Verslagen reserven
De kalender vindt u terug bij wedstrijdschema.
Een gelijkspel staat op het bord
Geen driepunter, maar een tegenstander die zich bekocht voelt. Rood-Wit blijft opnieuw ongeslagen na een moeilijke wedstrijd.
“We willen nog iets goed maken tegen OH Fortuna”, klonk het vorige week nog in de interviews na de wedstrijd. En met een goed gestoffeerde bank, kon er al wel wat geschoven worden. Het ontbreken van de topschutter zou wel een kleine domper op de feestvreugde kunnen zijn. Hij had zomaar nummer twintig van het seizoen kunnen maken. Zijn afwezigheid was dan weer het sein voor anderen om doelpunten te maken.
Rood-Wit begon ook goed aan de wedstrijd en trok meteen in de aanval. Echter kwam het nooit echt tot een uitgespeelde aanval. Thierry werd op snelheid wel de diepte in gestuurd, maar vergat dan dat er ook lijnen waren waardoor hij buiten liep en er geen verder gevaar van kwam. En aan de overkant was het ook zoeken naar openingen. De verdediging stond als vanouds als een rots in de branding, maar in aanvallend opzicht was het iets te weinig.
Het Rood-Witte legioen miste de ingevingen van de topschutter, die hier zeker wel een balletje tegen de touwen had getrapt. Jesse, Yolan en Yahya vonden maar geen mogelijkheden om de bal af te spelen voorin. En aan de overkant hetzelfde. Al zorgde de coach van OH Fortuna ook voor opwinding langs de zijlijn door steevast élke beslissing van de coach aan te vechten. Al liet hij zich daar niet door doen en gaf hij op een bepaald momentje zijn fluitje aan hem.
De tijd verstreek en de frustraties binnen de ploeg van Rood-Wit nam toe omdat er maar geen kansen van kwamen. Thierry probeerde wel, Jimmy wroette zich naar een poging om die bal toch te voelen. Imad en Timmy wilden langs de flanken hun acties maken, maar ze geraakten er allemaal niet door. En zo gingen we richting de kleedkamers met een brilscore op het bord. Alles kon nog in de tweede helft om revanche te nemen voor de heenwedstrijd.
Meteen na de pauze kreeg Rood-Wit een vrije trap. Jesse schilderde het leer op het hoofd van de goed inlopende Mimoun en die kopte zijn eerste van het seizoen tegen de touwen. Eindelijk die voorsprong en nu moesten we zien dat we dit konden doortrekken. Maar OH Fortuna gaf niet af en zorgde voor een heel snelle ommekeer. Het begon langs alle kanten druk te zetten en begon kansen af te dwingen. Glenn wist niet welke bal hij eerst moest pakken.
De gelijkmaker kon dan ook niet uitblijven. Een bal werd naar de linkerkant gespeeld. De speler in kwestie zocht de verste hoek en die bal ging heerlijk tegen de touwen. Alsof Anouar El Ait zomaar was aangesloten bij OH Fortuna en even mocht meedoen tegen Rood-Wit. Bij de thuisploeg gingen de kopjes naar beneden en het was werkendag. Ze waren gewoon het noorden kwijt en de coach van de bezoekers bleef alle aandacht naar zich toezuigen.
Met nog een kwartier op de klok kwam alle druk van de man op de scheids te liggen. Op een gegeven moment wordt een speler de diepte in gestuurd, randje buitenspel. De scheids blies en de coach stond tien meter in het veld om te protesteren. Ongezien in een reservenreeks. De thuisploeg bleef ook zoeken naar mogelijkheden om de drie punten over de streep te trekken. Een paar schoten werden afgeblokt, de tijd tikte ondertussen genadeloos weg.
In de slotfase van de wedstrijd kon het muntje nog alle kanten uit vallen. Yannick zag nog een schot naast gaan. Thierry en Jimmy controleerden de bal nog in de zestien, maar konden niet uihalen. En na exact vijfenveertig minuten floot de wedstrijd naar de geschiedenisboeken. “We hebben hier gewonnen”, hoorden we na de wedstrijd iemand van de bezoekers zeggen. Zij voelen zich bekocht en wij zijn blij dat we een beetje revanche konden nemen.
“We willen nog iets goed maken tegen OH Fortuna”, klonk het vorige week nog in de interviews na de wedstrijd. En met een goed gestoffeerde bank, kon er al wel wat geschoven worden. Het ontbreken van de topschutter zou wel een kleine domper op de feestvreugde kunnen zijn. Hij had zomaar nummer twintig van het seizoen kunnen maken. Zijn afwezigheid was dan weer het sein voor anderen om doelpunten te maken.
Rood-Wit begon ook goed aan de wedstrijd en trok meteen in de aanval. Echter kwam het nooit echt tot een uitgespeelde aanval. Thierry werd op snelheid wel de diepte in gestuurd, maar vergat dan dat er ook lijnen waren waardoor hij buiten liep en er geen verder gevaar van kwam. En aan de overkant was het ook zoeken naar openingen. De verdediging stond als vanouds als een rots in de branding, maar in aanvallend opzicht was het iets te weinig.
Het Rood-Witte legioen miste de ingevingen van de topschutter, die hier zeker wel een balletje tegen de touwen had getrapt. Jesse, Yolan en Yahya vonden maar geen mogelijkheden om de bal af te spelen voorin. En aan de overkant hetzelfde. Al zorgde de coach van OH Fortuna ook voor opwinding langs de zijlijn door steevast élke beslissing van de coach aan te vechten. Al liet hij zich daar niet door doen en gaf hij op een bepaald momentje zijn fluitje aan hem.
De tijd verstreek en de frustraties binnen de ploeg van Rood-Wit nam toe omdat er maar geen kansen van kwamen. Thierry probeerde wel, Jimmy wroette zich naar een poging om die bal toch te voelen. Imad en Timmy wilden langs de flanken hun acties maken, maar ze geraakten er allemaal niet door. En zo gingen we richting de kleedkamers met een brilscore op het bord. Alles kon nog in de tweede helft om revanche te nemen voor de heenwedstrijd.
Meteen na de pauze kreeg Rood-Wit een vrije trap. Jesse schilderde het leer op het hoofd van de goed inlopende Mimoun en die kopte zijn eerste van het seizoen tegen de touwen. Eindelijk die voorsprong en nu moesten we zien dat we dit konden doortrekken. Maar OH Fortuna gaf niet af en zorgde voor een heel snelle ommekeer. Het begon langs alle kanten druk te zetten en begon kansen af te dwingen. Glenn wist niet welke bal hij eerst moest pakken.
De gelijkmaker kon dan ook niet uitblijven. Een bal werd naar de linkerkant gespeeld. De speler in kwestie zocht de verste hoek en die bal ging heerlijk tegen de touwen. Alsof Anouar El Ait zomaar was aangesloten bij OH Fortuna en even mocht meedoen tegen Rood-Wit. Bij de thuisploeg gingen de kopjes naar beneden en het was werkendag. Ze waren gewoon het noorden kwijt en de coach van de bezoekers bleef alle aandacht naar zich toezuigen.
Met nog een kwartier op de klok kwam alle druk van de man op de scheids te liggen. Op een gegeven moment wordt een speler de diepte in gestuurd, randje buitenspel. De scheids blies en de coach stond tien meter in het veld om te protesteren. Ongezien in een reservenreeks. De thuisploeg bleef ook zoeken naar mogelijkheden om de drie punten over de streep te trekken. Een paar schoten werden afgeblokt, de tijd tikte ondertussen genadeloos weg.
In de slotfase van de wedstrijd kon het muntje nog alle kanten uit vallen. Yannick zag nog een schot naast gaan. Thierry en Jimmy controleerden de bal nog in de zestien, maar konden niet uihalen. En na exact vijfenveertig minuten floot de wedstrijd naar de geschiedenisboeken. “We hebben hier gewonnen”, hoorden we na de wedstrijd iemand van de bezoekers zeggen. Zij voelen zich bekocht en wij zijn blij dat we een beetje revanche konden nemen.
Doelpunten bij de vleet
Opnieuw vierde Rood-Wit een uitoverwinning. Onze reserven gingen in de tweede helft vlot over de reeksgenoten van Racing Kiel. De doelpuntenkermis eindigde op een 2-7-overwinning.
Nadat onze eerste ploeg noodgedwongen forfait heeft moeten geven eerder vandaag, verzamelden onze reserven voor een belangrijke wedstrijd tegen Racing Kiel. Het plan was duidelijk: revanche nemen voor de heenwedstrijd en zien dat de thuisploeg achter hen bleef in het klassement. Ondanks dat er iemand niet door kwam, waren er voldoende spelers om deze wedstrijd te starten.
En wat een begin van de wedstrijd kregen we. De ene na de andere kans kregen we. Jimmy waande zich even in niemandsland en knalde de bal zomaar naast, Youssef kreeg een bal niet goed gecontroleerd om door te gaan en ook Thierry miste een opgelegde mogelijkheid. We keken naar onze klok: tien minuten ver. "Die kansen schoten we met onze ogen toe binnen", hoorden we onze coach denken.
Uiteindelijk was het wel de kapitein die zijn troepen de juiste weg wees. Na een knap één-tweetje, waarin de doelman de bal loste, knalde Yannick zijn derde van het seizoen tegen de touwen. Tot opluchting van alles wat Rood-Wit is. Want de kansen bleven gemist worden, ook nadien. Topschutter Indy liet op knullige wijze de 0-2 liggen. Als hij straks nog naast de topschutterstrofee grijpt, gaat hij hier nog wel eens aan denken.
Rood-Wit bleef de betere ploeg, bleef domineren en kansen missen. Een ongeschreven regel in het voetbalboek is nog steeds dat, wie de kansen niet afwerkt, het deksel op de neus krijgt. En dat telde ook vandaag. Rood-Wit moest in de dying seconds van de eerste helft toch de gelijkmaker toestaan. Een enorme domper op de vreugde van het spel dat de bezoekers dan al op de mat hadden gelegd.
"We gaan van bij de start van de tweede helft afmaken waar we recht op hebben. Dat wil zeggen dat die eerste bal binnen moet zijn." Zoiets ongeveer zal het geweest zijn dat de coach in de kleedkamer heeft gezegd, want binnen de minuut in de tweede helft, stonden de bezoekers weer op voorsprong. Het was Indy die zijn misser van in de eerste helft heeft recht gezet.
En het was alsof Rood-Wit door wilde gaan op haar elan want niet veel later knalde Mohcine een keer van buiten de zestien naar doel. Hij toonde dat hij dat meer mag doen, want zijn bal vloog heerlijk tegen de touwen. Daarmee stond de 1-3 op het bord en leek de veer bij de thuisploeg gebroken. Achterin gaven de bezoekers al heel de wedstrijd nauwelijks wat weg. Er waren schoten, maar die vlogen over het doel van Glenn.
Met nog twintig minuten op de klok ging het voetbal van Rood-Wit nog wat omhoog. Met onder meer Jesse, Yahya en Mohcine tussen de lijnen, ging dat balletje vlotjes van voet naar voet. Elk deelden ze een paar assists uit. En scoren deed enkel Yahya. Al liet hij eerst nog een wenkende kans liggen. Tien minuten voor tijd greep Jimmy zijn kans in de spits. Twee keer toe werkte hij beheerst af (1-6).
Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Een gezegde dat niet op gaat voor Rood-Wit. Want was de negentigste minuut aangebroken, dan werd een vrije trap in eigen doel verlengd: 2-6. De scheids, overigens een hele goeie vandaag, liet nog héél even doorspelen en daarvan profiteerde Indy om zijn tweede van de middag te scoren. Even later dacht hij zijn hattrick te vervolledigen, maar de man in het groen zag buitenspel. Geen feestje dus voor de topschutter, wél geen verdere averij opgelopen in de strijd voor deze trofee.
Nadat onze eerste ploeg noodgedwongen forfait heeft moeten geven eerder vandaag, verzamelden onze reserven voor een belangrijke wedstrijd tegen Racing Kiel. Het plan was duidelijk: revanche nemen voor de heenwedstrijd en zien dat de thuisploeg achter hen bleef in het klassement. Ondanks dat er iemand niet door kwam, waren er voldoende spelers om deze wedstrijd te starten.
En wat een begin van de wedstrijd kregen we. De ene na de andere kans kregen we. Jimmy waande zich even in niemandsland en knalde de bal zomaar naast, Youssef kreeg een bal niet goed gecontroleerd om door te gaan en ook Thierry miste een opgelegde mogelijkheid. We keken naar onze klok: tien minuten ver. "Die kansen schoten we met onze ogen toe binnen", hoorden we onze coach denken.
Uiteindelijk was het wel de kapitein die zijn troepen de juiste weg wees. Na een knap één-tweetje, waarin de doelman de bal loste, knalde Yannick zijn derde van het seizoen tegen de touwen. Tot opluchting van alles wat Rood-Wit is. Want de kansen bleven gemist worden, ook nadien. Topschutter Indy liet op knullige wijze de 0-2 liggen. Als hij straks nog naast de topschutterstrofee grijpt, gaat hij hier nog wel eens aan denken.
Rood-Wit bleef de betere ploeg, bleef domineren en kansen missen. Een ongeschreven regel in het voetbalboek is nog steeds dat, wie de kansen niet afwerkt, het deksel op de neus krijgt. En dat telde ook vandaag. Rood-Wit moest in de dying seconds van de eerste helft toch de gelijkmaker toestaan. Een enorme domper op de vreugde van het spel dat de bezoekers dan al op de mat hadden gelegd.
"We gaan van bij de start van de tweede helft afmaken waar we recht op hebben. Dat wil zeggen dat die eerste bal binnen moet zijn." Zoiets ongeveer zal het geweest zijn dat de coach in de kleedkamer heeft gezegd, want binnen de minuut in de tweede helft, stonden de bezoekers weer op voorsprong. Het was Indy die zijn misser van in de eerste helft heeft recht gezet.
En het was alsof Rood-Wit door wilde gaan op haar elan want niet veel later knalde Mohcine een keer van buiten de zestien naar doel. Hij toonde dat hij dat meer mag doen, want zijn bal vloog heerlijk tegen de touwen. Daarmee stond de 1-3 op het bord en leek de veer bij de thuisploeg gebroken. Achterin gaven de bezoekers al heel de wedstrijd nauwelijks wat weg. Er waren schoten, maar die vlogen over het doel van Glenn.
Met nog twintig minuten op de klok ging het voetbal van Rood-Wit nog wat omhoog. Met onder meer Jesse, Yahya en Mohcine tussen de lijnen, ging dat balletje vlotjes van voet naar voet. Elk deelden ze een paar assists uit. En scoren deed enkel Yahya. Al liet hij eerst nog een wenkende kans liggen. Tien minuten voor tijd greep Jimmy zijn kans in de spits. Twee keer toe werkte hij beheerst af (1-6).
Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Een gezegde dat niet op gaat voor Rood-Wit. Want was de negentigste minuut aangebroken, dan werd een vrije trap in eigen doel verlengd: 2-6. De scheids, overigens een hele goeie vandaag, liet nog héél even doorspelen en daarvan profiteerde Indy om zijn tweede van de middag te scoren. Even later dacht hij zijn hattrick te vervolledigen, maar de man in het groen zag buitenspel. Geen feestje dus voor de topschutter, wél geen verdere averij opgelopen in de strijd voor deze trofee.
What a win!
Het zijn 'maar' drie punten die erbij komen, maar wat een fameuze stunt hebben onze reserven uitgehaald. Het won op bezoek bij Olvac met 2-5!
Het was opvallend de laatste weken: dan weer spelen, dan weer niet spelen. Het is niet overzichtelijk meer en dan kan je al eens in de war geraken. Onze reserven trokken vanmiddag naar Olvac, waar het een altijd moeilijke verplaatsing voor de boeg had. De coach had zijn plan klaar, kon niet rekenen op Timmy, maar ach. Dat was bijzaak vandaag. Ook zonder hem moest het wel lukken.
En dat begon eigenlijk wel goed. Indy strafte slecht uitverdedigen van de thuisploeg genadeloos af en joeg de bal tegen de touwen: 0-1 na nog geen vijf minuten voetballen. Een vroeg doelpunt is echter wel eens vaker een vergiftigd cadeau, maar kom. Vandaag moest en zou het anders gebeuren. De troepen van coach Dave Haenen verdedigden als vanouds stevig en loerden op de counter.
Ongeveer halfweg de eerste helft besliste Jesse een hoekschop richting de verste paal te geven. Daar dook Yahya op en die kopte de 0-2 tegen de touwen. In de tussentijd had de thuisploeg heel weinig aan de achterstand kunnen doen. So far, so good. Dat moet er zowat door de gedachten zijn gegaan bij alles wat Rood-Wit is. Het gaf nauwelijks een kans weg en stond op een dubbele voorsprong.
Imad, startend op de bank vandaag, dacht: ik heb nog wel wat doelpunten te maken. Hij heeft een weddenschap lopen met Bilal (speler van de eerste ploeg, red.). Hij kwam in en bij zowat zijn eerste trap joeg hij de bal tegen de touwen. Een fantastisch doelpunt dat paste in een fantastische middag voor de bezoekers. De thuisploeg wist niet wat hen overkwam: rusten bij een 0-3-achterstand.
Rood-Wit heeft in het verleden echter al eens zo'n voorsprong of zelfs een betere nog uit handen gegeven. Dat mocht vandaag absoluut niet gebeuren en het bleef goed compact spelen. De thuisploeg geraakte er gewoon niet door. De bezoekers loerden, met de snelheid van Indy en Thierry, op de counter. Het was Jimmy, die goed opdook voor doel, dat voor het vierde doelpunt zorgde.
Als Jos Willems nog voor de radio zou werken, hij zou zeggen: "Ja jongens, wat maken we hier allemaal mee." 0-4 voor staan na zeventig minuten op bezoek bij Olvac, wat altijd een moeilijke verplaatsing is. En dan waren we al over halfweg de tweede helft. Dit kon toch niet meer mislopen? Toch? Maar de schrik sloeg toe wanneer de thuisploeg toch één keer de weg naar de netten vond.
Er waren nog twintig minuten te spelen. Het zal toch niet wéér gaan gebeuren, zeker? Zeker omdat Rood-Wit al heel veel had gegeven en het leek er op dat, als Olvac even op het gaspedaal zou staan, we het nog erg moeilijk zouden hebben. Onze jongens bleven strijden en de tijd tikte weg. Ruim in het voordeel van de bezoekers. En als Indy dan vijf minuten voor tijd de 1-5 binnen trapte, mocht het helemaal niet meer mislopen. Toch?
Jos Willems zou nog één keer moeten terugkomen voor een interventie. Olvac scoorde in de slotfase van de wedstrijd nog een tweede keer en na een foutje achterin ging de bal zelfs nog op de stip. Glenn voorkwam echter de 3-5 met een knappe save. Uiteindelijk pakt Rood-Wit drie punten mee naar Hoboken en heeft het een heel moeilijke verplaatsing belachelijk gemakkelijk verteerd.
Het was opvallend de laatste weken: dan weer spelen, dan weer niet spelen. Het is niet overzichtelijk meer en dan kan je al eens in de war geraken. Onze reserven trokken vanmiddag naar Olvac, waar het een altijd moeilijke verplaatsing voor de boeg had. De coach had zijn plan klaar, kon niet rekenen op Timmy, maar ach. Dat was bijzaak vandaag. Ook zonder hem moest het wel lukken.
En dat begon eigenlijk wel goed. Indy strafte slecht uitverdedigen van de thuisploeg genadeloos af en joeg de bal tegen de touwen: 0-1 na nog geen vijf minuten voetballen. Een vroeg doelpunt is echter wel eens vaker een vergiftigd cadeau, maar kom. Vandaag moest en zou het anders gebeuren. De troepen van coach Dave Haenen verdedigden als vanouds stevig en loerden op de counter.
Ongeveer halfweg de eerste helft besliste Jesse een hoekschop richting de verste paal te geven. Daar dook Yahya op en die kopte de 0-2 tegen de touwen. In de tussentijd had de thuisploeg heel weinig aan de achterstand kunnen doen. So far, so good. Dat moet er zowat door de gedachten zijn gegaan bij alles wat Rood-Wit is. Het gaf nauwelijks een kans weg en stond op een dubbele voorsprong.
Imad, startend op de bank vandaag, dacht: ik heb nog wel wat doelpunten te maken. Hij heeft een weddenschap lopen met Bilal (speler van de eerste ploeg, red.). Hij kwam in en bij zowat zijn eerste trap joeg hij de bal tegen de touwen. Een fantastisch doelpunt dat paste in een fantastische middag voor de bezoekers. De thuisploeg wist niet wat hen overkwam: rusten bij een 0-3-achterstand.
Rood-Wit heeft in het verleden echter al eens zo'n voorsprong of zelfs een betere nog uit handen gegeven. Dat mocht vandaag absoluut niet gebeuren en het bleef goed compact spelen. De thuisploeg geraakte er gewoon niet door. De bezoekers loerden, met de snelheid van Indy en Thierry, op de counter. Het was Jimmy, die goed opdook voor doel, dat voor het vierde doelpunt zorgde.
Als Jos Willems nog voor de radio zou werken, hij zou zeggen: "Ja jongens, wat maken we hier allemaal mee." 0-4 voor staan na zeventig minuten op bezoek bij Olvac, wat altijd een moeilijke verplaatsing is. En dan waren we al over halfweg de tweede helft. Dit kon toch niet meer mislopen? Toch? Maar de schrik sloeg toe wanneer de thuisploeg toch één keer de weg naar de netten vond.
Er waren nog twintig minuten te spelen. Het zal toch niet wéér gaan gebeuren, zeker? Zeker omdat Rood-Wit al heel veel had gegeven en het leek er op dat, als Olvac even op het gaspedaal zou staan, we het nog erg moeilijk zouden hebben. Onze jongens bleven strijden en de tijd tikte weg. Ruim in het voordeel van de bezoekers. En als Indy dan vijf minuten voor tijd de 1-5 binnen trapte, mocht het helemaal niet meer mislopen. Toch?
Jos Willems zou nog één keer moeten terugkomen voor een interventie. Olvac scoorde in de slotfase van de wedstrijd nog een tweede keer en na een foutje achterin ging de bal zelfs nog op de stip. Glenn voorkwam echter de 3-5 met een knappe save. Uiteindelijk pakt Rood-Wit drie punten mee naar Hoboken en heeft het een heel moeilijke verplaatsing belachelijk gemakkelijk verteerd.
Dan toch een puntje
Onze reserven hebben er in Deurne weer een puntje bij op hun rekening gezet. Daardoor zakt het naar de zesde plaats in het onoverzichtelijke klassement.
Onze reserven hebben een warrige kalender. Dan weer spelen, dan weer niet en dan weer opnieuw spelen en dan weer niet. Dan geraak je er al eens niet meer aan uit. Gelukkig wisten onze spelers wel dat ze vandaag opnieuw aan de bak moesten. Dit keer tegen Deurne OB, waarbij het in de heenwedstrijd een 5-1-achterstand nog ongedaan maakte en bijna won.
We tekenden voor minstens evenveel spektakel als in de heenwedstrijd, maar al snel was deze wedstrijd héél anders. Alsof beide coaches hadden geleerd van zoveel aanvallend talent op het veld van Hoboken. Weinig kansen, weinig concreet doelgevaar, al had de thuisploeg wel voortdurend het leer in eigen rangen.
Het plannetje dat de coach had uitgewerkt, werkte. En dat was er eentje met een nieuwkomer, Mimoun. De verdediger kreeg meteen de taak om negentig minuten centraal achterin te staan en de boel mee gesloten te houden. Toch slikten onze jongens zo'n tien minuten voor het rustsignaal een tegentreffer.
Rood-Wit probeerde nog wel te reageren voor de rust, maar zowel topschutter Indy als Timmy kwamen aanvallend nooit in het stuk voor. Alles was nog speelbaar tijdens de rust en daar werd ook op gehamerd tijdens de vijftien minuten break die de scheidsrechter op gang blies met het rustsignaal.
Na de rust kregen we hetzelfde spelbeeld te zien, het balletje in de voeten van de geel-blauwen van Deurne, terwijl Rood-Wit er bij liep en niet aan een aanval geraakte. Het moet wel gezegd worden: een grotere voorsprong diepten ze bij de thuisploeg ook niet uit. Zo bleef alles speelbaar, ook al verstreek de tijd.
Zelfs met de weinige wissels, kreeg onze coach de nodige stürm und drang er niet in. Alsof onze jongens dachten: ach, 1-0 is ook wel goed om hier weg te glippen. Al bleef dat ene momentje nog altijd door de hoofden van de spelers glippen. Zou het dan toch nog kunnen, hier iets mee in de tas steken?
De tijd tikte weg, de grote kansen bleven uit. Het spektakel dat te zien was in de heenwedstrijd, was in de verste verte mee gegaan richting Deurne. Gelukkig voor de bezoekers bleef de score wél speelbaar waardoor dat ene momentje, dat in élke wedstrijd wel komt, er eentje kan zijn dat iets kan opleveren. Te meer omdat er een paar ballen tegen de deklat gingen. De bezoekers ontsnapten.
En hoe raar het ook moge klinken: in het slot van de wedstrijd ging Rood-Wit op zoek naar een gelijkmaker en na een fout in de zestien ging de bal op de stip. Een koud kunstje voor Timmy, dat zo weer één doelpunt dichter bij zijn zoon komt in de topschuttersstand. En Rood-Wit pakt zo toch een puntje na een moeilijke verplaatsing.
Onze reserven hebben een warrige kalender. Dan weer spelen, dan weer niet en dan weer opnieuw spelen en dan weer niet. Dan geraak je er al eens niet meer aan uit. Gelukkig wisten onze spelers wel dat ze vandaag opnieuw aan de bak moesten. Dit keer tegen Deurne OB, waarbij het in de heenwedstrijd een 5-1-achterstand nog ongedaan maakte en bijna won.
We tekenden voor minstens evenveel spektakel als in de heenwedstrijd, maar al snel was deze wedstrijd héél anders. Alsof beide coaches hadden geleerd van zoveel aanvallend talent op het veld van Hoboken. Weinig kansen, weinig concreet doelgevaar, al had de thuisploeg wel voortdurend het leer in eigen rangen.
Het plannetje dat de coach had uitgewerkt, werkte. En dat was er eentje met een nieuwkomer, Mimoun. De verdediger kreeg meteen de taak om negentig minuten centraal achterin te staan en de boel mee gesloten te houden. Toch slikten onze jongens zo'n tien minuten voor het rustsignaal een tegentreffer.
Rood-Wit probeerde nog wel te reageren voor de rust, maar zowel topschutter Indy als Timmy kwamen aanvallend nooit in het stuk voor. Alles was nog speelbaar tijdens de rust en daar werd ook op gehamerd tijdens de vijftien minuten break die de scheidsrechter op gang blies met het rustsignaal.
Na de rust kregen we hetzelfde spelbeeld te zien, het balletje in de voeten van de geel-blauwen van Deurne, terwijl Rood-Wit er bij liep en niet aan een aanval geraakte. Het moet wel gezegd worden: een grotere voorsprong diepten ze bij de thuisploeg ook niet uit. Zo bleef alles speelbaar, ook al verstreek de tijd.
Zelfs met de weinige wissels, kreeg onze coach de nodige stürm und drang er niet in. Alsof onze jongens dachten: ach, 1-0 is ook wel goed om hier weg te glippen. Al bleef dat ene momentje nog altijd door de hoofden van de spelers glippen. Zou het dan toch nog kunnen, hier iets mee in de tas steken?
De tijd tikte weg, de grote kansen bleven uit. Het spektakel dat te zien was in de heenwedstrijd, was in de verste verte mee gegaan richting Deurne. Gelukkig voor de bezoekers bleef de score wél speelbaar waardoor dat ene momentje, dat in élke wedstrijd wel komt, er eentje kan zijn dat iets kan opleveren. Te meer omdat er een paar ballen tegen de deklat gingen. De bezoekers ontsnapten.
En hoe raar het ook moge klinken: in het slot van de wedstrijd ging Rood-Wit op zoek naar een gelijkmaker en na een fout in de zestien ging de bal op de stip. Een koud kunstje voor Timmy, dat zo weer één doelpunt dichter bij zijn zoon komt in de topschuttersstand. En Rood-Wit pakt zo toch een puntje na een moeilijke verplaatsing.
Werkendag
Rood-Wit heeft er opnieuw drie punten bij. Het won, op een diefje, bij de voorlaatste in de stand. Daarmee is ook alles gezegd, want het voetbal was niet om aan te zien.
Na een weekje noodgedwongen rust door de forfait van Groenendaal, wilde Rood-Wit terug aanknopen met het goeie gevoel dat het over hield aan de wedstrijd tegen Belgica. Dat puntje werd hen wel door de neus geboord door een administratieve fout. Maar opnieuw was het een verraderlijke wedstrijd want tegen de voorlaatste in de stand kan je best maar geen punten laten liggen. En liefst van al zelfs nog met goed voetbal.
De eerste helft begon op een redelijk tempo. Rood-Wit leek er opnieuw wat in te moeten komen na dat weekje rust dat meer kwaad dan goed heeft gedaan. En dat was er ook aan te zien want na tien minuten voetballen kwam Sint Jozef op voorsprong na een fenomenale trap van buiten de zestien. Al leek onze goalie zich hierop wel te verkijken. Soit, het was met de mouwen opstropen vandaag. Dat was nodig als je geen blauwtje wilde oplopen.
Het duurde toch even dat Rood-Wit reageerde. Youssef knalde tegen de paal. Vijf minuten later knalde Thierry de gelijkmaker dan maar tegen de touwen. “Hoe ik dat heb gedaan? Dat was per ongeluk”, lachte hij. Het was wel het sein voor de bezoekers om door te duwen. Indy zette zijn turbomachine aan en gebruikte wat nitro. De tegenstander kon dan al lang niet meer volgen. Eerst legde hij nog af tot bij Imad die niet meer kon missen (1-2). Nadien werkte hij het zelf af (1-3).
Een zot kwartiertje waarin alles lukte voor de bezoekers, deed de thuisploeg de das om in de eerste helft. Rood-Wit bleef op zoek naar een vierde treffer, het rook bloed. Echte kansen zaten daar wel niet meer in. Het was vooral zaak om de jongens op scherp te houden in de tweede helft want hier mochten er geen punten verloren worden. “Focus”, was hetgene we hoorden toen de scheidsrechter de tweede helft op gang trapte.
Maar die focus was achter gebleven in de kleedkamer. Wat we van Rood-Wit zagen, was in geen velden of wegen te vergelijken met hetgeen we dit seizoen al tegen andere ploegen hebben gezien. Geen kansen, zelfs geen beleving. Althans, zo leek het. Berusting in de voorsprong. “Het moeilijkste was toch al gedaan”, dachten velen. Er moest maar eens een bal goed vallen aan de overkant en dan zat het spel weer op de wagen.
Rood-Wit speelde duidelijk met twee gedachten: het moest niet meer en ze leken het ook niet meer te willen. Daarbij durfde het soms wel eens de verdedigende taken uit het oog verliezen, waardoor Sint Jozef aanvallend wel wat bij elkaar kreeg gevoetbald. Het geluk van de bezoekers? Dat het vizier van de thuisploeg lang niet scherp gesteld was. De kansen die zij kregen, werden aan de andere kant in zeven op de tien gevallen wél afgewerkt.
De bezoekers gingen in een overlevingsmodus en wanneer onze goalie zich opnieuw verkeek op een vrije trap, dit keer moest hij hem écht wel hebben, werd het nog spannend. “Hoe lang is het nog”, vroegen ze op de bank aan de man met de klok. Elke minuut een minuutje minder. De thuisploeg zocht naar kansen en vond die ook. Glenn wist dat hij een rustpunt moest worden voor zijn ploeg. De vele irritaties op het veld, kwam het goeie spel ook niet ten goede.
De klok wees aan: minuut 90. Het einde van deze martelpartij, vooral voor de ogen, was bijna voorbij. En dan weet je dat er altijd nog eens een kans valt. Yannick probeerde het aan de overkant met een schot dat naast zoefde. Voor het doel van Glenn kwam nog een speler van Sint Jozef oog in oog opduiken na een stilstaande fase. DE bal ging over. “Hoe kun je dat nu missen”, vroegen ze zich af op de bank. Wij gaan er alvast ons hoofd niet over breken en schrijven de drie punten bij. Meer dan dat gaan we ook niet onhouden.
Na een weekje noodgedwongen rust door de forfait van Groenendaal, wilde Rood-Wit terug aanknopen met het goeie gevoel dat het over hield aan de wedstrijd tegen Belgica. Dat puntje werd hen wel door de neus geboord door een administratieve fout. Maar opnieuw was het een verraderlijke wedstrijd want tegen de voorlaatste in de stand kan je best maar geen punten laten liggen. En liefst van al zelfs nog met goed voetbal.
De eerste helft begon op een redelijk tempo. Rood-Wit leek er opnieuw wat in te moeten komen na dat weekje rust dat meer kwaad dan goed heeft gedaan. En dat was er ook aan te zien want na tien minuten voetballen kwam Sint Jozef op voorsprong na een fenomenale trap van buiten de zestien. Al leek onze goalie zich hierop wel te verkijken. Soit, het was met de mouwen opstropen vandaag. Dat was nodig als je geen blauwtje wilde oplopen.
Het duurde toch even dat Rood-Wit reageerde. Youssef knalde tegen de paal. Vijf minuten later knalde Thierry de gelijkmaker dan maar tegen de touwen. “Hoe ik dat heb gedaan? Dat was per ongeluk”, lachte hij. Het was wel het sein voor de bezoekers om door te duwen. Indy zette zijn turbomachine aan en gebruikte wat nitro. De tegenstander kon dan al lang niet meer volgen. Eerst legde hij nog af tot bij Imad die niet meer kon missen (1-2). Nadien werkte hij het zelf af (1-3).
Een zot kwartiertje waarin alles lukte voor de bezoekers, deed de thuisploeg de das om in de eerste helft. Rood-Wit bleef op zoek naar een vierde treffer, het rook bloed. Echte kansen zaten daar wel niet meer in. Het was vooral zaak om de jongens op scherp te houden in de tweede helft want hier mochten er geen punten verloren worden. “Focus”, was hetgene we hoorden toen de scheidsrechter de tweede helft op gang trapte.
Maar die focus was achter gebleven in de kleedkamer. Wat we van Rood-Wit zagen, was in geen velden of wegen te vergelijken met hetgeen we dit seizoen al tegen andere ploegen hebben gezien. Geen kansen, zelfs geen beleving. Althans, zo leek het. Berusting in de voorsprong. “Het moeilijkste was toch al gedaan”, dachten velen. Er moest maar eens een bal goed vallen aan de overkant en dan zat het spel weer op de wagen.
Rood-Wit speelde duidelijk met twee gedachten: het moest niet meer en ze leken het ook niet meer te willen. Daarbij durfde het soms wel eens de verdedigende taken uit het oog verliezen, waardoor Sint Jozef aanvallend wel wat bij elkaar kreeg gevoetbald. Het geluk van de bezoekers? Dat het vizier van de thuisploeg lang niet scherp gesteld was. De kansen die zij kregen, werden aan de andere kant in zeven op de tien gevallen wél afgewerkt.
De bezoekers gingen in een overlevingsmodus en wanneer onze goalie zich opnieuw verkeek op een vrije trap, dit keer moest hij hem écht wel hebben, werd het nog spannend. “Hoe lang is het nog”, vroegen ze op de bank aan de man met de klok. Elke minuut een minuutje minder. De thuisploeg zocht naar kansen en vond die ook. Glenn wist dat hij een rustpunt moest worden voor zijn ploeg. De vele irritaties op het veld, kwam het goeie spel ook niet ten goede.
De klok wees aan: minuut 90. Het einde van deze martelpartij, vooral voor de ogen, was bijna voorbij. En dan weet je dat er altijd nog eens een kans valt. Yannick probeerde het aan de overkant met een schot dat naast zoefde. Voor het doel van Glenn kwam nog een speler van Sint Jozef oog in oog opduiken na een stilstaande fase. DE bal ging over. “Hoe kun je dat nu missen”, vroegen ze zich af op de bank. Wij gaan er alvast ons hoofd niet over breken en schrijven de drie punten bij. Meer dan dat gaan we ook niet onhouden.
Drie punten, maar voor hoe lang?
Zonder te spelen hebben onze reserven er voorlopig drie punten bij. Voorlopig, want als Groenendaal nog één keer forfait geeft dit seizoen, worden de resultaten geschrapt.
Afgelopen vrijdag in de WhatsApp-groep van de spelers: "Ik heb met een speler van Groenendaal gesproken en ze gaan voor de rest van het seizoen forfait geven." Het nieuws kwam aan want iedereen wilde graag voetballen op zondag. Nochtans was er nog geen officiële aanvraag binnen gekomen via de gekende kanalen. Iedereen werd gevraagd stand by te blijven.
Uiteindelijk kwam die er toch op zaterdag. Geen voetbal dus van de reserven Rood-Wit en de kans dat de punten aan het eind van het seizoen nog op de teller staan, is ook redelijk klein. Het is namelijk niet de eerste keer dat SV Groenendaal forfait geeft.
Het reglement van Voetbal Vlaanderen zegt immers dat een ploeg maximum vijf keer forfait mag geven op een seizoen. Indien het de vijfde keer gebeurt, worden de resultaten gewoon geschrapt uit het klassement. In datzelfde deeltje van het reglement staat ook dat, wanneer er drie keer na elkaar forfait wordt gegeven, hetzelfde zal gebeuren.
SV Groenendaal zit op dit moment aan vier forfaits op het hele seizoen, waarvan twee de afgelopen twee weken. Nog één keer dus forfait geven door de mannen uit Merksem en dan kan het klassement op doelsaldo er plots weer heel anders uit zien.
Een week nadat een administratieve fout ons nekte, waardoor een knap punt op bezoek bij de nummer twee ons werd afgenomen, krijgt Rood-Wit straks dus wellicht opnieuw te maken met de regeltjes van Voetbal Vlaanderen. Voorlopig tellen de punten nog, maar staan ze er op het einde van het seizoen nog?
Afgelopen vrijdag in de WhatsApp-groep van de spelers: "Ik heb met een speler van Groenendaal gesproken en ze gaan voor de rest van het seizoen forfait geven." Het nieuws kwam aan want iedereen wilde graag voetballen op zondag. Nochtans was er nog geen officiële aanvraag binnen gekomen via de gekende kanalen. Iedereen werd gevraagd stand by te blijven.
Uiteindelijk kwam die er toch op zaterdag. Geen voetbal dus van de reserven Rood-Wit en de kans dat de punten aan het eind van het seizoen nog op de teller staan, is ook redelijk klein. Het is namelijk niet de eerste keer dat SV Groenendaal forfait geeft.
Het reglement van Voetbal Vlaanderen zegt immers dat een ploeg maximum vijf keer forfait mag geven op een seizoen. Indien het de vijfde keer gebeurt, worden de resultaten gewoon geschrapt uit het klassement. In datzelfde deeltje van het reglement staat ook dat, wanneer er drie keer na elkaar forfait wordt gegeven, hetzelfde zal gebeuren.
SV Groenendaal zit op dit moment aan vier forfaits op het hele seizoen, waarvan twee de afgelopen twee weken. Nog één keer dus forfait geven door de mannen uit Merksem en dan kan het klassement op doelsaldo er plots weer heel anders uit zien.
Een week nadat een administratieve fout ons nekte, waardoor een knap punt op bezoek bij de nummer twee ons werd afgenomen, krijgt Rood-Wit straks dus wellicht opnieuw te maken met de regeltjes van Voetbal Vlaanderen. Voorlopig tellen de punten nog, maar staan ze er op het einde van het seizoen nog?
Met ons zijn ze nooit klaar
Twee keer dacht Belgica: "We hebben ze." Twee keer vochten onze reserven terug. Geen overwinning, maar wel een puntendeling die aanvoelt als een zege. "We zijn de morele winnaar vandaag."
De weg naar boven was in gezet en onze reserven kregen met Belgica een uitermate moeilijke tegenstander voor de kiezen geschoteld. Nu dan, want drie weken geleden besliste Voetbal Vlaanderen om de wedstrijden van die speeldag uit te stellen omdat het sneeuwde. Vandaag geen sneeuw te zien, de grijze lucht deed vermoeden dat er wel eens wat regen kon vallen. Gelukkig bleef het droog. Intussen zagen we Marc terug naast het veld.
“All for Marc”, stond er te lezen op de truitjes die Rood-Wit vooraf had. De bezoekers eerden hun voormalige coach met een minuut applaus en een wedstrijd waarin zowat alles kon. Dave Haenen kon niet rekenen op de geschorste Yanncik Flumens door zijn rode kaart vorige week. Een groot gemis achterin waardoor Yolan daar moest plaatsnemen. En er werd gevochten, figuurlijk dan. Voor elke bal of morzel grond werd gestreden.
Halfweg de eerste helft gebeurde het dan toch. Een fout in de zestien bij Belgica en de bal ging op de stip. Een koud kunstje voor Timmy, die de doelman kansloos liet. De scheids zag echter een paar spelers van Rood-Wit te vroeg inlopen, waardoor de strafschop opnieuw moest genomen worden. Dezelfde Timmy duwde de 0-1 dan toch tegen de touwen. Zouden we de nummer twee een oplawaai kunnen verkopen?
Belgica was allesbehalve in goede doen. De thuisploeg mekkerde bij elk momentje dat er iets niet werd gefloten en stond onder hoogspanning. Toch sloegen ze er nog in om met een voorsprong de rust in de duiken. Twee ongelukkige doelpunten, twee fases waarin de scheids een hoofdrol leek op te eisen. En waarbij de nummer tien van Belgica het nodig vond om met middenvingers te zwieren bij het vieren van zijn doelpunten.
Ook na de pauze bleven de troepen van Dave Haenen hetzelfde spelbeeld op de mat leggen. Aanvallend wanneer het kon, want verdedigen was verplicht. Nog geen tien minuten ver in de tweede helft en er was een hoekschop. Josse nam de afvallende bal in één tijd op de slof en de bal verdween in de hoek tegen de touwen. Het gejuich was tot ver in Wilrijk te horen. Een fantastisch doelpunt op een goed moment. Maar de verdediger wilde meer.
Drie minuten later kwam een hoekschop door tot bij hem aan de tweede paal. Hij toverde buskruit uit zijn sloefen en deed Rood-Wit opnieuw kirren van plezier. Zijn tweede doelpunt in deze wedstrijd. Als verdediger. De thuisploeg kon weer van voor af aan beginnen, en ze waren al niet in hun normale doen. Hier en daar werd wat aangepast, maar écht in grote problemen kwamen de bezoekers niet. Zelfs zonder Yannick en Tom, toch twee sterkhouders, bleef de verdediging overeind.
“Dan help ik wel een handje”, moest Yolan gedacht hebben. Een schot werd door Glenn nog gekeerd, recht in de voeten van Yolan. Hij trapte hem dan maar in het zijnetje tegen de touwen. Een ongelukkig eigen doelpunt, waarmee hij wel een nieuwe ommekeer in leidde. Twee minuten later zoefde Belgica alweer voorbij Sebastien en kwamen ze weer op voorsprong (4-3). “We verdienen hier niet te verliezen”, klonk het langs de zijlijn.
De krampen kwamen boven bij iedereen en in het slotfase van de wedstrijd ging de bal nog tot bij Youssef. Die rukte op en knalde, ogenschijnlijk te centraal, op doel. Toch was de doelman verrast en ging het leer tegen de touwen. Knotsgek en een verdiend gelijkspel. “We zijn de morele winnaar van deze wedstrijd”, hoorden we in een euforisch Rood-Wit kamp. Belgica verloor tot dusver nog maar drie keer en botste op een zeer taaie tegenstander.
De weg naar boven was in gezet en onze reserven kregen met Belgica een uitermate moeilijke tegenstander voor de kiezen geschoteld. Nu dan, want drie weken geleden besliste Voetbal Vlaanderen om de wedstrijden van die speeldag uit te stellen omdat het sneeuwde. Vandaag geen sneeuw te zien, de grijze lucht deed vermoeden dat er wel eens wat regen kon vallen. Gelukkig bleef het droog. Intussen zagen we Marc terug naast het veld.
“All for Marc”, stond er te lezen op de truitjes die Rood-Wit vooraf had. De bezoekers eerden hun voormalige coach met een minuut applaus en een wedstrijd waarin zowat alles kon. Dave Haenen kon niet rekenen op de geschorste Yanncik Flumens door zijn rode kaart vorige week. Een groot gemis achterin waardoor Yolan daar moest plaatsnemen. En er werd gevochten, figuurlijk dan. Voor elke bal of morzel grond werd gestreden.
Halfweg de eerste helft gebeurde het dan toch. Een fout in de zestien bij Belgica en de bal ging op de stip. Een koud kunstje voor Timmy, die de doelman kansloos liet. De scheids zag echter een paar spelers van Rood-Wit te vroeg inlopen, waardoor de strafschop opnieuw moest genomen worden. Dezelfde Timmy duwde de 0-1 dan toch tegen de touwen. Zouden we de nummer twee een oplawaai kunnen verkopen?
Belgica was allesbehalve in goede doen. De thuisploeg mekkerde bij elk momentje dat er iets niet werd gefloten en stond onder hoogspanning. Toch sloegen ze er nog in om met een voorsprong de rust in de duiken. Twee ongelukkige doelpunten, twee fases waarin de scheids een hoofdrol leek op te eisen. En waarbij de nummer tien van Belgica het nodig vond om met middenvingers te zwieren bij het vieren van zijn doelpunten.
Ook na de pauze bleven de troepen van Dave Haenen hetzelfde spelbeeld op de mat leggen. Aanvallend wanneer het kon, want verdedigen was verplicht. Nog geen tien minuten ver in de tweede helft en er was een hoekschop. Josse nam de afvallende bal in één tijd op de slof en de bal verdween in de hoek tegen de touwen. Het gejuich was tot ver in Wilrijk te horen. Een fantastisch doelpunt op een goed moment. Maar de verdediger wilde meer.
Drie minuten later kwam een hoekschop door tot bij hem aan de tweede paal. Hij toverde buskruit uit zijn sloefen en deed Rood-Wit opnieuw kirren van plezier. Zijn tweede doelpunt in deze wedstrijd. Als verdediger. De thuisploeg kon weer van voor af aan beginnen, en ze waren al niet in hun normale doen. Hier en daar werd wat aangepast, maar écht in grote problemen kwamen de bezoekers niet. Zelfs zonder Yannick en Tom, toch twee sterkhouders, bleef de verdediging overeind.
“Dan help ik wel een handje”, moest Yolan gedacht hebben. Een schot werd door Glenn nog gekeerd, recht in de voeten van Yolan. Hij trapte hem dan maar in het zijnetje tegen de touwen. Een ongelukkig eigen doelpunt, waarmee hij wel een nieuwe ommekeer in leidde. Twee minuten later zoefde Belgica alweer voorbij Sebastien en kwamen ze weer op voorsprong (4-3). “We verdienen hier niet te verliezen”, klonk het langs de zijlijn.
De krampen kwamen boven bij iedereen en in het slotfase van de wedstrijd ging de bal nog tot bij Youssef. Die rukte op en knalde, ogenschijnlijk te centraal, op doel. Toch was de doelman verrast en ging het leer tegen de touwen. Knotsgek en een verdiend gelijkspel. “We zijn de morele winnaar van deze wedstrijd”, hoorden we in een euforisch Rood-Wit kamp. Belgica verloor tot dusver nog maar drie keer en botste op een zeer taaie tegenstander.
Gouden punten
Rood-Wit heeft gedaan wat het moest doen. Het won op bezoek bij ESVO en heeft zes op zes te pakken. Een zege voor Marc De Clerq, die twee weken geleden enorm slecht nieuws te verwerken kreeg.
Onze reserven moesten vanmiddag vol aan de bak tegen ESVO. Opnieuw een belangrijke wedstrijd in de strijd om wat plaatsen te winnen. Want de vierde in de stand had maar twee punten meer. Dan kan je met een overwinning wel wat plaatsen winnen. Een ruime bank was het gevolg. Wisselmogelijkheden om half elf ‘s ochtends. Het is ooit anders geweest. Tijd dus om een vervolg te breien aan de drie punten van vorige week en opnieuw te winnen.
ESVO speelde op een klein veldje en dat kwam niet ten goede van de vinnige flankaanvallers die Rood-Wit ter beschikking had. Indy probeerde wel, maar geraakte niet voorbij zijn verdediger. De thuisploeg probeerde wel voor gevaar te zorgen, al waren het de bezoekers die bij een zeldzame poging wel op voorsprong kwamen. De topschutter schudde zijn man af en legde het leer voor doel. Vader Timmy was gevolgd en duwde aan de tweede paal binnen.
De voorsprong stond op het bord, maar het bleef wel werken voor de bezoekers. Steevast zat er nog een verdediger tussen en ook aan de overkant bleek de verdediging vaak sterker dan de aanval. Een keer bleek voldoende voor de voorsprong en voor de rest was het zoeken. Kansen waren er nauwelijks. Op het half uur kwamen er dan een paar frisse krachten in en ook zij gingen mee werken om die voorsprong op het bord te houden.
De tijd tikte weg, de voorsprong bleef op het bord staan. Vlak voor de rust was er dan toch ophef. Een speler van ESVO ging tegen de grond en de thuisploeg wilde een strafschop. De scheids floot niet en nog geen minuut later werd er voor de rust gefloten. “We zijn ontsnapt aan een strafschop, want het was er een”, klonk het in de kleedkamer. De voorsprong was verdiend, maar het was wel opletten geblazen dat de focus behouden bleef.
Ook in de tweede helft ging Rood-Wit op zoek naar een dubbele voorsprong. Thierry kreeg een goeie mogelijkheid, Timmy zocht ook naar een mogelijkheid om zijn tweede van de middag te maken. Maar écht afwerken zat er niet in. De bezoekers begonnen het meer en meer op de zenuwen te krijgen van een scheidsrechter die te graag wilde laten zien dat hij nog graag fluit. Van bij de start van de tweede helft dreigde hij met kaarten te strooien.
Yannick was de eerste die een kaartje kreeg voor het ‘zagen’ op de man in het zwart. Ook Rodney ging het boekje in nadat hij, Hairemans-gewijs, hands beging. Hij dacht er, net als zijn coupe-genoot, zonder straf van af te komen. Maar het mocht niet zijn. De vrije trap van ESVO werd naast het doel gekopt. De thuisploeg zocht meer en meer naar de gelijkmaker, maar echt grote kansen kwamen daar niet van. Het bleef gewoon gevaarlijk.
Halfweg de tweede helft was het dan toch raak voor de bezoekers. Een lange bal van achteruit en Indy was weg. Een botsing tussen de verdediger en doelman zorgde dat de bal speelbaar was. De topschutter legde vervolgens het leer tegen de touwen. “Ja, mother fuckers”, hoorden we uit iemands mond. “Dit zijn twee cadeautjes”, vloekte de doelman van de thuisploeg. Een dubbele achterstand goedmaken, dat werd lastig.
In de slotfase van de wedstrijd gooide ESVO nog wat ballen voor doel in de hoop dat er eentje goed zou vallen. De kansen waren moeilijker om ze af te maken dan om ze te missen en toch slaagde Glenn er in om de nul op het bord te houden. In de slotseconden van de wedstrijd kreeg Yannick nog zijn tweede gele kaart, maar de zege kwam nooit meer in gevaar. Deze zege willen we graag opdragen aan Marc De Clercq, die twee weken geleden kreeg te horen dat hij door kanker werd getroffen.
Onze reserven moesten vanmiddag vol aan de bak tegen ESVO. Opnieuw een belangrijke wedstrijd in de strijd om wat plaatsen te winnen. Want de vierde in de stand had maar twee punten meer. Dan kan je met een overwinning wel wat plaatsen winnen. Een ruime bank was het gevolg. Wisselmogelijkheden om half elf ‘s ochtends. Het is ooit anders geweest. Tijd dus om een vervolg te breien aan de drie punten van vorige week en opnieuw te winnen.
ESVO speelde op een klein veldje en dat kwam niet ten goede van de vinnige flankaanvallers die Rood-Wit ter beschikking had. Indy probeerde wel, maar geraakte niet voorbij zijn verdediger. De thuisploeg probeerde wel voor gevaar te zorgen, al waren het de bezoekers die bij een zeldzame poging wel op voorsprong kwamen. De topschutter schudde zijn man af en legde het leer voor doel. Vader Timmy was gevolgd en duwde aan de tweede paal binnen.
De voorsprong stond op het bord, maar het bleef wel werken voor de bezoekers. Steevast zat er nog een verdediger tussen en ook aan de overkant bleek de verdediging vaak sterker dan de aanval. Een keer bleek voldoende voor de voorsprong en voor de rest was het zoeken. Kansen waren er nauwelijks. Op het half uur kwamen er dan een paar frisse krachten in en ook zij gingen mee werken om die voorsprong op het bord te houden.
De tijd tikte weg, de voorsprong bleef op het bord staan. Vlak voor de rust was er dan toch ophef. Een speler van ESVO ging tegen de grond en de thuisploeg wilde een strafschop. De scheids floot niet en nog geen minuut later werd er voor de rust gefloten. “We zijn ontsnapt aan een strafschop, want het was er een”, klonk het in de kleedkamer. De voorsprong was verdiend, maar het was wel opletten geblazen dat de focus behouden bleef.
Ook in de tweede helft ging Rood-Wit op zoek naar een dubbele voorsprong. Thierry kreeg een goeie mogelijkheid, Timmy zocht ook naar een mogelijkheid om zijn tweede van de middag te maken. Maar écht afwerken zat er niet in. De bezoekers begonnen het meer en meer op de zenuwen te krijgen van een scheidsrechter die te graag wilde laten zien dat hij nog graag fluit. Van bij de start van de tweede helft dreigde hij met kaarten te strooien.
Yannick was de eerste die een kaartje kreeg voor het ‘zagen’ op de man in het zwart. Ook Rodney ging het boekje in nadat hij, Hairemans-gewijs, hands beging. Hij dacht er, net als zijn coupe-genoot, zonder straf van af te komen. Maar het mocht niet zijn. De vrije trap van ESVO werd naast het doel gekopt. De thuisploeg zocht meer en meer naar de gelijkmaker, maar echt grote kansen kwamen daar niet van. Het bleef gewoon gevaarlijk.
Halfweg de tweede helft was het dan toch raak voor de bezoekers. Een lange bal van achteruit en Indy was weg. Een botsing tussen de verdediger en doelman zorgde dat de bal speelbaar was. De topschutter legde vervolgens het leer tegen de touwen. “Ja, mother fuckers”, hoorden we uit iemands mond. “Dit zijn twee cadeautjes”, vloekte de doelman van de thuisploeg. Een dubbele achterstand goedmaken, dat werd lastig.
In de slotfase van de wedstrijd gooide ESVO nog wat ballen voor doel in de hoop dat er eentje goed zou vallen. De kansen waren moeilijker om ze af te maken dan om ze te missen en toch slaagde Glenn er in om de nul op het bord te houden. In de slotseconden van de wedstrijd kreeg Yannick nog zijn tweede gele kaart, maar de zege kwam nooit meer in gevaar. Deze zege willen we graag opdragen aan Marc De Clercq, die twee weken geleden kreeg te horen dat hij door kanker werd getroffen.
Over de streep getrokken
Oef! Rood-Wit heeft nog eens een wedstrijd gewonnen. Dat was al even geleden. En het heeft bloed, zweet en zelfs wat tranen gekost. Het heeft de vreugde er achteraf niet minder om gemaakt.
Onze reserven wilden de lijn van tegen Mortsel OG graag doortrekken en liefst nog eens punten pakken. Door de vele afgelaste wedstrijden, zakte de ploeg naar de kelder van het klassement. En als Riko Hubertus dan nog eens op bezoek kwam, was de link naar punten pakken snel gelegd. “Maar ik wil vooral de vechtlust van twee weken geleden zien”, aldus de coach voor de wedstrijd. Voor de bezoekers was de wedstrijd van even groot belang.
Al van bij de start van de wedstrijd ging de bal maar één kant op, de kant waar de doelman van de bezoekers stond. Rood-Wit zocht heel snel naar het openingsdoelpunt, maar dat het topschutter Indy miste, was wel duidelijk. De kansen gingen niet binnen, de strijd bleef wel. En Glenn kreeg amper werk op te knappen. Het stond vanachter goed, het was zaak om snel dat doelpuntje te prikken en vanaf dan door te gaan op dat elan.
Het zeggen is één ding, het doen is een ander. Moni kreeg de bal op de linkerkant toegespeeld en draaide naar binnen. Hij krulde vervolgens het leer in de verste hoek. Een heerlijke krulbal, een heerlijk doelpunt. De voorsprong stond eindelijk op het bord. Het sein om even door te duwen. Jimmy kreeg nog twee dotten van kansen, maar geraakte niet voorbij de doelman van Riko Hubertus. Tot wanhoop van alles wat Rood-Wit was.
De bezoekers wisten van geen hout pijlen maken en waren klaar voor de slachtbank. Halfweg de eerste helft knalde Jimmy dan toch de 2-0 tegen de touwen. Maar wat er nadien gebeurde, viel niet te beschrijven met woorden. Het leek wel of de schaapjes op het droge waren en de ploeg inzakte. Riko Hubertus profiteerde er voor de rust niet meer van, maar het was wel een signaal om het na de pauze niet te laten gebeuren.
Want een voorsprong weggeven, daar hebben we in het verleden nog al mee te maken gekregen. Zo is er de wedstrijd tegen Ik Dien die nog in ieders achterhoofd spookt. Dat mocht niet gebeuren tegen de ploeg waartegen we vandaag moesten voetballen. En dat is ook veel makkelijker gezegd dan gedaan, want Riko Hubertus greep tijdens de pauze in en ging van bij de start op zoek naar de aansluitingstreffer en daarna meer.
Glenn moest nog een paar keer gepast tussenkomen na goed doorzetten van de bezoekers, maar écht gevaarlijk werd het nooit. En er echt uit komen, deed Rood-Wit ook niet meer. Het trio voorin kreeg weinig ballen toegespeeld in de tweede helft om het verschil groter te maken. Het was werkendag. En uiteindelijk bleef de thuisploeg wél overeind, tegen al die druk en het geschuif van de bal van links naar rechts.
Uiteindelijk viel halfweg de tweede helft het doelpunt toch. Weer geen clean sheet. Er werden duchtig kusjes gestrooid richting de zijlijn. De bezoekers roken bloed en gingen vol in het offensief. Zo wilden ze een strafschop na een, in de ogen van hen, fout in de zestien. De scheids ging er niet op in. De zijlijn werd er niet milder op, zeker niet als de spelers van de thuisploeg zich lieten voelen. Voetbal blijft immers een contactsport.
De tijd verstreek, al had niemand dat gevoel bij Rood-Wit. Het was werken om de punten binnen te halen. De thuisploeg kon in de tweede helft niet een keer uitbreken en de lange ballen werden steevast onderschept. In een tumultueuze slotfase zocht Riko Hubertus nog een strafschop, maar hier ging de scheids opnieuw niet op in. En zo harkten we een driepunter over de streep, een deugddoende en belangrijke driepunter. Er kan weer even geademd worden.
Onze reserven wilden de lijn van tegen Mortsel OG graag doortrekken en liefst nog eens punten pakken. Door de vele afgelaste wedstrijden, zakte de ploeg naar de kelder van het klassement. En als Riko Hubertus dan nog eens op bezoek kwam, was de link naar punten pakken snel gelegd. “Maar ik wil vooral de vechtlust van twee weken geleden zien”, aldus de coach voor de wedstrijd. Voor de bezoekers was de wedstrijd van even groot belang.
Al van bij de start van de wedstrijd ging de bal maar één kant op, de kant waar de doelman van de bezoekers stond. Rood-Wit zocht heel snel naar het openingsdoelpunt, maar dat het topschutter Indy miste, was wel duidelijk. De kansen gingen niet binnen, de strijd bleef wel. En Glenn kreeg amper werk op te knappen. Het stond vanachter goed, het was zaak om snel dat doelpuntje te prikken en vanaf dan door te gaan op dat elan.
Het zeggen is één ding, het doen is een ander. Moni kreeg de bal op de linkerkant toegespeeld en draaide naar binnen. Hij krulde vervolgens het leer in de verste hoek. Een heerlijke krulbal, een heerlijk doelpunt. De voorsprong stond eindelijk op het bord. Het sein om even door te duwen. Jimmy kreeg nog twee dotten van kansen, maar geraakte niet voorbij de doelman van Riko Hubertus. Tot wanhoop van alles wat Rood-Wit was.
De bezoekers wisten van geen hout pijlen maken en waren klaar voor de slachtbank. Halfweg de eerste helft knalde Jimmy dan toch de 2-0 tegen de touwen. Maar wat er nadien gebeurde, viel niet te beschrijven met woorden. Het leek wel of de schaapjes op het droge waren en de ploeg inzakte. Riko Hubertus profiteerde er voor de rust niet meer van, maar het was wel een signaal om het na de pauze niet te laten gebeuren.
Want een voorsprong weggeven, daar hebben we in het verleden nog al mee te maken gekregen. Zo is er de wedstrijd tegen Ik Dien die nog in ieders achterhoofd spookt. Dat mocht niet gebeuren tegen de ploeg waartegen we vandaag moesten voetballen. En dat is ook veel makkelijker gezegd dan gedaan, want Riko Hubertus greep tijdens de pauze in en ging van bij de start op zoek naar de aansluitingstreffer en daarna meer.
Glenn moest nog een paar keer gepast tussenkomen na goed doorzetten van de bezoekers, maar écht gevaarlijk werd het nooit. En er echt uit komen, deed Rood-Wit ook niet meer. Het trio voorin kreeg weinig ballen toegespeeld in de tweede helft om het verschil groter te maken. Het was werkendag. En uiteindelijk bleef de thuisploeg wél overeind, tegen al die druk en het geschuif van de bal van links naar rechts.
Uiteindelijk viel halfweg de tweede helft het doelpunt toch. Weer geen clean sheet. Er werden duchtig kusjes gestrooid richting de zijlijn. De bezoekers roken bloed en gingen vol in het offensief. Zo wilden ze een strafschop na een, in de ogen van hen, fout in de zestien. De scheids ging er niet op in. De zijlijn werd er niet milder op, zeker niet als de spelers van de thuisploeg zich lieten voelen. Voetbal blijft immers een contactsport.
De tijd verstreek, al had niemand dat gevoel bij Rood-Wit. Het was werken om de punten binnen te halen. De thuisploeg kon in de tweede helft niet een keer uitbreken en de lange ballen werden steevast onderschept. In een tumultueuze slotfase zocht Riko Hubertus nog een strafschop, maar hier ging de scheids opnieuw niet op in. En zo harkten we een driepunter over de streep, een deugddoende en belangrijke driepunter. Er kan weer even geademd worden.
Gevochten en verloren
Onze reserven hebben er alles aan gedaan zodat zij de eerste ploeg waren die Mortsel OG hun eerste puntenverlies toedienden. Het was niet voldoende om in dat opzet te slagen (0-1).
Als coach ben je vaak al ver op voorhand bezig met de wedstrijd van het weekend. Zo ook onze coach. Hij meldde trots dat er zeventien man beschikbaar was, dokterte een plan uit en dan gebeurde het fenomeen dat elke coach zo ongeveer wel kent: afbellers. Het plan bleef behouden, maar viel voor grote stukken wel uit elkaar. Zonder topschutter werd het een nog moeilijker verhaal dan dat het al ging worden. Al moet wel elke wedstrijd gespeeld worden.
Onze jongens begonnen goed aan de wedstrijd. De organisatie stond op pal en het was rekenen op die ene flits voorin die voor dat ene doelpuntje moest zorgen. Het was immers zo dat de tegenstander de beste verdediging uit de reeks heeft met amper vijftien tegendoelpunten. Bovendien was het de tweede op basis van de gemaakte doelpunten. Enkel Belgica heeft een pak meer gescoord. En daar trekt onze bus, misschien ook figuurlijk, volgende week naartoe.
Een lange bal hier, een poging om te voetballen daar, zo ver lukte het allemaal wel, maar de counter kwam er nooit uit. Dan hadden we bij VC Mortsel wel meer gezien. Glenn moest daar wel het een en het ander recht zetten. Maar de organisatie stond pal en onze mannen lieten hun ook niet uit hun lood slaan bij een mindere pass of een kans tegen. Ze bleven voor elkaar knokken, zoals het door de coach gevraagd werd.
De tijd tikte weg, de vermoeidheid sloeg toe in de benen en de koude hielp ook niet. Maar ook dat hield Rood-Wit er niet van om te blijven werken. Met de rust in zicht kregen ze nog een kansje, maar daar werd iets te onzorgvuldig mee omgesprongen. Met twee nullen op het bord trokken beide ploegen richting kleedkamers. Het aangepaste plan pakte voorlopig nog goed uit, al was het wél de thuisploeg dat het meeste aanspraak maakte op een mogelijke zege.
“We gaan blijven verder doen zoals we bezig zijn, gasten. We zijn goed bezig”, klonk het in de kleedkamers. En nét dan sloeg het noodlot toe, een tegendoelpunt. Mortsel vierde. Voor Rood-Wit was er geen man overboord. Anders dan hoe het eind vorig jaar liep, gingen de kopjes deze keer niet naar beneden en bleven de jongens vechten voor elkaar en voor het resultaat. Allemaal met die ene zin in het achterhoofd: “Het zou maar eens moeten gebeuren.”
Tijd was er immers nog voldoende, nog dertig minuten stonden op de klok. Voor de thuisploeg geen sein om door te duwen, al bleven ze wel voldoende kansen bij elkaar voetballen. Glenn hield zijn ploeg meerdere keren recht en de verdediging stond er zoals twee seizoenen geleden. Toen had het zelfs de beste defensie van de reeks en even leek het of we terug waren gekatapulteerd naar die jaargang, ook al waren er nu een aantal andere jongens bij.
De tijd tikte weg, het kon nog altijd. Eén bal die moest goed vallen, één keer dat een verdediger een foutje moest maken en Rood-Wit had vast waarvoor het gekomen is: een puntje. “We wilden maar wat graag de eerste ploeg zijn die Mortsel punten afhandig kon maken”, klonk het wel langs de zijlijn. En op het veld werd vooral dat in het achterhoofd gehouden. Met de kleine voorsprong op het bord, kon het immers ook nog alle kanten uit.
Maar toen we dichterbij het einde van de wedstrijd kwamen, kwam ook meer en meer het besef dat we er niet gingen geraken. Dat we dat ene doelpuntje niet zouden maken. Mortsel pakt zo opnieuw een driepunter, zij het een nipte. Voor Rood-Wit kan er met een goed gevoel richting volgende week gewerkt worden. Als je de leider kan doen wankelen of twijfelen, kan dat ook bij de nummer twee. Wij duimen alvast voor minder afbellers zodat het plan behouden kan blijven.
Als coach ben je vaak al ver op voorhand bezig met de wedstrijd van het weekend. Zo ook onze coach. Hij meldde trots dat er zeventien man beschikbaar was, dokterte een plan uit en dan gebeurde het fenomeen dat elke coach zo ongeveer wel kent: afbellers. Het plan bleef behouden, maar viel voor grote stukken wel uit elkaar. Zonder topschutter werd het een nog moeilijker verhaal dan dat het al ging worden. Al moet wel elke wedstrijd gespeeld worden.
Onze jongens begonnen goed aan de wedstrijd. De organisatie stond op pal en het was rekenen op die ene flits voorin die voor dat ene doelpuntje moest zorgen. Het was immers zo dat de tegenstander de beste verdediging uit de reeks heeft met amper vijftien tegendoelpunten. Bovendien was het de tweede op basis van de gemaakte doelpunten. Enkel Belgica heeft een pak meer gescoord. En daar trekt onze bus, misschien ook figuurlijk, volgende week naartoe.
Een lange bal hier, een poging om te voetballen daar, zo ver lukte het allemaal wel, maar de counter kwam er nooit uit. Dan hadden we bij VC Mortsel wel meer gezien. Glenn moest daar wel het een en het ander recht zetten. Maar de organisatie stond pal en onze mannen lieten hun ook niet uit hun lood slaan bij een mindere pass of een kans tegen. Ze bleven voor elkaar knokken, zoals het door de coach gevraagd werd.
De tijd tikte weg, de vermoeidheid sloeg toe in de benen en de koude hielp ook niet. Maar ook dat hield Rood-Wit er niet van om te blijven werken. Met de rust in zicht kregen ze nog een kansje, maar daar werd iets te onzorgvuldig mee omgesprongen. Met twee nullen op het bord trokken beide ploegen richting kleedkamers. Het aangepaste plan pakte voorlopig nog goed uit, al was het wél de thuisploeg dat het meeste aanspraak maakte op een mogelijke zege.
“We gaan blijven verder doen zoals we bezig zijn, gasten. We zijn goed bezig”, klonk het in de kleedkamers. En nét dan sloeg het noodlot toe, een tegendoelpunt. Mortsel vierde. Voor Rood-Wit was er geen man overboord. Anders dan hoe het eind vorig jaar liep, gingen de kopjes deze keer niet naar beneden en bleven de jongens vechten voor elkaar en voor het resultaat. Allemaal met die ene zin in het achterhoofd: “Het zou maar eens moeten gebeuren.”
Tijd was er immers nog voldoende, nog dertig minuten stonden op de klok. Voor de thuisploeg geen sein om door te duwen, al bleven ze wel voldoende kansen bij elkaar voetballen. Glenn hield zijn ploeg meerdere keren recht en de verdediging stond er zoals twee seizoenen geleden. Toen had het zelfs de beste defensie van de reeks en even leek het of we terug waren gekatapulteerd naar die jaargang, ook al waren er nu een aantal andere jongens bij.
De tijd tikte weg, het kon nog altijd. Eén bal die moest goed vallen, één keer dat een verdediger een foutje moest maken en Rood-Wit had vast waarvoor het gekomen is: een puntje. “We wilden maar wat graag de eerste ploeg zijn die Mortsel punten afhandig kon maken”, klonk het wel langs de zijlijn. En op het veld werd vooral dat in het achterhoofd gehouden. Met de kleine voorsprong op het bord, kon het immers ook nog alle kanten uit.
Maar toen we dichterbij het einde van de wedstrijd kwamen, kwam ook meer en meer het besef dat we er niet gingen geraken. Dat we dat ene doelpuntje niet zouden maken. Mortsel pakt zo opnieuw een driepunter, zij het een nipte. Voor Rood-Wit kan er met een goed gevoel richting volgende week gewerkt worden. Als je de leider kan doen wankelen of twijfelen, kan dat ook bij de nummer twee. Wij duimen alvast voor minder afbellers zodat het plan behouden kan blijven.
Wrange nasmaak
Rood-Wit heeft een puntje over gehouden aan het bezoek bij Ik Dien. Nochtans stond het ruim voor, maar het niet meer uitvoeren van de opgelegde taken en een scheidsrechter die veel te lang over liet spelen, beslisten er anders over.
Blessures hier, blessures daar, blessures overal. De blessuregolf bereikte ook onze reserven vanmiddag. Geen Timmy, geen Sebastien, een halve Tom, een halve Mohcine en een in extremis uitgevallen Youssef waardoor die laatstgenoemde gewoon aan de aftrap verscheen. Goed nieuws wel: voor het eerst sinds midden oktober zag onze coach een wedstrijd van zijn team. Weliswaar van in de tribunes, maar hij was er. En dat deed veel.
"Ik weet niet wat er in deze groep zit. Misschien missen we onze coach", zei interimaris Dave vorige week nog. En vandaag kon je nauwelijks beter beginnen aan een wedstrijd. Bij de eerste de beste hoekschop kopte Jimmy de bal tegen de touwen, zijn vijfde doelpunt al dit seizoen. Hij heeft zijn roeping als spits volledig gemist, maar maakt het nu toch wat goed. De jacht op topschutter Indy is ingezet en dat door een voormalige doelman.
Na een kwartiertje voetballen, opende Indy zijn truckendoos. Met zijn gekende actie: op snelheid door en afmaken, deed hij nu ook weer de netten trillen: 0-2. "Als dat hier zo gemakkelijk loopt", gingen sommigen al denken. We waren nog geen twintig minuten ver. Net op dat moment scoorde Ik Dien de aansluitingstreffer. Tien minuten later ging de topschutter van Rood-Wit er weer van door. Ook deze keer liet hij de netten trillen: 1-3.
In het slotkwartier van de eerste helft ging Rood-Wit nog eens vol gas op zoek naar een 1-4-voorsprong. Die kwam er ook omdat Jesse deze keer de netten deed trillen, nadat hij gevonden werd door Jimmy. Knap doelpunt en toch een heerlijke partij om te volgen. Bij Rood-Wit was er niemand die dacht aan een scenario zoals we zelf deden tegen Deurne OB. De punten konden bij de rust al bij in de zak gestoken worden om mee naar Hoboken te nemen.
Meteen na de rust reageerde Ik Dien meteen met een tweede doelpunt. De kloof was nog twee doelpunten en er was nog wel wat tijd over. Rood-Wit moest dan weer de focus gaan zoeken die het ook in de eerste helft voor de dag kon leggen. Rond het uur werd Indy opnieuw weggestuurd. Hij zorgde ervoor dat zijn hattrick compleet was: 2-5. Opnieuw leek het erop dat de punten binnen handbereik waren, maar er moesten nog wel dertig minuten gespeeld worden.
Het leek er lange tijd op dat het ook dat zou worden als eindstand. Er waren nog kansen langs beide kanten, maar doelpunten bleven lange tijd uit. De kopjes gingen al richting de winterstop en al het lekkers dat op de kersttafel geserveerd zou worden. De tijd tikte weg en het bleef wachten op de definitieve beslissing. Je wist immers maar nooit wat er nog stond te gebeuren als er één doelpuntje zou vallen. Het duurde tot tien minuten voor tijd.
Ik Dien scoorde de 3-5 en had nog een aantal minuten de tijd om er nog een puntje en wie weet zelfs meer uit te slepen. Dat we dan nét op zo'n moment dé kans missen op de 3-6, zal achteraf harder binnen komen dan de gemiste kansjes eerder in de wedstrijd. Dat we nog een strafschop hadden moeten krijgen na een tackle op Moni, dient ook vermeld te worden. De scheidsrechter liet doorspelen, tot woede van alles wat Rood-Wit is.
En op het einde gebeurde het dan toch. In minuut 89 trapte Ik Dien de aansluitingstreffer tegen de touwen en dan begon het spelletje van de klok en de man met de fluit. De klok tikte al ver voorbij de negentig minuten aan, de scheidsrechter liet doorspelen en in de vijfde toegevoegde minuut ging het van 4-5 naar 5-5. Zowat iedereen bij Ik Dien, inclusief de scheidsrechter, danste en vierde het punt. Dat er luttele seconden later afgefloten zou worden, voelde wrang. Héél wrang om zo de winterstop in te duiken.
Blessures hier, blessures daar, blessures overal. De blessuregolf bereikte ook onze reserven vanmiddag. Geen Timmy, geen Sebastien, een halve Tom, een halve Mohcine en een in extremis uitgevallen Youssef waardoor die laatstgenoemde gewoon aan de aftrap verscheen. Goed nieuws wel: voor het eerst sinds midden oktober zag onze coach een wedstrijd van zijn team. Weliswaar van in de tribunes, maar hij was er. En dat deed veel.
"Ik weet niet wat er in deze groep zit. Misschien missen we onze coach", zei interimaris Dave vorige week nog. En vandaag kon je nauwelijks beter beginnen aan een wedstrijd. Bij de eerste de beste hoekschop kopte Jimmy de bal tegen de touwen, zijn vijfde doelpunt al dit seizoen. Hij heeft zijn roeping als spits volledig gemist, maar maakt het nu toch wat goed. De jacht op topschutter Indy is ingezet en dat door een voormalige doelman.
Na een kwartiertje voetballen, opende Indy zijn truckendoos. Met zijn gekende actie: op snelheid door en afmaken, deed hij nu ook weer de netten trillen: 0-2. "Als dat hier zo gemakkelijk loopt", gingen sommigen al denken. We waren nog geen twintig minuten ver. Net op dat moment scoorde Ik Dien de aansluitingstreffer. Tien minuten later ging de topschutter van Rood-Wit er weer van door. Ook deze keer liet hij de netten trillen: 1-3.
In het slotkwartier van de eerste helft ging Rood-Wit nog eens vol gas op zoek naar een 1-4-voorsprong. Die kwam er ook omdat Jesse deze keer de netten deed trillen, nadat hij gevonden werd door Jimmy. Knap doelpunt en toch een heerlijke partij om te volgen. Bij Rood-Wit was er niemand die dacht aan een scenario zoals we zelf deden tegen Deurne OB. De punten konden bij de rust al bij in de zak gestoken worden om mee naar Hoboken te nemen.
Meteen na de rust reageerde Ik Dien meteen met een tweede doelpunt. De kloof was nog twee doelpunten en er was nog wel wat tijd over. Rood-Wit moest dan weer de focus gaan zoeken die het ook in de eerste helft voor de dag kon leggen. Rond het uur werd Indy opnieuw weggestuurd. Hij zorgde ervoor dat zijn hattrick compleet was: 2-5. Opnieuw leek het erop dat de punten binnen handbereik waren, maar er moesten nog wel dertig minuten gespeeld worden.
Het leek er lange tijd op dat het ook dat zou worden als eindstand. Er waren nog kansen langs beide kanten, maar doelpunten bleven lange tijd uit. De kopjes gingen al richting de winterstop en al het lekkers dat op de kersttafel geserveerd zou worden. De tijd tikte weg en het bleef wachten op de definitieve beslissing. Je wist immers maar nooit wat er nog stond te gebeuren als er één doelpuntje zou vallen. Het duurde tot tien minuten voor tijd.
Ik Dien scoorde de 3-5 en had nog een aantal minuten de tijd om er nog een puntje en wie weet zelfs meer uit te slepen. Dat we dan nét op zo'n moment dé kans missen op de 3-6, zal achteraf harder binnen komen dan de gemiste kansjes eerder in de wedstrijd. Dat we nog een strafschop hadden moeten krijgen na een tackle op Moni, dient ook vermeld te worden. De scheidsrechter liet doorspelen, tot woede van alles wat Rood-Wit is.
En op het einde gebeurde het dan toch. In minuut 89 trapte Ik Dien de aansluitingstreffer tegen de touwen en dan begon het spelletje van de klok en de man met de fluit. De klok tikte al ver voorbij de negentig minuten aan, de scheidsrechter liet doorspelen en in de vijfde toegevoegde minuut ging het van 4-5 naar 5-5. Zowat iedereen bij Ik Dien, inclusief de scheidsrechter, danste en vierde het punt. Dat er luttele seconden later afgefloten zou worden, voelde wrang. Héél wrang om zo de winterstop in te duiken.
Moddergevecht
Het heeft niet mogen zijn: tegen OH Fortuna werd opnieuw verloren. De bezoekers lijken het wat kwijt en lijken zelfs te snakken richting de winterstop.
Iets later als onze eerste ploeg keken onze reserven ook OH Fortuna in de ogen. Een ploeg waartegen we de drie punten wilden pakken én tegelijk iets wilde rechtzetten van vorige week, waar het een collectieve offday beleefde tegen Racing Kiel. Geen Sebastien vanmiddag, Jordi ging centraal naast Tom spelen. Verder verdwenen ook Yolan en Jimmy uit de ploeg. Mohcine en … konden daardoor speelminuten vergaren.
Rood-Wit begon vol goeie moed aan de wedstrijd en trok meteen ten aanval. Alleen bleven de kansen beperkt omdat het leer nét niet mee wilde. OH Fortuna moest achteruit en loerde tegelijk ook op de counter. Daarin was het een paar keer gevaarlijk, maar de verdediging liet zich niet ringeloren. Het stond goed, al moest er natuurlijk niet te veel gebeuren met een halve geblesseerde op de bank. Halfweg de eerste helft ging Timmy plots op doel af.
“Ik maak er dertig”, zei hij voor het seizoen. Zijn zoon Indy is momenteel topschutter met tien doelpunten. Oog in oog met de doelman begon hij na te denken, waardoor de keeper de tijd had om de kans onschadelijk te maken. Aan de overkant was het wél raak. Offside werd niet gefloten en werd koelbloedig afgemaakt: 1-0. De bezoekers reageerden met een paar goeie mogelijkheden, maar scoren lukte niet. Het liep niet.
De tijd tikte weg in het voordeel van de ploeg die voor stond. De kansen waren er ook, alleen de afwerking ontbrak. Iets wat vorig seizoen ook al het geval was. Aan de mentaliteit lag het vandaag absoluut niet, Rood-Wit wilde er absoluut voor gaan. Moest er tijdens de rust een middeltje zijn om de afwerking op punt te stellen, mocht de coach dat geven tijdens dat kwartiertje in de kleedkamer. “We zijn absoluut goed aan het voetballen”, werd langs de kant gezegd.
Het was alsof we voelden wat er ging gegeven worden aan de spelers, want na de pauze zagen we écht wel het mes tussen de tanden zitten van de spelers. En de afwerking was er eindelijk! Indy werd langs de flank de diepte in gestuurd. Hij kapte zijn man uit en legde het leer vervolgens in de verste hoek binnen. De topschutter toont zo opnieuw de weg voor de ploeg. De gelijkmaker was een feit en meteen gingen de hoofdjes: “erop en erover.”
Maar dat was buiten de tegenstander gerekend. Bij een uitbraak ging een, vanop afstand gemakkelijk tegen te houden schot, toch tegen de touwen. Gevloek op de bank, gevloek op het veld. Rood-Wit kon van voor af aan beginnen. Het reageerde wel meteen. Jimmy knalde de tweede gelijkmaker vijf minuten na het doelpunt van OH Fortuna binnen. Opnieuw gingen de gedachten naar “erop en erover”, ook dit keer was het weer te vroeg gerekend.
Ook al omdat dé kans om erop en erover te gaan strandde op de deklat. Een goeie aanval over de flanken, Jimmy knalde het leer tegen de lat. Vol ongeloof keek hij luttele seconden toe. “Wat heb ik hier gedaan”, zag je hem zo denken. En aan de overkant was het wel meteen raak: 3-2 door de benen van de doelman heen. Geen schijn van een kans. En het leek wel of dit doelpunt er eentje was die net iets te veel van het goeie was.
Ook al omdat de poppetjes dan volledig aan het dansen gingen, aangezien er provocerend gedrag werd getoond bij het vieren van dat doelpunt. De scheids liet begaan. Rood-Wit vond de kracht niet meer om er nog volledig voor te gaan en in het slot van de partij ging OH Fortuna nog van 3-2 naar 5-2. Tegelijk had Yannick ook nog altijd moeten scoren voor Rood-Wit, maar ach. Nul op zes, tijd om te bezinnen. Volgende week wacht Ik Dien in de laatste wedstrijd voor de winterstop.
Iets later als onze eerste ploeg keken onze reserven ook OH Fortuna in de ogen. Een ploeg waartegen we de drie punten wilden pakken én tegelijk iets wilde rechtzetten van vorige week, waar het een collectieve offday beleefde tegen Racing Kiel. Geen Sebastien vanmiddag, Jordi ging centraal naast Tom spelen. Verder verdwenen ook Yolan en Jimmy uit de ploeg. Mohcine en … konden daardoor speelminuten vergaren.
Rood-Wit begon vol goeie moed aan de wedstrijd en trok meteen ten aanval. Alleen bleven de kansen beperkt omdat het leer nét niet mee wilde. OH Fortuna moest achteruit en loerde tegelijk ook op de counter. Daarin was het een paar keer gevaarlijk, maar de verdediging liet zich niet ringeloren. Het stond goed, al moest er natuurlijk niet te veel gebeuren met een halve geblesseerde op de bank. Halfweg de eerste helft ging Timmy plots op doel af.
“Ik maak er dertig”, zei hij voor het seizoen. Zijn zoon Indy is momenteel topschutter met tien doelpunten. Oog in oog met de doelman begon hij na te denken, waardoor de keeper de tijd had om de kans onschadelijk te maken. Aan de overkant was het wél raak. Offside werd niet gefloten en werd koelbloedig afgemaakt: 1-0. De bezoekers reageerden met een paar goeie mogelijkheden, maar scoren lukte niet. Het liep niet.
De tijd tikte weg in het voordeel van de ploeg die voor stond. De kansen waren er ook, alleen de afwerking ontbrak. Iets wat vorig seizoen ook al het geval was. Aan de mentaliteit lag het vandaag absoluut niet, Rood-Wit wilde er absoluut voor gaan. Moest er tijdens de rust een middeltje zijn om de afwerking op punt te stellen, mocht de coach dat geven tijdens dat kwartiertje in de kleedkamer. “We zijn absoluut goed aan het voetballen”, werd langs de kant gezegd.
Het was alsof we voelden wat er ging gegeven worden aan de spelers, want na de pauze zagen we écht wel het mes tussen de tanden zitten van de spelers. En de afwerking was er eindelijk! Indy werd langs de flank de diepte in gestuurd. Hij kapte zijn man uit en legde het leer vervolgens in de verste hoek binnen. De topschutter toont zo opnieuw de weg voor de ploeg. De gelijkmaker was een feit en meteen gingen de hoofdjes: “erop en erover.”
Maar dat was buiten de tegenstander gerekend. Bij een uitbraak ging een, vanop afstand gemakkelijk tegen te houden schot, toch tegen de touwen. Gevloek op de bank, gevloek op het veld. Rood-Wit kon van voor af aan beginnen. Het reageerde wel meteen. Jimmy knalde de tweede gelijkmaker vijf minuten na het doelpunt van OH Fortuna binnen. Opnieuw gingen de gedachten naar “erop en erover”, ook dit keer was het weer te vroeg gerekend.
Ook al omdat dé kans om erop en erover te gaan strandde op de deklat. Een goeie aanval over de flanken, Jimmy knalde het leer tegen de lat. Vol ongeloof keek hij luttele seconden toe. “Wat heb ik hier gedaan”, zag je hem zo denken. En aan de overkant was het wel meteen raak: 3-2 door de benen van de doelman heen. Geen schijn van een kans. En het leek wel of dit doelpunt er eentje was die net iets te veel van het goeie was.
Ook al omdat de poppetjes dan volledig aan het dansen gingen, aangezien er provocerend gedrag werd getoond bij het vieren van dat doelpunt. De scheids liet begaan. Rood-Wit vond de kracht niet meer om er nog volledig voor te gaan en in het slot van de partij ging OH Fortuna nog van 3-2 naar 5-2. Tegelijk had Yannick ook nog altijd moeten scoren voor Rood-Wit, maar ach. Nul op zes, tijd om te bezinnen. Volgende week wacht Ik Dien in de laatste wedstrijd voor de winterstop.
Collectieve offday
Rood-Wit heeft voor het eerst in een paar weken nog eens in het zand gebeten. En dat smaakte bijzonder bitter tegen Racing Kiel. Een collectieve offday zorgde voor een 1-6-eindstand.
Met Racing Kiel kwam er vanmiddag een ploeg op bezoek die ook aan een goede reeks bezig was. Een goeie waardemeter dus om te zien waar wij nu stonden als groep, zeker gezien de resultaten van de voorbije weken. Bij Rood-Wit werden de wisselmogelijkheden wat groter, zo kwamen onder meer Jordi, Josse en Youssef terug bij de groep. Alles was klaar om er een goeie namiddag van te maken. Alles, behalve het weer.
Want op een moment dat de scheidsrechter besliste om de wedstrijd te laten starten, dropten de weergoden een kleine waterbom. In combinatie met de wind was het op de bank zoeken naar droogte. En op het veld ging het ook al snel mis. Een bal die onze doelman klemde, bleek dan toch niet zo klem te zijn en daar profiteerden de bezoekers van: 0-1. Het was het begin van alles deze namiddag, want bij de thuisploeg gingen de kopjes dan al naar beneden.
Nog voor halfweg konden de bezoekers de score nog uitdiepen naar 0-3, na twee wel heel makkelijke doelpunten. Bovendien kregen ze nog tal van mogelijkheden om de score verder uit te diepen. En Rood-Wit? Dat kon er werkelijk niets tegenover zetten. Geen goed voetbal, geen deftige passes en bijgevolg ook geen kansen. Het moest gebeuren op goed geluk, zoveel was duidelijk na een klein half uur spelen.
De bezoekers kregen nog mogelijkheden en zagen ook minstens één strafschop door hun neus geboord worden. En dan, met nog vijf minuten voor de rust, gebeurde het dan toch. Indy wurmde zich voorbij de defensie van de bezoekers en hij knalde de bal binnen. Het scenario van tegen Deurne OB zagen we plots weer gebeuren. En deze keer was de geleden schade écht nog in te halen. Twee doelpunten maar. Een kwartier rust moest soelaas brengen.
Maar met nieuwe instructies kregen we hetzelfde beeld in de tweede helft. Rood-Wit zocht, maar vond niets. Passes van vijf meter kwamen niet toe. De ergernis nam toe en men begon op elkaar te vitten. Iets wat ze de afgelopen weken nauwelijks deden. De bezoekers kregen zo nog mogelijkheden om de score verder uit te diepen, maar Glenn leek er genoeg van te hebben. Drie in het mandje is meer dan voldoende, dacht hij.
De thuisploeg bleef wel zoeken naar die aansluitingstreffer en even leek die er ook te komen, maar steevast kwam de laatste pass net niet toe. Timmy, Indy, Imad, Jesse,... Ze hebben het allemaal geprobeerd, zonder succes. Het was zo’n dag waarop het allemaal niet mocht gebeuren, zo’n dag die je later zal terugvinden in de geschiedenisboeken als ‘offday’. Wetende dat je tegen een ploeg speelt die van hetzelfde niveau is als jij.
Of toch een bedoeling, want we hoorden immers dat er enkele spelers van de eerste ploeg bij waren, spelers die een weekend vrij hadden en hen opofferden voor de reserven om daar een tandje in bij te steken. En tegen een rechtstreekse concurrent is dat allemaal mooi meegenomen. U leest het, we hadden verder geen mogelijkheden of tactische ingevingen te noteren. De wedstrijd kabbelde naar zijn einde.
Toch vonden de jongens van Racing Kiel het nodig om helemaal op het einde de voet nog eens even op het gaspedaal te zetten. Als een mes door boter sneden ze door de verdediging en lieten de doelman nog drie keer omdraaien. Een pijnlijke namiddag voor onze reserven, die terug met de voetjes op de grond staan. Volgende week wacht met OH Fortuna immers een ploeg die van hetzelfde niveau is als wij. Dan moet er terug aangeknoopt worden met een zege.
Met Racing Kiel kwam er vanmiddag een ploeg op bezoek die ook aan een goede reeks bezig was. Een goeie waardemeter dus om te zien waar wij nu stonden als groep, zeker gezien de resultaten van de voorbije weken. Bij Rood-Wit werden de wisselmogelijkheden wat groter, zo kwamen onder meer Jordi, Josse en Youssef terug bij de groep. Alles was klaar om er een goeie namiddag van te maken. Alles, behalve het weer.
Want op een moment dat de scheidsrechter besliste om de wedstrijd te laten starten, dropten de weergoden een kleine waterbom. In combinatie met de wind was het op de bank zoeken naar droogte. En op het veld ging het ook al snel mis. Een bal die onze doelman klemde, bleek dan toch niet zo klem te zijn en daar profiteerden de bezoekers van: 0-1. Het was het begin van alles deze namiddag, want bij de thuisploeg gingen de kopjes dan al naar beneden.
Nog voor halfweg konden de bezoekers de score nog uitdiepen naar 0-3, na twee wel heel makkelijke doelpunten. Bovendien kregen ze nog tal van mogelijkheden om de score verder uit te diepen. En Rood-Wit? Dat kon er werkelijk niets tegenover zetten. Geen goed voetbal, geen deftige passes en bijgevolg ook geen kansen. Het moest gebeuren op goed geluk, zoveel was duidelijk na een klein half uur spelen.
De bezoekers kregen nog mogelijkheden en zagen ook minstens één strafschop door hun neus geboord worden. En dan, met nog vijf minuten voor de rust, gebeurde het dan toch. Indy wurmde zich voorbij de defensie van de bezoekers en hij knalde de bal binnen. Het scenario van tegen Deurne OB zagen we plots weer gebeuren. En deze keer was de geleden schade écht nog in te halen. Twee doelpunten maar. Een kwartier rust moest soelaas brengen.
Maar met nieuwe instructies kregen we hetzelfde beeld in de tweede helft. Rood-Wit zocht, maar vond niets. Passes van vijf meter kwamen niet toe. De ergernis nam toe en men begon op elkaar te vitten. Iets wat ze de afgelopen weken nauwelijks deden. De bezoekers kregen zo nog mogelijkheden om de score verder uit te diepen, maar Glenn leek er genoeg van te hebben. Drie in het mandje is meer dan voldoende, dacht hij.
De thuisploeg bleef wel zoeken naar die aansluitingstreffer en even leek die er ook te komen, maar steevast kwam de laatste pass net niet toe. Timmy, Indy, Imad, Jesse,... Ze hebben het allemaal geprobeerd, zonder succes. Het was zo’n dag waarop het allemaal niet mocht gebeuren, zo’n dag die je later zal terugvinden in de geschiedenisboeken als ‘offday’. Wetende dat je tegen een ploeg speelt die van hetzelfde niveau is als jij.
Of toch een bedoeling, want we hoorden immers dat er enkele spelers van de eerste ploeg bij waren, spelers die een weekend vrij hadden en hen opofferden voor de reserven om daar een tandje in bij te steken. En tegen een rechtstreekse concurrent is dat allemaal mooi meegenomen. U leest het, we hadden verder geen mogelijkheden of tactische ingevingen te noteren. De wedstrijd kabbelde naar zijn einde.
Toch vonden de jongens van Racing Kiel het nodig om helemaal op het einde de voet nog eens even op het gaspedaal te zetten. Als een mes door boter sneden ze door de verdediging en lieten de doelman nog drie keer omdraaien. Een pijnlijke namiddag voor onze reserven, die terug met de voetjes op de grond staan. Volgende week wacht met OH Fortuna immers een ploeg die van hetzelfde niveau is als wij. Dan moet er terug aangeknoopt worden met een zege.
Eerste clean sheet
Onze reserven blijven in de winning mood. Ok, twee weken geleden was er dat gelijke spel tegen Deurne OB, maar de punten stromen binnen en wij schuiven op. Dit keer bleek Olvac niet sterk genoeg.
Een wedstrijd tegen Olvac doet ons mijmeren naar die middag in april waar Stephan en Dave hun laatste wedstrijd voor Rood-Wit hebben gespeeld. Het was zo’n middag waarop alles meezat voor onze reserven. Strijd, cruciale reddingen en doelpunten en de drie punten die thuisbleven. “Het is lang geleden dat we van hen nog eens wonnen”, klonk het achteraf. Vandaag kregen onze jongens een nieuwe kans om hen te kloppen.
Rood-Wit begon goed aan de eerste helft en trok meteen ten aanval. Na vijf minuten voetballen leverde dat al wat op. Slecht terugspelen van Olvac waar Imad tussen zat. Hij zag in zijn ooghoeken Indy vrijlopen en kon hem aanspelen. De topschutter werkte zijn achtste van de middag tegen de touwen. Een perfecte start op een zonnige herfstdag in Hoboken. De bezoekers moesten reageren, maar kwamen nauwelijks in het stuk voor.
Rood-Wit bleef al bij al makkelijk overeind en kreeg zelfs de beste mogelijkheden om op een dubbele voorsprong te komen. Maar het had daarvoor wel een hoekschop nodig. En wat voor één! Jesse, specialist van de geniale ingevingen én geweldige doelpunten, zag de doelman een paar stappen naar voren zetten. Hij krulde het leer vervolgens ijskoud in de verste hoek. Een olympisch doelpunt voor de middenvelder én een dubbele voorsprong voor de thuisploeg.
De bezoekers wisten het even niet meer en profiteerden ei zo na. Indy trapte op doel, de doelman zat er nog bij maar de bal ging over de lijn. Al zag de scheids dat niet zo. Aan de overkant werd een bal ook nog voor de lijn gered. De thuisploeg domineerde en ging dus ook rusten met een dubbele voorsprong. Een knappe wedstrijd tot dusver. Olvac moest reageren na de bolwassing. Onze gedachten gingen toch nog eens terug naar april.
In de tweede helft moest gevochten worden om de voorsprong vast te houden, terwijl Olvac vol voor het offensief moest kiezen. De thuisploeg moest achteruit en kon rekenen op een uitstekende Glenn, die zijn goeie vorm terugvond in de week rust. De laatste keer incasseerde hij maar liefst vijf tegendoelpunten en daar waren toch doelpunten bij waar hij beter had kunnen doen. Niets van die onzekere doelman te zien vandaag.
Hij lag in de hoek na een vrije trap, hij bokste weg waar hij weg moest boksen en heerste als vanouds in zijn zestien meter. Een beetje zoals die ene wedstrijd midden april. De thuisploeg zocht op de counter naar een derde doelpunt. Veel kansen waren daar eigenlijk niet voor, te vaak liep het mis bij de laatste pass waardoor de onzekerheid van de Olvacse doelman niet getest werd. Ondertussen werd het dé vraag van de middag: “Hoe lang is het nog?”
“Een half uur”, zeiden we de eerste keer. “Nog vijfentwintig minuten”, volgde even later. “Een kleine twintig minuten nog”, werd het later. De tijd tikte weg en dat was allemaal in het voordeel van de thuisploeg. Dat snelle doelpunt van Olvac, wat ze zo graag wilden hebben meteen na de pauze, kwam er niet. Meer zelfs: op een gegeven moment combineerden Imad en Timmy zich bijna een weg door de defensie. De 3-0 volgde nét niet.
Rood-Wit bleef goed overeind en had eigenlijk nog weinig moeite met Olvac, die meer en meer begonnen te berusten in de nederlaag. Ze probeerden nog om Glenn te verschalken, maar hij bleek vandaag onklopbaar. Zo pakte hij zijn eerste clean sheet van het seizoen, een hele prestatie. En drie punten, waardoor de thuisploeg blijft stijgen in het klassement richting de subtop. Het heeft even geduurd, maar de motor is warmgedraaid. Volgende week wacht Racing Kiel.
Een wedstrijd tegen Olvac doet ons mijmeren naar die middag in april waar Stephan en Dave hun laatste wedstrijd voor Rood-Wit hebben gespeeld. Het was zo’n middag waarop alles meezat voor onze reserven. Strijd, cruciale reddingen en doelpunten en de drie punten die thuisbleven. “Het is lang geleden dat we van hen nog eens wonnen”, klonk het achteraf. Vandaag kregen onze jongens een nieuwe kans om hen te kloppen.
Rood-Wit begon goed aan de eerste helft en trok meteen ten aanval. Na vijf minuten voetballen leverde dat al wat op. Slecht terugspelen van Olvac waar Imad tussen zat. Hij zag in zijn ooghoeken Indy vrijlopen en kon hem aanspelen. De topschutter werkte zijn achtste van de middag tegen de touwen. Een perfecte start op een zonnige herfstdag in Hoboken. De bezoekers moesten reageren, maar kwamen nauwelijks in het stuk voor.
Rood-Wit bleef al bij al makkelijk overeind en kreeg zelfs de beste mogelijkheden om op een dubbele voorsprong te komen. Maar het had daarvoor wel een hoekschop nodig. En wat voor één! Jesse, specialist van de geniale ingevingen én geweldige doelpunten, zag de doelman een paar stappen naar voren zetten. Hij krulde het leer vervolgens ijskoud in de verste hoek. Een olympisch doelpunt voor de middenvelder én een dubbele voorsprong voor de thuisploeg.
De bezoekers wisten het even niet meer en profiteerden ei zo na. Indy trapte op doel, de doelman zat er nog bij maar de bal ging over de lijn. Al zag de scheids dat niet zo. Aan de overkant werd een bal ook nog voor de lijn gered. De thuisploeg domineerde en ging dus ook rusten met een dubbele voorsprong. Een knappe wedstrijd tot dusver. Olvac moest reageren na de bolwassing. Onze gedachten gingen toch nog eens terug naar april.
In de tweede helft moest gevochten worden om de voorsprong vast te houden, terwijl Olvac vol voor het offensief moest kiezen. De thuisploeg moest achteruit en kon rekenen op een uitstekende Glenn, die zijn goeie vorm terugvond in de week rust. De laatste keer incasseerde hij maar liefst vijf tegendoelpunten en daar waren toch doelpunten bij waar hij beter had kunnen doen. Niets van die onzekere doelman te zien vandaag.
Hij lag in de hoek na een vrije trap, hij bokste weg waar hij weg moest boksen en heerste als vanouds in zijn zestien meter. Een beetje zoals die ene wedstrijd midden april. De thuisploeg zocht op de counter naar een derde doelpunt. Veel kansen waren daar eigenlijk niet voor, te vaak liep het mis bij de laatste pass waardoor de onzekerheid van de Olvacse doelman niet getest werd. Ondertussen werd het dé vraag van de middag: “Hoe lang is het nog?”
“Een half uur”, zeiden we de eerste keer. “Nog vijfentwintig minuten”, volgde even later. “Een kleine twintig minuten nog”, werd het later. De tijd tikte weg en dat was allemaal in het voordeel van de thuisploeg. Dat snelle doelpunt van Olvac, wat ze zo graag wilden hebben meteen na de pauze, kwam er niet. Meer zelfs: op een gegeven moment combineerden Imad en Timmy zich bijna een weg door de defensie. De 3-0 volgde nét niet.
Rood-Wit bleef goed overeind en had eigenlijk nog weinig moeite met Olvac, die meer en meer begonnen te berusten in de nederlaag. Ze probeerden nog om Glenn te verschalken, maar hij bleek vandaag onklopbaar. Zo pakte hij zijn eerste clean sheet van het seizoen, een hele prestatie. En drie punten, waardoor de thuisploeg blijft stijgen in het klassement richting de subtop. Het heeft even geduurd, maar de motor is warmgedraaid. Volgende week wacht Racing Kiel.
Met die mentaliteit zit het goed
Wat er gebeurd is in de kleedkamer, blijft een groot geheim. Onze reserven gingen rusten met een 1-5-achterstand, maar knokten toch naar een puntje. En dat hadden er twee meer kunnen zijn als die laatste bal was binnen gegaan.
Wedstrijd één zonder onze coach. Hij werd vandaag ontslagen uit het ziekenhuis na een knie-operatie. Interimaris Dave nam de honeurs waar op de bank en gooide met Seba en Jordi twee jonge spelers in de ploeg ten koste van Tom en Imad, die er door omstandigheden niet bij waren. Ook Yahya was er vandaag niet bij. Op het middenveld was er zo plaats voor Jimmy, die vorige week nog ziek was.
Rood-Wit wilde op haar elan van de voorbije weken doorgaan en kwam ook al snel op voorsprong. Mohcine met een uitstekend schot, waarbij de bal tegen de touwen ging. Het leek er dus op dat zo’n vroege voorsprong als een geschenk uit de hemel kwam vallen, maar de cadeautjes werden aan de andere kant uitgedeeld. Nog geen vijf minuten na de openingsgoal had Deurne al voor de gelijkmaker gezorgd.
Halfweg de eerste helft ging het licht gedurende vijf minuten volledig uit. Van 1-1 ging het pijlsnel naar 1-4, waarbij de doelpunten veel te makkelijk vielen en er wel een paar geschenken bij zaten. De verdediging stond erbij en keek ernaar, het leek wel een vervolg op het schaar-steen-papier-spelletje om te tossen voor de aftrap. Tussendoor kreeg Indy nog wél de kans om de score te milderen. Zijn schot werd van de lijn gehaald.
Een nieuwe tactische wijziging kondigde zich aan waarmee het ook beter leek te gaan. Deurne OB had de voorsprong te pakken en bleef de kansen aan elkaar rijgen. En dan valt er nog wel eens eentje tegen de touwen: 1-5. De kopjes gingen naar beneden, wat zeg je dan in zo’n kleedkamer? “Wij kunnen dat ook?” Het leek al een gelopen race en dan was er nog een helft te voetballen. “Schrijf maar dat we onze coach missen.” Bij deze.
Rood-Wit begon met het geloof dat het nog kon aan de tweede helft. De bezoekers teerden dan weer net iets te veel op hun voorsprong en wilden die ook behouden. De jongens die van de eerste ploeg kwamen, kregen rust, waardoor het plots wel mogelijk was. Op het uur bevestigde Timmy dat geloof met een goed doelpunt. 2-5, de weg naar een punt was nog lang, maar werd wel ingezet.
Deurne OB liet zich de kaas van het brood eten en kreeg het moeilijk. Toen Jesse dan nog een doelpunt maakte, kreeg Rood-Wit helemaal het vertrouwen.. Even spookte het door ons hoofd om te schrijven dat we tenminste toch al de tweede helft hadden gewonnen, na een teleurstellende eerste helft. Maar de wedstrijd was verre van gedaan. Nog twintig minuten, nog tijd genoeg om minstens twee keer te scoren.
De scheidsrechter zag in een eerdere fase een duidelijke duw in de zestien niet, vijf minuten later deed de man in het zwart dat wél en legde het leer op de stip. Timmy stapte vol vertrouwen naar de stip en liet de doelman kansloos: 4-5 en nog een kwartier te spelen. Het kon nog allemaal. Bij Deurne OB kwamen de jongens van de eerste ploeg terug tussen de lijnen om toch maar de drie punten vast te houden.
De geel-blauwen leerden duidelijk niet uit hun fouten want vijf minuten later werd een nieuwe strafschop gefloten. Weer liet Timmy de doelman kansloos. De Tysmansen doen in hattricks. “En nu gaan we erover”, klonk het vol overtuiging. En daar kwam nog een enorme kans: Timmy had al genoeg gescoord en legde tot bij Moni. Die verslikte zich in zijn dribbel om de doelman te omspelen, waardoor het toch 5-5 bleef.
Wedstrijd één zonder onze coach. Hij werd vandaag ontslagen uit het ziekenhuis na een knie-operatie. Interimaris Dave nam de honeurs waar op de bank en gooide met Seba en Jordi twee jonge spelers in de ploeg ten koste van Tom en Imad, die er door omstandigheden niet bij waren. Ook Yahya was er vandaag niet bij. Op het middenveld was er zo plaats voor Jimmy, die vorige week nog ziek was.
Rood-Wit wilde op haar elan van de voorbije weken doorgaan en kwam ook al snel op voorsprong. Mohcine met een uitstekend schot, waarbij de bal tegen de touwen ging. Het leek er dus op dat zo’n vroege voorsprong als een geschenk uit de hemel kwam vallen, maar de cadeautjes werden aan de andere kant uitgedeeld. Nog geen vijf minuten na de openingsgoal had Deurne al voor de gelijkmaker gezorgd.
Halfweg de eerste helft ging het licht gedurende vijf minuten volledig uit. Van 1-1 ging het pijlsnel naar 1-4, waarbij de doelpunten veel te makkelijk vielen en er wel een paar geschenken bij zaten. De verdediging stond erbij en keek ernaar, het leek wel een vervolg op het schaar-steen-papier-spelletje om te tossen voor de aftrap. Tussendoor kreeg Indy nog wél de kans om de score te milderen. Zijn schot werd van de lijn gehaald.
Een nieuwe tactische wijziging kondigde zich aan waarmee het ook beter leek te gaan. Deurne OB had de voorsprong te pakken en bleef de kansen aan elkaar rijgen. En dan valt er nog wel eens eentje tegen de touwen: 1-5. De kopjes gingen naar beneden, wat zeg je dan in zo’n kleedkamer? “Wij kunnen dat ook?” Het leek al een gelopen race en dan was er nog een helft te voetballen. “Schrijf maar dat we onze coach missen.” Bij deze.
Rood-Wit begon met het geloof dat het nog kon aan de tweede helft. De bezoekers teerden dan weer net iets te veel op hun voorsprong en wilden die ook behouden. De jongens die van de eerste ploeg kwamen, kregen rust, waardoor het plots wel mogelijk was. Op het uur bevestigde Timmy dat geloof met een goed doelpunt. 2-5, de weg naar een punt was nog lang, maar werd wel ingezet.
Deurne OB liet zich de kaas van het brood eten en kreeg het moeilijk. Toen Jesse dan nog een doelpunt maakte, kreeg Rood-Wit helemaal het vertrouwen.. Even spookte het door ons hoofd om te schrijven dat we tenminste toch al de tweede helft hadden gewonnen, na een teleurstellende eerste helft. Maar de wedstrijd was verre van gedaan. Nog twintig minuten, nog tijd genoeg om minstens twee keer te scoren.
De scheidsrechter zag in een eerdere fase een duidelijke duw in de zestien niet, vijf minuten later deed de man in het zwart dat wél en legde het leer op de stip. Timmy stapte vol vertrouwen naar de stip en liet de doelman kansloos: 4-5 en nog een kwartier te spelen. Het kon nog allemaal. Bij Deurne OB kwamen de jongens van de eerste ploeg terug tussen de lijnen om toch maar de drie punten vast te houden.
De geel-blauwen leerden duidelijk niet uit hun fouten want vijf minuten later werd een nieuwe strafschop gefloten. Weer liet Timmy de doelman kansloos. De Tysmansen doen in hattricks. “En nu gaan we erover”, klonk het vol overtuiging. En daar kwam nog een enorme kans: Timmy had al genoeg gescoord en legde tot bij Moni. Die verslikte zich in zijn dribbel om de doelman te omspelen, waardoor het toch 5-5 bleef.
Elf strijders knokken naar negen op negen
De reserven hebben gedaan wat moest. Opnieuw scoorde het zes keer en pakte het de drie punten mee vanuit Kontich. Dat maakt negen op negen en een sprong in het klassement.
Onze reserven hadden een weekje rust verteerd, maar het was niet voldoende om een paar spelers te recupereren. Meer zelfs, toen we vanochtend toekwamen op het veld van Kontich Scaldis bleken we maar net met elf te zijn. Daarbij zat Yannick Flumens, die gisteren hintte op wat rust. “Hoeveel minuten ik zal maken? Dat hangt van de coach af”, zei hij. De vraag werd nog voor de aftrap beantwoord.
Het viel op dat de ploeg goed stond, Kontich Scaldis rekende op één man en probeerde daar hun hele wedstrijd op af te stemmen. Rood-Wit loerde dan weer op de counter, in de hoop zo de punten te pakken. Het ontsnapte wel toen de thuisploeg ontsnapte en staalhard tegen de paal trapte. Aan de overkant trapte Yahya, die op halve kracht speelde, voorlangs. “Ik hoop maar dat we niet snel een paar doelpunten slikken”, vertelde de coach vooraf.
En kijk, na een klein half uur spelen stonden de twee nullen nog op het bord. Tot Yahya plots ontsnapte en ijskoud afwerkte: 0-1. Twee minuten later knalde Timmy van aan de rand van de zestien richting doel. Zijn schot ging via de binnenkant van de paal binnen. Zijn eerste van de dertig beloofde doelpunten bleek een beauty te zijn. Op de bank, waar de geblesseerden Youssef en Roy waren toegekomen, alleen maar lachende gezichten.
Rood-Wit wist dat Kontich Scaldis moest komen, maar sloeg een vijftal minuten voor de rust weer genadeloos toe. Yahya lepelde het leer voor Josse, die de bal tegen de touwen joeg. Opnieuw was er van Marc De Clercq geen spoor. Een minuut later knalde Indy de 0-4 tegen de touwen. Tijdens de rust werd er gehamerd op de momenten pakken en rust te nemen. Er waren nog vijfenveertig minuten te voetballen.
Kontich Scaldis pompte zichzelf moed in. “Wij kunnen dat ook” en “Het is ook al andersom gebeurd”, weerklonk vlak voor het fluitsignaal dat de start van de tweede helft aankondigde. Rood-Wit bleef echter volwassen voetballen en zocht naar het vijfde doelpunt. Maar de thuisploeg liet zich niet uit het lood slaan en sloeg genadeloos toe. Na een tiental minuten voetballen deden ze de netten trillen: 1-4.
Even glipte er door de hoofden aan de bank: “Het zal toch niet waar zijn.” Maar de thuisploeg bleek niet bij machte om de bezoekers te doen wankelen. Het bleef vertrouwen hebben in een goeie afloop, ook al leek het er op fysiek vlak wel even aan onderdoor te gaan. Glenn was er echter om de kansen voor Kontich Scaldis ongevaarlijk te maken. De tijd tikte weg, de angst voor een tweede tegendoelpunt bleef.
Met nog een kwartier op de klok ontbond Indy zijn duivels. Hij glipte aan de linkerkant voorbij zijn tegenstander en dropte het leer vervolgens onder de doelman in doel. Lang kon Rood-Wit echter niet van het doelpunt genieten, want bij de eerste poging aan de overkant was het ook raak. 2-5. Nog drie doelpunten had de thuisploeg nodig om een punt te rapen. “Dan moeten ze al om de drie minuten gaan scoren.”
Je weet maar nooit, dachten we. Uiteindelijk bleven de elf strijders van Rood-Wit knap overeind en trapte Indy op het einde van de wedstrijd zijn derde van de middag tegen de touwen. Een heel mooie zege die daarmee negen op negen inleidde. De bezoekers klimmen in het klassement en laten de laatste plaatsen voor wat ze zijn. Volgende week hoopt de ploeg met meer als elf te zijn wanneer Deurne OB op bezoek komt.
Onze reserven hadden een weekje rust verteerd, maar het was niet voldoende om een paar spelers te recupereren. Meer zelfs, toen we vanochtend toekwamen op het veld van Kontich Scaldis bleken we maar net met elf te zijn. Daarbij zat Yannick Flumens, die gisteren hintte op wat rust. “Hoeveel minuten ik zal maken? Dat hangt van de coach af”, zei hij. De vraag werd nog voor de aftrap beantwoord.
Het viel op dat de ploeg goed stond, Kontich Scaldis rekende op één man en probeerde daar hun hele wedstrijd op af te stemmen. Rood-Wit loerde dan weer op de counter, in de hoop zo de punten te pakken. Het ontsnapte wel toen de thuisploeg ontsnapte en staalhard tegen de paal trapte. Aan de overkant trapte Yahya, die op halve kracht speelde, voorlangs. “Ik hoop maar dat we niet snel een paar doelpunten slikken”, vertelde de coach vooraf.
En kijk, na een klein half uur spelen stonden de twee nullen nog op het bord. Tot Yahya plots ontsnapte en ijskoud afwerkte: 0-1. Twee minuten later knalde Timmy van aan de rand van de zestien richting doel. Zijn schot ging via de binnenkant van de paal binnen. Zijn eerste van de dertig beloofde doelpunten bleek een beauty te zijn. Op de bank, waar de geblesseerden Youssef en Roy waren toegekomen, alleen maar lachende gezichten.
Rood-Wit wist dat Kontich Scaldis moest komen, maar sloeg een vijftal minuten voor de rust weer genadeloos toe. Yahya lepelde het leer voor Josse, die de bal tegen de touwen joeg. Opnieuw was er van Marc De Clercq geen spoor. Een minuut later knalde Indy de 0-4 tegen de touwen. Tijdens de rust werd er gehamerd op de momenten pakken en rust te nemen. Er waren nog vijfenveertig minuten te voetballen.
Kontich Scaldis pompte zichzelf moed in. “Wij kunnen dat ook” en “Het is ook al andersom gebeurd”, weerklonk vlak voor het fluitsignaal dat de start van de tweede helft aankondigde. Rood-Wit bleef echter volwassen voetballen en zocht naar het vijfde doelpunt. Maar de thuisploeg liet zich niet uit het lood slaan en sloeg genadeloos toe. Na een tiental minuten voetballen deden ze de netten trillen: 1-4.
Even glipte er door de hoofden aan de bank: “Het zal toch niet waar zijn.” Maar de thuisploeg bleek niet bij machte om de bezoekers te doen wankelen. Het bleef vertrouwen hebben in een goeie afloop, ook al leek het er op fysiek vlak wel even aan onderdoor te gaan. Glenn was er echter om de kansen voor Kontich Scaldis ongevaarlijk te maken. De tijd tikte weg, de angst voor een tweede tegendoelpunt bleef.
Met nog een kwartier op de klok ontbond Indy zijn duivels. Hij glipte aan de linkerkant voorbij zijn tegenstander en dropte het leer vervolgens onder de doelman in doel. Lang kon Rood-Wit echter niet van het doelpunt genieten, want bij de eerste poging aan de overkant was het ook raak. 2-5. Nog drie doelpunten had de thuisploeg nodig om een punt te rapen. “Dan moeten ze al om de drie minuten gaan scoren.”
Je weet maar nooit, dachten we. Uiteindelijk bleven de elf strijders van Rood-Wit knap overeind en trapte Indy op het einde van de wedstrijd zijn derde van de middag tegen de touwen. Een heel mooie zege die daarmee negen op negen inleidde. De bezoekers klimmen in het klassement en laten de laatste plaatsen voor wat ze zijn. Volgende week hoopt de ploeg met meer als elf te zijn wanneer Deurne OB op bezoek komt.
De weg naar boven
Onze reserven hebben de smaak van de overwinning te pakken. Na de overwinning vorige week tegen ESVO, kwamen we opnieuw zes keer tot scoren en kon de tegenstander er slechts ééntje tegen prikken. Twee keer zes keer scoren én zes op zes. Al komt de break niet helemaal ongelegen.
Een wedstrijd tegen Groenendaal, dat is voor iedere ploeg altijd een moeilijke verplaatsing. En ook al slikte het team uit Merksem in deze reeks al meer dan vijftig doelpunten, je kan je best niet blind staren op resultaten want elke wedstrijd is een oefening voor de ploeg. Onze coach zag twee jongens promoveren naar de eerste ploeg, maar kon uit een goeie selectie toch een aardig ploegje op de mat brengen om de drie punten mee naar Hoboken te pakken.
Rood-Wit begon aardig aan de wedstrijd, maar herviel in oude gewoontes. Kansen missen. Moni, voor de gelegenheid in de spits geposteerd door zijn coach, kreeg een paar goeie mogelijkheden. Scoren deed hij echter niet. Toch kwamen onze jongens nog voor het kwartier op voorsprong. Yahya zette zijn goede vorm door en knalde de 0-1 tegen de touwen. Niet veel later zou Indy, wéér hij, ook scoren. Hij zit aan twee doelpunten in evenveel wedstrijden.
Ondertussen hadden we onszelf al een hak gezet. In een botsing tussen Youssef en Jordi, konden beide spelers niet verder. Meer zelfs, Youssef moest nadien naar de dokter en die bracht hem iets of wat goed nieuws. Zijn neus was alvast niet gebroken, maar met wat pleisters en pijnstillers moest dat allemaal wel goed komen. En op het veld bleef het gewoon gaan. Het balletje ging van voet naar voet, maar scoren zat er niet bepaald in. Een wedstrijd van gemiste kansen.
Tot een paar seconden voor het rustsignaal. Yahya zetten zich weer even door en knalde zijn tweede van de middag tegen de touwen, zijn tweede opeenvolgende wedstrijd waarin hij tot scoren kwam. En wie dacht dat Groenendaal een ploeg was die uit elkaar zou vallen daardoor, kwam bedrogen uit. Het bleef combineren en zoeken naar mogelijkheden. Glenn in de problemen brengen, zat er voor de rust ook niet bepaald in. Zo trokken onze manschappen met een goeie voorsprong richting kleedkamers.
Na de pauze gooide coach Dirk het roer om. Hij dropte Jimmy in de spits en dat was een zet die meteen een goeie bleek te zijn. Het duurde nog geen vijf minuten vooraleer hij de touwen deed trillen. Ook enkele weken geleden dook hij op als een duiveltje uit een doosje om een bal tegen de netten te jassen. 0-4, nee dit zou toch niet meer fout mogen lopen. Ook niet wanneer Groenendaal er toch eens in slaagde om door de verdediging te glippen en de bal tegen de touwen te jagen.
Met een 1-4-tussenstand zou je kunnen denken dat voor de thuisploeg de weg naar boven is in gezet. Mochten ze dat gedacht hebben, deed Jimmy de rest. Hij haalde De Groofe middelen boven en de bal deed de rest: 1-5, nog voor het uur en de boeken konden terug dicht nog voor ze goed en wel geopend waren. De punten konden dan al quasi mee in de zak gestoken worden richting Hoboken. Op een half uurtje tijd zouden we dit toch niet meer uit handen geven?
Op de bank zagen onze twee stervelingen, Youssef en Jordi, dat het wel goed ging. Rood-Wit bleef goed het werk doen en probeerde nog iets te doen aan de voorsprong. Hoorden we vorige week ook niet iemand suggereren dat er wel eens dubbele cijfers konden vallen vandaag? Dan moesten er nog wel vijf doelpunten gemaakt worden en de tijd tikte gewoon weg. En achterin kwam Glenn ook nauwelijks in de problemen. Jammer dat hij weer dat doelpuntje slikt. Een keer de nul houden zou iedereen wel eens deugd doen.
In het slotkwartier kwam Rood-Wit nog een keertje tot scoren. Yolan, die dit seizoen terugkeerde na een break van een klein jaartje, was de man die de netten deed trillen. Daardoor kwam het aan zes doelpunten, maakt het er twee weken op rij evenveel doelpunten én heeft het zes op zes te pakken. Volgende week is er geen wedstrijd, maar het geeft aan Jordi en Youssef wel de gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen in plaats van elkaar af te stoppen op het veld. We zijn immers ploeggenoten, jongens. Geen spookrijders.
Een wedstrijd tegen Groenendaal, dat is voor iedere ploeg altijd een moeilijke verplaatsing. En ook al slikte het team uit Merksem in deze reeks al meer dan vijftig doelpunten, je kan je best niet blind staren op resultaten want elke wedstrijd is een oefening voor de ploeg. Onze coach zag twee jongens promoveren naar de eerste ploeg, maar kon uit een goeie selectie toch een aardig ploegje op de mat brengen om de drie punten mee naar Hoboken te pakken.
Rood-Wit begon aardig aan de wedstrijd, maar herviel in oude gewoontes. Kansen missen. Moni, voor de gelegenheid in de spits geposteerd door zijn coach, kreeg een paar goeie mogelijkheden. Scoren deed hij echter niet. Toch kwamen onze jongens nog voor het kwartier op voorsprong. Yahya zette zijn goede vorm door en knalde de 0-1 tegen de touwen. Niet veel later zou Indy, wéér hij, ook scoren. Hij zit aan twee doelpunten in evenveel wedstrijden.
Ondertussen hadden we onszelf al een hak gezet. In een botsing tussen Youssef en Jordi, konden beide spelers niet verder. Meer zelfs, Youssef moest nadien naar de dokter en die bracht hem iets of wat goed nieuws. Zijn neus was alvast niet gebroken, maar met wat pleisters en pijnstillers moest dat allemaal wel goed komen. En op het veld bleef het gewoon gaan. Het balletje ging van voet naar voet, maar scoren zat er niet bepaald in. Een wedstrijd van gemiste kansen.
Tot een paar seconden voor het rustsignaal. Yahya zetten zich weer even door en knalde zijn tweede van de middag tegen de touwen, zijn tweede opeenvolgende wedstrijd waarin hij tot scoren kwam. En wie dacht dat Groenendaal een ploeg was die uit elkaar zou vallen daardoor, kwam bedrogen uit. Het bleef combineren en zoeken naar mogelijkheden. Glenn in de problemen brengen, zat er voor de rust ook niet bepaald in. Zo trokken onze manschappen met een goeie voorsprong richting kleedkamers.
Na de pauze gooide coach Dirk het roer om. Hij dropte Jimmy in de spits en dat was een zet die meteen een goeie bleek te zijn. Het duurde nog geen vijf minuten vooraleer hij de touwen deed trillen. Ook enkele weken geleden dook hij op als een duiveltje uit een doosje om een bal tegen de netten te jassen. 0-4, nee dit zou toch niet meer fout mogen lopen. Ook niet wanneer Groenendaal er toch eens in slaagde om door de verdediging te glippen en de bal tegen de touwen te jagen.
Met een 1-4-tussenstand zou je kunnen denken dat voor de thuisploeg de weg naar boven is in gezet. Mochten ze dat gedacht hebben, deed Jimmy de rest. Hij haalde De Groofe middelen boven en de bal deed de rest: 1-5, nog voor het uur en de boeken konden terug dicht nog voor ze goed en wel geopend waren. De punten konden dan al quasi mee in de zak gestoken worden richting Hoboken. Op een half uurtje tijd zouden we dit toch niet meer uit handen geven?
Op de bank zagen onze twee stervelingen, Youssef en Jordi, dat het wel goed ging. Rood-Wit bleef goed het werk doen en probeerde nog iets te doen aan de voorsprong. Hoorden we vorige week ook niet iemand suggereren dat er wel eens dubbele cijfers konden vallen vandaag? Dan moesten er nog wel vijf doelpunten gemaakt worden en de tijd tikte gewoon weg. En achterin kwam Glenn ook nauwelijks in de problemen. Jammer dat hij weer dat doelpuntje slikt. Een keer de nul houden zou iedereen wel eens deugd doen.
In het slotkwartier kwam Rood-Wit nog een keertje tot scoren. Yolan, die dit seizoen terugkeerde na een break van een klein jaartje, was de man die de netten deed trillen. Daardoor kwam het aan zes doelpunten, maakt het er twee weken op rij evenveel doelpunten én heeft het zes op zes te pakken. Volgende week is er geen wedstrijd, maar het geeft aan Jordi en Youssef wel de gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen in plaats van elkaar af te stoppen op het veld. We zijn immers ploeggenoten, jongens. Geen spookrijders.
Dames en heren, de nul is wég
Je kent wel dat deunt: "die zien we nooit meer, terug." Wel, die nul zien we dit seizoen alvast niet meer terug achter het puntentotaal. Voor het eerst dit seizoen heeft Rood-Wit zichzelf niét in de voet geschoten én zichzelf beloond. Een doelpuntenfestival tegen ESVO eindigde op een 6-4-overwinning.
Na vier speeldagen stond die vervelende nul nog altijd achter de naam van Rood-Wit. Het werd echt dringend tijd om die weg te werken. Met ESVO kwam er een ploeg op bezoek die in de subtop meedraaide. Vreemde statistiek wel: beide teams wisten tot dusver tien keer te scoren. Alleen stond onze tegenstander met een doelsaldo van +1 en wij met een van -9 aan de aftrap. Hoog tijd om daar, zonder coach, iets aan te doen.
Onze coach vertoefde in zonnigere oorden en wenste de ploeg op voorhand succes met een rode en een witte sangria. Op een of andere manier gaf het de ploeg wel vertrouwen, want Rood-Wit speelde een bangelijke helft mét kansen. Imad miste nog een enorme mogelijkheid na een knappe assist van Rodney en ook Jesse kon nét niet bij een bal. Het gevoel was dat er wel meer in kon zitten vandaag dan geen punten.
En dat gebeurde ook. Op een vrije trap werd de bal weggekopt, recht in de voeten van Jesse. Hij legde klaar, kreeg alle tijd om te mikken en krulde zijn schot recht in de winkelhaak. Een voorsprong voor de thuisploeg. Dat was ook al even geleden. De bezoekers kwamen, ondanks de constante druk van Rood-Wit, terug in de wedstrijd door twee heerlijke doelpunten. Toch weer de achterstand. Het zou toch niet waar zijn?
Nee hoor, want nog voor de rust werd de scheve situatie helemaal recht gezet. Eerst haalde Flumens van op afstand uit en ging het in het zijnetje binnen. Twee minuten later dacht Indy hetzelfde te doen en ook zijn schot ging tegen de touwen. Met een voorsprong trokken onze jongens richting kleedkamers. Nu dan toch eens proberen die voorsprong vast te houden om eindelijk van die nul af te geraken.
Na de pauze hetzelfde spelbeeld: Rood-Wit probeerde een snelle dubbele voorsprong bij elkaar te voetballen, maar slaagde daar pas in op het uur. Kapitein Yannick Flumens, twee jaar geleden nog gekroond tot Held van’t Veld, kopte zijn tweede van de middag tegen de touwen. Opnieuw een stilstaande fase die de thuisploeg deed dromen van meer. Straks wordt het écht nog een wapen van ons. Het is immers al de tweede keer op een paar weken tijd dat er een hoekschop binnen vliegt aan onze kant.
Maar hoe snel het doelpunt van Rood-Wit gevierd was, des te sneller kwam de aansluitingstreffer. ESVO ging veel te makkelijk door onze verdediging heen en gaf Glenn geen schijn van kans. 4-3 en weer spanning in de wedstrijd. “Het zal toch niet waar zijn, zeker”, vroegen we ons allemaal af. De thuisploeg ging in strijd-modus en ging vol voor de drie punten. Het bibberde wel toen een kwartier voor tijd de gelijkmaker viel.
Plots viel alles in duigen. “Ik heb moeite om te wisselen”, stelde onze coach één van de bankzitters gerust. “Geen probleem. Ik heb liever de drie punten”, klonk het. Even later kwam Roy terug in het veld en leverde hij een schot af dat maar nipt over het doel van ESVO ging. De tijd tikte weg, een kwartier te spelen, twaalf minuten te spelen, tien minuten te spelen. De vraag was steeds dezelfde: geraken we vandaag eindelijk van de nul af?
Ja, zou uiteindelijk het antwoord zijn. En het bleef niet bij één punt. In de absolute slotfase, waar op dat moment iedereen zich al had neergelegd bij een gelijkspel, toverde Lotfi nog twee heerlijke assists uit zijn sloefen. Youssef en Yahya werkten af. Die eerste zege is nu een feit, het kan morgen in de zetel kijken naar wat de concurrentie doet én kan met vertrouwen toewerken naar de kelderkraker tegen Groenendaal. En onze coach dronk nog een sangria of twee. Een rode en een witte.
Na vier speeldagen stond die vervelende nul nog altijd achter de naam van Rood-Wit. Het werd echt dringend tijd om die weg te werken. Met ESVO kwam er een ploeg op bezoek die in de subtop meedraaide. Vreemde statistiek wel: beide teams wisten tot dusver tien keer te scoren. Alleen stond onze tegenstander met een doelsaldo van +1 en wij met een van -9 aan de aftrap. Hoog tijd om daar, zonder coach, iets aan te doen.
Onze coach vertoefde in zonnigere oorden en wenste de ploeg op voorhand succes met een rode en een witte sangria. Op een of andere manier gaf het de ploeg wel vertrouwen, want Rood-Wit speelde een bangelijke helft mét kansen. Imad miste nog een enorme mogelijkheid na een knappe assist van Rodney en ook Jesse kon nét niet bij een bal. Het gevoel was dat er wel meer in kon zitten vandaag dan geen punten.
En dat gebeurde ook. Op een vrije trap werd de bal weggekopt, recht in de voeten van Jesse. Hij legde klaar, kreeg alle tijd om te mikken en krulde zijn schot recht in de winkelhaak. Een voorsprong voor de thuisploeg. Dat was ook al even geleden. De bezoekers kwamen, ondanks de constante druk van Rood-Wit, terug in de wedstrijd door twee heerlijke doelpunten. Toch weer de achterstand. Het zou toch niet waar zijn?
Nee hoor, want nog voor de rust werd de scheve situatie helemaal recht gezet. Eerst haalde Flumens van op afstand uit en ging het in het zijnetje binnen. Twee minuten later dacht Indy hetzelfde te doen en ook zijn schot ging tegen de touwen. Met een voorsprong trokken onze jongens richting kleedkamers. Nu dan toch eens proberen die voorsprong vast te houden om eindelijk van die nul af te geraken.
Na de pauze hetzelfde spelbeeld: Rood-Wit probeerde een snelle dubbele voorsprong bij elkaar te voetballen, maar slaagde daar pas in op het uur. Kapitein Yannick Flumens, twee jaar geleden nog gekroond tot Held van’t Veld, kopte zijn tweede van de middag tegen de touwen. Opnieuw een stilstaande fase die de thuisploeg deed dromen van meer. Straks wordt het écht nog een wapen van ons. Het is immers al de tweede keer op een paar weken tijd dat er een hoekschop binnen vliegt aan onze kant.
Maar hoe snel het doelpunt van Rood-Wit gevierd was, des te sneller kwam de aansluitingstreffer. ESVO ging veel te makkelijk door onze verdediging heen en gaf Glenn geen schijn van kans. 4-3 en weer spanning in de wedstrijd. “Het zal toch niet waar zijn, zeker”, vroegen we ons allemaal af. De thuisploeg ging in strijd-modus en ging vol voor de drie punten. Het bibberde wel toen een kwartier voor tijd de gelijkmaker viel.
Plots viel alles in duigen. “Ik heb moeite om te wisselen”, stelde onze coach één van de bankzitters gerust. “Geen probleem. Ik heb liever de drie punten”, klonk het. Even later kwam Roy terug in het veld en leverde hij een schot af dat maar nipt over het doel van ESVO ging. De tijd tikte weg, een kwartier te spelen, twaalf minuten te spelen, tien minuten te spelen. De vraag was steeds dezelfde: geraken we vandaag eindelijk van de nul af?
Ja, zou uiteindelijk het antwoord zijn. En het bleef niet bij één punt. In de absolute slotfase, waar op dat moment iedereen zich al had neergelegd bij een gelijkspel, toverde Lotfi nog twee heerlijke assists uit zijn sloefen. Youssef en Yahya werkten af. Die eerste zege is nu een feit, het kan morgen in de zetel kijken naar wat de concurrentie doet én kan met vertrouwen toewerken naar de kelderkraker tegen Groenendaal. En onze coach dronk nog een sangria of twee. Een rode en een witte.
We schieten onszelf in de voet
Onze reserven slagen er maar niet in om een wedstrijd te winnen en daar dankt het een slechte start voor. Ook vandaag kwam het op achterstand, en kon het dat uiteindelijk niet meer rechttrekken.
Twee matchen op hetzelfde moment, voor Rood-Wit was dat niet meteen een probleem. Sinds de komst van onze reserven-fotograaf, is elke wedstrijd gecoverd. Hij zag dat de coach een ploeg kon opstellen die het de voorbije weken wel redelijk had gedaan. Alleen bleven de punten achterwege en dat begon toch te steken. Tegenstander Riko Hubertus, vorig jaar nog kampioen, begon dit seizoen met een nul op negen. "Het is niet dezelfde ploeg als vorig jaar, maar we gaan er alles aan doen om de nul weg te vegen."
De woorden van de coach waren nog niet koud, of Timmy kwam oog in oog met de doelman van Riko Hubertus. De topschutter van vorig jaar legde het leer jammer genoeg naast het doel. Géén eerste viering in de nieuwe tenues die er, mede door zijn sponsoring, zijn gekomen. De thuisploeg reageerde meteen met een doelpunt. Ze straften een foutje achterin genadeloos af. Géén voorsprong, wél opnieuw de achterstand. Waarom het uzelf makkelijk maken als het moeilijk ook gaat?
Rood-Wit probeerde te reageren, maar aan ect grote kansen kwam het niet. Op het half uur ging het licht helemaal uit bij de bezoekers. Een bal tegen de arm van Roy, al dan niet bewust, leidde de 2-0 in. Doelman Glenn zat in de verkeerde hoek. Het was zwoegen en zweten onder een zalig herfstzonnetje, maar er werd wel geknokt voor elkaar. Het kon immers altijd beter, zeker qua stand. Want zo ging het richting een nul op twaalf en dat was toch iets wat iedereen wilde vermijden.
Ook in de slotfase van de eerste helft bleven de grote kansen achterwege voor de bezoekers. De thuisploeg probeerde nog een derde doelpunt te maken voor de pauze, maar slaagde er niet meer in om doelman Glenn nog eens te passeren. Een dubbele achterstand ongedaan maken, Mechelen deed het eerder al in Westerlo en waarom zou dat niet kunnen op bezoek bij een ploeg die ook nog geen punten had gepakt? De coach had er vertrouwen in.
Hij gooide het roer helemaal om en probeerde in een nieuw systeem Riko Hubertus te verrassen, maar het was de thuisploeg die hén verraste met een snelle tegenprik: 3-0. De punten leken in Kontich te blijven, een klap die opnieuw is aangekomen in het Rood-Witte kamp. In tegenstelling tot de eerste ploeg, die volledig uit elkaar is gevallen na een zoveelste tegentreffer, bleven onze reserven knokken voor elkaar en voor het team. Het moest maar eens zijn dat...
En dat gebeurde ook. Jimmy blijkt niet alleen een goeie doelman te zijn, maar ook nog eens de scorende spits die we missen. Hij zette Rood-Wit op 3-1, waardoor er weer hoop kwam. Onder het motto: "als zij drie keer kunnen scoren, kunnen wij dat ook." Niet veel later kopte Josse een hoekschop tegen de touwen. 3-2, weer hoop en nog ruim een half uur op de klok. Marc Declercq, aanwezig in Hoboken voor de eerste ploeg, zag het alweer niet. Zo kan het natuurlijk altijd blijven duren. Hij zette zo zijn eigen doelpunt van vorige week wel recht.
Met nog een half uur op de klok kon Rood-Wit weer hopen om van die nul af te geraken, Timmy kreeg nog een paar mogelijkheden om zijn rekening te openen in de, mede door hem gesponsorde, nieuwe shirts. De thuisploeg wist het niet meer en de bezoekers roken bloed. De doelman van Riko Hubertus beleefde echter een goeie dag. De afgedwongen kansen, werden niet afgewerkt. Telkens zat er nog wel een voet of een ander lichaamsdeel tussen.
Rood-Wit zette nog alles op alles, Youssef gooide letterlijk alles in de strijd, Timmy probeerde het nog een paar keer en Rodney heeft ook op zowat alle posities gespeeld vandaag, maar het mocht allemaal niet baten. Na negentig minuten voetballen floot de scheidsrechter de wedstrijd af. Wéér geen driepunter voor de reserven, waardoor ze op nul blijven staan. Riko Hubertus haalt opgelucht adem en heeft de eerste punten van het seizoen beet. Volgende week dan maar van die vervloekte nul af. Dan wacht ESVO.
Twee matchen op hetzelfde moment, voor Rood-Wit was dat niet meteen een probleem. Sinds de komst van onze reserven-fotograaf, is elke wedstrijd gecoverd. Hij zag dat de coach een ploeg kon opstellen die het de voorbije weken wel redelijk had gedaan. Alleen bleven de punten achterwege en dat begon toch te steken. Tegenstander Riko Hubertus, vorig jaar nog kampioen, begon dit seizoen met een nul op negen. "Het is niet dezelfde ploeg als vorig jaar, maar we gaan er alles aan doen om de nul weg te vegen."
De woorden van de coach waren nog niet koud, of Timmy kwam oog in oog met de doelman van Riko Hubertus. De topschutter van vorig jaar legde het leer jammer genoeg naast het doel. Géén eerste viering in de nieuwe tenues die er, mede door zijn sponsoring, zijn gekomen. De thuisploeg reageerde meteen met een doelpunt. Ze straften een foutje achterin genadeloos af. Géén voorsprong, wél opnieuw de achterstand. Waarom het uzelf makkelijk maken als het moeilijk ook gaat?
Rood-Wit probeerde te reageren, maar aan ect grote kansen kwam het niet. Op het half uur ging het licht helemaal uit bij de bezoekers. Een bal tegen de arm van Roy, al dan niet bewust, leidde de 2-0 in. Doelman Glenn zat in de verkeerde hoek. Het was zwoegen en zweten onder een zalig herfstzonnetje, maar er werd wel geknokt voor elkaar. Het kon immers altijd beter, zeker qua stand. Want zo ging het richting een nul op twaalf en dat was toch iets wat iedereen wilde vermijden.
Ook in de slotfase van de eerste helft bleven de grote kansen achterwege voor de bezoekers. De thuisploeg probeerde nog een derde doelpunt te maken voor de pauze, maar slaagde er niet meer in om doelman Glenn nog eens te passeren. Een dubbele achterstand ongedaan maken, Mechelen deed het eerder al in Westerlo en waarom zou dat niet kunnen op bezoek bij een ploeg die ook nog geen punten had gepakt? De coach had er vertrouwen in.
Hij gooide het roer helemaal om en probeerde in een nieuw systeem Riko Hubertus te verrassen, maar het was de thuisploeg die hén verraste met een snelle tegenprik: 3-0. De punten leken in Kontich te blijven, een klap die opnieuw is aangekomen in het Rood-Witte kamp. In tegenstelling tot de eerste ploeg, die volledig uit elkaar is gevallen na een zoveelste tegentreffer, bleven onze reserven knokken voor elkaar en voor het team. Het moest maar eens zijn dat...
En dat gebeurde ook. Jimmy blijkt niet alleen een goeie doelman te zijn, maar ook nog eens de scorende spits die we missen. Hij zette Rood-Wit op 3-1, waardoor er weer hoop kwam. Onder het motto: "als zij drie keer kunnen scoren, kunnen wij dat ook." Niet veel later kopte Josse een hoekschop tegen de touwen. 3-2, weer hoop en nog ruim een half uur op de klok. Marc Declercq, aanwezig in Hoboken voor de eerste ploeg, zag het alweer niet. Zo kan het natuurlijk altijd blijven duren. Hij zette zo zijn eigen doelpunt van vorige week wel recht.
Met nog een half uur op de klok kon Rood-Wit weer hopen om van die nul af te geraken, Timmy kreeg nog een paar mogelijkheden om zijn rekening te openen in de, mede door hem gesponsorde, nieuwe shirts. De thuisploeg wist het niet meer en de bezoekers roken bloed. De doelman van Riko Hubertus beleefde echter een goeie dag. De afgedwongen kansen, werden niet afgewerkt. Telkens zat er nog wel een voet of een ander lichaamsdeel tussen.
Rood-Wit zette nog alles op alles, Youssef gooide letterlijk alles in de strijd, Timmy probeerde het nog een paar keer en Rodney heeft ook op zowat alle posities gespeeld vandaag, maar het mocht allemaal niet baten. Na negentig minuten voetballen floot de scheidsrechter de wedstrijd af. Wéér geen driepunter voor de reserven, waardoor ze op nul blijven staan. Riko Hubertus haalt opgelucht adem en heeft de eerste punten van het seizoen beet. Volgende week dan maar van die vervloekte nul af. Dan wacht ESVO.
Weer geen punten
De nul blijft staan bij onze reserven. Ook tegen doelpuntenmachine Belgica bleven we puntenloos achter. Het werd 1-6.
Onze reserven kregen Belgica over de vloer. De ploeg uit Edegem verzamelde al zes punten en waren niet van plan om in Hoboken punten te laten liggen. Met ook nog eens vijftien gemaakte doelpunten uit twee wedstrijden een machine die wellicht niet te stuiten was. Rood-Wit zette daar een defensie tegenover die al tien doelpunten tegen kreeg. “Daarom gaan we ook van systeem veranderen. "We beginnen hoe we vorige week geëindigd waren.”
De ploeg zonder punten begon gretig aan de wedstrijd, maar kreeg al snel de opdracht om op te letten op bepaalde voetballende jongens. De thuisploeg had het lastig met de nummer elf en ontsnapte in het openingskwartier twee keer aan een strafschop tegen. Een keer werd een doelpunt van Belgica afgekeurd voor buitenspel, de voorgaande fout werd niet gefloten. En even daarvoor werd een fout gefloten, maar de bal buiten de zestien gelegd.
De voorsprong van Belgica kon niet op zich blijven wachten en halfweg de eerste helft werd dat ook cash betaald. Een van de spelers kreeg veel te tijd en dribbelde zich voorbij de defensie en legde de 0-1 tegen de touwen. Vijf minuten later waren de bezoekers opnieuw door op snelheid. De voorzet werd door Josse tegen de eigen netten gelegd. “Dan toch eens gescoord”, lazen we de gedachten van onze vorige coach.
Ondanks het goeie spel bleef Rood-Wit wel de mogelijkheden zoeken om te scoren, maar pas in de slotfase van de eerste helft duwde Belgica er nog eentje tegen de touwen. Twee minuten later kregen de bezoekers een nieuwe kans, maar deze werd niet afgewerkt. “Volgende is wel weer raak”, klonk het bij de Belgicaanse bank. Even later werd voor de rust gefloten. Daar kreeg de coach een kwartier de tijd om de neuzen in dezelfde richting te houden.
“Ik ben trots op het team, trots op hoe wij spelen”, klonk het net voor de aftrap van de tweede helft. Maar ook al was er de trots op het team en de manier waarop we aan het spelen waren, Belgica bleef als een mes door de boter gaan. En na nog geen minuut voetballen in de tweede helft lag de 0-4 al tegen de touwen. “Het zal toch niet waar zijn”, hoorden we nadien. Jammer genoeg was dat wél het geval.
Belgica was niet gekomen om op hun lauweren te rusten. In het eerste kwartier na de pauze zouden ze van 0-3 naar 0-6 gaan. Telkens ging het te gemakkelijk, werd er van de gaten die gelaten werden goed gebruik gemaakt. De thuisploeg wist het allemaal niet meer, maar bleef wel strijden. Ook al was het schip al lang verdronken en zouden de punten ook vandaag niet bij op de rekening worden geschreven.
Het enige doel dat de troepen van Dave Haenen en Dirk Papanikitas nog hadden, was om met minstens één doelpunt van het terrein te gaan. Een kwartier voor tijd gooide Thierry alles in de strijd in een duel met de doelman van Belgica. Die leek een overtreding te maken, maar de scheids floot niet. De afvallende bal kwam tot bij Jesse, die het leer dan maar zelf tegen de netten trapte. “Ik ben blij dat we van die nul af zijn.”
Rood-Wit probeerde in de slotfase van de wedstrijd nog een tweede keer te scoren om zo met een goed gevoel naar de kant te gaan, maar zo ver kwam het uiteindelijk niet meer. De bezoekers blijven vlotjes scoren en blijven bovenin meedraaien met negen op negen. Voor de reserven begint het er stilaan penibel uit te zien. Hoewel het team vandaag wel weer knokte voor elkaar, blijft het zonder punten achter.
Onze reserven kregen Belgica over de vloer. De ploeg uit Edegem verzamelde al zes punten en waren niet van plan om in Hoboken punten te laten liggen. Met ook nog eens vijftien gemaakte doelpunten uit twee wedstrijden een machine die wellicht niet te stuiten was. Rood-Wit zette daar een defensie tegenover die al tien doelpunten tegen kreeg. “Daarom gaan we ook van systeem veranderen. "We beginnen hoe we vorige week geëindigd waren.”
De ploeg zonder punten begon gretig aan de wedstrijd, maar kreeg al snel de opdracht om op te letten op bepaalde voetballende jongens. De thuisploeg had het lastig met de nummer elf en ontsnapte in het openingskwartier twee keer aan een strafschop tegen. Een keer werd een doelpunt van Belgica afgekeurd voor buitenspel, de voorgaande fout werd niet gefloten. En even daarvoor werd een fout gefloten, maar de bal buiten de zestien gelegd.
De voorsprong van Belgica kon niet op zich blijven wachten en halfweg de eerste helft werd dat ook cash betaald. Een van de spelers kreeg veel te tijd en dribbelde zich voorbij de defensie en legde de 0-1 tegen de touwen. Vijf minuten later waren de bezoekers opnieuw door op snelheid. De voorzet werd door Josse tegen de eigen netten gelegd. “Dan toch eens gescoord”, lazen we de gedachten van onze vorige coach.
Ondanks het goeie spel bleef Rood-Wit wel de mogelijkheden zoeken om te scoren, maar pas in de slotfase van de eerste helft duwde Belgica er nog eentje tegen de touwen. Twee minuten later kregen de bezoekers een nieuwe kans, maar deze werd niet afgewerkt. “Volgende is wel weer raak”, klonk het bij de Belgicaanse bank. Even later werd voor de rust gefloten. Daar kreeg de coach een kwartier de tijd om de neuzen in dezelfde richting te houden.
“Ik ben trots op het team, trots op hoe wij spelen”, klonk het net voor de aftrap van de tweede helft. Maar ook al was er de trots op het team en de manier waarop we aan het spelen waren, Belgica bleef als een mes door de boter gaan. En na nog geen minuut voetballen in de tweede helft lag de 0-4 al tegen de touwen. “Het zal toch niet waar zijn”, hoorden we nadien. Jammer genoeg was dat wél het geval.
Belgica was niet gekomen om op hun lauweren te rusten. In het eerste kwartier na de pauze zouden ze van 0-3 naar 0-6 gaan. Telkens ging het te gemakkelijk, werd er van de gaten die gelaten werden goed gebruik gemaakt. De thuisploeg wist het allemaal niet meer, maar bleef wel strijden. Ook al was het schip al lang verdronken en zouden de punten ook vandaag niet bij op de rekening worden geschreven.
Het enige doel dat de troepen van Dave Haenen en Dirk Papanikitas nog hadden, was om met minstens één doelpunt van het terrein te gaan. Een kwartier voor tijd gooide Thierry alles in de strijd in een duel met de doelman van Belgica. Die leek een overtreding te maken, maar de scheids floot niet. De afvallende bal kwam tot bij Jesse, die het leer dan maar zelf tegen de netten trapte. “Ik ben blij dat we van die nul af zijn.”
Rood-Wit probeerde in de slotfase van de wedstrijd nog een tweede keer te scoren om zo met een goed gevoel naar de kant te gaan, maar zo ver kwam het uiteindelijk niet meer. De bezoekers blijven vlotjes scoren en blijven bovenin meedraaien met negen op negen. Voor de reserven begint het er stilaan penibel uit te zien. Hoewel het team vandaag wel weer knokte voor elkaar, blijft het zonder punten achter.
Cadeautjestijd
Onze reserven blijven voorlopig zonder punten achter. En dat komt omdat ze doelpunten in geschenkverpakking weggeven. "Als je drie keer scoort, moet je minstens een punt pakken." Helaas, in Mortsel werd het 5-3.
Om punten te pakken, moest Rood-Wit voorbij VC Mortsel OG. De nieuwe ploeg van voormalig kapitein Stephan Roelants. Hij was dan ook de geschikte man om de aftrap te geven van deze, voor hem, speciale wedstrijd. Verder kon de coach weer rekenen op een ruime kern, waardoor de hitte geen betekenis zou mogen spelen. Al is het vooral zaak om koelbloedig te blijven in beide boxen.
Rood-Wit zorgde voor het eerste gevaar via Indy. Tot twee keer toe dribbelde hij zijn man uit en trapte hij richting doel. Zonder succes. De thuisploeg reageerde door op een counter uit te breken, maar ook hier zat de verdediging er goed tussen. De wedstrijd leed onder de hitte, na een kwartier leek het al of we een uur aan het voetballen waren. En dan moesten er nog vijf kwartieren gevoetbald worden.
Net voor de drankpauze leek Rood-Wit te breken. In een rommelige fase kon Mortsel snel uitlopen tot een dubbele voorsprong via een strafschop, waarna de bezoekers moeite hadden om terug te keren na die klap. Het probeerde wel, via Indy en Thierry kwamen ze tot een paar kansen. Een doelpuntje vlak voor de rust zou nog helpen om de wedstrijd hier te doen kantelen. Althans, dat moest zo in het hoofd zitten.
En dan, met luttele seconden op de klok, kreeg Jimmy de bal. Hij gaf hem aan Imad, die meteen voor doel gooide. Plots ging de bal over de lijn, zonder dat iemand hem aanraakte. Cadeautjestijd, ook aan de overkant. 2-1 en alles was weer mogelijk na de pauze. Tijdens de rust kreeg de coach de mogelijkheid om de neuzen in dezelfde richting te krijgen, al was het in de kleedkamer ook een sauna.
Rood-Wit begon vol goeie moed aan de tweede helft en dat vertaalde zich al snel in de gelijkmaker. Een hoekschop werd door Mohcine heerlijk tegen de touwen gekopt. “Erop en erover”, dachten velen, want Mortsel bleek klaar om bij de keel genepen te worden en zo zachtjes aan dood te gaan. Maar uit het niets herleefde de thuisploeg, mede door enkele foutjes achterin.
Want nog voor het uur was er een ware doelpuntenkermis aan de gang. VC Mortsel OG kon op quasi dezelfde manier twee keer scoren en zo weer uitlopen tot 4-2, het was Indy himself die meteen daarna voor de aansluitingstreffer zorgde. Vreemd genoeg weinig positief om te vieren, want snel lag de bal op de middenstip om af te trappen. Rood-Wit wilde er alles aan doen om hier toch met minstens een punt naar huis te gaan.
VC Mortsel OG liet het niet aan hun hart komen en bleef de foutjes van Rood-Wit genadeloos afstraffen. Een voorzet die Glenn altijd moet hebben, glipte door zijn handen heen en eindigde tegen de touwen. Opnieuw was de kloof weer twee doelpunten en deze keer kwam er geen comeback meer zoals die er wel was eerder in de wedstrijd. De thuisploeg kon het simpel uittikken, maar vergat nog wat doelpunten te maken.
Voor Rood-Wit hoefde het allemaal niet meer. Liefst wilden zij gewoon gaan genieten in de zon met een pintje in de handen. Twee minuten voor de effectieve vijfenveertigste minuut zou aanbreken, floot de scheidsrechter de wedstrijd al naar de geschiedenisboeken. Weer geen overwinning, weer geen punt. De nul blijft nog minstens een week staan. De coach heeft denkwerk voor de clash met Belgica volgende week.
Om punten te pakken, moest Rood-Wit voorbij VC Mortsel OG. De nieuwe ploeg van voormalig kapitein Stephan Roelants. Hij was dan ook de geschikte man om de aftrap te geven van deze, voor hem, speciale wedstrijd. Verder kon de coach weer rekenen op een ruime kern, waardoor de hitte geen betekenis zou mogen spelen. Al is het vooral zaak om koelbloedig te blijven in beide boxen.
Rood-Wit zorgde voor het eerste gevaar via Indy. Tot twee keer toe dribbelde hij zijn man uit en trapte hij richting doel. Zonder succes. De thuisploeg reageerde door op een counter uit te breken, maar ook hier zat de verdediging er goed tussen. De wedstrijd leed onder de hitte, na een kwartier leek het al of we een uur aan het voetballen waren. En dan moesten er nog vijf kwartieren gevoetbald worden.
Net voor de drankpauze leek Rood-Wit te breken. In een rommelige fase kon Mortsel snel uitlopen tot een dubbele voorsprong via een strafschop, waarna de bezoekers moeite hadden om terug te keren na die klap. Het probeerde wel, via Indy en Thierry kwamen ze tot een paar kansen. Een doelpuntje vlak voor de rust zou nog helpen om de wedstrijd hier te doen kantelen. Althans, dat moest zo in het hoofd zitten.
En dan, met luttele seconden op de klok, kreeg Jimmy de bal. Hij gaf hem aan Imad, die meteen voor doel gooide. Plots ging de bal over de lijn, zonder dat iemand hem aanraakte. Cadeautjestijd, ook aan de overkant. 2-1 en alles was weer mogelijk na de pauze. Tijdens de rust kreeg de coach de mogelijkheid om de neuzen in dezelfde richting te krijgen, al was het in de kleedkamer ook een sauna.
Rood-Wit begon vol goeie moed aan de tweede helft en dat vertaalde zich al snel in de gelijkmaker. Een hoekschop werd door Mohcine heerlijk tegen de touwen gekopt. “Erop en erover”, dachten velen, want Mortsel bleek klaar om bij de keel genepen te worden en zo zachtjes aan dood te gaan. Maar uit het niets herleefde de thuisploeg, mede door enkele foutjes achterin.
Want nog voor het uur was er een ware doelpuntenkermis aan de gang. VC Mortsel OG kon op quasi dezelfde manier twee keer scoren en zo weer uitlopen tot 4-2, het was Indy himself die meteen daarna voor de aansluitingstreffer zorgde. Vreemd genoeg weinig positief om te vieren, want snel lag de bal op de middenstip om af te trappen. Rood-Wit wilde er alles aan doen om hier toch met minstens een punt naar huis te gaan.
VC Mortsel OG liet het niet aan hun hart komen en bleef de foutjes van Rood-Wit genadeloos afstraffen. Een voorzet die Glenn altijd moet hebben, glipte door zijn handen heen en eindigde tegen de touwen. Opnieuw was de kloof weer twee doelpunten en deze keer kwam er geen comeback meer zoals die er wel was eerder in de wedstrijd. De thuisploeg kon het simpel uittikken, maar vergat nog wat doelpunten te maken.
Voor Rood-Wit hoefde het allemaal niet meer. Liefst wilden zij gewoon gaan genieten in de zon met een pintje in de handen. Twee minuten voor de effectieve vijfenveertigste minuut zou aanbreken, floot de scheidsrechter de wedstrijd al naar de geschiedenisboeken. Weer geen overwinning, weer geen punt. De nul blijft nog minstens een week staan. De coach heeft denkwerk voor de clash met Belgica volgende week.
Verschil tussen twee helften
Rood-Wit ging, in de partij tegen Ik DIen, rusten met een 2-0 voorsprong. Toch slaagde het er niet in om de drie punten over de streep te trekken. Het werd een hele doelpuntenkermis: 4-5.
Onze reserven moesten vol aan de bak tegen Ik Dien, een moeilijk te bespelen elftal. Met een aantal nieuwkomers onderging onze ploeg ook wel een metamorfose. Imad en Sebastian begonnen aan de aftrap, op de bank vonden we Yolan terug. Hij keerde terug na een paar jaar. Verder kon de coach ook rekenen op de topschutter, Timmy. Hij moest weer voor de doelpunten zorgen.
Rood-Wit begon aardig aan de wedstrijd en dat leverde vrij snel een doelpunt. Het was Indy die het eerst de netten kon doen trillen in het nieuwe seizoen. De troepen van Dirk Papanikitas en Dave Haenen zagen dat het goed was. En meteen wilde de thuisploeg meer, maar écht grote kansen afdwingen lukte de eerstvolgende tien minuten niet. Tot plots Youssef werd aangespeeld. Hij plaatste het leer voorbij de doelman: 2-0.
Niets leek Rood-Wit te kunnen doen. “We gaan voor de derde treffer”, klonk het zelfs van op de bank. De thuisploeg leek los, maar toen volgde de drankpauze en vanaf toen ging het helemaal de foute kant op. De bezoekers kwamen beter in het spel en zorgde ook voor dreiging. Glenn liet zich echter niet doen en kon voorkomen dat er een aansluitingstreffer zou komen. Aan de overkant was het zaak zo snel mogelijk de wedstrijd dood te maken.
Nieuwkomer Imad kon op het scorebord komen, maar liet tot twee keer toe de kans liggen om de 3-0 te maken en zo de beslissing op het bord te zetten. Ook Indy werd het straatje in gestuurd en kwam oog in oog met de goalie. Hij zou te ver moeten uitwijken om de bal tegen de touwen te jagen. Als dat maar niet cash betaald zou worden. Ik DIen had immers een kwartiertje de tijd om terug op plooi te komen en vol voor een comeback te gaan zoals Malinwa dat vorige week deed op het veld van Westerlo. De ‘Zes’, zoals ze zichzelf noemen, zagen het nog allemaal zitten.
Wat er gezegd is in de kleedkamer, is niet helemaal duidelijk. Feit is wel dat de opgebouwde voorsprong van Rood-Wit smolt als sneeuw voor de zon. Op vijf minuten tijd stonden de paars-witten naast de thuisploeg in de stand met doelpunten die er veel te makkelijk kwamen en waarvan er eentje volledig op de pet van Glenn te schrijven was. Het was dan helemaal opnieuw beginnen.
De thuisploeg nam de handdoek op en ging er vol voor. Youssef, weer hij, werd aangespeeld en hij legde het leer netjes in de rechterhoek. Rood-Wit opnieuw op voorsprong. Een eerste poging van Ik Dien om gelijk te komen werd door de scheids nog teruggefloten omwille van buitenspel, maar tien minuten later was het wél weer raak. Veel te makkelijk bleven de doelpunten vallen. “Je hebt veel om over te schrijven.”
Rood-Wit zocht, maar Ik Dien vond. De thuisploeg was aangedaan en geraakte niet meer in het spel dat ze in de eerste helft op de mat hebben gelegd. Het waren de bezoekers die, met nog een kwartier te spelen, op voorsprong kwamen. “En dit geven we niet meer weg”, klonk het hoopvol. De thuisploeg zag dan de bui al hangen. Twee minuten later lag de wedstrijd in een beslissende plooi: 3-5.
Rood-Wit deed er in de slotfase nog alles aan om minstens een puntje thuis te houden, maar had daarvoor twee doelpunten nodig. De hoop kwam er toen Imad eentje tegen de touwen legde na goed doorduwen van invaller Jimmy. Even later deed de blonde God het opnieuw, deze keer met minder succes. Luttele tellen later floot de scheidsrechter af. Een doelpuntenkermis die een eerste nederlaag opleverde.
Onze reserven moesten vol aan de bak tegen Ik Dien, een moeilijk te bespelen elftal. Met een aantal nieuwkomers onderging onze ploeg ook wel een metamorfose. Imad en Sebastian begonnen aan de aftrap, op de bank vonden we Yolan terug. Hij keerde terug na een paar jaar. Verder kon de coach ook rekenen op de topschutter, Timmy. Hij moest weer voor de doelpunten zorgen.
Rood-Wit begon aardig aan de wedstrijd en dat leverde vrij snel een doelpunt. Het was Indy die het eerst de netten kon doen trillen in het nieuwe seizoen. De troepen van Dirk Papanikitas en Dave Haenen zagen dat het goed was. En meteen wilde de thuisploeg meer, maar écht grote kansen afdwingen lukte de eerstvolgende tien minuten niet. Tot plots Youssef werd aangespeeld. Hij plaatste het leer voorbij de doelman: 2-0.
Niets leek Rood-Wit te kunnen doen. “We gaan voor de derde treffer”, klonk het zelfs van op de bank. De thuisploeg leek los, maar toen volgde de drankpauze en vanaf toen ging het helemaal de foute kant op. De bezoekers kwamen beter in het spel en zorgde ook voor dreiging. Glenn liet zich echter niet doen en kon voorkomen dat er een aansluitingstreffer zou komen. Aan de overkant was het zaak zo snel mogelijk de wedstrijd dood te maken.
Nieuwkomer Imad kon op het scorebord komen, maar liet tot twee keer toe de kans liggen om de 3-0 te maken en zo de beslissing op het bord te zetten. Ook Indy werd het straatje in gestuurd en kwam oog in oog met de goalie. Hij zou te ver moeten uitwijken om de bal tegen de touwen te jagen. Als dat maar niet cash betaald zou worden. Ik DIen had immers een kwartiertje de tijd om terug op plooi te komen en vol voor een comeback te gaan zoals Malinwa dat vorige week deed op het veld van Westerlo. De ‘Zes’, zoals ze zichzelf noemen, zagen het nog allemaal zitten.
Wat er gezegd is in de kleedkamer, is niet helemaal duidelijk. Feit is wel dat de opgebouwde voorsprong van Rood-Wit smolt als sneeuw voor de zon. Op vijf minuten tijd stonden de paars-witten naast de thuisploeg in de stand met doelpunten die er veel te makkelijk kwamen en waarvan er eentje volledig op de pet van Glenn te schrijven was. Het was dan helemaal opnieuw beginnen.
De thuisploeg nam de handdoek op en ging er vol voor. Youssef, weer hij, werd aangespeeld en hij legde het leer netjes in de rechterhoek. Rood-Wit opnieuw op voorsprong. Een eerste poging van Ik Dien om gelijk te komen werd door de scheids nog teruggefloten omwille van buitenspel, maar tien minuten later was het wél weer raak. Veel te makkelijk bleven de doelpunten vallen. “Je hebt veel om over te schrijven.”
Rood-Wit zocht, maar Ik Dien vond. De thuisploeg was aangedaan en geraakte niet meer in het spel dat ze in de eerste helft op de mat hebben gelegd. Het waren de bezoekers die, met nog een kwartier te spelen, op voorsprong kwamen. “En dit geven we niet meer weg”, klonk het hoopvol. De thuisploeg zag dan de bui al hangen. Twee minuten later lag de wedstrijd in een beslissende plooi: 3-5.
Rood-Wit deed er in de slotfase nog alles aan om minstens een puntje thuis te houden, maar had daarvoor twee doelpunten nodig. De hoop kwam er toen Imad eentje tegen de touwen legde na goed doorduwen van invaller Jimmy. Even later deed de blonde God het opnieuw, deze keer met minder succes. Luttele tellen later floot de scheidsrechter af. Een doelpuntenkermis die een eerste nederlaag opleverde.