien in dook, het leer tegen de touwen trapte. Nog genoeg tijd om de stand helemaal om te draaien. Al moest wel gezegd worden dat tijdens de rust er de nodige en noodgedwongen wissels waren gedaan.
Het was echt wachten op een doelpuntje van de bezoekers. Jordy, die ingevallen was, kreeg een dot van een kans. Zijn plaatsbal was goed gericht, maar er had iets meer kracht achter gemogen. Dan had het muntje wellicht onze kant uit gerold. Helaas gebeurde het nu aan de overkant. Ontsnapt aan de rechterkant, naar binnen komen en scoren. Iets te makkelijk, ook hier weer.
Rood-Wit was aangeslagen, het kreeg nog wel een grote kans om opnieuw gelijk te maken, maar vijf minuten later maakte FC Alca een einde aan de droom van Rood-Wits puntengewin op Linkeroever. Het zal dan volgende week moeten gebeuren in Stabroek. Maar dan mag onze verdediging iets sterker op de benen staan als vandaag. En wie weet wordt op het veld van Lexyss de remonte van de bezoekers in gezet.
Weinig veranderd tijdens de kerstperiode
Zes weken na onze laatste wedstrijd, blijkt er niet veel veranderd. Rood-Wit maakt nog steeds makkelijk doelpunten, slikt er ook makkelijk en wint geen wedstrijden.
Onze eerste ploeg mocht eindelijk ontwaken uit haar winterslaap. Na ruim zes weken zonder voetballen, bliezen onze jongens weer verzamelen. De kerstman had nog een leuk cadeautje mee in de vorm van drie extra spelers. Daarmee moest Yannis gaan puzzelen. Wie zou hij waar zetten en wanneer eventueel inbrengen. Hij kreeg sinds de winterstop ook bijstand van de voorzitter, die mee assistent werd.
Maar uiteindelijk kon de wedstrijd niet slechter beginnen voor de thuisploeg. Na nog geen vier minuten voetballen kopte Seamen’s Chile een hoekschop tegen de touwen. De vele Chilenen langs de zijlijn deden voelen alsof we gisteren nog in Zuid-Amerika zaten. Maar echter lang konden ze niet genieten van de voorsprong. Net na het kwartier verstreken was, stonden de bordjes alweer in evenwicht (1-1).
We hadden dit weekend nog geen geluk qua spektakel voor onze lens. Deze eerste helft deed alles veranderen. Nog geen kwartier later, en we dus een half uur aan het spelen waren, stond het plots 3-2. Jaro moest zich nog een keer omdraaien, maar Tarik en Imad keerden de situatie helemaal om en zo stond de thuisploeg plots op voorsprong. En toch bleven de doelpunten te gemakkelijk vallen.
Nog voor het rustsignaal zou Seamen’s Chile een derde keer scoren. Het was toch vaak behelpen in defensief opzicht. Nieuwkomer Hamza kon niet alles oplossen achterin. De bezoekers probeerden nog voor de rust opnieuw op voorsprong te komen, maar slaagde er niet in om Jaro een vierde keer te kloppen voor het rustsignaal. De spektakelmatch mocht, wat ons betreft, na de pauze gewoon verder gezet worden.
En dat gebeurde ook. Seamen’s Chile was niet uit de kleedkamer gekomen om opnieuw op achterstand te komen. En dan kwamen ze plots oog in oog met Jaro en lieten ze die kans niet onbenut: 3-4. Het kreeg nog kansen, want onze doelman moest nog uitpakken met een geweldige beenveeg om de 3-5 te voorkomen. En dan gebeurde het aan de overkant met een schicht.
Kenny, die eind 2024 opriep om allemaal te komen voetballen met minstens evenveel goesting als hij, zette zich achter de bal en zelfs met zijn mindere rechter knalde hij van op een meter of vijfentwintig de bal staalhard tegen de touwen. Opnieuw vertrouwen, opnieuw hoop op puntengewin bij de thuisploeg. Het ging ook vol in het offensief, maar met de doorgevoerde wissels, moest het defensief opnieuw zoeken.
En daar profiteerden de bezoekers optimaal van. Vijf minuten na de gelijkmaker, stonden de bezoekers opnieuw op voorsprong. Rood-Wit zocht wel naar een nieuwe gelijkmaker, maar het kreeg geen bal meer tussen de palen. Het was zoeken en niet vinden. De tijd tikte weg en een kwartier voor tijd werd dan ook de pijnlijke doodsteek gegeven. De bezoekers scoorden een zesde keer.
“Nu gaan we niet meer terugkomen”, was het gevoel op de bank. Opnieuw een wedstrijd waarin veel meer zat en we toch verloren. Er was nog even een opstootje, maar gelukkig werd de wedstrijd wel gewoon uitgespeeld. Doelpunten vielen er jammer genoeg niet meer, waardoor Rood-Wit in hetzelfde bedje ziek blijft als voor de winterstop. “Wat is er nu veranderd”, vroegen we ons af. Helaas weinig. Volgende week trekken we naar FC Alca.
Onze eerste ploeg mocht eindelijk ontwaken uit haar winterslaap. Na ruim zes weken zonder voetballen, bliezen onze jongens weer verzamelen. De kerstman had nog een leuk cadeautje mee in de vorm van drie extra spelers. Daarmee moest Yannis gaan puzzelen. Wie zou hij waar zetten en wanneer eventueel inbrengen. Hij kreeg sinds de winterstop ook bijstand van de voorzitter, die mee assistent werd.
Maar uiteindelijk kon de wedstrijd niet slechter beginnen voor de thuisploeg. Na nog geen vier minuten voetballen kopte Seamen’s Chile een hoekschop tegen de touwen. De vele Chilenen langs de zijlijn deden voelen alsof we gisteren nog in Zuid-Amerika zaten. Maar echter lang konden ze niet genieten van de voorsprong. Net na het kwartier verstreken was, stonden de bordjes alweer in evenwicht (1-1).
We hadden dit weekend nog geen geluk qua spektakel voor onze lens. Deze eerste helft deed alles veranderen. Nog geen kwartier later, en we dus een half uur aan het spelen waren, stond het plots 3-2. Jaro moest zich nog een keer omdraaien, maar Tarik en Imad keerden de situatie helemaal om en zo stond de thuisploeg plots op voorsprong. En toch bleven de doelpunten te gemakkelijk vallen.
Nog voor het rustsignaal zou Seamen’s Chile een derde keer scoren. Het was toch vaak behelpen in defensief opzicht. Nieuwkomer Hamza kon niet alles oplossen achterin. De bezoekers probeerden nog voor de rust opnieuw op voorsprong te komen, maar slaagde er niet in om Jaro een vierde keer te kloppen voor het rustsignaal. De spektakelmatch mocht, wat ons betreft, na de pauze gewoon verder gezet worden.
En dat gebeurde ook. Seamen’s Chile was niet uit de kleedkamer gekomen om opnieuw op achterstand te komen. En dan kwamen ze plots oog in oog met Jaro en lieten ze die kans niet onbenut: 3-4. Het kreeg nog kansen, want onze doelman moest nog uitpakken met een geweldige beenveeg om de 3-5 te voorkomen. En dan gebeurde het aan de overkant met een schicht.
Kenny, die eind 2024 opriep om allemaal te komen voetballen met minstens evenveel goesting als hij, zette zich achter de bal en zelfs met zijn mindere rechter knalde hij van op een meter of vijfentwintig de bal staalhard tegen de touwen. Opnieuw vertrouwen, opnieuw hoop op puntengewin bij de thuisploeg. Het ging ook vol in het offensief, maar met de doorgevoerde wissels, moest het defensief opnieuw zoeken.
En daar profiteerden de bezoekers optimaal van. Vijf minuten na de gelijkmaker, stonden de bezoekers opnieuw op voorsprong. Rood-Wit zocht wel naar een nieuwe gelijkmaker, maar het kreeg geen bal meer tussen de palen. Het was zoeken en niet vinden. De tijd tikte weg en een kwartier voor tijd werd dan ook de pijnlijke doodsteek gegeven. De bezoekers scoorden een zesde keer.
“Nu gaan we niet meer terugkomen”, was het gevoel op de bank. Opnieuw een wedstrijd waarin veel meer zat en we toch verloren. Er was nog even een opstootje, maar gelukkig werd de wedstrijd wel gewoon uitgespeeld. Doelpunten vielen er jammer genoeg niet meer, waardoor Rood-Wit in hetzelfde bedje ziek blijft als voor de winterstop. “Wat is er nu veranderd”, vroegen we ons af. Helaas weinig. Volgende week trekken we naar FC Alca.
Zure afsluiter van het najaar
Rood-Wit is er niet in geslaagd om de laatste wedstrijd van 2024 op een goede manier af te sluiten. Het kwam tot twee keer toe op voorsprong, maar maakte het zichzelf alweer moeilijk en ging in de slotfase alsnog onderuit: 3-4.
Nog één keer voor de winterstop. Nog één keer alles uit de kast halen en hopen de drie punten in eigen huis te houden. Nog één keer voor de winterstop scharrelen naar spelers en nog één keer proberen om geen domme rode kaarten te pakken. Onze coach had slechts één wisselspeler ter beschikking. Het zal na de winterstop toch een pak beter zijn eens de blessures genezen zijn en de schorsingen ten einde lopen.
Maar dus nog één keer, tegen Drip 03. Een ploeg die het ons op de eerste speeldag wel moeilijk maakte, maar waar we uiteindelijk de eerste in een reeks van zeven overwinningen zouden nemen. En vandaag begon het ook goed. Kenny zag in zijn ooghoek Jens vertrekken, terwijl Lotfi de hele verdediging open liep en zo het gat trok. De verdediger scoorde zijn eerste in vele jaren.
Rood-Wit bleef goed voetbal op de mat leggen. Kenny was zijn oude zelve, ook al was hij nog niet 100% fit. Hij verdeelde en heerste in zijn speeltuin, zoals dat dan heet. Maar wie de kansen niet afwerkt, krijgt het deksel op de neus. Drip 03 profiteerde twee keer optimaal en stond plots op voorsprong. Maar lang stond die niet op het bord, want nét na de 1-2 werd Oussama gehaakt in de zestien en ging de bal op de stip.
Lotfi, de vaste penaltynemer, zag zijn maatje terugkeren uit blessure en wilde hem iets gunnen. “Trap jij maar”, zei hij tegen Kenny. En zo trapte hij de tweede gelijkmaker tegen de touwen. Rood-Wit wilde nog meer en voelde ook dat er meer in zat, maar echt grote kansen vielen er in het restgedeelte van de eerste helft niet meer. Daardoor trokken we met een gelijke stand richting kleedkamers.
Ook in de tweede helft bleef Rood-Wit het goeie voetbal zoeken. Maar de coach bleef wel met maar één wisselspeler zitten en wilde ook hem minuten gunnen. “En geen tien minuten”, zei hij nog. De thuisploeg kwam op het uur opnieuw op voorsprong. Lotfi werd de diepte in gestuurd en knalde het leer in de korte hoek tegen de touwen: 3-2 en op weg naar een eerste zege in bijna twee maanden tijd.
Maar Rood-Wit besloot om het zichzelf opnieuw moeilijk te maken. Matthew kreeg eerder in de wedstrijd al een gele kaart omwille van protest en in de tweede helft kreeg hij er opnieuw eentje onder zijn neus geduwd. Al moeten we wél zeggen dat de tweede gele kaart er eentje van héél lichte makelij was want deze keer hield hij zijn mondje goed toe. Een strenge kaart, maar wel opnieuw een wedstrijd geschorst.
Rood-Wit bleef ook met tien man zoeken naar een vierde doelpunt in plaats van alles compact te houden en de drie punten over de streep te trekken. Toch bleef het op de counter zoeken naar dat verlossende doelpunt. Lotfi vond op een goeie lange bal Faisal, maar die moest zich helemaal strekken om nog een voet tegen het leer te krijgen en uiteindelijk ging het leer over het doel.
De tijd tikte weg in het voordeel van de thuisploeg, maar het venijn zat hem in de staart. Op een hoekschop voor Drip 03, die er nota bene geen was, ging het leer tegen de touwen. En het gaf de bezoekers vertrouwen om erop en erover te gaan. In de slotseconden van de wedstrijd kreeg Lotfi nog een enorme mogelijkheid, maar de gelijkmaker strandde in de handen van de doelman van Drip 03. Een zure nederlaag om de winterstop in te gaan.
Nog één keer voor de winterstop. Nog één keer alles uit de kast halen en hopen de drie punten in eigen huis te houden. Nog één keer voor de winterstop scharrelen naar spelers en nog één keer proberen om geen domme rode kaarten te pakken. Onze coach had slechts één wisselspeler ter beschikking. Het zal na de winterstop toch een pak beter zijn eens de blessures genezen zijn en de schorsingen ten einde lopen.
Maar dus nog één keer, tegen Drip 03. Een ploeg die het ons op de eerste speeldag wel moeilijk maakte, maar waar we uiteindelijk de eerste in een reeks van zeven overwinningen zouden nemen. En vandaag begon het ook goed. Kenny zag in zijn ooghoek Jens vertrekken, terwijl Lotfi de hele verdediging open liep en zo het gat trok. De verdediger scoorde zijn eerste in vele jaren.
Rood-Wit bleef goed voetbal op de mat leggen. Kenny was zijn oude zelve, ook al was hij nog niet 100% fit. Hij verdeelde en heerste in zijn speeltuin, zoals dat dan heet. Maar wie de kansen niet afwerkt, krijgt het deksel op de neus. Drip 03 profiteerde twee keer optimaal en stond plots op voorsprong. Maar lang stond die niet op het bord, want nét na de 1-2 werd Oussama gehaakt in de zestien en ging de bal op de stip.
Lotfi, de vaste penaltynemer, zag zijn maatje terugkeren uit blessure en wilde hem iets gunnen. “Trap jij maar”, zei hij tegen Kenny. En zo trapte hij de tweede gelijkmaker tegen de touwen. Rood-Wit wilde nog meer en voelde ook dat er meer in zat, maar echt grote kansen vielen er in het restgedeelte van de eerste helft niet meer. Daardoor trokken we met een gelijke stand richting kleedkamers.
Ook in de tweede helft bleef Rood-Wit het goeie voetbal zoeken. Maar de coach bleef wel met maar één wisselspeler zitten en wilde ook hem minuten gunnen. “En geen tien minuten”, zei hij nog. De thuisploeg kwam op het uur opnieuw op voorsprong. Lotfi werd de diepte in gestuurd en knalde het leer in de korte hoek tegen de touwen: 3-2 en op weg naar een eerste zege in bijna twee maanden tijd.
Maar Rood-Wit besloot om het zichzelf opnieuw moeilijk te maken. Matthew kreeg eerder in de wedstrijd al een gele kaart omwille van protest en in de tweede helft kreeg hij er opnieuw eentje onder zijn neus geduwd. Al moeten we wél zeggen dat de tweede gele kaart er eentje van héél lichte makelij was want deze keer hield hij zijn mondje goed toe. Een strenge kaart, maar wel opnieuw een wedstrijd geschorst.
Rood-Wit bleef ook met tien man zoeken naar een vierde doelpunt in plaats van alles compact te houden en de drie punten over de streep te trekken. Toch bleef het op de counter zoeken naar dat verlossende doelpunt. Lotfi vond op een goeie lange bal Faisal, maar die moest zich helemaal strekken om nog een voet tegen het leer te krijgen en uiteindelijk ging het leer over het doel.
De tijd tikte weg in het voordeel van de thuisploeg, maar het venijn zat hem in de staart. Op een hoekschop voor Drip 03, die er nota bene geen was, ging het leer tegen de touwen. En het gaf de bezoekers vertrouwen om erop en erover te gaan. In de slotseconden van de wedstrijd kreeg Lotfi nog een enorme mogelijkheid, maar de gelijkmaker strandde in de handen van de doelman van Drip 03. Een zure nederlaag om de winterstop in te gaan.
Harder dan de nul op negen
Onze eerste ploeg heeft vrijdagavond beslist om forfait te geven voor de wedstrijd van komende zondag tegen FC Turkgucu. "Dit zijn fucked up drie dure punten."
Vorige week gehoord in de wandelgangen: “Het is genoeg geweest. Week na week worden we benadeeld. Dit heeft geen zin meer.” Iedereen die FC De Kampioenen kent, kent ongetwijfeld ook de scène waarin Maurice twee glazen van Pascale laat sneuvelen door “genoeg” te brullen. En dat is ook een gevoel dat Rood-Wit heeft.
Twee weken geleden, in de wedstrijd tegen FC Orly, hebben we het vermoeden dat er iemand heeft meegespeeld die niet eens op het blad stond. We hebben onderzocht wat we konden doen, maar uiteindelijk bleek niets doen het enige wat we konden. “Want een gevecht van maanden zien we niet zitten.”
En vorige week was er dan de one-man show van de man in het groen, waarbij de Black Friday-deals al doorgegeven werden. Overdreven schorsingen werden uitgesproken via een minnelijke schikking. En dan was er nog het gevoel dat leefde zoals eerder beschreven. De winterstop mag dan al beginnen voor onze eerste ploeg.
Eerlijk is ook dat we de laatste weken te kampen hebben met het aantal beschikbare spelers. In de nazomer waren er voldoende spelers, maar naarmate de eerste koude in het land was, zagen we het aantal bankzitters dalen. Daarbovenop kwamen ook nog eens een aantal geblesseerde spelers én begon het spel van de schorsingen.
Toch moeten er nog voor de winterstop twee wedstrijden worden afgewerkt. Tegen FC Turkgucu, de voorlaatste in de stand, en tegen Drip 03. Beiden zijn thuiswedstrijden. Maar de Turken zakken alvast niet af naar Hoboken zondag. Onze ploeg geeft forfait, omwille van te weinig beschikbare spelers. Zoals hierboven al werd beschreven. Al wilden sommigen wel (grote) risico’s nemen.
“Maar dat zou misschien leiden tot nog langer out én meer frustratie binnen de groep.” Al zou het wel kunnen dat deze beslissing harder aankomt dan de resultaten van de afgelopen weken. Rood-Wit zit immers al even in het sukkelstraatje. Het sprokkelde nul punten uit de drie voorgaande wedstrijden en slikte daarbij zeventien doelpunten. Quasi evenveel als in de tien wedstrijden ervoor.
Het is nu zaak om de neuzen weer in dezelfde richting te krijgen en te zien dat we volgende week aan voldoende spelers geraken. Een tweede forfait zou betekenen dat die eerste match nét na de winterstop, tegen FC Balkan, cruciaal wordt. Een derde opeenvolgende wedstrijd annuleren betekent einde seizoen. En dan kan men zich beginnen afvragen: wat met volgend jaar?
Vorige week gehoord in de wandelgangen: “Het is genoeg geweest. Week na week worden we benadeeld. Dit heeft geen zin meer.” Iedereen die FC De Kampioenen kent, kent ongetwijfeld ook de scène waarin Maurice twee glazen van Pascale laat sneuvelen door “genoeg” te brullen. En dat is ook een gevoel dat Rood-Wit heeft.
Twee weken geleden, in de wedstrijd tegen FC Orly, hebben we het vermoeden dat er iemand heeft meegespeeld die niet eens op het blad stond. We hebben onderzocht wat we konden doen, maar uiteindelijk bleek niets doen het enige wat we konden. “Want een gevecht van maanden zien we niet zitten.”
En vorige week was er dan de one-man show van de man in het groen, waarbij de Black Friday-deals al doorgegeven werden. Overdreven schorsingen werden uitgesproken via een minnelijke schikking. En dan was er nog het gevoel dat leefde zoals eerder beschreven. De winterstop mag dan al beginnen voor onze eerste ploeg.
Eerlijk is ook dat we de laatste weken te kampen hebben met het aantal beschikbare spelers. In de nazomer waren er voldoende spelers, maar naarmate de eerste koude in het land was, zagen we het aantal bankzitters dalen. Daarbovenop kwamen ook nog eens een aantal geblesseerde spelers én begon het spel van de schorsingen.
Toch moeten er nog voor de winterstop twee wedstrijden worden afgewerkt. Tegen FC Turkgucu, de voorlaatste in de stand, en tegen Drip 03. Beiden zijn thuiswedstrijden. Maar de Turken zakken alvast niet af naar Hoboken zondag. Onze ploeg geeft forfait, omwille van te weinig beschikbare spelers. Zoals hierboven al werd beschreven. Al wilden sommigen wel (grote) risico’s nemen.
“Maar dat zou misschien leiden tot nog langer out én meer frustratie binnen de groep.” Al zou het wel kunnen dat deze beslissing harder aankomt dan de resultaten van de afgelopen weken. Rood-Wit zit immers al even in het sukkelstraatje. Het sprokkelde nul punten uit de drie voorgaande wedstrijden en slikte daarbij zeventien doelpunten. Quasi evenveel als in de tien wedstrijden ervoor.
Het is nu zaak om de neuzen weer in dezelfde richting te krijgen en te zien dat we volgende week aan voldoende spelers geraken. Een tweede forfait zou betekenen dat die eerste match nét na de winterstop, tegen FC Balkan, cruciaal wordt. Een derde opeenvolgende wedstrijd annuleren betekent einde seizoen. En dan kan men zich beginnen afvragen: wat met volgend jaar?
Sinterklaas is er vroeg bij
Normaal gezien komt de Sint pas op 6 december naar alle brave kinderen met cadeautjes. Maar vandaag was het al pakjestijd in Merksem. Drie punten erbij voor Seja, een pak gele en zelfs een rode kaart erbij voor Rood-Wit.
Gehoord vorige week na de wedstrijd: “Coach, ik heb mijn derde gele kaart gepakt en ben er volgende week niet bij.” Twee spelers hadden vorige week een prent gezien die hen, volgens hen, een week aan de kant hield. Even dubbelchecken, het was weldegelijk de derde. Maar beiden pakten ook in de beker een kaart, waardoor ze wel gewoon konden meespelen in de competitie. FC Paniekzaaiers, voor één keer was het onze bijnaam.
Tegen FC Seja moesten we rekenen op onze reserven. Vijf spelers kwamen ons uit de nood helpen. “Want anders hadden we voor deze wedstrijd forfait moeten geven.” Een geschenk voor hen was het allerminst, maar ze trokken wel hun plan. De coach probeerde het team op te peppen en ook in de Whatsapp-groep was het optimisme groot. Dat was dan buiten onze Merksemse vrienden gerekend.
Gedragen door de wind in het voordeel en een scheidsrechter "die we zeker niet tegen hadden”, aldus een stem van de thuisploeg in de kantine nadien, kwamen de bezoekers op achterstand. Een doelpunt dat de analen zal ingaan als eentje dat nooit had gevallen als er geen wind stond. Onze doelman kon er niet anders dan hoofdschuddend naar kijken. Geen voorsprong voor Rood-Wit, wél voor de thuisploeg.
En zoals wel vaker is dat het sein om nog meer proberen te voetballen, maar een vrije trap vlak voor de rust zou het helemaal naar de verdoemenis helpen. Een duwfout werd niet gefloten, het doelpunt telde. In de slotseconden kwamen we nog twee keer oog in oog met de doelman van FC Seja, maar afwerken zat er niet in. Een dubbele achterstand moesten we kunnen omdraaien, mét de wind in de rug.
Maar in plaats van dat de 2-1 snel zou vallen, besliste de scheids om het over een andere boeg te gooien. Nick, hij was ook betrokken bij de vermeende duwfout bij het tweede doelpunt, raakte noch bal noch speler na een tackle. De scheids vond het voldoende om een strafschop te geven. Seja liet de kans niet liggen en trapte de 3-0 tegen de touwen. Een moment dat de kopjes weer naar beneden gingen. Weg remontada.
Maar even snel als het doelpunt voor Seja viel in de tweede helft, zo snel stond het 3-1. Wassim was goed gevolgd en duwde van dichtbij de bal tegen de touwen. Nog een half uurtje op de klok en de voorsprong was weer speelbaar. En toch lukte het Rood-Wit niet om de wind in het voordeel te laten blazen. De lange ballen kwamen er wel door, maar steevast kwam die bal iets te ver. Daardoor was er ook geen aansluiting.
“Als we, met nog twintig minuten op de klok, nog achter staan ga ik mee in de spits”, aldus onze kapitein. Minuut 70 werd aangetikt en de wissels brachten geen soelaas. Nick mee naar voren brengen, deed dat wel. Jammer genoeg in de richting die we niet uit wilden gaan. Randje buitenspel, hoezo was het langs onze kant steevast wél en aan de andere kant niet, geraakte Seja erdoor en werkten ze het af: 4-1. Nog maar één woord erover zeggen, was voldoende om geel te krijgen. Consequentie was deze man helemaal niet aangeleerd.
Want het waren beide partijen die wel iets of wat aan te merken hadden, het was wel steevast Rood-Wit die de kaart kreeg. Robby kreeg zelfs twee keer geel omdat hij met de tegenstander aan het praten was. Sja... Een frustrerende namiddag, waarbij spelers dan maar zelf beslisten om van het veld te stappen nog voor de wissel kon worden doorgevoerd. De 6-1 eindstand was misschien overdreven. Onze prestatie ondermaats, maar was qua niveau nog vér boven het niveau dat de scheids haalde vanmiddag.
Gehoord vorige week na de wedstrijd: “Coach, ik heb mijn derde gele kaart gepakt en ben er volgende week niet bij.” Twee spelers hadden vorige week een prent gezien die hen, volgens hen, een week aan de kant hield. Even dubbelchecken, het was weldegelijk de derde. Maar beiden pakten ook in de beker een kaart, waardoor ze wel gewoon konden meespelen in de competitie. FC Paniekzaaiers, voor één keer was het onze bijnaam.
Tegen FC Seja moesten we rekenen op onze reserven. Vijf spelers kwamen ons uit de nood helpen. “Want anders hadden we voor deze wedstrijd forfait moeten geven.” Een geschenk voor hen was het allerminst, maar ze trokken wel hun plan. De coach probeerde het team op te peppen en ook in de Whatsapp-groep was het optimisme groot. Dat was dan buiten onze Merksemse vrienden gerekend.
Gedragen door de wind in het voordeel en een scheidsrechter "die we zeker niet tegen hadden”, aldus een stem van de thuisploeg in de kantine nadien, kwamen de bezoekers op achterstand. Een doelpunt dat de analen zal ingaan als eentje dat nooit had gevallen als er geen wind stond. Onze doelman kon er niet anders dan hoofdschuddend naar kijken. Geen voorsprong voor Rood-Wit, wél voor de thuisploeg.
En zoals wel vaker is dat het sein om nog meer proberen te voetballen, maar een vrije trap vlak voor de rust zou het helemaal naar de verdoemenis helpen. Een duwfout werd niet gefloten, het doelpunt telde. In de slotseconden kwamen we nog twee keer oog in oog met de doelman van FC Seja, maar afwerken zat er niet in. Een dubbele achterstand moesten we kunnen omdraaien, mét de wind in de rug.
Maar in plaats van dat de 2-1 snel zou vallen, besliste de scheids om het over een andere boeg te gooien. Nick, hij was ook betrokken bij de vermeende duwfout bij het tweede doelpunt, raakte noch bal noch speler na een tackle. De scheids vond het voldoende om een strafschop te geven. Seja liet de kans niet liggen en trapte de 3-0 tegen de touwen. Een moment dat de kopjes weer naar beneden gingen. Weg remontada.
Maar even snel als het doelpunt voor Seja viel in de tweede helft, zo snel stond het 3-1. Wassim was goed gevolgd en duwde van dichtbij de bal tegen de touwen. Nog een half uurtje op de klok en de voorsprong was weer speelbaar. En toch lukte het Rood-Wit niet om de wind in het voordeel te laten blazen. De lange ballen kwamen er wel door, maar steevast kwam die bal iets te ver. Daardoor was er ook geen aansluiting.
“Als we, met nog twintig minuten op de klok, nog achter staan ga ik mee in de spits”, aldus onze kapitein. Minuut 70 werd aangetikt en de wissels brachten geen soelaas. Nick mee naar voren brengen, deed dat wel. Jammer genoeg in de richting die we niet uit wilden gaan. Randje buitenspel, hoezo was het langs onze kant steevast wél en aan de andere kant niet, geraakte Seja erdoor en werkten ze het af: 4-1. Nog maar één woord erover zeggen, was voldoende om geel te krijgen. Consequentie was deze man helemaal niet aangeleerd.
Want het waren beide partijen die wel iets of wat aan te merken hadden, het was wel steevast Rood-Wit die de kaart kreeg. Robby kreeg zelfs twee keer geel omdat hij met de tegenstander aan het praten was. Sja... Een frustrerende namiddag, waarbij spelers dan maar zelf beslisten om van het veld te stappen nog voor de wissel kon worden doorgevoerd. De 6-1 eindstand was misschien overdreven. Onze prestatie ondermaats, maar was qua niveau nog vér boven het niveau dat de scheids haalde vanmiddag.
Nederlaag van de hoop
Rood-Wit is er niet in geslaagd om FC Orly een hak te zetten. Toch kan de thuisploeg terugblikken op een goeie prestatie, maar moet het volgende week opnieuw op zoek naar oplossingen.
De wedstrijd tegen FC Orly kondigde zich aan als een topper waarin Rood-Wit wilde bewijzen dat het nog vol in de titel geloofde, ondanks de moeilijke periode waarin het zit. Onze coach zat met de handen in het haar, want er ontbraken weer een hoop basisspelers door allerhande reden. Toch kon hij met een ruimere selectie dan vorige week deze wedstrijd aanvatten. “Ik wil niet opnieuw de slachtoffersrol zoals vorige week.”
En Rood-Wit begon uitstekend aan de wedstrijd. Na nog geen drie minuten kwam de bal voor de voeten van Oussama en die haalde loeihard uit. Zijn bal verdween in doel. “We hadden slechter kunnen beginnen”, dachten we bij onszelf. De thuisploeg voelde dat er meer in zat en bleef de tegenstander onder druk zetten. Er kwamen nog meer kansen van, maar reddingen moesten tot dan niet uitgevoerd worden door de doelman van FC Orly.
Lotfi, die hoogst onzeker was voor de wedstrijd en gewoon aan de aftrap stond, werd halfweg de eerste helft de diepte in gestuurd. Hij omspeelde de doelman, legde vervolgens de bal in de richting van het doel en zag tot zijn eigen verbazing een speler van FC Orly de bal nog van de lijn wegtackelen. Géén dubbele voorsprong voor Rood-Wit en misschien was dat wel de ommekeer van de wedstrijd.
Want FC Orly kwam iets beter in de wedstrijd en zocht meer het doel van Jaro op. Niet dat onze goalie echt heel veel werk had op te knappen, maar toch. Dat er voor de rust werd gefloten na goed drie kwartier kou lijden, was goed. Zo kon onze coach de neuzen in dezelfde richting zetten om in die tweede helft het verschil te maken en zo de reeks te laten zien dat ze ook met ons nog rekening moeten houden.
Maar het omgekeerde gebeurde echter in de tweede periode. Rood-Wit kwam niet wakker genoeg uit de kleedkamer en zag de voorsprong smelten als sneeuw voor de zon. In goed zeven minuten voetballen, scoorde FC Orly twee doelpunten en moest de thuisploeg plots aan het voetballen om een achterstand ongedaan te maken. Twee flaters achterin, twee kopballen van spelers die alleen stonden. Sja.
Rood-Wit probeerde wel, maar de bank was niet krachtig genoeg om echt het verschil te maken zoals dat in het verleden wel al eens is gebeurd. Keanu kwam in de ploeg en later vervoegden ook Faisal en Jordy het elftal. Het brak echter geen zoden aan de dijk. De thuisploeg leek in niets nog op het elftal dat in de eerste helft zo ging druk zetten en het de tegenstander zo moeilijk maakte. Fysiek gingen we eronder door.
De tijd tikte weg in het voordeel van FC Orly en dat zorgde niet alleen voor stress, maar ook voor frustratie bij de thuisploeg. Wanneer er een fout werd gefloten ging Matthew iets te naarstig op zoek naar een gele kaart en het leek erop dat hij die accepteerde, tot de scheids hem terugfloot en een tweede prent tevoorschijn toverde. Rood-Wit met tien verder in een slotfase die alles of niets moest worden.
Het werd dat laatste, want FC Orly profiteerde van de man-meer situatie en knalde nog een derde doelpunt tegen de touwen. De frustratie zat ook bij Lotfi hoog en ook hij bekocht dat met een gele kaart. De scheids die, zo leek het vanaf onze kant, ook wat provoceerde en neus aan neus ging staan, trok opnieuw een kaart waardoor we met negen de wedstrijd beëindigden. Allemaal onnodige zaken in een verder faire wedstrijd. Het zal onze naam zijn… Zorgen dus voor volgende week, wanneer we naar FC Seja trekken.
De wedstrijd tegen FC Orly kondigde zich aan als een topper waarin Rood-Wit wilde bewijzen dat het nog vol in de titel geloofde, ondanks de moeilijke periode waarin het zit. Onze coach zat met de handen in het haar, want er ontbraken weer een hoop basisspelers door allerhande reden. Toch kon hij met een ruimere selectie dan vorige week deze wedstrijd aanvatten. “Ik wil niet opnieuw de slachtoffersrol zoals vorige week.”
En Rood-Wit begon uitstekend aan de wedstrijd. Na nog geen drie minuten kwam de bal voor de voeten van Oussama en die haalde loeihard uit. Zijn bal verdween in doel. “We hadden slechter kunnen beginnen”, dachten we bij onszelf. De thuisploeg voelde dat er meer in zat en bleef de tegenstander onder druk zetten. Er kwamen nog meer kansen van, maar reddingen moesten tot dan niet uitgevoerd worden door de doelman van FC Orly.
Lotfi, die hoogst onzeker was voor de wedstrijd en gewoon aan de aftrap stond, werd halfweg de eerste helft de diepte in gestuurd. Hij omspeelde de doelman, legde vervolgens de bal in de richting van het doel en zag tot zijn eigen verbazing een speler van FC Orly de bal nog van de lijn wegtackelen. Géén dubbele voorsprong voor Rood-Wit en misschien was dat wel de ommekeer van de wedstrijd.
Want FC Orly kwam iets beter in de wedstrijd en zocht meer het doel van Jaro op. Niet dat onze goalie echt heel veel werk had op te knappen, maar toch. Dat er voor de rust werd gefloten na goed drie kwartier kou lijden, was goed. Zo kon onze coach de neuzen in dezelfde richting zetten om in die tweede helft het verschil te maken en zo de reeks te laten zien dat ze ook met ons nog rekening moeten houden.
Maar het omgekeerde gebeurde echter in de tweede periode. Rood-Wit kwam niet wakker genoeg uit de kleedkamer en zag de voorsprong smelten als sneeuw voor de zon. In goed zeven minuten voetballen, scoorde FC Orly twee doelpunten en moest de thuisploeg plots aan het voetballen om een achterstand ongedaan te maken. Twee flaters achterin, twee kopballen van spelers die alleen stonden. Sja.
Rood-Wit probeerde wel, maar de bank was niet krachtig genoeg om echt het verschil te maken zoals dat in het verleden wel al eens is gebeurd. Keanu kwam in de ploeg en later vervoegden ook Faisal en Jordy het elftal. Het brak echter geen zoden aan de dijk. De thuisploeg leek in niets nog op het elftal dat in de eerste helft zo ging druk zetten en het de tegenstander zo moeilijk maakte. Fysiek gingen we eronder door.
De tijd tikte weg in het voordeel van FC Orly en dat zorgde niet alleen voor stress, maar ook voor frustratie bij de thuisploeg. Wanneer er een fout werd gefloten ging Matthew iets te naarstig op zoek naar een gele kaart en het leek erop dat hij die accepteerde, tot de scheids hem terugfloot en een tweede prent tevoorschijn toverde. Rood-Wit met tien verder in een slotfase die alles of niets moest worden.
Het werd dat laatste, want FC Orly profiteerde van de man-meer situatie en knalde nog een derde doelpunt tegen de touwen. De frustratie zat ook bij Lotfi hoog en ook hij bekocht dat met een gele kaart. De scheids die, zo leek het vanaf onze kant, ook wat provoceerde en neus aan neus ging staan, trok opnieuw een kaart waardoor we met negen de wedstrijd beëindigden. Allemaal onnodige zaken in een verder faire wedstrijd. Het zal onze naam zijn… Zorgen dus voor volgende week, wanneer we naar FC Seja trekken.
Zwarte zondag
De leider lijdt. Rood-Wit mocht dan sinds vorige week opnieuw de koppositie hebben overgepakt in het klassement, maar deze zwarte zondag overleefden ze niet. Het werd 8-2 op bezoek bij Deurne OB én ziet nog eens twee pionnen geblesseerd uitvallen.
Het verhaal begon al deze week. Waar men een paar weken geleden nog bijna spelers moest ontgoochelen om erbij te zijn, konden door omstandigheden een aantal basisspelers deze week niet. Zo kan het dus dat je een uur voor de aftrap nog met tien speelgerechtigde spelers bent. Gelukkig was er nog een speler die ingeschreven kon worden en verscheen speler nummer elf nét op tijd op het appel.
"We moeten wat aanpassen aan ons systeem", vertelde de coach voor de wedstrijd en moest noodgedwongen sleutelen aan zijn elftal. En dat werd cash betaald. Na nog geen kwartier voetballen had Deurne OB de nodige ruimtes al gevonden, bespeeld en cash afgestraft: 3-0. Toen al was er op de bank het gevoel: fluit de wedstrijd maar af. Maar ze zou doorgaan. Tot bloedens toe, zouden we bijna durven zeggen.
Het moet gezegd worden: Rood-Wit nam wel het initiatief iets meer in handen, maar tot échte doelkansen kwam het zelden. Eén keertje werd Lotfi de diepte in gestuurd, maar lepelde hij de bal nét niet over de Deurnese doelman. Ook Tarik probeerde het eens vanop afstand, ook hij kende geen succes in de afwerking. "Nu scoren en we doen weer mee", klonk het ietwat optimistisch van op de bank.
Maar het was Deurne die de boeken al definitief sloot, nog voor de rust werd het 4-0. En dan moest het pijnlijkste moment nog komen. Niels moest achter een speler, ging in de tackle en scheurde daarbij wellicht zijn enkel. Het gekrijs ging door merg en been, ambulance moest erbij komen. De scheidsrechter had dan al voor de rust gefloten. Het gaf Rood-Wit de tijd om de koppen bij elkaar te steken. Al ging dat vooral niét over de wedstrijd.
"Gaan jullie verder spelen", vroegen de spelers van Deurne OB. In volle overtuiging knikten we. We wilden de 4-0 achterstand ombuigen in een 4-5 overwinning. Voor Niels. Maar jammer genoeg kwam het zo ver niet. Sebastian was dan wel nét speelgerechtigd, hij had in jaren niet meer op een voetbalveld gestaan en het was wel zaak om de tweede helft af te werken. De thuisploeg wilde komaf maken met de hoop die was ontstaan bij Rood-Wit.
Op het uur ging het dan weer mis. Een paar verdedigende flaters en het stond 6-0. De coach bleef, tegen beter weten in, zijn manschappen wel aanvuren. Het had iets aandoenlijks. Een beetje zoals Mario Been in Eindhoven toen hij er met Feyenoord 10-0 ging verliezen. En aanvallend? Lotfi kwam een paar keer aan de bal, maar te weinig om écht gevaarlijk te kunnen worden. Tarik en Indy zagen hun acties dan weer niet lukken.
Deurne OB leek de wedstrijd gewoon simpel uit te spelen. En wanneer de dames van Groenenhoek, die op het terrein ernaast moesten spelen, klaar waren, vroegen ze naar de stand en omgekeerd. "6-1", zeiden ze. "Aah, jullie hebben tenminste nog gescoord." Het moet zijn dat Lotfi dat heeft gehoord én de thuisploeg gedacht heeft: kom, we gunnen hen ook iets. Een iets te korte terugspeelbal, de topschutter zat ertussen en de 6-1 was binnen. "Het kan nog", riep een iets te optimistische kapitein.
Want Deurne OB bleef ook reageren op tegenslagen. Meteen na het doelpunt van Lotfi, kwam de 7-1 op het bord en wanneer Shawn zijn allereerste doelpunt voor Rood-Wit maakte, deed de thuisploeg exact hetzelfde aan de overkant maar dan met wat geluk. Dat gaven ze achteraf ook toe: "Het was zo niet bedoeld", kon hij er zelf mee lachen. Uiteindelijk hield de scheids het bij de 8-2. Het is nu afwachten hoe de blessures van Niels en Lotfi, de topschutter moest er in de slotfase nog af, deze week evolueren.
Het verhaal begon al deze week. Waar men een paar weken geleden nog bijna spelers moest ontgoochelen om erbij te zijn, konden door omstandigheden een aantal basisspelers deze week niet. Zo kan het dus dat je een uur voor de aftrap nog met tien speelgerechtigde spelers bent. Gelukkig was er nog een speler die ingeschreven kon worden en verscheen speler nummer elf nét op tijd op het appel.
"We moeten wat aanpassen aan ons systeem", vertelde de coach voor de wedstrijd en moest noodgedwongen sleutelen aan zijn elftal. En dat werd cash betaald. Na nog geen kwartier voetballen had Deurne OB de nodige ruimtes al gevonden, bespeeld en cash afgestraft: 3-0. Toen al was er op de bank het gevoel: fluit de wedstrijd maar af. Maar ze zou doorgaan. Tot bloedens toe, zouden we bijna durven zeggen.
Het moet gezegd worden: Rood-Wit nam wel het initiatief iets meer in handen, maar tot échte doelkansen kwam het zelden. Eén keertje werd Lotfi de diepte in gestuurd, maar lepelde hij de bal nét niet over de Deurnese doelman. Ook Tarik probeerde het eens vanop afstand, ook hij kende geen succes in de afwerking. "Nu scoren en we doen weer mee", klonk het ietwat optimistisch van op de bank.
Maar het was Deurne die de boeken al definitief sloot, nog voor de rust werd het 4-0. En dan moest het pijnlijkste moment nog komen. Niels moest achter een speler, ging in de tackle en scheurde daarbij wellicht zijn enkel. Het gekrijs ging door merg en been, ambulance moest erbij komen. De scheidsrechter had dan al voor de rust gefloten. Het gaf Rood-Wit de tijd om de koppen bij elkaar te steken. Al ging dat vooral niét over de wedstrijd.
"Gaan jullie verder spelen", vroegen de spelers van Deurne OB. In volle overtuiging knikten we. We wilden de 4-0 achterstand ombuigen in een 4-5 overwinning. Voor Niels. Maar jammer genoeg kwam het zo ver niet. Sebastian was dan wel nét speelgerechtigd, hij had in jaren niet meer op een voetbalveld gestaan en het was wel zaak om de tweede helft af te werken. De thuisploeg wilde komaf maken met de hoop die was ontstaan bij Rood-Wit.
Op het uur ging het dan weer mis. Een paar verdedigende flaters en het stond 6-0. De coach bleef, tegen beter weten in, zijn manschappen wel aanvuren. Het had iets aandoenlijks. Een beetje zoals Mario Been in Eindhoven toen hij er met Feyenoord 10-0 ging verliezen. En aanvallend? Lotfi kwam een paar keer aan de bal, maar te weinig om écht gevaarlijk te kunnen worden. Tarik en Indy zagen hun acties dan weer niet lukken.
Deurne OB leek de wedstrijd gewoon simpel uit te spelen. En wanneer de dames van Groenenhoek, die op het terrein ernaast moesten spelen, klaar waren, vroegen ze naar de stand en omgekeerd. "6-1", zeiden ze. "Aah, jullie hebben tenminste nog gescoord." Het moet zijn dat Lotfi dat heeft gehoord én de thuisploeg gedacht heeft: kom, we gunnen hen ook iets. Een iets te korte terugspeelbal, de topschutter zat ertussen en de 6-1 was binnen. "Het kan nog", riep een iets te optimistische kapitein.
Want Deurne OB bleef ook reageren op tegenslagen. Meteen na het doelpunt van Lotfi, kwam de 7-1 op het bord en wanneer Shawn zijn allereerste doelpunt voor Rood-Wit maakte, deed de thuisploeg exact hetzelfde aan de overkant maar dan met wat geluk. Dat gaven ze achteraf ook toe: "Het was zo niet bedoeld", kon hij er zelf mee lachen. Uiteindelijk hield de scheids het bij de 8-2. Het is nu afwachten hoe de blessures van Niels en Lotfi, de topschutter moest er in de slotfase nog af, deze week evolueren.
Weer op kop
Rood-Wit heeft gedaan wat het moest doen tegen de laatste in de stand: winnen. Daarmee tankt het vertrouwen voor de volgende weken én pakt het opnieuw de leidersplaats.
Wanneer de laatste in de stand op bezoek komt, schrijven menig ploegen alvast drie punten bij. Rood-Wit is anders. Zo is er twee jaar geleden de wedstrijd geweest op Hombeek, waar de tegenstander een heel seizoen slechts één wedstrijd won… thuis tegen ons. Nog meer uitschuifgevaar omdat onze T1 niet aanwezig kon zijn en zijn plaats werd ingenomen. En dan is het toch altijd kijken hoe de groep daarop reageert.
Met vier bankzitters was dat wel een goed gestoffeerde bank om de wedstrijd aan te vatten. En dat lukte ook aardig. Enkel bleek scoren, net als de laatste weken, wat moeizamer te gaan. Lotfi rondde na tien minuten een knappe aanval af en zette de thuisploeg op voorsprong. Maar in plaats van door te duwen en Maroc United helemaal tegen het canvas te slagen, ging Rood-Wit in spaarmodus voetballen. Over twee weken wacht immers de topper tegen FC Orly.
Het in spaarmodus voetballen, bekocht de thuisploeg zich. Na een half uurtje spelen, waarbij het al verschillende kansen de nek om wrong, sloeg Maroc United genadeloos toe. Randje buitenspel, maar de speler in kwestie mocht aflopen naar onze doelman en liet deze vervolgens kansloos achter: 1-1 en weer van voor af aan beginnen. Dan al waren er al een paar lichte frustraties op te merken. “Voetbal eens meer over de grond”, klonk het.
Maar Rood-Wit bleef moeizaam combinaties zoeken en het was meer gevaar creëeren op stilstaande fases. Een vrije trap van Kenny schoot door en centraal voor doel kwam Bart opduiken. De middenvelder legde het leer over het doel. “Werk dat nu toch eens af, boys”, was er iemand boos aan de andere kant van het veld. En zo trokken onze jongens toch met een beetje schaamrood op de wangen richting kleedkamers.
Het moet daar ongetwijfeld gedonderd hebben, want Rood-Wit begon wel veel beter aan de tweede helft. Het was Lotfi die op assist van Kenny de thuisploeg opnieuw op voorsprong zette. “En deze keer gaan we doordrukken, jongens”, werd er gezegd. Maroc United was niet helemaal klaar voor wat de spits nog in petto had voor hen. Meteen daarna was de paal nog spelbreker, maar daarna was er geen houden meer aan.
Nog geen vijf minuten later had hij zijn officieuze hattrick beet. Opnieuw een knappe aanval die werd afgewerkt. Lotfi was niet meer te stoppen. Tijd om te wisselen, dacht de coach. Na een uurtje voetballen bracht hij twee nieuwe flankverdedigers in de ploeg, en dan zaten er nog twee spelers te popelen om hun kunnen te tonen. En dan was op het veld nog niet iedereen tevreden met wat er op de mat werd gelegd.
Lotfi knalde halfweg de tweede helft zijn vierde van de middag tegen de touwen, na een knappe aanval die in één tijd werd afgewerkt (4-1). Maroc United was dan al door al z’n wissels heen en moest noodgedwongen met tien verder. Ondanks pogingen van ons om dat niet te laten gebeuren, er waren al wat wissels gebeurd. En beide ploegen hadden goed gekeken naar de slotfase van Dender - KV Mechelen van vorige week.
In de slotfase van de wedstrijd scoorden beide ploegen nog een paar keer. Lotfi scoorde zijn vijfde van de middag en gaf de zesde aan Imad. Tussendoor hadden de bezoekers voor de 5-2 gezorgd en nog geen minuut later stond de eindstand op het bord. Drie punten erbij, Rood-Wit weer naar de leiding na de nederlaag van FC Orly Sint NIklaas tegen FC Balkan. Volgende week wacht de verplaatsing naar Deurne OB.
Wanneer de laatste in de stand op bezoek komt, schrijven menig ploegen alvast drie punten bij. Rood-Wit is anders. Zo is er twee jaar geleden de wedstrijd geweest op Hombeek, waar de tegenstander een heel seizoen slechts één wedstrijd won… thuis tegen ons. Nog meer uitschuifgevaar omdat onze T1 niet aanwezig kon zijn en zijn plaats werd ingenomen. En dan is het toch altijd kijken hoe de groep daarop reageert.
Met vier bankzitters was dat wel een goed gestoffeerde bank om de wedstrijd aan te vatten. En dat lukte ook aardig. Enkel bleek scoren, net als de laatste weken, wat moeizamer te gaan. Lotfi rondde na tien minuten een knappe aanval af en zette de thuisploeg op voorsprong. Maar in plaats van door te duwen en Maroc United helemaal tegen het canvas te slagen, ging Rood-Wit in spaarmodus voetballen. Over twee weken wacht immers de topper tegen FC Orly.
Het in spaarmodus voetballen, bekocht de thuisploeg zich. Na een half uurtje spelen, waarbij het al verschillende kansen de nek om wrong, sloeg Maroc United genadeloos toe. Randje buitenspel, maar de speler in kwestie mocht aflopen naar onze doelman en liet deze vervolgens kansloos achter: 1-1 en weer van voor af aan beginnen. Dan al waren er al een paar lichte frustraties op te merken. “Voetbal eens meer over de grond”, klonk het.
Maar Rood-Wit bleef moeizaam combinaties zoeken en het was meer gevaar creëeren op stilstaande fases. Een vrije trap van Kenny schoot door en centraal voor doel kwam Bart opduiken. De middenvelder legde het leer over het doel. “Werk dat nu toch eens af, boys”, was er iemand boos aan de andere kant van het veld. En zo trokken onze jongens toch met een beetje schaamrood op de wangen richting kleedkamers.
Het moet daar ongetwijfeld gedonderd hebben, want Rood-Wit begon wel veel beter aan de tweede helft. Het was Lotfi die op assist van Kenny de thuisploeg opnieuw op voorsprong zette. “En deze keer gaan we doordrukken, jongens”, werd er gezegd. Maroc United was niet helemaal klaar voor wat de spits nog in petto had voor hen. Meteen daarna was de paal nog spelbreker, maar daarna was er geen houden meer aan.
Nog geen vijf minuten later had hij zijn officieuze hattrick beet. Opnieuw een knappe aanval die werd afgewerkt. Lotfi was niet meer te stoppen. Tijd om te wisselen, dacht de coach. Na een uurtje voetballen bracht hij twee nieuwe flankverdedigers in de ploeg, en dan zaten er nog twee spelers te popelen om hun kunnen te tonen. En dan was op het veld nog niet iedereen tevreden met wat er op de mat werd gelegd.
Lotfi knalde halfweg de tweede helft zijn vierde van de middag tegen de touwen, na een knappe aanval die in één tijd werd afgewerkt (4-1). Maroc United was dan al door al z’n wissels heen en moest noodgedwongen met tien verder. Ondanks pogingen van ons om dat niet te laten gebeuren, er waren al wat wissels gebeurd. En beide ploegen hadden goed gekeken naar de slotfase van Dender - KV Mechelen van vorige week.
In de slotfase van de wedstrijd scoorden beide ploegen nog een paar keer. Lotfi scoorde zijn vijfde van de middag en gaf de zesde aan Imad. Tussendoor hadden de bezoekers voor de 5-2 gezorgd en nog geen minuut later stond de eindstand op het bord. Drie punten erbij, Rood-Wit weer naar de leiding na de nederlaag van FC Orly Sint NIklaas tegen FC Balkan. Volgende week wacht de verplaatsing naar Deurne OB.
Uitgebekerd
Rood-Wit en de beker. Het zal nooit een geslaagde combinatie worden. Vandaag had het opnieuw de kans om door te stoten naar de kwartfinales, maar helaas. Berkenrode gaat door.
Onze eerste ploeg kreeg voor het eerst in jaren nog eens een bekerwedstrijd geprogrammeerd in eigen huis. “We willen graag komaf maken met het tweede-ronde-syndroom”, stelde onze coach. De voorbije jaren slaagde onze club er immers niet in om de tweede ronde te overleven. Met Berkenrode kregen we daar een tegenstander van hetzelfde niveau voor voorgeschoteld. En met hen hadden we nog een rekening open staan gezien de nul op zes vorig seizoen in de competitie.
Het leek wel of dat Rood-Wit er weinig zin in had, deze fase van de beker te overleven. Berkenrode nam van bij de start het heft in handen en na tien minuten besloot de scheids een handje te helpen. Een botsing tussen Jaro en een speler van de bezoekers eindigde zo in een strafschop. Ze lieten het cadeautje niet onaangepakt staan: 0-1. De thuisploeg reageerde wel meteen.
Yassine werd de diepte in gestuurd en kwam oog in oog met de doelman van Berkenrode. Hij dropte het leer net naast de kooi. Geen snelle gelijkmaker, wel een hoop frustratie die opborrelde langs de kant. De scheids wist het hoofd maar nét koel te houden en deelde kaarten uit daar waar het moest. En de thuisploeg? Dat zocht, maar vond geen ruimte in de burcht die de bezoekers hadden opgetrokken.
In de slotfase van de eerste helft gebeurde het dan toch. Een vrije trap kwam in een paar keer tot bij Bart Fredrickx en hij trapte het leer tegen de touwen. Uitgerekend hij, uitgerekend de persoon die deze tenues heeft gewonnen. Maar lang bleef de gelijke stand niet op het bord staan. In de aanval die volgde, scoorden de bezoekers. “Twee goals in één minuut, is dat al gebeurd”, vroegen ze zich af achter ondergetekende.
Na de pauze hetzelfde spelbeeld. Rood-Wit probeerde wel iets te doen aan de achterstand, maar het geraakte niet door de verdediging die Berkenrode had neergezet. En toen spookte iets door ons hoofd. Vorig jaar haalden we nul op zes tegen hen, waarbij de eerste wedstrijd een 10-2-pandoering was. Nochtans hadden zij op dat moment nog niet gescoord in de competitie. Het bleek vandaag eenzelfde soort wedstrijd te zijn.
Daarbij lukte alles wat ze probeerden en minder bij Rood-Wit. Er was een schot vanop afstand, dat nog de paal likte. Maar halfweg de tweede periode was het wel raak. Een prinsheerlijke aanval werd door Lotfi afgerond. Opnieuw de topschutter die aan het kanon stond, opnieuw hij die de weg toonde hoe het moest. Maar net als in de eerste helft zou die gelijke stand niet lang op het bord blijven staan.
Plots waren ze weg, de aanvallers van Berkenrode. Ze kwamen in botsing met Bart en weer wees de scheids naar de stip. Jaro kreeg een nieuwe kans om zijn kunnen te tonen, maar ook nu bleven de bezoekers foutloos van op de stip en stonden ze weer op voorsprong. Opnieuw van voor af aan beginnen, voor Rood-Wit. De thuisploeg moest iets doen om naar strafschoppen te gaan. Verlengingen, dat is immers voor profspelers.
Rood-Wit bleef op zoek gaan naar de gelijkmaker, maar vond nauwelijks een gaatje in de verdediging van Berkenrode. Meer zelfs, op de counter bleven de bezoekers gevaarlijk en was het steevast opletten om niet op het genadeschot te vallen. In de allerlaatste minuten werd Lotfi weer de diepte in gestuurd. Dit keer ging zijn bal naast en over de kooi. Gevloek op de banken. Dit was dé kans om richting strafschoppen te gaan. Berkenrode mag het midden december opnemen tegen Ik Dien.
Onze eerste ploeg kreeg voor het eerst in jaren nog eens een bekerwedstrijd geprogrammeerd in eigen huis. “We willen graag komaf maken met het tweede-ronde-syndroom”, stelde onze coach. De voorbije jaren slaagde onze club er immers niet in om de tweede ronde te overleven. Met Berkenrode kregen we daar een tegenstander van hetzelfde niveau voor voorgeschoteld. En met hen hadden we nog een rekening open staan gezien de nul op zes vorig seizoen in de competitie.
Het leek wel of dat Rood-Wit er weinig zin in had, deze fase van de beker te overleven. Berkenrode nam van bij de start het heft in handen en na tien minuten besloot de scheids een handje te helpen. Een botsing tussen Jaro en een speler van de bezoekers eindigde zo in een strafschop. Ze lieten het cadeautje niet onaangepakt staan: 0-1. De thuisploeg reageerde wel meteen.
Yassine werd de diepte in gestuurd en kwam oog in oog met de doelman van Berkenrode. Hij dropte het leer net naast de kooi. Geen snelle gelijkmaker, wel een hoop frustratie die opborrelde langs de kant. De scheids wist het hoofd maar nét koel te houden en deelde kaarten uit daar waar het moest. En de thuisploeg? Dat zocht, maar vond geen ruimte in de burcht die de bezoekers hadden opgetrokken.
In de slotfase van de eerste helft gebeurde het dan toch. Een vrije trap kwam in een paar keer tot bij Bart Fredrickx en hij trapte het leer tegen de touwen. Uitgerekend hij, uitgerekend de persoon die deze tenues heeft gewonnen. Maar lang bleef de gelijke stand niet op het bord staan. In de aanval die volgde, scoorden de bezoekers. “Twee goals in één minuut, is dat al gebeurd”, vroegen ze zich af achter ondergetekende.
Na de pauze hetzelfde spelbeeld. Rood-Wit probeerde wel iets te doen aan de achterstand, maar het geraakte niet door de verdediging die Berkenrode had neergezet. En toen spookte iets door ons hoofd. Vorig jaar haalden we nul op zes tegen hen, waarbij de eerste wedstrijd een 10-2-pandoering was. Nochtans hadden zij op dat moment nog niet gescoord in de competitie. Het bleek vandaag eenzelfde soort wedstrijd te zijn.
Daarbij lukte alles wat ze probeerden en minder bij Rood-Wit. Er was een schot vanop afstand, dat nog de paal likte. Maar halfweg de tweede periode was het wel raak. Een prinsheerlijke aanval werd door Lotfi afgerond. Opnieuw de topschutter die aan het kanon stond, opnieuw hij die de weg toonde hoe het moest. Maar net als in de eerste helft zou die gelijke stand niet lang op het bord blijven staan.
Plots waren ze weg, de aanvallers van Berkenrode. Ze kwamen in botsing met Bart en weer wees de scheids naar de stip. Jaro kreeg een nieuwe kans om zijn kunnen te tonen, maar ook nu bleven de bezoekers foutloos van op de stip en stonden ze weer op voorsprong. Opnieuw van voor af aan beginnen, voor Rood-Wit. De thuisploeg moest iets doen om naar strafschoppen te gaan. Verlengingen, dat is immers voor profspelers.
Rood-Wit bleef op zoek gaan naar de gelijkmaker, maar vond nauwelijks een gaatje in de verdediging van Berkenrode. Meer zelfs, op de counter bleven de bezoekers gevaarlijk en was het steevast opletten om niet op het genadeschot te vallen. In de allerlaatste minuten werd Lotfi weer de diepte in gestuurd. Dit keer ging zijn bal naast en over de kooi. Gevloek op de banken. Dit was dé kans om richting strafschoppen te gaan. Berkenrode mag het midden december opnemen tegen Ik Dien.
Punten in de zak en wegwezen
"Pff, maak daar maar uwe titel van." Veel valt er over de zege tegen 's Gravenwezel Schilde ook niet te zeggen. Ondanks een man-meer-situatie hadden we het bijzonder moeilijk (1-2).
‘S Gravenwezel Schilde was de volgende stop voor onze eerste ploeg op weg in de race voor de top-drie. Een ploeg in de middenmoot, die zich maar wat graag wilde bewijzen tegen titelkandidaat Rood-Wit. De jongens kregen vorige week een tik van FC Koningshof en moesten dat nog even verwerken. Dat de truitjes op zich lieten wachten, deed er ook geen goed aan. Dat de thuisploeg maar met elf bleek te zijn, was een meevaller.
Het was een meevaller die zich na een kleine tiental minuten al liet merken. Eén van de spelers van de thuisploeg voelde iets in zijn heup, probeerde nog wel even, maar moest dan toch de strijd staken. Rood-Wit met elf tegen tien. Er zijn al slechtere zondagen geweest voor onze ploeg. Toch zag onze coach met lede ogen aan dat er geen pit in de wedstrijd leek te zitten. De klap was vorige week toch harder aangekomen dan gedacht.
En dan gebeurde het onvermijdelijke. Een hoekschop, nota bene het oud zeer van de ploeg, bleek voor de tienkoppige thuisploeg genoeg om op voorsprong te komen. Niet meteen het sein voor de bezoekers om een versnelling hoger te schakelen, maar het deed wel denken aan oude tijden. Een moeilijke wedstrijd om het zichzelf nog wat moeilijker te maken. Vintage Rood-Wit. Nog meer vintage zou de redder in nood zijn.
Lotfi trapte iets voor de rust de gelijkmaker tegen de touwen nadat hij door Kenny de diepte in werd gestuurd. Juiste snelheid, niet teveel tijd om na te denken en scoren. Het was het sein dat de ploeg nodig had om hier toch meer te rapen dan wat ze tot dusver lieten zien. Er waren nog kansen voor de twee ploegen, maar beide doelmannen moesten zich voor de rust niet meer omdraaien. Vijfenveertig minuten, om weer te starten van bij het begin: een gelijke stand.
Maar net als bij de start van de eerste helft, viel ook de tweede helft van Rood-Wit tegen. Tegen tien man voetballen moet je veel meer ruimte kunnen creëren dan aanvankelijk werd gedaan. Er waren amper kansen, waardoor beide doelmannen werkloos bleven. En de thuisploeg? Dat bleef strijden voor elke meter grond. Het moest maar eens gebeuren dat ze dat puntje tegen een titelkandidaat pakken.
De tijd tikte weg en Rood-Wit bleef op zoek naar dat ene doelpuntje dat nodig was om de drie punten te pakken. Het bleef geduldig, soms iets te geduldig, opbouwen en hopen dat dat ene gaatje wel zou vallen. Maar ‘s Gravenwezel Schilde had hun zaakjes goed op orde staan en er was amper een doorkomen aan. Meer zelfs, op de tegenaanval dwong het Vinnie nog wel tot neergaan na een goed schot.
Nog een kwartier te spelen. Ondertussen had onze coach ook al de twee wisselspelers in het veld gebracht en gooide hij, Mark Van Bommel-gewijs, zijn centrale verdediger in de spits. De thuisploeg zag het gebeuren en moest nog meer gaan bouwen aan de muur voor doel. Op een ingooi gebeurde het dan toch. De bal in de voeten van Nick en de kapitein zette zijn ploeg op voorsprong. “Punten pakken en wegwezen”, dachten we.
“Jongens, speel dat nu slim uit”, werd gezegd van op de bank. Toch probeerde ‘s Gravenwezel Schilde er alles aan te doen om een puntje thuis te houden. Maar een tweede keer scoren zat er niet meer in. Daardoor blijft de thuisploeg in de middenmoot hangen en knoopt Rood-Wit weer aan met een overwinning. Volgende week wacht nog een openstaande rekening met Berkenrode voor de beker.
‘S Gravenwezel Schilde was de volgende stop voor onze eerste ploeg op weg in de race voor de top-drie. Een ploeg in de middenmoot, die zich maar wat graag wilde bewijzen tegen titelkandidaat Rood-Wit. De jongens kregen vorige week een tik van FC Koningshof en moesten dat nog even verwerken. Dat de truitjes op zich lieten wachten, deed er ook geen goed aan. Dat de thuisploeg maar met elf bleek te zijn, was een meevaller.
Het was een meevaller die zich na een kleine tiental minuten al liet merken. Eén van de spelers van de thuisploeg voelde iets in zijn heup, probeerde nog wel even, maar moest dan toch de strijd staken. Rood-Wit met elf tegen tien. Er zijn al slechtere zondagen geweest voor onze ploeg. Toch zag onze coach met lede ogen aan dat er geen pit in de wedstrijd leek te zitten. De klap was vorige week toch harder aangekomen dan gedacht.
En dan gebeurde het onvermijdelijke. Een hoekschop, nota bene het oud zeer van de ploeg, bleek voor de tienkoppige thuisploeg genoeg om op voorsprong te komen. Niet meteen het sein voor de bezoekers om een versnelling hoger te schakelen, maar het deed wel denken aan oude tijden. Een moeilijke wedstrijd om het zichzelf nog wat moeilijker te maken. Vintage Rood-Wit. Nog meer vintage zou de redder in nood zijn.
Lotfi trapte iets voor de rust de gelijkmaker tegen de touwen nadat hij door Kenny de diepte in werd gestuurd. Juiste snelheid, niet teveel tijd om na te denken en scoren. Het was het sein dat de ploeg nodig had om hier toch meer te rapen dan wat ze tot dusver lieten zien. Er waren nog kansen voor de twee ploegen, maar beide doelmannen moesten zich voor de rust niet meer omdraaien. Vijfenveertig minuten, om weer te starten van bij het begin: een gelijke stand.
Maar net als bij de start van de eerste helft, viel ook de tweede helft van Rood-Wit tegen. Tegen tien man voetballen moet je veel meer ruimte kunnen creëren dan aanvankelijk werd gedaan. Er waren amper kansen, waardoor beide doelmannen werkloos bleven. En de thuisploeg? Dat bleef strijden voor elke meter grond. Het moest maar eens gebeuren dat ze dat puntje tegen een titelkandidaat pakken.
De tijd tikte weg en Rood-Wit bleef op zoek naar dat ene doelpuntje dat nodig was om de drie punten te pakken. Het bleef geduldig, soms iets te geduldig, opbouwen en hopen dat dat ene gaatje wel zou vallen. Maar ‘s Gravenwezel Schilde had hun zaakjes goed op orde staan en er was amper een doorkomen aan. Meer zelfs, op de tegenaanval dwong het Vinnie nog wel tot neergaan na een goed schot.
Nog een kwartier te spelen. Ondertussen had onze coach ook al de twee wisselspelers in het veld gebracht en gooide hij, Mark Van Bommel-gewijs, zijn centrale verdediger in de spits. De thuisploeg zag het gebeuren en moest nog meer gaan bouwen aan de muur voor doel. Op een ingooi gebeurde het dan toch. De bal in de voeten van Nick en de kapitein zette zijn ploeg op voorsprong. “Punten pakken en wegwezen”, dachten we.
“Jongens, speel dat nu slim uit”, werd gezegd van op de bank. Toch probeerde ‘s Gravenwezel Schilde er alles aan te doen om een puntje thuis te houden. Maar een tweede keer scoren zat er niet meer in. Daardoor blijft de thuisploeg in de middenmoot hangen en knoopt Rood-Wit weer aan met een overwinning. Volgende week wacht nog een openstaande rekening met Berkenrode voor de beker.
Dan toch geen zeven op zeven
De zevende keer was het dan toch prijs. Rood-Wit ziet een einde komen aan een lange reeks overwinningen. In eigen huis bleek FC Koningshof iets koelbloediger (0-1).
Achttien op achttien en toch niet helemaal tevreden. Rood-Wit wist dat het met de komst van FC Koningshof een wedstrijd moest spelen die het tot dusver nog niet voor de kiezen kreeg geworpen. Het was immers de ploeg die als doel heeft om te stijgen doormiddel van de titel. Vijf punten stonden ze achter. De thuisploeg wilde er alles aan doen om daar acht punten van te maken, de bezoekers wilden de kloof verkleinen tot twee punten.
Jammer genoeg waren er ook verkiezingen, waardoor onze coach moest schuiven. Bilal kwam op de nummer tien terecht, terwijl Kenny de laatste kiezers hielp naar het juiste stemhokje. De thuisploeg probeerde van bij de start wel de wedstrijd in handen te nemen, maar het goeie spel van de afgelopen weken, kwam er niet uit. En Koningshof? Die speelden als koningen in hun hof.
Veel balbezit voor blauw-wit, maar ook heel weinig gevaar. En toch waren er mogelijkheden voor hen. Jaro moest zich helemaal strekken om een vrije trap tegen de lat te duwen. Het leer werd nadien weggewerkt. Aan de overkant was het zoeken naar de juiste crosspass. Die kwamen vooral niet aan. Alsof de thuisploeg moeite had met het spel van de bezoekers. 0-0 was een terechte tussenstand.
En dat zou het ook blijven richting de rust toe. Kenny was toegekomen en warmde rustig op. Dat hij zijn minuten zou maken, stond in de sterren geschreven. Hij moest het slot dat Koningshof op de deur had gezet, openen. Samen in combinatie met Lotfi, die nog aan zijn twee doelpunten van de middag moest beginnen. Tenminste, als hij zijn reeks wilde verder zetten. Voor de rust werd er niet meer gescoord.
Na de rust hetzelfde spelbeeld. Kenny was dan wel in het veld gekomen, maar echte kansen ontbraken bij beide ploegen. Koningshof bleef echter het meeste balbezit opeisen en zocht naar een paar mogelijkheden. Tot er op het uur dan toch een keertje een mogelijkheid kwam voor de bezoekers. Een discutabel doelpunt zou vallen. De scheids zou fluiten, maar besliste om het niet te doen.
Een doorsteekpass en oog in oog met Jaro werd er afgewerkt. “En gaan we dan nu wakker worden, jongens”, werd van op de bank geroepen. Het was alsof Rood-Wit dat tegendoelpunt nodig had om helemaal los te komen. Veel meer druk naar voren en Koningshof kwam er niet meer uit. Al bleven de kansen ook uit. Lotfi werd niet gevonden en ook Bilal werd van kortbij gedekt om hem het voetbal te beletten.
Rood-Wit zocht meer en meer naar die ene opening om toch dat ene doelpuntje te maken dat nodig was om de kloof op vijf punten te houden. Maar te vaak liep het mis. En dat leverde ook ergernis op bij de thuisploeg. Al werd er ook naar voren toe gewerkt. Nick werd naar voren gestuurd, Jordy kwam in de ploeg ten koste van een verdediger en ook Robby vervoegde de manschappen voorin.
Alles om dat ene doelpuntje te maken om hier toch nog een puntje uit de brand te slepen. Nick kwam nog het dichtst bij een doelpunt, maar zijn bal hobbelde naast. Tot grote opluchting van de speler die balverlies leed en bijgevolg de goden bedankte. Aan de overkant hielden Oussama en Jaro het tweede doelpunt van de bezoekers van het bord, waardoor het spannend bleef tot het einde. Uiteindelijk bleef de 0-1 wel gewoon staan en beet Rood-Wit voor het eerst dit seizoen in het zand.
Achttien op achttien en toch niet helemaal tevreden. Rood-Wit wist dat het met de komst van FC Koningshof een wedstrijd moest spelen die het tot dusver nog niet voor de kiezen kreeg geworpen. Het was immers de ploeg die als doel heeft om te stijgen doormiddel van de titel. Vijf punten stonden ze achter. De thuisploeg wilde er alles aan doen om daar acht punten van te maken, de bezoekers wilden de kloof verkleinen tot twee punten.
Jammer genoeg waren er ook verkiezingen, waardoor onze coach moest schuiven. Bilal kwam op de nummer tien terecht, terwijl Kenny de laatste kiezers hielp naar het juiste stemhokje. De thuisploeg probeerde van bij de start wel de wedstrijd in handen te nemen, maar het goeie spel van de afgelopen weken, kwam er niet uit. En Koningshof? Die speelden als koningen in hun hof.
Veel balbezit voor blauw-wit, maar ook heel weinig gevaar. En toch waren er mogelijkheden voor hen. Jaro moest zich helemaal strekken om een vrije trap tegen de lat te duwen. Het leer werd nadien weggewerkt. Aan de overkant was het zoeken naar de juiste crosspass. Die kwamen vooral niet aan. Alsof de thuisploeg moeite had met het spel van de bezoekers. 0-0 was een terechte tussenstand.
En dat zou het ook blijven richting de rust toe. Kenny was toegekomen en warmde rustig op. Dat hij zijn minuten zou maken, stond in de sterren geschreven. Hij moest het slot dat Koningshof op de deur had gezet, openen. Samen in combinatie met Lotfi, die nog aan zijn twee doelpunten van de middag moest beginnen. Tenminste, als hij zijn reeks wilde verder zetten. Voor de rust werd er niet meer gescoord.
Na de rust hetzelfde spelbeeld. Kenny was dan wel in het veld gekomen, maar echte kansen ontbraken bij beide ploegen. Koningshof bleef echter het meeste balbezit opeisen en zocht naar een paar mogelijkheden. Tot er op het uur dan toch een keertje een mogelijkheid kwam voor de bezoekers. Een discutabel doelpunt zou vallen. De scheids zou fluiten, maar besliste om het niet te doen.
Een doorsteekpass en oog in oog met Jaro werd er afgewerkt. “En gaan we dan nu wakker worden, jongens”, werd van op de bank geroepen. Het was alsof Rood-Wit dat tegendoelpunt nodig had om helemaal los te komen. Veel meer druk naar voren en Koningshof kwam er niet meer uit. Al bleven de kansen ook uit. Lotfi werd niet gevonden en ook Bilal werd van kortbij gedekt om hem het voetbal te beletten.
Rood-Wit zocht meer en meer naar die ene opening om toch dat ene doelpuntje te maken dat nodig was om de kloof op vijf punten te houden. Maar te vaak liep het mis. En dat leverde ook ergernis op bij de thuisploeg. Al werd er ook naar voren toe gewerkt. Nick werd naar voren gestuurd, Jordy kwam in de ploeg ten koste van een verdediger en ook Robby vervoegde de manschappen voorin.
Alles om dat ene doelpuntje te maken om hier toch nog een puntje uit de brand te slepen. Nick kwam nog het dichtst bij een doelpunt, maar zijn bal hobbelde naast. Tot grote opluchting van de speler die balverlies leed en bijgevolg de goden bedankte. Aan de overkant hielden Oussama en Jaro het tweede doelpunt van de bezoekers van het bord, waardoor het spannend bleef tot het einde. Uiteindelijk bleef de 0-1 wel gewoon staan en beet Rood-Wit voor het eerst dit seizoen in het zand.
We blijven winnen
We reden vanmorgen naar Broechem en op de radio weerklonk: "Non, non, rien changer. Tout, tout a continue." Nee, er is niets veranderd, alles is gebleven (4-0).
Rood-Wit en ochtendwedstrijden, het blijft een combo die voor frustratie blijft zorgen. “Ik voel mij net een U11 die klaar is voor zijn wedstrijd”, klonk het al in de Whatsappgroep van de spelers. En zo voelden wij ons ook. Tien uur is ook gewoon veel te vroeg voor een eerste ploeg, om onze oud-trainer even te citeren. In laatste instantie vielen er nog twee spelers af, waardoor we met dertien afzakten naar Broechem.
FC Nog nie wakker mocht opwarmen en het deed ook een stuk opwarming tijdens de wedstrijd. Het waren de bezoekers die vaak probeerden snel de opening te vinden, maar echt tot grote kansen kwam het niet. En aan de overkant werd er ietsje te vaak een speler doorgelaten. Dat Boerenbond Broechem nog maar één keer had gewonnen, was ook wel te zien in hun afwerking. De kansen die ze kregen, werkten ze niet af.
Het liep niet zoals het moest bij Rood-Wit, maar anders dan de voorbije weken waren we wél efficiënt. Lotfi stuurde Indy de diepte in en de flankaanvaller kwam naar binnen. Hij zag de ruimte en knalde het leer vervolgens in doel: 0-1. De thuisploeg vond de moed om er vol voor te gaan, het bleef kansen afdwingen. Maar de inefficiëntie hielpen de bezoekers om de nul te houden. En het doelhout stond er ook nog.
Op een gegeven moment kreeg Broechem dé kans om de gelijkmaker te maken, maar botste het leer tegen de paal. Even later opnieuw een grote mogelijkheid, maar werd het leer langs de verkeerde kant van de paal getrapt. Een ongeschreven voetbalwet is echter dat wie zijn kansen niet afwerkt, het deksel op de neus krijgt. Lotfi kreeg de bal toegespeeld van Indy en 0-2. Even daarvoor werd een doelpunt van Tarik afgekeurd wegens buitenspel.
Na de pauze hetzelfde spelbeeld: Rood-Wit had de bal, Broechem zocht de snelle tegenaanval. De thuisploeg bleef kansen afdwingen en missen. Aan de overkant was het wél prijs. Weer vond Lotfi de nodige ruimte en werkte hij het leer tegen de touwen: 0-3. De topschutter van de voorbije jaren heeft nu in elke competitiewedstrijd minstens twee doelpunten gemaakt. Hij zit aan dertien doelpunten.
Anders dan de voorbije weken, maakte Rood-Wit het zichzelf dit keer niet zo moeilijk. Nu ja. De bezoekers leunden iets meer naar achter om zo meer ruimte te creëren in de tegenaanval. Het kleine veld van Broechem speelde echter niet mee en de thuisploeg bleef de kansen gewoon missen. Tot drie keer toe ging het goed door langs de flanken, maar was er voor doel niemand te vinden.
In de week van de scheidsrechter, wilden we de man in het geel graag in de spots zetten. Kenny zorgde, voor de vrije trap die hij mocht nemen, voor een mooi momentje. Hij knoopte de veters van de scheids, mooi momentje voor de speler die voor de fair play-trofee van het seizoen wil gaan. De bezoekers wilden echter ook zonder tegendoelpunt de drie punten binnen halen.
En daarbij had het nog het nodige geluk. Nick haalde nog een bal van de lijn, Jaro deed wat nodig was op een paar goeie kansen van de thuisploeg én stak de paal nog maar eens een stokje voor een doelpunt van de thuisploeg. Niets van dat alles voor Lotfi. Hij knalde, in de laatste seconden van de wedstrijd, zijn derde van de middag tegen de touwen. We zullen die topschutterstrofee maar al laten graveren.
Rood-Wit en ochtendwedstrijden, het blijft een combo die voor frustratie blijft zorgen. “Ik voel mij net een U11 die klaar is voor zijn wedstrijd”, klonk het al in de Whatsappgroep van de spelers. En zo voelden wij ons ook. Tien uur is ook gewoon veel te vroeg voor een eerste ploeg, om onze oud-trainer even te citeren. In laatste instantie vielen er nog twee spelers af, waardoor we met dertien afzakten naar Broechem.
FC Nog nie wakker mocht opwarmen en het deed ook een stuk opwarming tijdens de wedstrijd. Het waren de bezoekers die vaak probeerden snel de opening te vinden, maar echt tot grote kansen kwam het niet. En aan de overkant werd er ietsje te vaak een speler doorgelaten. Dat Boerenbond Broechem nog maar één keer had gewonnen, was ook wel te zien in hun afwerking. De kansen die ze kregen, werkten ze niet af.
Het liep niet zoals het moest bij Rood-Wit, maar anders dan de voorbije weken waren we wél efficiënt. Lotfi stuurde Indy de diepte in en de flankaanvaller kwam naar binnen. Hij zag de ruimte en knalde het leer vervolgens in doel: 0-1. De thuisploeg vond de moed om er vol voor te gaan, het bleef kansen afdwingen. Maar de inefficiëntie hielpen de bezoekers om de nul te houden. En het doelhout stond er ook nog.
Op een gegeven moment kreeg Broechem dé kans om de gelijkmaker te maken, maar botste het leer tegen de paal. Even later opnieuw een grote mogelijkheid, maar werd het leer langs de verkeerde kant van de paal getrapt. Een ongeschreven voetbalwet is echter dat wie zijn kansen niet afwerkt, het deksel op de neus krijgt. Lotfi kreeg de bal toegespeeld van Indy en 0-2. Even daarvoor werd een doelpunt van Tarik afgekeurd wegens buitenspel.
Na de pauze hetzelfde spelbeeld: Rood-Wit had de bal, Broechem zocht de snelle tegenaanval. De thuisploeg bleef kansen afdwingen en missen. Aan de overkant was het wél prijs. Weer vond Lotfi de nodige ruimte en werkte hij het leer tegen de touwen: 0-3. De topschutter van de voorbije jaren heeft nu in elke competitiewedstrijd minstens twee doelpunten gemaakt. Hij zit aan dertien doelpunten.
Anders dan de voorbije weken, maakte Rood-Wit het zichzelf dit keer niet zo moeilijk. Nu ja. De bezoekers leunden iets meer naar achter om zo meer ruimte te creëren in de tegenaanval. Het kleine veld van Broechem speelde echter niet mee en de thuisploeg bleef de kansen gewoon missen. Tot drie keer toe ging het goed door langs de flanken, maar was er voor doel niemand te vinden.
In de week van de scheidsrechter, wilden we de man in het geel graag in de spots zetten. Kenny zorgde, voor de vrije trap die hij mocht nemen, voor een mooi momentje. Hij knoopte de veters van de scheids, mooi momentje voor de speler die voor de fair play-trofee van het seizoen wil gaan. De bezoekers wilden echter ook zonder tegendoelpunt de drie punten binnen halen.
En daarbij had het nog het nodige geluk. Nick haalde nog een bal van de lijn, Jaro deed wat nodig was op een paar goeie kansen van de thuisploeg én stak de paal nog maar eens een stokje voor een doelpunt van de thuisploeg. Niets van dat alles voor Lotfi. Hij knalde, in de laatste seconden van de wedstrijd, zijn derde van de middag tegen de touwen. We zullen die topschutterstrofee maar al laten graveren.
Vijftien op vijftien
"Als je één doelpunt meer maakt dan de tegenstander, dan win je." Het is een Cruijfiaanse uitspraak die Rood-Wit dezer dagen gewoon tot in de perfectie uitvoert.
"De viering van ons 75-jarig bestaan is op een zaterdag en de helft van de nieuwe generatie komt niet naar het feest. Die jongens hebben ook niet de feeling met de club.” Voorzitter Dirk Papanikitas was in juni erg sceptisch over de opkomst, maar zes spelers die gisteren aanwezig waren, stonden vandaag ook aan de aftrap. Rood-Wit ging op dat elan verder, op zoek naar vijftien op vijftien. Het deed ons terugmijmeren toen oud-voorzitter Albert De Groof nog een vat gaf bij het behalen van vijf opeenvolgende zeges.
Maar Rood-Wit zou Rood-Wit niet zijn als het zichzelf weer onnodig moeilijk maakte. Het voetbalde tien minuten uitstekend, kreeg een paar goeie kansen, maar vergat die af te maken. En dan botste het op één counter en stond het plots op achterstand. “Niet erg, jongens. We zetten dit nog recht”, klonk het van op de bank. De oude coach keek van op een afstandje toe hoe de ploeg het recht trok.
Twee minuten later werd Lotfi de diepte in gestuurd door Kenny en hij werkte het knap af. De thuisploeg rook bloed, maar ging weer te veel over in nonchalance. Een fout in de zestien en dat leverde een strafschop op. Net als vorige week toonde Jaro zich een goeie leerling van Imad. Die stopte vorig seizoen regelmatig een inzet vanaf elf meter en nu zit onze huidige keeper toch ook aan twee op twee.
Toch ging het toch nog mis. Op het half uur ging Lexyss er weer van door en liet het de doelman kansloos: 1-2. Rood-Wit zou vlak voor de rust dan toch nog het gaatje vinden. Opnieuw werd Lotfi de diepte in gestuurd en werkte hij het leer af. Een minuut later toverde Bilal als vanouds uit zijn schoenen en legde hij het leer voor doel. Daar stond Robby en die liet zo’n kans niet liggen: 3-2. Een moeilijke eerste helft toch nog tot een goed einde gebracht.
Rood-Wit wist dat het in de tweede helft gewoon moest blijven voetballen en dat de doelpunten dan wel zouden volgen. En zo geschiedde. Tarik botste eerst nog op de doelman van Lexyss. Twee minuten later was het wél raak: 4-2. Match gespeeld, zou je denken. De bezoekers toonden geen beterschap met het einde van de eerste helft en lieten Rood-Wit te makkelijk voetballen. En als er iets is wat je hen niet moet laten doen, is het dat wel.
Combineren, hakjes, en kansen. Het Rood-Wit-voetbal van de afgelopen weken, kreeg opnieuw dat gezicht. Maar helaas ook met een zuur nasmaakje. Want wie zo goed voetbalt en ook kansen kan afdwingen, moet die op één of andere manier toch afwerken. Tarik, Bilal, Lotfi, ze kregen allemaal de mogelijkheid om een vijfde doelpunt te maken. Maar helaas bleef dat dus achterwege. En we voelden de spanning toenemen, want de tijd tikte weg.
Gevoelens laten ons nooit in de steek. Want hoewel de wissels al doorgevoerd waren, voelden we dat bij één doelpunt het nog heel warm zou worden. Een eerste keer ontsnapten we toen een speler van de bezoekers voor het zicht van de doelman ging lopen en zo een mooie vrije trap werd afgekeurd. Twee minuten later was een van hun spelers sneller op de bal en legde het leer binnen: 4-3 en nog een kwartier te voetballen.
De tijd tikte weg, maar de zenuwachtigheid nam wel toe. Lexyss drong lange tijd aan, Jaro was baas in zijn zestien meter gebied. Tot minuut 91. Eenzelfde fase als bij het afgekeurde doelpunt, maar dit keer liet de scheids doorspelen: 4-4. Het einde van de reeks leek in zicht, ware het niet dat Nick Mariën zijn manschappen toch nog de volle buit gaf na een knappe assist van Lotfi. Die was alleen door en legde nog opzij: 5-4. Vijftien op vijftien, maar dat ging toch een pak moeizamer dan gedacht.
"De viering van ons 75-jarig bestaan is op een zaterdag en de helft van de nieuwe generatie komt niet naar het feest. Die jongens hebben ook niet de feeling met de club.” Voorzitter Dirk Papanikitas was in juni erg sceptisch over de opkomst, maar zes spelers die gisteren aanwezig waren, stonden vandaag ook aan de aftrap. Rood-Wit ging op dat elan verder, op zoek naar vijftien op vijftien. Het deed ons terugmijmeren toen oud-voorzitter Albert De Groof nog een vat gaf bij het behalen van vijf opeenvolgende zeges.
Maar Rood-Wit zou Rood-Wit niet zijn als het zichzelf weer onnodig moeilijk maakte. Het voetbalde tien minuten uitstekend, kreeg een paar goeie kansen, maar vergat die af te maken. En dan botste het op één counter en stond het plots op achterstand. “Niet erg, jongens. We zetten dit nog recht”, klonk het van op de bank. De oude coach keek van op een afstandje toe hoe de ploeg het recht trok.
Twee minuten later werd Lotfi de diepte in gestuurd door Kenny en hij werkte het knap af. De thuisploeg rook bloed, maar ging weer te veel over in nonchalance. Een fout in de zestien en dat leverde een strafschop op. Net als vorige week toonde Jaro zich een goeie leerling van Imad. Die stopte vorig seizoen regelmatig een inzet vanaf elf meter en nu zit onze huidige keeper toch ook aan twee op twee.
Toch ging het toch nog mis. Op het half uur ging Lexyss er weer van door en liet het de doelman kansloos: 1-2. Rood-Wit zou vlak voor de rust dan toch nog het gaatje vinden. Opnieuw werd Lotfi de diepte in gestuurd en werkte hij het leer af. Een minuut later toverde Bilal als vanouds uit zijn schoenen en legde hij het leer voor doel. Daar stond Robby en die liet zo’n kans niet liggen: 3-2. Een moeilijke eerste helft toch nog tot een goed einde gebracht.
Rood-Wit wist dat het in de tweede helft gewoon moest blijven voetballen en dat de doelpunten dan wel zouden volgen. En zo geschiedde. Tarik botste eerst nog op de doelman van Lexyss. Twee minuten later was het wél raak: 4-2. Match gespeeld, zou je denken. De bezoekers toonden geen beterschap met het einde van de eerste helft en lieten Rood-Wit te makkelijk voetballen. En als er iets is wat je hen niet moet laten doen, is het dat wel.
Combineren, hakjes, en kansen. Het Rood-Wit-voetbal van de afgelopen weken, kreeg opnieuw dat gezicht. Maar helaas ook met een zuur nasmaakje. Want wie zo goed voetbalt en ook kansen kan afdwingen, moet die op één of andere manier toch afwerken. Tarik, Bilal, Lotfi, ze kregen allemaal de mogelijkheid om een vijfde doelpunt te maken. Maar helaas bleef dat dus achterwege. En we voelden de spanning toenemen, want de tijd tikte weg.
Gevoelens laten ons nooit in de steek. Want hoewel de wissels al doorgevoerd waren, voelden we dat bij één doelpunt het nog heel warm zou worden. Een eerste keer ontsnapten we toen een speler van de bezoekers voor het zicht van de doelman ging lopen en zo een mooie vrije trap werd afgekeurd. Twee minuten later was een van hun spelers sneller op de bal en legde het leer binnen: 4-3 en nog een kwartier te voetballen.
De tijd tikte weg, maar de zenuwachtigheid nam wel toe. Lexyss drong lange tijd aan, Jaro was baas in zijn zestien meter gebied. Tot minuut 91. Eenzelfde fase als bij het afgekeurde doelpunt, maar dit keer liet de scheids doorspelen: 4-4. Het einde van de reeks leek in zicht, ware het niet dat Nick Mariën zijn manschappen toch nog de volle buit gaf na een knappe assist van Lotfi. Die was alleen door en legde nog opzij: 5-4. Vijftien op vijftien, maar dat ging toch een pak moeizamer dan gedacht.
Top of the league, maar toch niet content
De Rood-Witte trein blijft maar door de nieuwe competitie denderen. Vandaag kwam FC Alca, co-leider, naar Hoboken en ging puntenloos terug naar huis. Het werd 4-3.
Elk negen op negen, een volledige kern én een coach die sneller dan verwacht weer langs de zijlijn stond. Rood-Wit was klaar voor de komst van co-leider FC Alca. Moeilijke keuzes dus ook voor onze oude nieuwe trainer, die als vanouds in de dugout zat en zijn troepen aanstuurde. “Wie kampioen wil worden, dient wedstrijden als vandaag winnend af te sluiten. Hoe moeilijk deze ook moge zijn”, klonk het vooraf.
Rood-Wit nam van bij de start het heft in handen. FC Alca, dat ook een negen op negen liet optekenen, moest achteruit. Het kreeg ook een paar goeie mogelijkheden, maar het vizier stond niet op scherp. Ook niet bij de tegenstander, dat er een eerste keer door kwam na een kwartiertje voetballen. Jaro stond echter goed op te letten en pakte de bal van uit de voeten van de tegenstander. Géén doelpunt.
Dat doelpunt viel wel aan de overkant. Lotfi werd het straatje in gestuurd, en zoals wel vaker liet hij ook dit keer de doelman kansloos. Doelpunt nummer negen in deze competitie. Maar FC Alca weigerde zich neer te leggen bij de achterstand. Na een hoekschop dwong het Jaro opnieuw tot een goeie redding waardoor er een nieuwe kwam. Ook hier haalde hij de bal van onder de lat vandaan.
Het leek wel of de voorsprong een vergiftigd geschenk was voor de thuisploeg want Jaro stond plots in een schiettent. Wanneer Oussama dan nog eens wild aan een speler van de bezoekers ging hangen, kon de scheids niets anders dan de bal op de stip te leggen. Maar kijk, The Yellow Wall was niet te kloppen. Hoe vreemd het ook moge klinken, Rood-Wit trok met een licht gevleide voorsprong richting kleedkamers.
De frustratie bij de bezoekers nam toe en kende een hoogtepunt tijdens de rust. Het moet zijn dat dat nog meespeelde bij de start van de tweede helft, want het ging heel vlot. Tarik scoorde de tweede Rood-Witte treffer en Bilal zette een minuutje later de 3-0 op het bord. De wedstrijd leek nog voor het uur helemaal gespeeld. Leek, want twee minuten later viel de sleutelpion op het middenveld geblesseerd uit.
Onze coach deed een paar tactische ingrepen, die niet uitpakten. Daardoor kon FC Alca terugkeren van een 3-0 tot 3-2 en hing de gelijkmaker in de lucht. De frustratie binnen de Rood-Witten nam toe. Tactische ingrepen werden in vraag gesteld en bij gestuurd. Zo kwam er toch nog een beetje rust aan te pas binnen het collectief van Rood-Wit. Zij wilden het maximum van de punten niet kwijt.
Door ons hoofd spookte even het scenario van Schalke 04 van afgelopen weekend. Zij stonden ook 3-0 voor om uiteindelijk met 3-5 te verliezen. Zo ver zou het vandaag niet komen. Want Rood-Wit kon ook nu weer rekenen op zijn sluipschutter. Kenny stuurde Lotfi in de diepte en hij werkte het koelbloedig af. 4-2, nu was dan toch de wedstrijd in een definitieve plooi gelegd? Of niet?
Neen hoor, want met nog een kwartier op de klok werd de 4-3 gemaakt door FC Alca en was het nog bang afwachten wat die laatste vijftien minuten zou brengen. Rood-Wit bibberde nog, maar speelde de wedstrijd uiteindelijk volwassen uit. “De voorbije jaren zouden we wedstrijden zoals vorige week en deze week gewoon verliezen. Nu pakken we de punten”, klonk het opgelucht na de wedstrijd. Twaalf op twaalf en top of the league. Volgende week wacht FC Lexyss.
Elk negen op negen, een volledige kern én een coach die sneller dan verwacht weer langs de zijlijn stond. Rood-Wit was klaar voor de komst van co-leider FC Alca. Moeilijke keuzes dus ook voor onze oude nieuwe trainer, die als vanouds in de dugout zat en zijn troepen aanstuurde. “Wie kampioen wil worden, dient wedstrijden als vandaag winnend af te sluiten. Hoe moeilijk deze ook moge zijn”, klonk het vooraf.
Rood-Wit nam van bij de start het heft in handen. FC Alca, dat ook een negen op negen liet optekenen, moest achteruit. Het kreeg ook een paar goeie mogelijkheden, maar het vizier stond niet op scherp. Ook niet bij de tegenstander, dat er een eerste keer door kwam na een kwartiertje voetballen. Jaro stond echter goed op te letten en pakte de bal van uit de voeten van de tegenstander. Géén doelpunt.
Dat doelpunt viel wel aan de overkant. Lotfi werd het straatje in gestuurd, en zoals wel vaker liet hij ook dit keer de doelman kansloos. Doelpunt nummer negen in deze competitie. Maar FC Alca weigerde zich neer te leggen bij de achterstand. Na een hoekschop dwong het Jaro opnieuw tot een goeie redding waardoor er een nieuwe kwam. Ook hier haalde hij de bal van onder de lat vandaan.
Het leek wel of de voorsprong een vergiftigd geschenk was voor de thuisploeg want Jaro stond plots in een schiettent. Wanneer Oussama dan nog eens wild aan een speler van de bezoekers ging hangen, kon de scheids niets anders dan de bal op de stip te leggen. Maar kijk, The Yellow Wall was niet te kloppen. Hoe vreemd het ook moge klinken, Rood-Wit trok met een licht gevleide voorsprong richting kleedkamers.
De frustratie bij de bezoekers nam toe en kende een hoogtepunt tijdens de rust. Het moet zijn dat dat nog meespeelde bij de start van de tweede helft, want het ging heel vlot. Tarik scoorde de tweede Rood-Witte treffer en Bilal zette een minuutje later de 3-0 op het bord. De wedstrijd leek nog voor het uur helemaal gespeeld. Leek, want twee minuten later viel de sleutelpion op het middenveld geblesseerd uit.
Onze coach deed een paar tactische ingrepen, die niet uitpakten. Daardoor kon FC Alca terugkeren van een 3-0 tot 3-2 en hing de gelijkmaker in de lucht. De frustratie binnen de Rood-Witten nam toe. Tactische ingrepen werden in vraag gesteld en bij gestuurd. Zo kwam er toch nog een beetje rust aan te pas binnen het collectief van Rood-Wit. Zij wilden het maximum van de punten niet kwijt.
Door ons hoofd spookte even het scenario van Schalke 04 van afgelopen weekend. Zij stonden ook 3-0 voor om uiteindelijk met 3-5 te verliezen. Zo ver zou het vandaag niet komen. Want Rood-Wit kon ook nu weer rekenen op zijn sluipschutter. Kenny stuurde Lotfi in de diepte en hij werkte het koelbloedig af. 4-2, nu was dan toch de wedstrijd in een definitieve plooi gelegd? Of niet?
Neen hoor, want met nog een kwartier op de klok werd de 4-3 gemaakt door FC Alca en was het nog bang afwachten wat die laatste vijftien minuten zou brengen. Rood-Wit bibberde nog, maar speelde de wedstrijd uiteindelijk volwassen uit. “De voorbije jaren zouden we wedstrijden zoals vorige week en deze week gewoon verliezen. Nu pakken we de punten”, klonk het opgelucht na de wedstrijd. Twaalf op twaalf en top of the league. Volgende week wacht FC Lexyss.
De bananenschil ontweken
Rood-Wit wilde een vervolg breien aan de zes op zes die het kon pakken dit seizoen. Seamen's Chile mocht geen probleem vormen, maar deed ons toch even bibberen.
Onze eerste ploeg wilde een vervolg breien aan de zes op zes die het tot dusver al heeft gepakt. Daarvoor moest het zich voorbij Seamen’s Chile wurmen. De wedstrijd begon met een twintigtal minuten oponthoud. Geen scheidsrechter, de thuisploeg die eerst weigerde om eentje aan te duiden om nadien er toch één te vinden. En dan vergeten we nog dat het het officiële debuut van Jaro in doel.
Het was alsof dat oponthoud er mee voor gezorgd heeft dat Rood-Wit er in de eerste minuten niet stond. Geen goeie acties, geen aanvallen die iets opleverde. Alsof we terug waren gekatapulteerd naar het begin van een paar seizoenen geleden, toen ook niets lukte. Het mocht dan ook niet verbazen dat de thuisploeg op voorsprong kwam. We schreven het vorige week al: alsof Seamen’s Chile onze bananenschil zou zijn.
Rood-Wit herpakte zich wel en klom nog voor het half uur op gelijke hoogte. Eén keer werd Lotfi in de diepte gestuurd en hij werkte het dan ook koelbloedig af. De laatste weken staat hij wel meer aan het kanon, alsof hij uitkeek naar de start van de competitie. De honger bij de bezoekers was nog niet gestild, het zocht nog naar de voorsprong voor dat er voor de rust werd gefloten. De tijd tikte daarvoor wél weg.
Maar kijk, eenmaal in minuut 40 schudde Bilal een flitsende actie uit zijn schoenen en toverde hij de 1-2 op het bord. Even daarvoor had Rood-Wit altijd een strafschop moeten krijgen na hands, maar ach. De man in het zwart wilde al fluiten en hij zou later in de match nog wel een hoofdrol opeisen. De bezoekers hadden in de tweede helft maar één opdracht: deze wedstrijd zo snel mogelijk dood maken.
Dat doe je best door een vroeg doelpunt te maken in de tweede helft. En dat gebeurde ook. Lotfi, weer hij, trapte van dichtbij de 1-3 tegen de touwen. Wedstrijd gespeeld, zo leek het wel. De thuisploeg had de nul op negen nu wel van héél dicht bij gezien. En het was alsof dat dat paniek bezorgde bij de scheidsrechter, want alle kleine dingen floot de scheids nu in het nadeel van de bezoekers.
Een overduidelijke overtreding op Lotfi, waarbij zelfs een kaartje mocht getoond worden, werd plots een fout van onze topschutter. En wanneer heel Rood-Wit stopte met voetballen omwille van buitenspel, mocht het plots allemaal doorgaan van de scheids. De 2-3 volgde dan ook snel en de frustratie groeide naar een hoger punt toen Seamen’s Chile voor een zuivere schwalbe een strafschop kreeg. Het zwembad was maar een paar honderd meter verder…
In plaats dat de wedstrijd werd dood gemaakt door Rood-Wit, had het plots een groot probleem. Te meer omdat het er meer en meer op leek dat we zonder punten naar huis zouden gaan en als dat niet zo gebeurde, dat de scheids er wel een stokje voor stak. Even later ging een bal tegen de deklat en leek de bal tegen de touwen te gaan na een overduidelijke overtreding. Na heel veel gepraat, keurde de scheids het doelpunt af.
Het was de tik die Seamen’s Chile niet meer te boven kwam. In de slotfase van de wedstrijd ging het pijlsnel van 3-3 naar 3-7 waarbij het doelpunt van Nick misschien nog wel het belangrijkste was als jager van de ploeg. Lotfi vervolledigde zijn hattrick en Faisal vierde zijn comeback met een doelpunt. Drie punten erbij, geen uitschuiver gemaakt. Ons deed het denken aan een coach die we eerder aan het werk zagen dit weekend: “Zes op zes, maar het voetbal kan nog een stuk beter.”
Onze eerste ploeg wilde een vervolg breien aan de zes op zes die het tot dusver al heeft gepakt. Daarvoor moest het zich voorbij Seamen’s Chile wurmen. De wedstrijd begon met een twintigtal minuten oponthoud. Geen scheidsrechter, de thuisploeg die eerst weigerde om eentje aan te duiden om nadien er toch één te vinden. En dan vergeten we nog dat het het officiële debuut van Jaro in doel.
Het was alsof dat oponthoud er mee voor gezorgd heeft dat Rood-Wit er in de eerste minuten niet stond. Geen goeie acties, geen aanvallen die iets opleverde. Alsof we terug waren gekatapulteerd naar het begin van een paar seizoenen geleden, toen ook niets lukte. Het mocht dan ook niet verbazen dat de thuisploeg op voorsprong kwam. We schreven het vorige week al: alsof Seamen’s Chile onze bananenschil zou zijn.
Rood-Wit herpakte zich wel en klom nog voor het half uur op gelijke hoogte. Eén keer werd Lotfi in de diepte gestuurd en hij werkte het dan ook koelbloedig af. De laatste weken staat hij wel meer aan het kanon, alsof hij uitkeek naar de start van de competitie. De honger bij de bezoekers was nog niet gestild, het zocht nog naar de voorsprong voor dat er voor de rust werd gefloten. De tijd tikte daarvoor wél weg.
Maar kijk, eenmaal in minuut 40 schudde Bilal een flitsende actie uit zijn schoenen en toverde hij de 1-2 op het bord. Even daarvoor had Rood-Wit altijd een strafschop moeten krijgen na hands, maar ach. De man in het zwart wilde al fluiten en hij zou later in de match nog wel een hoofdrol opeisen. De bezoekers hadden in de tweede helft maar één opdracht: deze wedstrijd zo snel mogelijk dood maken.
Dat doe je best door een vroeg doelpunt te maken in de tweede helft. En dat gebeurde ook. Lotfi, weer hij, trapte van dichtbij de 1-3 tegen de touwen. Wedstrijd gespeeld, zo leek het wel. De thuisploeg had de nul op negen nu wel van héél dicht bij gezien. En het was alsof dat dat paniek bezorgde bij de scheidsrechter, want alle kleine dingen floot de scheids nu in het nadeel van de bezoekers.
Een overduidelijke overtreding op Lotfi, waarbij zelfs een kaartje mocht getoond worden, werd plots een fout van onze topschutter. En wanneer heel Rood-Wit stopte met voetballen omwille van buitenspel, mocht het plots allemaal doorgaan van de scheids. De 2-3 volgde dan ook snel en de frustratie groeide naar een hoger punt toen Seamen’s Chile voor een zuivere schwalbe een strafschop kreeg. Het zwembad was maar een paar honderd meter verder…
In plaats dat de wedstrijd werd dood gemaakt door Rood-Wit, had het plots een groot probleem. Te meer omdat het er meer en meer op leek dat we zonder punten naar huis zouden gaan en als dat niet zo gebeurde, dat de scheids er wel een stokje voor stak. Even later ging een bal tegen de deklat en leek de bal tegen de touwen te gaan na een overduidelijke overtreding. Na heel veel gepraat, keurde de scheids het doelpunt af.
Het was de tik die Seamen’s Chile niet meer te boven kwam. In de slotfase van de wedstrijd ging het pijlsnel van 3-3 naar 3-7 waarbij het doelpunt van Nick misschien nog wel het belangrijkste was als jager van de ploeg. Lotfi vervolledigde zijn hattrick en Faisal vierde zijn comeback met een doelpunt. Drie punten erbij, geen uitschuiver gemaakt. Ons deed het denken aan een coach die we eerder aan het werk zagen dit weekend: “Zes op zes, maar het voetbal kan nog een stuk beter.”
Moeilijke klip omzeild
Onze eerste ploeg kreeg met FC Balkan een eerste echte test over de vloer. Met alle randactiviteiten deze week, werd deze klip goed omzeild: 3-1.
Onze eerste ploeg zag vorige week hun coach vertrekken nadat hij een niet te weigeren aanbieding had gekregen. Yannis, de assistent-coach, genoot van een beetje vakantie. Veel structuur was er dus niet voor de wedstrijd. En dat tegen FC Balkan, dat vorig jaar tweede eindigde in de reeks en vorige week pakte het ook uit met een droge 6-0-overwinning tegen Seamen’s Chile. De tegenstand kondigde zich aan als sterk.
En dat was er ook aan te zien in de eerste helft. FC Balkan en Rood-Wit hielden elkaar lange tijd in evenwicht zonder echte kansen af te dwingen. Er was heel veel middenveldspel te zien. Alsof het vertrek van de coach onderliggend er toch nog mee speelde. Na een kwartiertje voetballen, waren de intenties heel duidelijk. De tegenpartij zou er alles aan doen, op en over het randje, dat hier geen doelpunten zouden vallen.
Lotfi werd hard aangepakt, Bilal werd stevig aangepakt. En één keer in de zestien, was een strafschop het gevolg. De topschutter knalde de 1-0 tegen de touwen. Maar lang zou die voorsprong niet op het bord staan. Vijf minuten later mistasten in de verdediging van de thuisploeg en de bezoekers profiteerden: 1-1. En het zag er naar uit dat FC Balkan de wedstrijd zou overnemen.
Nog voor de rust kreeg Rood-Wit een paar mogelijkheden tegen, maar was het vooral zoeken en hopen dat er geen doelpunten meer zouden vallen. We zagen op de klok: minuut 38. Nog zeven minuten vechten en hopen dat het niet mis zou lopen. Uiteindelijk gebeurde dat ook niet meer en gingen we met een gelijke stand richting kleedkamers. De neuzen moesten terug in dezelfde richting worden geklopt.
En wat er gezegd of gebeurd is in de kleedkamer, dat blijft uiteraard een geheim. Het feit is wel dat Rood-Wit een pak gretiger uit de kleedkamer is gekomen en dat leverde op het uur ook een heerlijk doelpunt op. Kenny stak de bal diep voor Lotfi, waardoor de topschutter oog in oog kwam met de doelman. Die liet hij kansloos: 2-1. Bij een mislukte controle aan de zijlijn, probeerde FC Balkan nog. “Goed geprobeerd.” Lotfi antwoordde met een knipoog: “Twee doelpunten.”
FC Balkan probeerde nog wel iets te doen aan de achterstand, maar het kwam gewoon niet door de verdediging van Rood-Wit. Die stond gewoon als een huis en er was geen doorkomen aan. En aan de overkant, was het zoeken naar het derde doelpunt. Voor de bevrijding, voor de rust op de bank. Toch lieten de bezoekers het niet na om toch mentale spelletjes te spelen met onze spelers. Het pakte echter niet.
Bilal had ook nog een rekening open staan met de bezoekers. Hij zag de doelman ietsje te ver uit zijn doel staan en dacht: waarom eens niet trappen. Hij trapte het leer en tot zijn eigen grote verbazing zag hij die bal ook tegen de touwen gaan, 3-1 na een fenomenaal doelpunt. Vintage Rood-Wit, “doelpunten die enkel topclubs zouden maken”, zou er achteraf worden gezegd. De bezoekers bleven echter proberen.
Doelman Imad was echter niet te kloppen bij de kansen die de bezoekers toch ergens afdwongen. Rood-Wit bleef zoeken naar een vierde doelpunt, maar ook dat zou niet meer vallen. Zes op zes, acht doelpunten gemaakt en twee tegen. We zijn ooit slechter aan een competitie begonnen. Benieuwd waar dit gaat eindigen. Maar Rood-Wit zou Rood-Wit niet zijn als er volgende week niet per toeval over bananenschil Seamen’s Chile wordt uitgegleden.
Onze eerste ploeg zag vorige week hun coach vertrekken nadat hij een niet te weigeren aanbieding had gekregen. Yannis, de assistent-coach, genoot van een beetje vakantie. Veel structuur was er dus niet voor de wedstrijd. En dat tegen FC Balkan, dat vorig jaar tweede eindigde in de reeks en vorige week pakte het ook uit met een droge 6-0-overwinning tegen Seamen’s Chile. De tegenstand kondigde zich aan als sterk.
En dat was er ook aan te zien in de eerste helft. FC Balkan en Rood-Wit hielden elkaar lange tijd in evenwicht zonder echte kansen af te dwingen. Er was heel veel middenveldspel te zien. Alsof het vertrek van de coach onderliggend er toch nog mee speelde. Na een kwartiertje voetballen, waren de intenties heel duidelijk. De tegenpartij zou er alles aan doen, op en over het randje, dat hier geen doelpunten zouden vallen.
Lotfi werd hard aangepakt, Bilal werd stevig aangepakt. En één keer in de zestien, was een strafschop het gevolg. De topschutter knalde de 1-0 tegen de touwen. Maar lang zou die voorsprong niet op het bord staan. Vijf minuten later mistasten in de verdediging van de thuisploeg en de bezoekers profiteerden: 1-1. En het zag er naar uit dat FC Balkan de wedstrijd zou overnemen.
Nog voor de rust kreeg Rood-Wit een paar mogelijkheden tegen, maar was het vooral zoeken en hopen dat er geen doelpunten meer zouden vallen. We zagen op de klok: minuut 38. Nog zeven minuten vechten en hopen dat het niet mis zou lopen. Uiteindelijk gebeurde dat ook niet meer en gingen we met een gelijke stand richting kleedkamers. De neuzen moesten terug in dezelfde richting worden geklopt.
En wat er gezegd of gebeurd is in de kleedkamer, dat blijft uiteraard een geheim. Het feit is wel dat Rood-Wit een pak gretiger uit de kleedkamer is gekomen en dat leverde op het uur ook een heerlijk doelpunt op. Kenny stak de bal diep voor Lotfi, waardoor de topschutter oog in oog kwam met de doelman. Die liet hij kansloos: 2-1. Bij een mislukte controle aan de zijlijn, probeerde FC Balkan nog. “Goed geprobeerd.” Lotfi antwoordde met een knipoog: “Twee doelpunten.”
FC Balkan probeerde nog wel iets te doen aan de achterstand, maar het kwam gewoon niet door de verdediging van Rood-Wit. Die stond gewoon als een huis en er was geen doorkomen aan. En aan de overkant, was het zoeken naar het derde doelpunt. Voor de bevrijding, voor de rust op de bank. Toch lieten de bezoekers het niet na om toch mentale spelletjes te spelen met onze spelers. Het pakte echter niet.
Bilal had ook nog een rekening open staan met de bezoekers. Hij zag de doelman ietsje te ver uit zijn doel staan en dacht: waarom eens niet trappen. Hij trapte het leer en tot zijn eigen grote verbazing zag hij die bal ook tegen de touwen gaan, 3-1 na een fenomenaal doelpunt. Vintage Rood-Wit, “doelpunten die enkel topclubs zouden maken”, zou er achteraf worden gezegd. De bezoekers bleven echter proberen.
Doelman Imad was echter niet te kloppen bij de kansen die de bezoekers toch ergens afdwongen. Rood-Wit bleef zoeken naar een vierde doelpunt, maar ook dat zou niet meer vallen. Zes op zes, acht doelpunten gemaakt en twee tegen. We zijn ooit slechter aan een competitie begonnen. Benieuwd waar dit gaat eindigen. Maar Rood-Wit zou Rood-Wit niet zijn als er volgende week niet per toeval over bananenschil Seamen’s Chile wordt uitgegleden.
Rood-Wit blijft kalm en wint eenvoudig
Rood-Wit is er in geslaagd om vanaf match één meteen de toon te zetten. Op het veld van Drip 03 probeerden tegenstander én scheidsrechter ons uit de tent te lokken. We bleven kalm en wonnen eenvoudig: 1-5.
1 september, de eerste schooldag. Voor veel clubs in het recreatieve en het provinciale voetbal ook meteen de allereerste speeldag in de nieuwe competitie. Zo ook voor KFC Rood-Wit. Zij eindigden vorig jaar op een vierde stek in 3. Recr. B. Toch besloot de voetbalbond om de club over te zetten naar een totaal nieuwe reeks. “Laat de jongens zich maar eens bewijzen”, vertelde voorzitter Dirk Papanikitas hier eerder al over.
Zo’n eerste schooldag brengt ook een pak stress met zich mee. Het zag er even naar uit dat de wedstrijd niet kon doorgaan. Vorige week kregen we immers een melding met de vraag om de match uit te stellen tot midden december. De bond weigerde echter, waardoor Drip 03 op zoek moest naar een ander veld. Uiteindelijk werd dat ook gevonden en kon de wedstrijd starten. Lang duurde het niet of de bezoekers stonden op voorsprong.
Het was Indy die vanaf de rechterkant een van zijn acties kon opzetten en het leer tegen de touwen trapte. Het eerste competitiedoelpunt kwam dus op zijn naam. Rood-Wit verzadigde echter en liet Drip 03 weer in de wedstrijd komen. Ze kregen een paar mogelijkheden om de score gelijk te trekken en een paar keer viel het nét goed, waardoor de opluchting op de bank toch voelbaar was. Dat was dat béétje wind dat er stond op een verder veel te warme dag.
Toch vond Rood-Wit na de drankpauze opnieuw haar vernieuwde moed en Kenny knalde de 0-2 tegen de touwen. Alsof we flashbacks hadden naar vorige week, toen we de Koartjes versloegen in de beker. Een vroeg doelpunt, even wat meer achteruit leunen en zo de tegenstander een beetje lieten komen om dan vlak voor de rust de 0-2 te maken. De coach had de taak nu om de kopjes in dezelfde richting te houden.
En we zouden nog meer flashbacks krijgen naar vorige week toe, want toen knalden we vlak na de pauze de 0-3 tegen de touwen. Dat gebeurde nu ook. Keanu trok ee ten aanval en knalde zoals hij dat alleen kan met een heerlijke snelheid de bal tegen de touwen. 0-3, boeken toe, puntjes mee naar Hoboken en dat zou het moeten zijn. Toch vond één man het nodig dat de show nog rond hem moest draaien.
Want waar de coach vorige week nog vroeg om efficiënter met de kansen om te springen, zo liet de scheids het na om tot drie keer toe de bal op de stip te leggen na nochtans duidelijke overtredingen. Volgens de spelers, die af en toe wat konden vragen aan de scheids, had hij het “niet goed gezien.” Kan gebeuren. Maar dan werd de woede op de bank helemaal oncontroleerbaar toen de man in het zwart na een zuivere schwalbe de bal aan de overkant wél op de stip legde.
Doelman Glenn, die voor het overige weinig werk had op te knappen, bleek kansloos op de inzet van Drip 03. Even hadden we schrik dat het nog een totale ommekeer zou zijn omdat de kleine foutjes telkens in het voordeel van de thuisploeg werden geblazen. “Gebruik je kopje, we staan voor.” Profetische woorden van onze kapitein, die iedereen aanmaande om kalm te blijven in de soms verhitte fases van de wedstrijd.
Uiteindelijk was het de kapitein zelf die de wedstrijd in een beslissende plooi legde. Een diepe bal en hij was weg: 1-4. In de laatste minuten van de wedstrijd ging de bal dan toch op de stip na een overtreding op Lotfi, die was doorgebroken. Uiteindelijk zette hijzelf de strafschop om: 1-5. Cijfers die de reeks zullen rondgaan. Voor beide ploegen een eerste kennismaking met wedstrijden in 3 recr. A.
1 september, de eerste schooldag. Voor veel clubs in het recreatieve en het provinciale voetbal ook meteen de allereerste speeldag in de nieuwe competitie. Zo ook voor KFC Rood-Wit. Zij eindigden vorig jaar op een vierde stek in 3. Recr. B. Toch besloot de voetbalbond om de club over te zetten naar een totaal nieuwe reeks. “Laat de jongens zich maar eens bewijzen”, vertelde voorzitter Dirk Papanikitas hier eerder al over.
Zo’n eerste schooldag brengt ook een pak stress met zich mee. Het zag er even naar uit dat de wedstrijd niet kon doorgaan. Vorige week kregen we immers een melding met de vraag om de match uit te stellen tot midden december. De bond weigerde echter, waardoor Drip 03 op zoek moest naar een ander veld. Uiteindelijk werd dat ook gevonden en kon de wedstrijd starten. Lang duurde het niet of de bezoekers stonden op voorsprong.
Het was Indy die vanaf de rechterkant een van zijn acties kon opzetten en het leer tegen de touwen trapte. Het eerste competitiedoelpunt kwam dus op zijn naam. Rood-Wit verzadigde echter en liet Drip 03 weer in de wedstrijd komen. Ze kregen een paar mogelijkheden om de score gelijk te trekken en een paar keer viel het nét goed, waardoor de opluchting op de bank toch voelbaar was. Dat was dat béétje wind dat er stond op een verder veel te warme dag.
Toch vond Rood-Wit na de drankpauze opnieuw haar vernieuwde moed en Kenny knalde de 0-2 tegen de touwen. Alsof we flashbacks hadden naar vorige week, toen we de Koartjes versloegen in de beker. Een vroeg doelpunt, even wat meer achteruit leunen en zo de tegenstander een beetje lieten komen om dan vlak voor de rust de 0-2 te maken. De coach had de taak nu om de kopjes in dezelfde richting te houden.
En we zouden nog meer flashbacks krijgen naar vorige week toe, want toen knalden we vlak na de pauze de 0-3 tegen de touwen. Dat gebeurde nu ook. Keanu trok ee ten aanval en knalde zoals hij dat alleen kan met een heerlijke snelheid de bal tegen de touwen. 0-3, boeken toe, puntjes mee naar Hoboken en dat zou het moeten zijn. Toch vond één man het nodig dat de show nog rond hem moest draaien.
Want waar de coach vorige week nog vroeg om efficiënter met de kansen om te springen, zo liet de scheids het na om tot drie keer toe de bal op de stip te leggen na nochtans duidelijke overtredingen. Volgens de spelers, die af en toe wat konden vragen aan de scheids, had hij het “niet goed gezien.” Kan gebeuren. Maar dan werd de woede op de bank helemaal oncontroleerbaar toen de man in het zwart na een zuivere schwalbe de bal aan de overkant wél op de stip legde.
Doelman Glenn, die voor het overige weinig werk had op te knappen, bleek kansloos op de inzet van Drip 03. Even hadden we schrik dat het nog een totale ommekeer zou zijn omdat de kleine foutjes telkens in het voordeel van de thuisploeg werden geblazen. “Gebruik je kopje, we staan voor.” Profetische woorden van onze kapitein, die iedereen aanmaande om kalm te blijven in de soms verhitte fases van de wedstrijd.
Uiteindelijk was het de kapitein zelf die de wedstrijd in een beslissende plooi legde. Een diepe bal en hij was weg: 1-4. In de laatste minuten van de wedstrijd ging de bal dan toch op de stip na een overtreding op Lotfi, die was doorgebroken. Uiteindelijk zette hijzelf de strafschop om: 1-5. Cijfers die de reeks zullen rondgaan. Voor beide ploegen een eerste kennismaking met wedstrijden in 3 recr. A.
We bekeren verder!
Rood-Wit heeft in Brasschaat gedaan wat moest: zichzelf een ronde verder in de beker voetballen. Daarvoor hoefde het zelfs niet volledig op de gaspedaal te staan tegen FC Koartjes: 0-4.
FC Koartjes, nieuwkomer in het recreatieve voetbal, was de allereerste officiële tegenstander voor Rood-Wit. Insiders fluisterden ons deze week toe dat ze beschikken over een "goeie aanval, maar zwakke verdediging." Coach Yentl moest wel wat wijzigingen doorvoeren, want van zijn vaste verdediging schoot niet veel meer over door afwezigheden. “Door onze aanvallende weelde, moesten we wat jongens achteruit trekken”, vertelde hij daar nadien over. Wij maakten ons al op voor een spektakelstuk. Twee ploegen met aanvallende weelde en een mindere defensie.
Rood-Wit legde van bij de start van de wedstrijd haar eigen tempo op. FC Koartjes, nieuwkomer in het recreatieve voetbal, moest achter de bal hollen. En al snel zouden de bezoekers ook op voorsprong staan. Bilal zette een dribbel op en legde vervolgens de bal in de verste hoek. Een snel doelpunt, zoals dat ook het geval was in de voorbereiding. Nu maar hopen dat die wedstrijd snel werd doodgemaakt, want de voorbije jaren waren strafschoppen onze redding.
Rood-Wit bleef wel in hetzelfde bedje ziek als de voorbije jaren: de wedstrijd niet dood maken. Meer zelfs, het gaf de bal aan de thuisploeg en die gingen op zoek naar de gelijkmaker. Niet dat doelman Imad onder schot werd genomen, daarvoor stond onze halve verdediging wel goed en stevig te verdedigen. Het deed ons toch denken aan de bekerwedstrijden van de afgelopen jaren. En toen slikten we vaak de gelijkmaker. Die bleef nu uit.
Vlak voor de rust was het dan toch genoeg voor het vertrouwen van de Koartjes. Lotfi werd de diepte in gestuurd door Kenny en de spits werkte het beheerst af. Geen gelijkmaker, wél de 0-2 en dat vlak voor het rustsignaal. De thuisploeg probeerde nog wel om iets terug te doen, maar toen er voor de rust werd gefloten was duidelijk dat het hier zo ver nooit meer zou komen. Die bekerwedstrijd in eigen huis, die moest en zou er komen.
Vlak na de pauze, het ideale moment om nog een derde doelpunt te maken en zo de wedstrijd helemaal te beslissen. Dat dacht ook Bilal. Een hoekschop werd kort gespeeld, tot bij de flankaanvaller. Hij gooide de bal richting doel en zag die tot zijn eigen verbazing over de doelman in doel gaan (0-3). De galleryplay kon beginnen, onze aanval kon zich beginnen uitleven. De Koartjes hadden het dan al helemaal opgegeven. Tijd om dus helemaal vertrouwen op te doen voor de competitie.
De kansen bleven aanrollen, maar doelpunten vielen er lange tijd niet. Er werd iets te nonchalant afgewerkt, alsof het allemaal niet meer nodig was. “Ik win liever met ruimere cijfers”, klonk het al op de bank bij een zoveelste gemiste kans gevolgd door een stevige vloek. Aan de overkant was Jackson wél wakker bij een verdwaalde bal en een verdwaalde aanvaller van de Koartjes. Het was alles wat er wat gebeurde langs die kant van het veld.
De tijd tikte weg en de kwalificatie voor de volgende ronde in de beker was al even binnen. Niets leek erop dat de Koartjes die achterstand nog ongedaan zouden maken en dan kregen we nog mogelijkheden om minstens acht doelpunten te maken. Bilal, Lotfi, Yassine, ze kregen allemaal de kans om de bal tegen de netten te jagen, maar het gebeurde uiteindelijk tien minuten voor tijd. Toen was invaller Jordy al tien minuten op zoek naar zijn tweede adem.
“Ik kon de bal meepakken en legde hem vervolgens in doel”, kon de middenvelder er na de wedstrijd smakelijk om lachen. De thuisploeg bleef het fair spelen om zeker geen Koartjes te pakken en werd de wedstrijd na negentig minuten ook afgefloten. De eerste bekerwedstrijd die we in eigen huis mogen afwerken, zal er eentje zijn tegen Seamen’s Chile of Berkenrode. Beide ploegen komen uit in derde afdeling en dus is er nu al kans om verder door te stoten. Volgende week start, normaal gezien, de competitie met een wedstrijd op Drip 03.
FC Koartjes, nieuwkomer in het recreatieve voetbal, was de allereerste officiële tegenstander voor Rood-Wit. Insiders fluisterden ons deze week toe dat ze beschikken over een "goeie aanval, maar zwakke verdediging." Coach Yentl moest wel wat wijzigingen doorvoeren, want van zijn vaste verdediging schoot niet veel meer over door afwezigheden. “Door onze aanvallende weelde, moesten we wat jongens achteruit trekken”, vertelde hij daar nadien over. Wij maakten ons al op voor een spektakelstuk. Twee ploegen met aanvallende weelde en een mindere defensie.
Rood-Wit legde van bij de start van de wedstrijd haar eigen tempo op. FC Koartjes, nieuwkomer in het recreatieve voetbal, moest achter de bal hollen. En al snel zouden de bezoekers ook op voorsprong staan. Bilal zette een dribbel op en legde vervolgens de bal in de verste hoek. Een snel doelpunt, zoals dat ook het geval was in de voorbereiding. Nu maar hopen dat die wedstrijd snel werd doodgemaakt, want de voorbije jaren waren strafschoppen onze redding.
Rood-Wit bleef wel in hetzelfde bedje ziek als de voorbije jaren: de wedstrijd niet dood maken. Meer zelfs, het gaf de bal aan de thuisploeg en die gingen op zoek naar de gelijkmaker. Niet dat doelman Imad onder schot werd genomen, daarvoor stond onze halve verdediging wel goed en stevig te verdedigen. Het deed ons toch denken aan de bekerwedstrijden van de afgelopen jaren. En toen slikten we vaak de gelijkmaker. Die bleef nu uit.
Vlak voor de rust was het dan toch genoeg voor het vertrouwen van de Koartjes. Lotfi werd de diepte in gestuurd door Kenny en de spits werkte het beheerst af. Geen gelijkmaker, wél de 0-2 en dat vlak voor het rustsignaal. De thuisploeg probeerde nog wel om iets terug te doen, maar toen er voor de rust werd gefloten was duidelijk dat het hier zo ver nooit meer zou komen. Die bekerwedstrijd in eigen huis, die moest en zou er komen.
Vlak na de pauze, het ideale moment om nog een derde doelpunt te maken en zo de wedstrijd helemaal te beslissen. Dat dacht ook Bilal. Een hoekschop werd kort gespeeld, tot bij de flankaanvaller. Hij gooide de bal richting doel en zag die tot zijn eigen verbazing over de doelman in doel gaan (0-3). De galleryplay kon beginnen, onze aanval kon zich beginnen uitleven. De Koartjes hadden het dan al helemaal opgegeven. Tijd om dus helemaal vertrouwen op te doen voor de competitie.
De kansen bleven aanrollen, maar doelpunten vielen er lange tijd niet. Er werd iets te nonchalant afgewerkt, alsof het allemaal niet meer nodig was. “Ik win liever met ruimere cijfers”, klonk het al op de bank bij een zoveelste gemiste kans gevolgd door een stevige vloek. Aan de overkant was Jackson wél wakker bij een verdwaalde bal en een verdwaalde aanvaller van de Koartjes. Het was alles wat er wat gebeurde langs die kant van het veld.
De tijd tikte weg en de kwalificatie voor de volgende ronde in de beker was al even binnen. Niets leek erop dat de Koartjes die achterstand nog ongedaan zouden maken en dan kregen we nog mogelijkheden om minstens acht doelpunten te maken. Bilal, Lotfi, Yassine, ze kregen allemaal de kans om de bal tegen de netten te jagen, maar het gebeurde uiteindelijk tien minuten voor tijd. Toen was invaller Jordy al tien minuten op zoek naar zijn tweede adem.
“Ik kon de bal meepakken en legde hem vervolgens in doel”, kon de middenvelder er na de wedstrijd smakelijk om lachen. De thuisploeg bleef het fair spelen om zeker geen Koartjes te pakken en werd de wedstrijd na negentig minuten ook afgefloten. De eerste bekerwedstrijd die we in eigen huis mogen afwerken, zal er eentje zijn tegen Seamen’s Chile of Berkenrode. Beide ploegen komen uit in derde afdeling en dus is er nu al kans om verder door te stoten. Volgende week start, normaal gezien, de competitie met een wedstrijd op Drip 03.
