Verslagen reserven
De kalender vindt u terug bij wedstrijdschema.
Ons laten vangen
Rood-Wit is er niet in geslaagd om het seizoen te eindigen met een zes op zes. Olvac heeft zich iets efficiënter getoond en won (2-1).
Nog één keer de zak klaar maken. Nog één keer samen komen om de kabines in te duiken, klaar te maken en te strijden voor drie punten. Met vijftien waren ze, de spelers van Rood-Wit die er niet voor kozen om de 10 Miles in Antwerpen te gaan lopen en op zoek te gaan naar drie punten. De laatste drie punten die het seizoen 2024-2025 zou hebben voor onze jongens.
Maar na één minuut moest Rood-Wit al achtervolgen. Een frommeldoelpunt met nog een paar vreemde stuiten. Maar de bezoekers lieten zich niet zomaar doen. Eén keer kwam de doelman te ver uit, schoot hij los in de voeten van Yasin. “In één keer knallen”, werd geroepen van de bank en de topschutter luisterde gedwee. Zijn schot ging naast de verste paal buiten. Gemiste kans.
En er waren nog gemiste kansen voor de bezoekers. Vrije trappen werden strak voor doel gebracht, waarbij een tik voldoende was om te scoren. Alleen ontbrak het aan de tik. En Olvac? Dat probeerde het op zijn Union’s, onder het vel proberen te kruipen van Rood-Wit met een paar fouten en het vele gevraag om kaarten. De scheids ging er niet op in en de bezoekers lieten het toe dat er onder het vel werd gekropen.
Vlak voor de rust knalde een speler van Olvac van bijna aan de middenlijn en de bal zoefde voorbij Glenn in doel. Onverwacht stond Rood-Wit op een dubbele achterstand terwijl dat vooral niet had gehoeven. Het was zaak om niet mee te gaan in het spel van de thuisploeg en proberen om één van de kansen toch af te werken, zodat er terug spannend kon worden.
Met een paar tactische aanpassingen en de melding dat het hoofd koel gehouden diende te worden, werd de tweede helft op gang getrapt. Yasin kreeg meteen een goeie kans, maar botste op een verdediger van de thuisploeg. En de felle duels bleven zich opstapelen en dan was het wachten tot wanneer er eens een vonkje uit schoot. En daarvoor moest het jammer genoeg niet lang wachten.
Yasin kreeg een tik te verwerken, de scheids floot niet en Olvac deed slim genoeg om mee te gaan in de hetze die ontstond. Dat Youssef twee minuten later zou scoren, bleek het om verloren minuten te gaan. Yahya werd de diepte in gestuurd en kwam in onzachte aanraking met de doelman van de thuisploeg. Na een lange verzorging, moest hij geblesseerd het veld verlaten. Iets aan de kruisbanden, zou later blijken.
Zo was het momentum voor Rood-Wit, dat de aansluitingstreffer had gescoord, wel volledig weg. Het probeerde wel aanvallen in elkaar te knutselen, maar steevast liep het bij een of andere laatste pass wel fout. En de vele fouten hielpen niet. Olvac was dan al onder het vel van de bezoekers gekropen, waardoor de frustraties opborrelden. Te meer omdat er geen tempo meer in het laatste kwartier kwam.
De minuten tikten weg, Olvac nam zijn tijd. Rood-Wit voelde een punt er nog wel in zitten, maar kwam gewoon niet meer aan een goeie uitgespeelde kans. Eén keer nog moest de invallersdoelman zich tonen. Op een kopbal, maar het was te dichtbij om hem te verrassen. Daardoor eindigde het in een 2-1-nederlaag en heeft de thuisploeg zijn revanche beet voor de heenwedstrijd.
Nog één keer de zak klaar maken. Nog één keer samen komen om de kabines in te duiken, klaar te maken en te strijden voor drie punten. Met vijftien waren ze, de spelers van Rood-Wit die er niet voor kozen om de 10 Miles in Antwerpen te gaan lopen en op zoek te gaan naar drie punten. De laatste drie punten die het seizoen 2024-2025 zou hebben voor onze jongens.
Maar na één minuut moest Rood-Wit al achtervolgen. Een frommeldoelpunt met nog een paar vreemde stuiten. Maar de bezoekers lieten zich niet zomaar doen. Eén keer kwam de doelman te ver uit, schoot hij los in de voeten van Yasin. “In één keer knallen”, werd geroepen van de bank en de topschutter luisterde gedwee. Zijn schot ging naast de verste paal buiten. Gemiste kans.
En er waren nog gemiste kansen voor de bezoekers. Vrije trappen werden strak voor doel gebracht, waarbij een tik voldoende was om te scoren. Alleen ontbrak het aan de tik. En Olvac? Dat probeerde het op zijn Union’s, onder het vel proberen te kruipen van Rood-Wit met een paar fouten en het vele gevraag om kaarten. De scheids ging er niet op in en de bezoekers lieten het toe dat er onder het vel werd gekropen.
Vlak voor de rust knalde een speler van Olvac van bijna aan de middenlijn en de bal zoefde voorbij Glenn in doel. Onverwacht stond Rood-Wit op een dubbele achterstand terwijl dat vooral niet had gehoeven. Het was zaak om niet mee te gaan in het spel van de thuisploeg en proberen om één van de kansen toch af te werken, zodat er terug spannend kon worden.
Met een paar tactische aanpassingen en de melding dat het hoofd koel gehouden diende te worden, werd de tweede helft op gang getrapt. Yasin kreeg meteen een goeie kans, maar botste op een verdediger van de thuisploeg. En de felle duels bleven zich opstapelen en dan was het wachten tot wanneer er eens een vonkje uit schoot. En daarvoor moest het jammer genoeg niet lang wachten.
Yasin kreeg een tik te verwerken, de scheids floot niet en Olvac deed slim genoeg om mee te gaan in de hetze die ontstond. Dat Youssef twee minuten later zou scoren, bleek het om verloren minuten te gaan. Yahya werd de diepte in gestuurd en kwam in onzachte aanraking met de doelman van de thuisploeg. Na een lange verzorging, moest hij geblesseerd het veld verlaten. Iets aan de kruisbanden, zou later blijken.
Zo was het momentum voor Rood-Wit, dat de aansluitingstreffer had gescoord, wel volledig weg. Het probeerde wel aanvallen in elkaar te knutselen, maar steevast liep het bij een of andere laatste pass wel fout. En de vele fouten hielpen niet. Olvac was dan al onder het vel van de bezoekers gekropen, waardoor de frustraties opborrelden. Te meer omdat er geen tempo meer in het laatste kwartier kwam.
De minuten tikten weg, Olvac nam zijn tijd. Rood-Wit voelde een punt er nog wel in zitten, maar kwam gewoon niet meer aan een goeie uitgespeelde kans. Eén keer nog moest de invallersdoelman zich tonen. Op een kopbal, maar het was te dichtbij om hem te verrassen. Daardoor eindigde het in een 2-1-nederlaag en heeft de thuisploeg zijn revanche beet voor de heenwedstrijd.
Zoete wraak
Rood-Wit heeft kipkap gemaakt van Ik Dien. De ploeg wil nog een sprong naar de top-drie maken, maar de drie punten bleven in Hoboken. En hoe!
Een wedstrijd tegen Ik Dien is altijd spektakel. Denk maar aan de heenwedstrijd, waarbij Rood-Wit een 0-3-voorsprong uit handen gaf. Of aan een wedstrijd vorig seizoen, toen de tegenpartij zodanig lang liet spelen tot er een punt werd gepakt. We gingen er dus voor zitten, voor een wedstrijd tussen Rood-Wit en mauve-wit op zondagmiddag. Of “Antwerp tegen Beerschot”, zoals we achter ons hoorden.
"Waarvoor is die camera", vroeg de tegenpartij voor de aftrap. Alsof ze met een stressje aan de wedstrijd begonnen. En dus zag Rood-Wit haar kans goed om na zowat tien minuten voetballen op voorsprong te komen. Timmy zag van op de bank hoe Yasin, die al voorbij hem was in de topschutterslijst, nummertje twaalf tegen de touwen trapte. De voormalige topschutter van Rood-Wit had voor de wedstrijd aangekondigd zijn laatste wedstrijd uit zijn carrière te voetballen.
Rood-Wit wilde niet meer opnieuw meemaken als wat er eerder al gebeurde en het ging vol op zoek naar een tweede doelpunt. En aan de overkant had Glenn niet zo heel veel werk. Hier en daar wel een makkelijke schuiver, maar verder was er het groot gapende gat. En dan mijmerden we even over de tenues van Ik Dien. Ons deden ze denken aan de truitjes van Anderlecht in de jaren tachtig. Echt grandeur voetbalde de tegenstander niet, onze verdienste.
Het verschil met vorige week: we hadden een bank én een verdediging. En dan is het voorin rekenen op een klasseflits. Zo deed Yasin het en iets voor het half uur trapte hij zijn tweede van de middag binnen. In het slotkwartier van de eerste helft zocht Rood-Wit nog naar een derde doelpunt, maar dat viel niet meer. Tijdens de rust was het zaak om de spelers te herinneren aan de heenwedstrijd. Toen trok Rood-Wit zelfs met een 3-0-ruststand richting kleedkamers, maar eindigde het op een 4-3-nederlaag.
Het was alsof Ik Dien erop hoopte dat die nederlaag in de kopjes zou gaan zitten van Rood-Wit, want het begon wel erg gedreven aan de tweede helft. Maar aan echte kansen kwam het niet. Ze probeerden wel, de verdediging zat er elke keer weer tussen. En de thuisploeg, die bleef kansen creëeren. Timmy probeerde het zelfs met een omhaal, maar helaas miste hij zijn schot compleet en was het een makkelijke plukbal voor de doelman.
De thuisploeg bleef opteren om het derde doelpunt te maken. Youssef bood een kopbalkans aan aan de topschutter van twee seizoenen geleden, maar hij besloot over het doel te koppen. Even later stond het dan toch 3-0. Een heerlijk uitgespeelde aanval met verdediger Mimoun als afwerker. “Deze was voor u”, zei hij daar nadien over. Zijn eerste van het seizoen, mooi moment om er nog een te maken.
Met de 3-0 op het bord voetbalde Rood-Wit een pak rustiger en leek het de schaapjes al op het droge te hebben. Te meer omdat er vanuit Ik Dien ook niets meer kwam. Ook omdat de kapitein na een botsing/overtreding met een tweede gele kaart van het veld werd gestuurd. En dus was het zien wat de thuisploeg zelf nog op de mat kon leggen tegen tien spelers. Een schot vanop afstand werd nog gepareerd door de doelman.
De bal rolde in de voeten van Mohcine en die knalde binnen: 4-0. Een sweet revenge was in de maak. Maar Rood-Wit wilde er graag nog een vijfde aan toevoegen. Daar wilde Ik Dien echter niet van weten. Met het schaamrood op de wangen trokken ze richting kleedkamers. De top-drie kan nog voor hen, maar het was alvast niet in Hoboken dat ze de drie punten kwamen halen. Volgende week is het Pasen, daarna volgt nog de verplaatsing naar Olvac.
Een wedstrijd tegen Ik Dien is altijd spektakel. Denk maar aan de heenwedstrijd, waarbij Rood-Wit een 0-3-voorsprong uit handen gaf. Of aan een wedstrijd vorig seizoen, toen de tegenpartij zodanig lang liet spelen tot er een punt werd gepakt. We gingen er dus voor zitten, voor een wedstrijd tussen Rood-Wit en mauve-wit op zondagmiddag. Of “Antwerp tegen Beerschot”, zoals we achter ons hoorden.
"Waarvoor is die camera", vroeg de tegenpartij voor de aftrap. Alsof ze met een stressje aan de wedstrijd begonnen. En dus zag Rood-Wit haar kans goed om na zowat tien minuten voetballen op voorsprong te komen. Timmy zag van op de bank hoe Yasin, die al voorbij hem was in de topschutterslijst, nummertje twaalf tegen de touwen trapte. De voormalige topschutter van Rood-Wit had voor de wedstrijd aangekondigd zijn laatste wedstrijd uit zijn carrière te voetballen.
Rood-Wit wilde niet meer opnieuw meemaken als wat er eerder al gebeurde en het ging vol op zoek naar een tweede doelpunt. En aan de overkant had Glenn niet zo heel veel werk. Hier en daar wel een makkelijke schuiver, maar verder was er het groot gapende gat. En dan mijmerden we even over de tenues van Ik Dien. Ons deden ze denken aan de truitjes van Anderlecht in de jaren tachtig. Echt grandeur voetbalde de tegenstander niet, onze verdienste.
Het verschil met vorige week: we hadden een bank én een verdediging. En dan is het voorin rekenen op een klasseflits. Zo deed Yasin het en iets voor het half uur trapte hij zijn tweede van de middag binnen. In het slotkwartier van de eerste helft zocht Rood-Wit nog naar een derde doelpunt, maar dat viel niet meer. Tijdens de rust was het zaak om de spelers te herinneren aan de heenwedstrijd. Toen trok Rood-Wit zelfs met een 3-0-ruststand richting kleedkamers, maar eindigde het op een 4-3-nederlaag.
Het was alsof Ik Dien erop hoopte dat die nederlaag in de kopjes zou gaan zitten van Rood-Wit, want het begon wel erg gedreven aan de tweede helft. Maar aan echte kansen kwam het niet. Ze probeerden wel, de verdediging zat er elke keer weer tussen. En de thuisploeg, die bleef kansen creëeren. Timmy probeerde het zelfs met een omhaal, maar helaas miste hij zijn schot compleet en was het een makkelijke plukbal voor de doelman.
De thuisploeg bleef opteren om het derde doelpunt te maken. Youssef bood een kopbalkans aan aan de topschutter van twee seizoenen geleden, maar hij besloot over het doel te koppen. Even later stond het dan toch 3-0. Een heerlijk uitgespeelde aanval met verdediger Mimoun als afwerker. “Deze was voor u”, zei hij daar nadien over. Zijn eerste van het seizoen, mooi moment om er nog een te maken.
Met de 3-0 op het bord voetbalde Rood-Wit een pak rustiger en leek het de schaapjes al op het droge te hebben. Te meer omdat er vanuit Ik Dien ook niets meer kwam. Ook omdat de kapitein na een botsing/overtreding met een tweede gele kaart van het veld werd gestuurd. En dus was het zien wat de thuisploeg zelf nog op de mat kon leggen tegen tien spelers. Een schot vanop afstand werd nog gepareerd door de doelman.
De bal rolde in de voeten van Mohcine en die knalde binnen: 4-0. Een sweet revenge was in de maak. Maar Rood-Wit wilde er graag nog een vijfde aan toevoegen. Daar wilde Ik Dien echter niet van weten. Met het schaamrood op de wangen trokken ze richting kleedkamers. De top-drie kan nog voor hen, maar het was alvast niet in Hoboken dat ze de drie punten kwamen halen. Volgende week is het Pasen, daarna volgt nog de verplaatsing naar Olvac.
Niet op de afspraak
Rood-Wit wilde nog een sprong wagen richting de top-drie van het klassement. Maar daarvoor moest het winnen van de nummer drie, FC Harrows. Het verloor, kansloos, met 4-0.
Koersliefhebbers stonden deze ochtend vroeg op om de tv af te stemmen op Sporza voor Vlaanderens Mooiste. Onze jongens zakten op hetzelfde moment af naar Boechout, waar het zelf haar Vlaanderens Mooiste zou afwerken. Aan de finish lag een bonus van drie punten die mee moesten genomen worden in de strijd voor een plek in de top drie. Daarvoor kon de coach rekenen op een in vorm verkerende Imad. Hij zat aan zes doelpunten… bij de eerste ploeg.
Maar al vrij snel was duidelijk dat de punten vandaag niet voor ons zouden zijn. Verdedigende problemen, waar we maar twee centrale verdedigers bij hadden. Daardoor moesten Yahya en Jimmy, die zich normaal aanvallender mogen uitleven, mee achterin staan. Na zes minuten kwam de thuisploeg er een eerste keer door. Op een hoekschop kopten ze de 1-0 tegen de touwen. Het was echter niet de eerste kans.
Glenn was bijna de enige die goed wakker was van bij de start, want hij hield Rood-Wit tot ver in de eerste helft in de wedstrijd door zich onklopbaar te wanen. Of het kon ook aan de tegenstander liggen, die te braaf afwerkten. Een keer werd een vrije trap gegeven, via de muur ging het leer buiten. Aan de overkant was het tristesse. Yasin, topschutter van de ploeg, moest voor de bal even te voelen al op positie zes gaan lopen.
Een bewuste keuze of niet, we zullen het niet meteen weten. We zagen wel dat Rood-Wit echt moeite had om aan kansen te komen en bij een 3-0-tussenstand, was het ook zaak om niet nog meer schade op te lopen met het oog op de volgende twee wedstrijden. Maar er mocht wel een tandje bij gezet worden in de tweede helft. De coach kreeg een kwartiertje de tijd om de neuzen in dezelfde richting te krijgen.
Het moet zijn dat de wijziging van het systeem, we gingen met drie man achterin staan, iets heeft veranderd aan de ploeg. Harrows kwam er niet meer zo makkelijk door als in de eerste helft, maar aan de kant van de doelman van de thuisploeg bleef het wel ijzig kalm. Een keer moest hij zijn kunnen tonen op een schotje van Jimmy, maar dat was dan ook alles. Aan de andere kant moest Glenn wel keer op keer bij de pinken zijn.
Rood-Wit hield de tegenstander iets makkelijker van het eigen doel weg, maar bleef wel kreunen onder de druk van Harrows, dat een totaalprestatie aan het afleveren was. De bezoekers konden daar immers weinig tegenover zetten. Het was na een kwartier, twintig minuten al aftellen naar het einde van de wedstrijd. Maar er moest nog wel wat gevoetbald worden.
Harrows bleef wel kansen afdwingen, maar waren alles behalve efficiënt. Het nummer zeven, die Jimmy in de eerste helft een snotvalling had gelopen door zijn snelheid, kreeg nog een dikke kans. Zijn schot ging naast. Een vrije trap week nog af en ging ook naast. Maar met nog een kwartier op de klok was het wel prijs: een laag schot waar niemand wat aan kon doen: 4-0. “Zouden we nog scoren”, vroegen we ons af.
Yasin, Mark, Jimmy, Youssef,... Ze probeerden het allemaal, maar aan kansen kwam het gewoon niet meer. En zo heeft Rood-Wit een moeilijke wedstrijd afgesloten zonder doelpunten te maken en dat is een primeur dit seizoen. Volgende week dan maar proberen te herpakken tegen Ik Dien, de laatste thuiswedstrijd van het seizoen. De punten blijven in Borsbeek, waardoor een plek in de top-drie quasi onmogelijk is geworden. En nu maar zien wie Vlaanderens Mooiste op zijn palmares mag schrijven.
Koersliefhebbers stonden deze ochtend vroeg op om de tv af te stemmen op Sporza voor Vlaanderens Mooiste. Onze jongens zakten op hetzelfde moment af naar Boechout, waar het zelf haar Vlaanderens Mooiste zou afwerken. Aan de finish lag een bonus van drie punten die mee moesten genomen worden in de strijd voor een plek in de top drie. Daarvoor kon de coach rekenen op een in vorm verkerende Imad. Hij zat aan zes doelpunten… bij de eerste ploeg.
Maar al vrij snel was duidelijk dat de punten vandaag niet voor ons zouden zijn. Verdedigende problemen, waar we maar twee centrale verdedigers bij hadden. Daardoor moesten Yahya en Jimmy, die zich normaal aanvallender mogen uitleven, mee achterin staan. Na zes minuten kwam de thuisploeg er een eerste keer door. Op een hoekschop kopten ze de 1-0 tegen de touwen. Het was echter niet de eerste kans.
Glenn was bijna de enige die goed wakker was van bij de start, want hij hield Rood-Wit tot ver in de eerste helft in de wedstrijd door zich onklopbaar te wanen. Of het kon ook aan de tegenstander liggen, die te braaf afwerkten. Een keer werd een vrije trap gegeven, via de muur ging het leer buiten. Aan de overkant was het tristesse. Yasin, topschutter van de ploeg, moest voor de bal even te voelen al op positie zes gaan lopen.
Een bewuste keuze of niet, we zullen het niet meteen weten. We zagen wel dat Rood-Wit echt moeite had om aan kansen te komen en bij een 3-0-tussenstand, was het ook zaak om niet nog meer schade op te lopen met het oog op de volgende twee wedstrijden. Maar er mocht wel een tandje bij gezet worden in de tweede helft. De coach kreeg een kwartiertje de tijd om de neuzen in dezelfde richting te krijgen.
Het moet zijn dat de wijziging van het systeem, we gingen met drie man achterin staan, iets heeft veranderd aan de ploeg. Harrows kwam er niet meer zo makkelijk door als in de eerste helft, maar aan de kant van de doelman van de thuisploeg bleef het wel ijzig kalm. Een keer moest hij zijn kunnen tonen op een schotje van Jimmy, maar dat was dan ook alles. Aan de andere kant moest Glenn wel keer op keer bij de pinken zijn.
Rood-Wit hield de tegenstander iets makkelijker van het eigen doel weg, maar bleef wel kreunen onder de druk van Harrows, dat een totaalprestatie aan het afleveren was. De bezoekers konden daar immers weinig tegenover zetten. Het was na een kwartier, twintig minuten al aftellen naar het einde van de wedstrijd. Maar er moest nog wel wat gevoetbald worden.
Harrows bleef wel kansen afdwingen, maar waren alles behalve efficiënt. Het nummer zeven, die Jimmy in de eerste helft een snotvalling had gelopen door zijn snelheid, kreeg nog een dikke kans. Zijn schot ging naast. Een vrije trap week nog af en ging ook naast. Maar met nog een kwartier op de klok was het wel prijs: een laag schot waar niemand wat aan kon doen: 4-0. “Zouden we nog scoren”, vroegen we ons af.
Yasin, Mark, Jimmy, Youssef,... Ze probeerden het allemaal, maar aan kansen kwam het gewoon niet meer. En zo heeft Rood-Wit een moeilijke wedstrijd afgesloten zonder doelpunten te maken en dat is een primeur dit seizoen. Volgende week dan maar proberen te herpakken tegen Ik Dien, de laatste thuiswedstrijd van het seizoen. De punten blijven in Borsbeek, waardoor een plek in de top-drie quasi onmogelijk is geworden. En nu maar zien wie Vlaanderens Mooiste op zijn palmares mag schrijven.
Op twintig minuten alles verloren
Rood-Wit was op bezoek bij leider VK Kontich Scaldis niet wakker in de eerste twintig minuten. Daarvan herstelde het nooit, waardoor de festiviteiten omwille van de titel niet in het gedrang kwamen voor de thuisploeg (4-2).
Voor de tweede keer dit seizoen zakte onze ploeg af naar Kontich, waar het de leider in de ogen keek. In tegenstelling tot de eerste keer betrof het deze keer geen thuiswedstrijd. En in de groep leeft het gevoel dat het de leider kan doen wankelen. Ook in de heenwedstrijd was dit al het geval, het was toen spannend tot op het einde. Ondertussen verloor het wel al drie wedstrijden. Rood-Wit was klaar om daar een vierde keer van te maken.
Nu ja, echt klaar waren ze niet. Ze waren eerder speelbal van de festiviteiten van de thuisploeg. Zij waren immers al zeker van het kampioenschap en vierden dat met rookbommen en bengaals vuur. En ook op het veld was het vuurwerk. In een tijdspanne van nog geen tien minuten tijd deelde de leider een serieuze tik uit. Van 0-0 naar 4-0. Zonder zever. Vier doelpunten, allemaal in cadeauverpakking. Nochtans begint de zoektocht naar ‘De Mol’ vanavond pas.
Rood-Wit wist van geen hout pijlen maken, maar kwam met een gelukje tot scoren via topschutter Yasin. Hij nam de ploeg op sleeptouw. “We hebben vijf minuten geen doelpunt gezien”, klonk het op de bank. En toen schilderde Tom een vrije trap op het hoofd van Yannick. Beide afscheidnemende verdedigers knutselden zo het tweede doelpunt in elkaar. Dat Imad even later de 4-3 hoog over schoot, deed de hoop op een remontada toch wat verderminderen.
In de slotfase van de eerste helft, kreeg de thuisploeg nog een paar mogelijkheden om de score verder uit te diepen, maar waren alles behalve efficiënt. Dat er nog spanning in de wedstrijd zat, lag echt aan de tegenstander want het had eigenlijk al lang gespeeld moeten zijn. Twee doelpunten, dat konden we immers nog recht trekken. Maar daarvoor moest er wel het een en het ander worden uitgepraat.
Met de kapiteinsband rond zijn arm, ging Tom ook veel rustiger voetballen in de tweede helft. Al moest hij ook toekijken hoe de thuisploeg op zoek ging naar een vijfde doelpunt. Maar te veel zaten ze ook al met hun hoofd bij de festiviteiten die gepland waren naar aanleiding van het kampioenschap. En Rood-Wit bleef proberen om iets of wat terug spanning in de wedstrijd te brengen. Eén doelpunt en de vlam zat in de pan.
Maar het was de thuisploeg die het beste kansen bleef afdwingen. Steevast op dezelfde manier: de lange bal. De verdediging liet iets te vaak de bal lopen, waardoor ze oog in oog kwamen met onze doelman Glenn. Hij had dan weer de gave om de spelers te doen twijfelen, waardoor ze hun opgelegde kans misten. Daardoor bleef het ook spannend. Aan de overkant probeerde Yasin wel iets te doen, maar ook hij kreeg geen grote kansen afgedwongen.
Het was vanaf minuut 70 aftellen geblazen voor de thuisploeg. De wedstrijd was eigenlijk al even gespeeld en het zag er niet naar uit dat Rood-Wit nog een doelpunt zou maken. Meer zelfs, een vijfde doelpunt had Kontich altijd moeten maken. Maar het doel leek na de twintigste minuut wel behekst. Er werd verder niets meer afgewerkt voor de thuisploeg. En de bezoekers kregen ook geen bal tegen de touwen.
En na exact vijfenveertig minuten in de tweede helft kon het feest in Kontich beginnen. Opnieuw werd Bengaals vuurwerk afgestoken en werd de beker overhandigd. En Rood-Wit haastte zich naar binnen. Om daar afscheid te nemen van twee klasbakken. Voor de wedstrijd kondigden zowel Tom als Yannick aan dat ze ermee zouden stoppen aan het eind van het seizoen. Aangezien geen van de twee de komende weken nog kan, was hun afscheid dus vandaag.
Voor de tweede keer dit seizoen zakte onze ploeg af naar Kontich, waar het de leider in de ogen keek. In tegenstelling tot de eerste keer betrof het deze keer geen thuiswedstrijd. En in de groep leeft het gevoel dat het de leider kan doen wankelen. Ook in de heenwedstrijd was dit al het geval, het was toen spannend tot op het einde. Ondertussen verloor het wel al drie wedstrijden. Rood-Wit was klaar om daar een vierde keer van te maken.
Nu ja, echt klaar waren ze niet. Ze waren eerder speelbal van de festiviteiten van de thuisploeg. Zij waren immers al zeker van het kampioenschap en vierden dat met rookbommen en bengaals vuur. En ook op het veld was het vuurwerk. In een tijdspanne van nog geen tien minuten tijd deelde de leider een serieuze tik uit. Van 0-0 naar 4-0. Zonder zever. Vier doelpunten, allemaal in cadeauverpakking. Nochtans begint de zoektocht naar ‘De Mol’ vanavond pas.
Rood-Wit wist van geen hout pijlen maken, maar kwam met een gelukje tot scoren via topschutter Yasin. Hij nam de ploeg op sleeptouw. “We hebben vijf minuten geen doelpunt gezien”, klonk het op de bank. En toen schilderde Tom een vrije trap op het hoofd van Yannick. Beide afscheidnemende verdedigers knutselden zo het tweede doelpunt in elkaar. Dat Imad even later de 4-3 hoog over schoot, deed de hoop op een remontada toch wat verderminderen.
In de slotfase van de eerste helft, kreeg de thuisploeg nog een paar mogelijkheden om de score verder uit te diepen, maar waren alles behalve efficiënt. Dat er nog spanning in de wedstrijd zat, lag echt aan de tegenstander want het had eigenlijk al lang gespeeld moeten zijn. Twee doelpunten, dat konden we immers nog recht trekken. Maar daarvoor moest er wel het een en het ander worden uitgepraat.
Met de kapiteinsband rond zijn arm, ging Tom ook veel rustiger voetballen in de tweede helft. Al moest hij ook toekijken hoe de thuisploeg op zoek ging naar een vijfde doelpunt. Maar te veel zaten ze ook al met hun hoofd bij de festiviteiten die gepland waren naar aanleiding van het kampioenschap. En Rood-Wit bleef proberen om iets of wat terug spanning in de wedstrijd te brengen. Eén doelpunt en de vlam zat in de pan.
Maar het was de thuisploeg die het beste kansen bleef afdwingen. Steevast op dezelfde manier: de lange bal. De verdediging liet iets te vaak de bal lopen, waardoor ze oog in oog kwamen met onze doelman Glenn. Hij had dan weer de gave om de spelers te doen twijfelen, waardoor ze hun opgelegde kans misten. Daardoor bleef het ook spannend. Aan de overkant probeerde Yasin wel iets te doen, maar ook hij kreeg geen grote kansen afgedwongen.
Het was vanaf minuut 70 aftellen geblazen voor de thuisploeg. De wedstrijd was eigenlijk al even gespeeld en het zag er niet naar uit dat Rood-Wit nog een doelpunt zou maken. Meer zelfs, een vijfde doelpunt had Kontich altijd moeten maken. Maar het doel leek na de twintigste minuut wel behekst. Er werd verder niets meer afgewerkt voor de thuisploeg. En de bezoekers kregen ook geen bal tegen de touwen.
En na exact vijfenveertig minuten in de tweede helft kon het feest in Kontich beginnen. Opnieuw werd Bengaals vuurwerk afgestoken en werd de beker overhandigd. En Rood-Wit haastte zich naar binnen. Om daar afscheid te nemen van twee klasbakken. Voor de wedstrijd kondigden zowel Tom als Yannick aan dat ze ermee zouden stoppen aan het eind van het seizoen. Aangezien geen van de twee de komende weken nog kan, was hun afscheid dus vandaag.
Als leeuwen gevochten voor drie punten
Rood-Wit heeft zijn revanche te pakken voor de nederlaag in eigen huis tegen Sint Jozef. Op bezoek in Mortsel graaide het drie punten mee. Met negen tegen elf trokken ze de 2-3 over de streep.
Drie weken geleden vroeg Sint Jozef om de wedstrijd naar een later moment te zetten. Normaal hadden we tegen elkaar gespeeld midden februari. Door het algemeen forfait van SK Laar en FC Belgica, hadden beide ploegen geen wedstrijd op deze zondag. Dan kan je al eens een ‘efforreke’ doen. Zij doen dit tenslotte ook voor ons. En dus trokken een dertiental Rood-Witters richting Mortsel om revanche te nemen op de nederlaag bij ons.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en kwam ook al snel op voorsprong. Na goeie actie van Rodney kwam de bal tot bij Imad, die zijn tweede bij de reserven tegen de touwen tikte. Vorige week maakte hij zijn eerste doelpunt van het seizoen voor de ploeg, nu al zijn tweede. De geur van de eerste ploeg doet hem duidelijk goed. De thuisploeg was niet aangedaan en reageerde meteen.
Glenn moest een keer gepast tussenkomen, maar moest zich even later ook gewonnen geven op een schot dat al dan niet volledig over de lijn was gegaan. Voorafgaandelijk was er ook nog hands, maar dat kon de scheids vanop zijn positie niet zien. Maar Rood-Wit reageerde meteen. Alex zag Imad lopen, hij dweilde zijn flank af en trapte in de hoek binnen: 1-2. Nog was het niet gedaan. De flankaanvaller zou ook nog een assist achter zijn naam zetten. Yasin trapte, op aangeven van Imad, nummer elf binnen.
Rood-Wit had nog wel een paar mogelijkheden om de score verder uit te diepen, maar de doelman van Sint Jozef speelde ook mee. En ook de scheidsrechter zou zich meer en meer laten gelden. Niet door slecht te fluiten, maar wel door profileringsdrang. Alsof hij even in de spotlights wilde staan. Soit, bij een 1-3 voorsprong voor de bezoekers en een halfvolle batterij, trokken we richting kleedkamers.
Want er werd heel veel energie verbruikt in de eerste helft, te meer omdat Sint Jozef een fysieke ploeg is die ook nog eens beschikte over vijf wisselmogelijkheden. Dan moet Rood-Wit het over een andere boeg gooien. Met Jesse in de ploeg probeerde het wat meer balvaster te zijn voorin en hoopte het om een vierde doelpunt te maken. De kans was er ook, maar de doelman van Sint Jozef speelde ook een uitstekende wedstrijd.
Met nog een half uur op de klok, maakte het Rood-Wit zich nog wat moeilijker. Rodney kreeg een tweede gele kaart en moest vroegtijdig gaan douchen. Het zou zo nog een zware dobber worden voor de bezoekers, dat zich meer en meer moesten toeleggen op het verdedigen van de voorsprong. Aan aanvallen dachten ze absoluut niet meer. Misschien hier en daar nog een counter, maar dan moesten ze er wel geraken.
Rood-Wit werd meer en meer in de verdrukking gespeeld en het aansluitingsdoelpunt kon dan ook niet uitblijven. Op een hoekschop, nota bene een oud zeer van onze ploeg, bleef de bal hangen en werd hij binnen getrapt: 2-3. Als Yolan vijf minuten later dan nog eens een tweede gele kaart kreeg voor een overtreding, dan wist je dat het nog een moeilijke slotfase zou worden voor de bezoekers. Even zagen we eenzelfde taferelen als tegen Ik Dien vorig jaar.
Maar de gelijkmaker viel niet. En dus plaagde onze coach, SOS Piet gewijs, in de Whatsapp-groep. Wat hebben we vandaag geleerd? Wij vonden vier puntjes. Puntje één: spelen bij de eerste ploeg, geeft vertrouwen om doelpunten te maken. Puntje twee: door kalm te blijven hebben we het hier niet helemaal uit handen gegeven. Puntje drie: met negen kunnen wij een resultaat over de streep trekken. Puntje vier: wij zijn nog lang niet uitgeteld voor de top-drie. Maar nu een weekje rust.
Drie weken geleden vroeg Sint Jozef om de wedstrijd naar een later moment te zetten. Normaal hadden we tegen elkaar gespeeld midden februari. Door het algemeen forfait van SK Laar en FC Belgica, hadden beide ploegen geen wedstrijd op deze zondag. Dan kan je al eens een ‘efforreke’ doen. Zij doen dit tenslotte ook voor ons. En dus trokken een dertiental Rood-Witters richting Mortsel om revanche te nemen op de nederlaag bij ons.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en kwam ook al snel op voorsprong. Na goeie actie van Rodney kwam de bal tot bij Imad, die zijn tweede bij de reserven tegen de touwen tikte. Vorige week maakte hij zijn eerste doelpunt van het seizoen voor de ploeg, nu al zijn tweede. De geur van de eerste ploeg doet hem duidelijk goed. De thuisploeg was niet aangedaan en reageerde meteen.
Glenn moest een keer gepast tussenkomen, maar moest zich even later ook gewonnen geven op een schot dat al dan niet volledig over de lijn was gegaan. Voorafgaandelijk was er ook nog hands, maar dat kon de scheids vanop zijn positie niet zien. Maar Rood-Wit reageerde meteen. Alex zag Imad lopen, hij dweilde zijn flank af en trapte in de hoek binnen: 1-2. Nog was het niet gedaan. De flankaanvaller zou ook nog een assist achter zijn naam zetten. Yasin trapte, op aangeven van Imad, nummer elf binnen.
Rood-Wit had nog wel een paar mogelijkheden om de score verder uit te diepen, maar de doelman van Sint Jozef speelde ook mee. En ook de scheidsrechter zou zich meer en meer laten gelden. Niet door slecht te fluiten, maar wel door profileringsdrang. Alsof hij even in de spotlights wilde staan. Soit, bij een 1-3 voorsprong voor de bezoekers en een halfvolle batterij, trokken we richting kleedkamers.
Want er werd heel veel energie verbruikt in de eerste helft, te meer omdat Sint Jozef een fysieke ploeg is die ook nog eens beschikte over vijf wisselmogelijkheden. Dan moet Rood-Wit het over een andere boeg gooien. Met Jesse in de ploeg probeerde het wat meer balvaster te zijn voorin en hoopte het om een vierde doelpunt te maken. De kans was er ook, maar de doelman van Sint Jozef speelde ook een uitstekende wedstrijd.
Met nog een half uur op de klok, maakte het Rood-Wit zich nog wat moeilijker. Rodney kreeg een tweede gele kaart en moest vroegtijdig gaan douchen. Het zou zo nog een zware dobber worden voor de bezoekers, dat zich meer en meer moesten toeleggen op het verdedigen van de voorsprong. Aan aanvallen dachten ze absoluut niet meer. Misschien hier en daar nog een counter, maar dan moesten ze er wel geraken.
Rood-Wit werd meer en meer in de verdrukking gespeeld en het aansluitingsdoelpunt kon dan ook niet uitblijven. Op een hoekschop, nota bene een oud zeer van onze ploeg, bleef de bal hangen en werd hij binnen getrapt: 2-3. Als Yolan vijf minuten later dan nog eens een tweede gele kaart kreeg voor een overtreding, dan wist je dat het nog een moeilijke slotfase zou worden voor de bezoekers. Even zagen we eenzelfde taferelen als tegen Ik Dien vorig jaar.
Maar de gelijkmaker viel niet. En dus plaagde onze coach, SOS Piet gewijs, in de Whatsapp-groep. Wat hebben we vandaag geleerd? Wij vonden vier puntjes. Puntje één: spelen bij de eerste ploeg, geeft vertrouwen om doelpunten te maken. Puntje twee: door kalm te blijven hebben we het hier niet helemaal uit handen gegeven. Puntje drie: met negen kunnen wij een resultaat over de streep trekken. Puntje vier: wij zijn nog lang niet uitgeteld voor de top-drie. Maar nu een weekje rust.
Kansen niet afwerken en toch winnen
Rood-Wit heeft tegen Riko Hubertus gedaan wat het moest doen: drie punten pakken. In een wedstrijd waarin ze continu de bal hadden, was het toch met moeite: 2-1.
De wedstrijd tegen Riko Hubertus werd twee weken vervroegd. De reden? RVC Hoboken had het veld nodig op de eerste datum, waarna de puzzelaars deze datum hadden uitgekozen. En de zon was ook van de partij, want de lente lijkt al in het land. Alleen was dit normaal een vrij weekend en dat was ook te zien aan de selectie. Slechts elf man, maar door de forfait van de eerste ploeg kwamen er nog twee spelers helpen.
Gelukkig maar, want ook de man in het zwart had een weekendje weg gekozen boven te komen fluiten bij ons. In allerijl nog zoeken naar enerzijds de gepaste tenues en anderzijds de man in het zwart en je weet dat het een hectische middag is geweest. En dat allemaal nog voor het eerste fluitsignaal heeft weerklonken. Beginnen dan maar met hesjes, waarbij geel en blauw ineens onze kleuren waren.
Van al die heisa trok Rood-Wit zich weinig aan. De elf vechters op het veld deden hun uiterste best en brachten het voetbal dat we wilden zien. Weliswaar zonder doelpunten. Daarvoor speelden de doelmannen een uitstekende rol. Glenn was een keer goed gevolgd op een speler van Riko Hubertus die door was. Tegelijkertijd had Mimoun de smaak van de owngoal te pakken, maar zag hij zijn poging nog voor de lijn gered worden.
Aan de overkant waren de kansen niet op één hand te tellen, maar telkens liep het mis bij de laatste pass of bij de afwerking. Nick legde af, daar zat nog een voetje tussen. Even later talmde Imad iets te lang om de bal voor doel te gooien. “Maak die kansen nu eens af, jongens”, klonk het op het veld. Maar dat gebeurde niet en daardoor stonden er twee grote nullen op het scorebord bij de rust.
En bij de eerste de beste poging van Riko Hubertus in de tweede helft, was het wel meteen raak. Een lange bal van de debuterende doelman, de spits was weg en werkte het af: 0-1. “Dat krijg je dan”, dachten we bij onszelf. Maar de thuisploeg nam het heft weer in handen en ging vol in het offensief. Topschutter Yasin knalde eerst nog een keer voorlangs, enkele minuten later knalde hij nummer acht tegen de touwen.
“Vorige keer was er een spits bij en daar hadden we heel wat last mee”, klonk het bij Riko Hubertus na de wedstrijd. Zijn naam: Timmy. Spits als bijberoep, maar zag zijn positie als koploper in de topschutterslijst ingenomen worden door Yasin. En hij was niet klaar bij één doelpunt, hij wilde meer. Net als de hele ploeg trouwens, die wilden allemaal de drie punten pakken vandaag.
Rood-Wit bleef gecontroleerd op zoek naar het tweede doelpunt. Het creëerde genoeg kansen, maar de doelman bij Riko Hubertus stond goed mee te doen en hield er genoeg ballen uit. Tot ook hij het niet meer wist en Imad, randje buitenspel, de 2-1 tegen de touwen trapte. Twee minuten later kon hij de wedstrijd helemaal beslissen, maar besloot hij voorlangs te trappen. Geen zekerheid over de drie punten, maar de tijd was kort.
Riko Hubertus zocht nog naar de gelijkmaker, maar vond in de muur van Rood-Wit geen openingen meer. En de thuisploeg liet het na om de wedstrijd definitief te beslissen, maar de scheidsrechter floot na negentig minuten wel gewoon voor het einde van de wedstrijd. Daardoor blijven de punten in Hoboken en blijft de thuisploeg in het zog van de top-vier meedraaien. Volgende week wacht de clash met Sint Jozef.
De wedstrijd tegen Riko Hubertus werd twee weken vervroegd. De reden? RVC Hoboken had het veld nodig op de eerste datum, waarna de puzzelaars deze datum hadden uitgekozen. En de zon was ook van de partij, want de lente lijkt al in het land. Alleen was dit normaal een vrij weekend en dat was ook te zien aan de selectie. Slechts elf man, maar door de forfait van de eerste ploeg kwamen er nog twee spelers helpen.
Gelukkig maar, want ook de man in het zwart had een weekendje weg gekozen boven te komen fluiten bij ons. In allerijl nog zoeken naar enerzijds de gepaste tenues en anderzijds de man in het zwart en je weet dat het een hectische middag is geweest. En dat allemaal nog voor het eerste fluitsignaal heeft weerklonken. Beginnen dan maar met hesjes, waarbij geel en blauw ineens onze kleuren waren.
Van al die heisa trok Rood-Wit zich weinig aan. De elf vechters op het veld deden hun uiterste best en brachten het voetbal dat we wilden zien. Weliswaar zonder doelpunten. Daarvoor speelden de doelmannen een uitstekende rol. Glenn was een keer goed gevolgd op een speler van Riko Hubertus die door was. Tegelijkertijd had Mimoun de smaak van de owngoal te pakken, maar zag hij zijn poging nog voor de lijn gered worden.
Aan de overkant waren de kansen niet op één hand te tellen, maar telkens liep het mis bij de laatste pass of bij de afwerking. Nick legde af, daar zat nog een voetje tussen. Even later talmde Imad iets te lang om de bal voor doel te gooien. “Maak die kansen nu eens af, jongens”, klonk het op het veld. Maar dat gebeurde niet en daardoor stonden er twee grote nullen op het scorebord bij de rust.
En bij de eerste de beste poging van Riko Hubertus in de tweede helft, was het wel meteen raak. Een lange bal van de debuterende doelman, de spits was weg en werkte het af: 0-1. “Dat krijg je dan”, dachten we bij onszelf. Maar de thuisploeg nam het heft weer in handen en ging vol in het offensief. Topschutter Yasin knalde eerst nog een keer voorlangs, enkele minuten later knalde hij nummer acht tegen de touwen.
“Vorige keer was er een spits bij en daar hadden we heel wat last mee”, klonk het bij Riko Hubertus na de wedstrijd. Zijn naam: Timmy. Spits als bijberoep, maar zag zijn positie als koploper in de topschutterslijst ingenomen worden door Yasin. En hij was niet klaar bij één doelpunt, hij wilde meer. Net als de hele ploeg trouwens, die wilden allemaal de drie punten pakken vandaag.
Rood-Wit bleef gecontroleerd op zoek naar het tweede doelpunt. Het creëerde genoeg kansen, maar de doelman bij Riko Hubertus stond goed mee te doen en hield er genoeg ballen uit. Tot ook hij het niet meer wist en Imad, randje buitenspel, de 2-1 tegen de touwen trapte. Twee minuten later kon hij de wedstrijd helemaal beslissen, maar besloot hij voorlangs te trappen. Geen zekerheid over de drie punten, maar de tijd was kort.
Riko Hubertus zocht nog naar de gelijkmaker, maar vond in de muur van Rood-Wit geen openingen meer. En de thuisploeg liet het na om de wedstrijd definitief te beslissen, maar de scheidsrechter floot na negentig minuten wel gewoon voor het einde van de wedstrijd. Daardoor blijven de punten in Hoboken en blijft de thuisploeg in het zog van de top-vier meedraaien. Volgende week wacht de clash met Sint Jozef.
Erop, maar er niet over
Na een korte break van ongeveer drie weken, mochten onze jongens nog eens voetballen. De break deed onze ploeg geen goed, het bleef tegen OH Fortuna steken op een 2-2-gelijkspel.
Onze reserven bliezen nog eens verzamelen. Drie weken nadat Kalfort Daghet op hun terrein naar huis werd gespeeld, mag het nu in eigen huis OH Fortuna in de ogen kijken. Alles heeft te maken met het feit dat we ondertussen met twee algemene forfaits in onze reeks zitten. En als er een wedstrijd vast lag, een ploeg vroeg uitstel en kreeg die ook. Maar genoeg gezaagd, we mochten voetballen. En dat onder een, voor het eerst piepend, lentezonnetje.
Rood-Wit had wat moeite om er in te komen. Zowel de thuisploeg als de bezoekers uit Mortsel wilden liever eerst wat genieten van het lentezonnetje en speelden voetbal aan wandeltempo. Maar de reserven hadden wel wat tijd nodig om in rotatie te geraken. Echt grote kansen waren er ook niet te noteren. Het kabbelde verder, beide ploegen hielden het makkelijk in evenwicht. En de tijd, die tikte genadeloos weg.
“Gasten, drie punten vandaag he”, klonk het nog bij een speler die ziek last minute moest afhaken. En afgaande de heenwedstrijd, zouden de drie punten ook wel gewenst zijn. Zeker als de top-vier nog een doelstelling zou zijn. Dan waren de drie punten een must. Maar kijk, na een half uur voetballen was de veer dan toch gebroken. Een uitbraak vanaf de rechterkant eindigde in een voorsprong: 0-1.
OH Fortuna rook bloed en de thuisploeg wist niet van welk hout pijlen maken. Het bleef aan een kabbeltempo voetballen en dat resulteerde in een dubbele achterstand. Opnieuw een uitbraak vanaf de rechterkant. Miscommunicatie in de verdediging en uiteindelijk werkte Mimoun de bal tegen de touwen. Dan had ie net een weekje schorsing achter de rug, krijg je dat. Een dubbele achterstand. Dave mocht een Houdini-actje uit zijn mouwen schudden.
Met een tactische wijziging, we gingen met vier achterin spelen, probeerde de coach het tij te keren. En daar slaagde Rood-Wit meteen in. Yasin knalde van buiten de zestien richting doel en de bal ging over de doelman van OH Fortuna in doel. Een paar minuten later begon hij te dribbelen en werd hij foutief gestopt in de zestien. De scheids, die overigens een goeie wedstrijd floot, wees naar de stip.
Koelbloedig bleef Yasin evenwel niet. Hij zag zijn poging gekeerd worden door de doelman van OH Fortuna, maar was wel het snelste op de bal om die tweede poging dan toch tegen de touwen te werken. De dubbele achterstand die bij de rust op het bord stond, was op nog geen kwartier volledig weg. Terug van voor af aan beginnen, maar dat was ook gewoon te merken op het veld. Alsof er niets was gebeurd.
Rood-Wit en OH Fortuna bleven elkaar in evenwicht houden. Grote kansen waren er bijna niet. Eén keer zag Jimmy zijn kans om uit te halen. De paal voorkwam een voorsprong voor de thuisploeg. Aan de overkant werden kansjes nét niet goed uitgespeeld. De tijd tikte weg, een puntje of toch drie? Of misschien helemaal niets? We gingen het bijna weten. Tegelijk wisten we al: behoudens gekke dingen, zou dit gewoon op een gelijkspel eindigen.
In de slotfase van de wedstrijd, wanneer volgens een supporter een overtreding niet werd gefloten, zei hij misnoegd en een beetje cynisch ‘moet je fier op zijn.’ Wel, we zijn ook fier op de vechtlust die de ploeg heeft getoond en terug heeft geknokt na de dubbele achterstand. Jammer dat we de remontada niet helemaal hebben kunnen afronden. Behoudens een uitgestelde wedstrijd of een forfait voetballen onze boys volgende week tegen Riko Hubertus.
Onze reserven bliezen nog eens verzamelen. Drie weken nadat Kalfort Daghet op hun terrein naar huis werd gespeeld, mag het nu in eigen huis OH Fortuna in de ogen kijken. Alles heeft te maken met het feit dat we ondertussen met twee algemene forfaits in onze reeks zitten. En als er een wedstrijd vast lag, een ploeg vroeg uitstel en kreeg die ook. Maar genoeg gezaagd, we mochten voetballen. En dat onder een, voor het eerst piepend, lentezonnetje.
Rood-Wit had wat moeite om er in te komen. Zowel de thuisploeg als de bezoekers uit Mortsel wilden liever eerst wat genieten van het lentezonnetje en speelden voetbal aan wandeltempo. Maar de reserven hadden wel wat tijd nodig om in rotatie te geraken. Echt grote kansen waren er ook niet te noteren. Het kabbelde verder, beide ploegen hielden het makkelijk in evenwicht. En de tijd, die tikte genadeloos weg.
“Gasten, drie punten vandaag he”, klonk het nog bij een speler die ziek last minute moest afhaken. En afgaande de heenwedstrijd, zouden de drie punten ook wel gewenst zijn. Zeker als de top-vier nog een doelstelling zou zijn. Dan waren de drie punten een must. Maar kijk, na een half uur voetballen was de veer dan toch gebroken. Een uitbraak vanaf de rechterkant eindigde in een voorsprong: 0-1.
OH Fortuna rook bloed en de thuisploeg wist niet van welk hout pijlen maken. Het bleef aan een kabbeltempo voetballen en dat resulteerde in een dubbele achterstand. Opnieuw een uitbraak vanaf de rechterkant. Miscommunicatie in de verdediging en uiteindelijk werkte Mimoun de bal tegen de touwen. Dan had ie net een weekje schorsing achter de rug, krijg je dat. Een dubbele achterstand. Dave mocht een Houdini-actje uit zijn mouwen schudden.
Met een tactische wijziging, we gingen met vier achterin spelen, probeerde de coach het tij te keren. En daar slaagde Rood-Wit meteen in. Yasin knalde van buiten de zestien richting doel en de bal ging over de doelman van OH Fortuna in doel. Een paar minuten later begon hij te dribbelen en werd hij foutief gestopt in de zestien. De scheids, die overigens een goeie wedstrijd floot, wees naar de stip.
Koelbloedig bleef Yasin evenwel niet. Hij zag zijn poging gekeerd worden door de doelman van OH Fortuna, maar was wel het snelste op de bal om die tweede poging dan toch tegen de touwen te werken. De dubbele achterstand die bij de rust op het bord stond, was op nog geen kwartier volledig weg. Terug van voor af aan beginnen, maar dat was ook gewoon te merken op het veld. Alsof er niets was gebeurd.
Rood-Wit en OH Fortuna bleven elkaar in evenwicht houden. Grote kansen waren er bijna niet. Eén keer zag Jimmy zijn kans om uit te halen. De paal voorkwam een voorsprong voor de thuisploeg. Aan de overkant werden kansjes nét niet goed uitgespeeld. De tijd tikte weg, een puntje of toch drie? Of misschien helemaal niets? We gingen het bijna weten. Tegelijk wisten we al: behoudens gekke dingen, zou dit gewoon op een gelijkspel eindigen.
In de slotfase van de wedstrijd, wanneer volgens een supporter een overtreding niet werd gefloten, zei hij misnoegd en een beetje cynisch ‘moet je fier op zijn.’ Wel, we zijn ook fier op de vechtlust die de ploeg heeft getoond en terug heeft geknokt na de dubbele achterstand. Jammer dat we de remontada niet helemaal hebben kunnen afronden. Behoudens een uitgestelde wedstrijd of een forfait voetballen onze boys volgende week tegen Riko Hubertus.
Nog wat harder wenen
Rood-Wit is erin geslaagd om voor een tweede keer dit seizoen te gaan winnen op Kalfort Daghet. Nadat de heenwedstrijd op een thriller eindigde, deelde het vandaag gewoon de lakens uit: 1-5.
“Het goeie aan de kalender was dat we mochten voetballen tot eind april”, aldus onze coach in het grote interview vorig jaar. Net als toen was er een periode dat het week om week was. Dan weer voetballen, dan weer niet. Ik Dien en Olve werden gespeeld, RB Elzestraat en Olvac werden uitgesteld. En volgende week wordt er, door het algemeen forfait van Laar, ook niet gevoetbald door onze reserven.
Dan maar alles op vandaag, in de wedstrijd tegen Kalfort Daghet. Een wedstrijd die vaak wordt aangehaald als referentiewedstrijd. Thuis, in Kalfort, werd het hoofd koel gehouden in een zotte wedstrijd en werden drie punten gepakt. Dat wilden onze jongens vandaag opnieuw voor elkaar brengen. En het gebeurde vrijwel meteen. Een lange bal van Glenn ging over de verdediging, Youssef bleef oog in oog met de doelman kalm en lobde het leer in doel: 0-1.
Lang kon Rood-Wit niet genieten van de voorsprong. Meteen daarna kon onze verdediging een bal niet goed genoeg wegwerken en trapte Kalfort Daghet de gelijkmaker tegen de touwen. Anders dan in de heenwedstrijd, bleven de kansen nadien in de eerste helft achterwege. De strijd was wel aanwezig. En net als toen, bleef Rood-Wit de kalmte bewaren om zeker geen gekke dingen te doen.
De rust kwam dichterbij en beide ploegen wilden niet meer op het mes lopen om met een achterstand te gaan rusten. Kleine pogingen waren er wel, maar de twee doelmannen pakten alles wat in de buurt van de zestien kwam. Zo trokken beide ploegen met een gelijke stand richting kleedkamers. Alles was nog aanwezig om de drie punten mee naar huis te pakken voor onze jongens.
Bij de start van de tweede helft was nog niet iedereen ter plaatse om de handsbal van Kalfort te zien in de zestien. Indy zette zich achter de bal en liet de doelman kansloos: 1-2. Rood-Wit duwde door en wilde meteen het verschil maken. Indy liet zich nog wat meer opmerken. Hij wilde een tweede keer scoren, maar deze keer zat de doelman er nog goed bij. Yahya stond aan de tweede paal en trapte de 1-3 tegen de touwen.
Een dubbele voorsprong opbouwen op vijf minuten tijd, das de tegenstander dood doen. Kalfort was aangeslagen en kreeg nauwelijks nog een kans bij elkaar gevoetbald. Rood-Wit bleef de betere ploeg en bleef ook rustig de wedstrijd uit spelen. Ook al waren er een aantal fases die in één richting werden gefloten. De voorsprong verzachtte de omstandigheden om zeker geen gekke dingen te gaan doen.
Halfweg de tweede periode dacht Rood-Wit nog aan een extra doelpunt. Yasin, een van de matchwinnaars van de heenwedstrijd, kreeg de bal toegespeeld vanaf de rechterkant en hij vond Yahya aan de tweede paal. Daar knalde hij zijn tweede doelpunt van de middag binnen. 1-4, duidelijke cijfers. Voor Kalfort moest het allemaal niet meer. Zij wilden liefst zo snel mogelijk het einde van de wedstrijd. De downfall was groot bij hen.
Rood-Wit was nog lang niet klaar. Op een hoekschop kopte Ashley de vijfde Rood-Witte treffer tegen de touwen. Een heerlijke voormiddag om mee af te sluiten. Opnieuw een referentiewedstrijd voor Rood-Wit. En opnieuw twee weken rust voor de boys. Volgende week wordt er dus opnieuw niet gevoetbald, binnen twee weken wachten de jongens van Sint Jozef. En daar staat nog een rekening mee open.
“Het goeie aan de kalender was dat we mochten voetballen tot eind april”, aldus onze coach in het grote interview vorig jaar. Net als toen was er een periode dat het week om week was. Dan weer voetballen, dan weer niet. Ik Dien en Olve werden gespeeld, RB Elzestraat en Olvac werden uitgesteld. En volgende week wordt er, door het algemeen forfait van Laar, ook niet gevoetbald door onze reserven.
Dan maar alles op vandaag, in de wedstrijd tegen Kalfort Daghet. Een wedstrijd die vaak wordt aangehaald als referentiewedstrijd. Thuis, in Kalfort, werd het hoofd koel gehouden in een zotte wedstrijd en werden drie punten gepakt. Dat wilden onze jongens vandaag opnieuw voor elkaar brengen. En het gebeurde vrijwel meteen. Een lange bal van Glenn ging over de verdediging, Youssef bleef oog in oog met de doelman kalm en lobde het leer in doel: 0-1.
Lang kon Rood-Wit niet genieten van de voorsprong. Meteen daarna kon onze verdediging een bal niet goed genoeg wegwerken en trapte Kalfort Daghet de gelijkmaker tegen de touwen. Anders dan in de heenwedstrijd, bleven de kansen nadien in de eerste helft achterwege. De strijd was wel aanwezig. En net als toen, bleef Rood-Wit de kalmte bewaren om zeker geen gekke dingen te doen.
De rust kwam dichterbij en beide ploegen wilden niet meer op het mes lopen om met een achterstand te gaan rusten. Kleine pogingen waren er wel, maar de twee doelmannen pakten alles wat in de buurt van de zestien kwam. Zo trokken beide ploegen met een gelijke stand richting kleedkamers. Alles was nog aanwezig om de drie punten mee naar huis te pakken voor onze jongens.
Bij de start van de tweede helft was nog niet iedereen ter plaatse om de handsbal van Kalfort te zien in de zestien. Indy zette zich achter de bal en liet de doelman kansloos: 1-2. Rood-Wit duwde door en wilde meteen het verschil maken. Indy liet zich nog wat meer opmerken. Hij wilde een tweede keer scoren, maar deze keer zat de doelman er nog goed bij. Yahya stond aan de tweede paal en trapte de 1-3 tegen de touwen.
Een dubbele voorsprong opbouwen op vijf minuten tijd, das de tegenstander dood doen. Kalfort was aangeslagen en kreeg nauwelijks nog een kans bij elkaar gevoetbald. Rood-Wit bleef de betere ploeg en bleef ook rustig de wedstrijd uit spelen. Ook al waren er een aantal fases die in één richting werden gefloten. De voorsprong verzachtte de omstandigheden om zeker geen gekke dingen te gaan doen.
Halfweg de tweede periode dacht Rood-Wit nog aan een extra doelpunt. Yasin, een van de matchwinnaars van de heenwedstrijd, kreeg de bal toegespeeld vanaf de rechterkant en hij vond Yahya aan de tweede paal. Daar knalde hij zijn tweede doelpunt van de middag binnen. 1-4, duidelijke cijfers. Voor Kalfort moest het allemaal niet meer. Zij wilden liefst zo snel mogelijk het einde van de wedstrijd. De downfall was groot bij hen.
Rood-Wit was nog lang niet klaar. Op een hoekschop kopte Ashley de vijfde Rood-Witte treffer tegen de touwen. Een heerlijke voormiddag om mee af te sluiten. Opnieuw een referentiewedstrijd voor Rood-Wit. En opnieuw twee weken rust voor de boys. Volgende week wordt er dus opnieuw niet gevoetbald, binnen twee weken wachten de jongens van Sint Jozef. En daar staat nog een rekening mee open.
Zie je wel dat het kan
Rood-Wit heeft dan toch een topper naar zijn hand kunnen zetten. Eén doelpuntje volstond om SC Olve puntenloos naar huis te sturen: 1-0.
Onze reserven hadden wat recht te zetten na de nederlaag tegen Ik Dien. De vraagstukken die die wedstrijd ons opleverden, hebben nog steeds geen deftig antwoord gekregen. Maar de blik moest vooruit. “Ik wil dat niet nog eens meemaken”, stelde de coach in de kleedkamer. Met SC Olve kwam de nummer twee vanmiddag op bezoek. Winnen tegen hen zou een goed antwoord zijn op de kritiek die er na die wedstrijd is gekomen.
De coach had voor de eerste helft een ruime selectie met drie wisselspelers. In laatste instantie haakten er echter nog twee af, het had dus nog ruimer gekund. Op het veld was er weinig te merken van een eventueel kwaliteitsverlies. SC Olve, dat afgelopen vrijdag ook nog aan de bak moest en dus twee wedstrijden in het weekend moest afwerken, liet de bal goed rond gaan. Rood-Wit zette er bijna hetzelfde tegenover.
Kansen waren er ook. Glenn moest een paar keer gepast tussenkomen en Mathias moest dat aan de overkant ook doen. Eén keer kon hij niet bij een bal. Yasin lepelde het leer voor doel. Dat werd doorgekopt en Yannick kopte uiteindelijk de 1-0 tegen de touwen. Rood-Wit op voorsprong. De bezoekers reageerden met een paar mogelijkheden, maar zonder Glenn echt in de problemen te brengen.
Nog voor de rust ontsnapte Indy een keer door de buitenspelval, maar het leer wilde geen tweede keer binnen gaan. Die duivelse doelman van Olve had er plezier in om Rood-Wit het scoren te beletten. Voor zij die het niet weten, hij heeft hier ook nog twee seizoenen gespeeld. Met een kleine voorsprong trokken beide ploegen richting warme kleedkamers. Het was bevriezen wat de toeschouwers moesten doen.
SC Olve wist dat het in de tweede helft minstens één keer moest scoren om met een puntje naar huis te gaan. Het probeerde ook wat meer in te zetten op de aanval, maar aan echt grote doelkansen kwam het nog niet. Meer zelfs, Rood-Wit kon wat achteruit leunen en mikken op een welgerichte counter om de doodsteek uit te delen. Maar uiteindelijk kwam die counter er nooit.
De bezoekers kregen, door het achteruit leunen van de thuisploeg, meer balbezit en geraakte Rood-Wit daardoor ook niet van uit de omknelling. Eén keer gebeurde het wel. Timmy, randje buitenspel, ging door. Hij kon Mathias echter niet omspelen en daardoor bleef de spanning in de wedstrijd. Het was dus niet alleen bibberen van de koude, maar ook van de spanning. SC Olve ging verder op zoek naar de gelijkmaker.
Met nog zo’n twintig minuten op de klok kreeg Glenn meer en meer werk. Hij moest meer en meer tussenkomen en de saves werden groter en groter. Eén keer was zijn hand meer dan voldoende om de bal tegen de deklat te werken. In tweede instantie werd het leer weggewerkt. Recht naar de overkant, waar Youssef gisteren had gekeken naar Dender tegen Cercle Brugge en een bal van op een meter of vijf nog over het doel legde.
De tijd tikte weg en de spanning bleef. “Ik denk dat het muntje de verkeerde richting gaat uitvallen”, klonk het bezorgd op de bank. Maar na negentig minuten voetballen stond de 1-0 ook op het bord. Een stunt van formaat, de titelambities van SC Olve kregen zo een flinke knauw en de coach heeft meteen een antwoord van zijn ploeg. En Glenn was, mede door de clean sheet, een van de gevierde mannen. Volgende week moet dit een vervolg krijgen op bezoek bij RB Elzestraat.
Onze reserven hadden wat recht te zetten na de nederlaag tegen Ik Dien. De vraagstukken die die wedstrijd ons opleverden, hebben nog steeds geen deftig antwoord gekregen. Maar de blik moest vooruit. “Ik wil dat niet nog eens meemaken”, stelde de coach in de kleedkamer. Met SC Olve kwam de nummer twee vanmiddag op bezoek. Winnen tegen hen zou een goed antwoord zijn op de kritiek die er na die wedstrijd is gekomen.
De coach had voor de eerste helft een ruime selectie met drie wisselspelers. In laatste instantie haakten er echter nog twee af, het had dus nog ruimer gekund. Op het veld was er weinig te merken van een eventueel kwaliteitsverlies. SC Olve, dat afgelopen vrijdag ook nog aan de bak moest en dus twee wedstrijden in het weekend moest afwerken, liet de bal goed rond gaan. Rood-Wit zette er bijna hetzelfde tegenover.
Kansen waren er ook. Glenn moest een paar keer gepast tussenkomen en Mathias moest dat aan de overkant ook doen. Eén keer kon hij niet bij een bal. Yasin lepelde het leer voor doel. Dat werd doorgekopt en Yannick kopte uiteindelijk de 1-0 tegen de touwen. Rood-Wit op voorsprong. De bezoekers reageerden met een paar mogelijkheden, maar zonder Glenn echt in de problemen te brengen.
Nog voor de rust ontsnapte Indy een keer door de buitenspelval, maar het leer wilde geen tweede keer binnen gaan. Die duivelse doelman van Olve had er plezier in om Rood-Wit het scoren te beletten. Voor zij die het niet weten, hij heeft hier ook nog twee seizoenen gespeeld. Met een kleine voorsprong trokken beide ploegen richting warme kleedkamers. Het was bevriezen wat de toeschouwers moesten doen.
SC Olve wist dat het in de tweede helft minstens één keer moest scoren om met een puntje naar huis te gaan. Het probeerde ook wat meer in te zetten op de aanval, maar aan echt grote doelkansen kwam het nog niet. Meer zelfs, Rood-Wit kon wat achteruit leunen en mikken op een welgerichte counter om de doodsteek uit te delen. Maar uiteindelijk kwam die counter er nooit.
De bezoekers kregen, door het achteruit leunen van de thuisploeg, meer balbezit en geraakte Rood-Wit daardoor ook niet van uit de omknelling. Eén keer gebeurde het wel. Timmy, randje buitenspel, ging door. Hij kon Mathias echter niet omspelen en daardoor bleef de spanning in de wedstrijd. Het was dus niet alleen bibberen van de koude, maar ook van de spanning. SC Olve ging verder op zoek naar de gelijkmaker.
Met nog zo’n twintig minuten op de klok kreeg Glenn meer en meer werk. Hij moest meer en meer tussenkomen en de saves werden groter en groter. Eén keer was zijn hand meer dan voldoende om de bal tegen de deklat te werken. In tweede instantie werd het leer weggewerkt. Recht naar de overkant, waar Youssef gisteren had gekeken naar Dender tegen Cercle Brugge en een bal van op een meter of vijf nog over het doel legde.
De tijd tikte weg en de spanning bleef. “Ik denk dat het muntje de verkeerde richting gaat uitvallen”, klonk het bezorgd op de bank. Maar na negentig minuten voetballen stond de 1-0 ook op het bord. Een stunt van formaat, de titelambities van SC Olve kregen zo een flinke knauw en de coach heeft meteen een antwoord van zijn ploeg. En Glenn was, mede door de clean sheet, een van de gevierde mannen. Volgende week moet dit een vervolg krijgen op bezoek bij RB Elzestraat.
Slachtoffer van de remontada
Bij de rust een 0-3 voorsprong hebben en aan het eind geen punt hebben. Rood-Wit heeft meteen het een en het ander om over na te denken bij het begin van het nieuwe jaar.
Derde keer, goeie keer. Na twee mislukte pogingen, verzamelden onze jongens deze middag voor de trip naar Ik Dien. Een wedstrijd waar iedereen bij wilde zijn, gezien de gebeurtenissen van vorig jaar en waar veelvuldig naar werd gerefereerd in de voorgaande interviews. Dit moest en zou een sweet revenge worden van de bezoekers. Vorig jaar werd het 5-5 nadat Ik Dien zodanig liet doorspelen tot er een gelijkmaker viel.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en kreeg een paar mogelijkheden. Maar ook aan de overkant moest Glenn een paar keer gepast tussenkomen na gevaarlijke uitbraken van de thuisploeg. Een gelijkopgaande wedstrijd met een goeie intensiteit, de eerste van het nieuwe jaar zou zo meteen een nagelbijter worden. Kansen langs beide kanten, maar doelpunten vielen er in het eerste half uur niet.
Nochtans waren er wel kansen voor. Ik Dien kreeg misschien wel de grootste kans, plots waren ze alleen op weg naar doel maar besloten ze de bal naast de kooi te leggen. En aan de overkant was het wél raak. Een voorzet vanaf de rechterkant werd door Yasin in doel gekopt. De bezoekers op voorsprong. Het begin van een gekke tien minuten, want niet veel later kreeg Tom de bal aangespeeld.
“Ik heb hem gisteren nog een filmpje doorgestuurd en vertelde hem dat hij dat ging doen”, klonk het bij de kapitein. Tom zag de doelman wat uit zijn doel staan en besloot te trappen: 0-2. En nog was het feest niet gedaan. Nick ging ook op wandel door de defensie van Ik Dien en zag de vrijstaande Samir staan. HIj mocht zo zijn eerste doelpunt voor Rood-Wit maken. Met die 0-3-tussenstand trokken beide ploegen naar de kleedkamers.
“Het zou al vreemd zijn, mocht dit fout lopen”, werd her en der al gezegd. En toch was de ploeg niet wakker toen de scheidsrechter had geblazen voor de start van de tweede helft. Drie minuten. Zo lang duurde het, vooraleer Ik Dien aan de remonte begon. Alsof de verdediging niet wakker was en ze er gewoon mochten doorlopen. Alsof de thuisploeg het momentum nu aan haar kant had.
In no time ging het van 0-3 naar 3-3. De voorsprong waar zo hard voor gewerkt was, was plots weg. Als sneeuw voor de zon. “En gaan we dan nu die focus houden, jongens?” Onze coach vroeg het bijna smekend. Ook hij voelde dat het niet meer mogelijk was om deze wedstrijd nog te winnen. Nochtans was er nog een half uur te voetballen, maar iedereen had het gevoel: we gaan mogen blij zijn met een punt.
Na enkele wissels ging Rood-Wit terug aan het voetballen, maar dan was het kalf al even verdronken. Het was zaak om die gelijke stand op het bord te houden om toch zeker dat ene puntje mee naar huis te pakken. Toch was Ik Dien als door een wesp gestoken en wilden ze maar wat graag er nog over. Er viel een schot tegen de lat. Een kwartier voor tijd viel dan toch de 4-3, waarbij de remontada helemaal afgerond was.
In de slotfase van de wedstrijd trok Rood-Wit nog een paar keer naar voren, alles in de strijd om een doelpuntje mee te pikken. Er ging nog een bal tegen de arm, maar dat werd niet gezien door de scheids. En nadien werd Nick ook tegen de grond gewerkt. Ook daar zag de man met de pet niets fout in. De zucht van opluchting bij Ik Dien was hoorbaar tot ver in Edegem. De bezoekers zagen een 0-3-voorsprong helemaal uit handen glippen.
Derde keer, goeie keer. Na twee mislukte pogingen, verzamelden onze jongens deze middag voor de trip naar Ik Dien. Een wedstrijd waar iedereen bij wilde zijn, gezien de gebeurtenissen van vorig jaar en waar veelvuldig naar werd gerefereerd in de voorgaande interviews. Dit moest en zou een sweet revenge worden van de bezoekers. Vorig jaar werd het 5-5 nadat Ik Dien zodanig liet doorspelen tot er een gelijkmaker viel.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en kreeg een paar mogelijkheden. Maar ook aan de overkant moest Glenn een paar keer gepast tussenkomen na gevaarlijke uitbraken van de thuisploeg. Een gelijkopgaande wedstrijd met een goeie intensiteit, de eerste van het nieuwe jaar zou zo meteen een nagelbijter worden. Kansen langs beide kanten, maar doelpunten vielen er in het eerste half uur niet.
Nochtans waren er wel kansen voor. Ik Dien kreeg misschien wel de grootste kans, plots waren ze alleen op weg naar doel maar besloten ze de bal naast de kooi te leggen. En aan de overkant was het wél raak. Een voorzet vanaf de rechterkant werd door Yasin in doel gekopt. De bezoekers op voorsprong. Het begin van een gekke tien minuten, want niet veel later kreeg Tom de bal aangespeeld.
“Ik heb hem gisteren nog een filmpje doorgestuurd en vertelde hem dat hij dat ging doen”, klonk het bij de kapitein. Tom zag de doelman wat uit zijn doel staan en besloot te trappen: 0-2. En nog was het feest niet gedaan. Nick ging ook op wandel door de defensie van Ik Dien en zag de vrijstaande Samir staan. HIj mocht zo zijn eerste doelpunt voor Rood-Wit maken. Met die 0-3-tussenstand trokken beide ploegen naar de kleedkamers.
“Het zou al vreemd zijn, mocht dit fout lopen”, werd her en der al gezegd. En toch was de ploeg niet wakker toen de scheidsrechter had geblazen voor de start van de tweede helft. Drie minuten. Zo lang duurde het, vooraleer Ik Dien aan de remonte begon. Alsof de verdediging niet wakker was en ze er gewoon mochten doorlopen. Alsof de thuisploeg het momentum nu aan haar kant had.
In no time ging het van 0-3 naar 3-3. De voorsprong waar zo hard voor gewerkt was, was plots weg. Als sneeuw voor de zon. “En gaan we dan nu die focus houden, jongens?” Onze coach vroeg het bijna smekend. Ook hij voelde dat het niet meer mogelijk was om deze wedstrijd nog te winnen. Nochtans was er nog een half uur te voetballen, maar iedereen had het gevoel: we gaan mogen blij zijn met een punt.
Na enkele wissels ging Rood-Wit terug aan het voetballen, maar dan was het kalf al even verdronken. Het was zaak om die gelijke stand op het bord te houden om toch zeker dat ene puntje mee naar huis te pakken. Toch was Ik Dien als door een wesp gestoken en wilden ze maar wat graag er nog over. Er viel een schot tegen de lat. Een kwartier voor tijd viel dan toch de 4-3, waarbij de remontada helemaal afgerond was.
In de slotfase van de wedstrijd trok Rood-Wit nog een paar keer naar voren, alles in de strijd om een doelpuntje mee te pikken. Er ging nog een bal tegen de arm, maar dat werd niet gezien door de scheids. En nadien werd Nick ook tegen de grond gewerkt. Ook daar zag de man met de pet niets fout in. De zucht van opluchting bij Ik Dien was hoorbaar tot ver in Edegem. De bezoekers zagen een 0-3-voorsprong helemaal uit handen glippen.
Moeizaam gaat ook
Het was moeizamer dan vorige week, maar onze reserven duiken de winterstop in met een zes op zes. Tegen Brasschaat pakte het overigens een tweede clean sheet.
“Zes op zes pakken. Niets meer, maar ook niets minder. Daarmee moeten we de winterstop induiken.” De woorden vorige week, zaten nog vers in het achterhoofd toen we de GPS instelden voor de laatste wedstrijd van het kalenderjaar 2024. Onze reserven konden zich toch niet laten vernederen door een ploeg die het vorige week zelf een pandoering verkocht? Maar er moest wel rekening gehouden worden met het feit dat er een aantal spelers niet bij waren.
Om te beginnen: géén coach. Mark nam die honneurs waar. “Vergeet vorige week. Het start terug vanaf 0-0”, zei hij. Verder ook geen sprake van Rodney, Glenn of Timmy. Zo waren er een paar spelers van de eerste ploeg die de reserven kwamen helpen. En dat mag je letterlijk nemen, want twee van de drie spelers begonnen op de bank. Van daaruit zagen ze Rood-Wit wel sterk starten, maar een snelle voorsprong kwam daar niet van.
Nochtans waren er wel kansen toe. Youssef probeerde het, Jesse probeerde het ook. Yasin etaleerde zijn klasse, maar vergat gewoon de kansen af te werken. En de thuisploeg? Die probeerden Indy, die voor de gelegenheid in doel had plaatsgenomen, onder vuur te nemen. Maar daarin slaagde het nauwelijks. Een werkloze doelman, dat was hij gedurende de eerste helft. Al bleef het altijd wel opletten.
Brasschaat, dat iets defensiever voetbalde dan vorige week zo leek het, bleef eigenlijk ook al bij al makkelijk overeind. En waar we vorige week de credits niet gaven aan hun doelman, pakte hij ook deze week weer uit met een paar goeie reddingen. Mede dankzij hem stond de brilscore op het bord bij de pauze. Daar moesten even alle neuzen in dezelfde richting gezet worden, met het oog op een driepunter in de tas te steken.
Ook na de pauze bleef Rood-Wit in hetzelfde bedje ziek. Er waren wel kansen, maar afwerken bleek echter een moeilijkere klus dan vorige week. Was het nonchalance, was het de koude, was het iets anders? Niemand kon er ook nadien de vinger op leggen. Indy, die de plaats onder de lat had doorgegeven aan kapitein Jesse, probeerde met zijn snelheid voor gevaar te zorgen. En als er dan een pass niet toe kwam, kan al eens gebeuren.
Net voorbij het uur, gebeurde het dan toch. Een klasseflits van Lotfi en die opende zijn rekening bij de reserven. “De topschutter heeft er hier slechts zeven”, lachten we nog voor zijn invalbeurt. “We zullen beginnen bij één”, zei hij doodserieus. En hij lachte zijn tanden bloot na het doelpunt. Rood-Wit probeerde meteen een tweede doelpunt te maken, het moeilijkste was tenslotte toch al gebeurd, maar het bleef bij proberen.
Want kansen waren er wel, doelpunten niet. Een bal naast, een bal over. En als het dan toch eens tussen het kader was, was er nog wel de doelman van Brasschaat die in de weg lag. Yasin liet zo een wenkende kans liggen, Youssef trapte een keer over het doel en ook Lotfi liet het na zijn tweede te maken. Zijn schot bleef steken in het pak. De tijd tikte weg, het bleef door de tussenstand continu hinken op twee gedachten.
Rood-Wit bleef proberen om het tweede doelpunt te maken, maar voelde ook wel dat het een zege zou worden. Brasschaat probeerde wel, maar geraakte weinig voor het doel van Jesse. Job done, dus. Een moeizame zege voor de bezoekers dat weer een beetje opschuift in het klassement. De winterstop komt op een goeie moment, binnen een kleine drie weken volgt dan een andere inhaalwedstrijd. Dan trekken we naar Ik Dien.
“Zes op zes pakken. Niets meer, maar ook niets minder. Daarmee moeten we de winterstop induiken.” De woorden vorige week, zaten nog vers in het achterhoofd toen we de GPS instelden voor de laatste wedstrijd van het kalenderjaar 2024. Onze reserven konden zich toch niet laten vernederen door een ploeg die het vorige week zelf een pandoering verkocht? Maar er moest wel rekening gehouden worden met het feit dat er een aantal spelers niet bij waren.
Om te beginnen: géén coach. Mark nam die honneurs waar. “Vergeet vorige week. Het start terug vanaf 0-0”, zei hij. Verder ook geen sprake van Rodney, Glenn of Timmy. Zo waren er een paar spelers van de eerste ploeg die de reserven kwamen helpen. En dat mag je letterlijk nemen, want twee van de drie spelers begonnen op de bank. Van daaruit zagen ze Rood-Wit wel sterk starten, maar een snelle voorsprong kwam daar niet van.
Nochtans waren er wel kansen toe. Youssef probeerde het, Jesse probeerde het ook. Yasin etaleerde zijn klasse, maar vergat gewoon de kansen af te werken. En de thuisploeg? Die probeerden Indy, die voor de gelegenheid in doel had plaatsgenomen, onder vuur te nemen. Maar daarin slaagde het nauwelijks. Een werkloze doelman, dat was hij gedurende de eerste helft. Al bleef het altijd wel opletten.
Brasschaat, dat iets defensiever voetbalde dan vorige week zo leek het, bleef eigenlijk ook al bij al makkelijk overeind. En waar we vorige week de credits niet gaven aan hun doelman, pakte hij ook deze week weer uit met een paar goeie reddingen. Mede dankzij hem stond de brilscore op het bord bij de pauze. Daar moesten even alle neuzen in dezelfde richting gezet worden, met het oog op een driepunter in de tas te steken.
Ook na de pauze bleef Rood-Wit in hetzelfde bedje ziek. Er waren wel kansen, maar afwerken bleek echter een moeilijkere klus dan vorige week. Was het nonchalance, was het de koude, was het iets anders? Niemand kon er ook nadien de vinger op leggen. Indy, die de plaats onder de lat had doorgegeven aan kapitein Jesse, probeerde met zijn snelheid voor gevaar te zorgen. En als er dan een pass niet toe kwam, kan al eens gebeuren.
Net voorbij het uur, gebeurde het dan toch. Een klasseflits van Lotfi en die opende zijn rekening bij de reserven. “De topschutter heeft er hier slechts zeven”, lachten we nog voor zijn invalbeurt. “We zullen beginnen bij één”, zei hij doodserieus. En hij lachte zijn tanden bloot na het doelpunt. Rood-Wit probeerde meteen een tweede doelpunt te maken, het moeilijkste was tenslotte toch al gebeurd, maar het bleef bij proberen.
Want kansen waren er wel, doelpunten niet. Een bal naast, een bal over. En als het dan toch eens tussen het kader was, was er nog wel de doelman van Brasschaat die in de weg lag. Yasin liet zo een wenkende kans liggen, Youssef trapte een keer over het doel en ook Lotfi liet het na zijn tweede te maken. Zijn schot bleef steken in het pak. De tijd tikte weg, het bleef door de tussenstand continu hinken op twee gedachten.
Rood-Wit bleef proberen om het tweede doelpunt te maken, maar voelde ook wel dat het een zege zou worden. Brasschaat probeerde wel, maar geraakte weinig voor het doel van Jesse. Job done, dus. Een moeizame zege voor de bezoekers dat weer een beetje opschuift in het klassement. De winterstop komt op een goeie moment, binnen een kleine drie weken volgt dan een andere inhaalwedstrijd. Dan trekken we naar Ik Dien.
Toch nog eens een driepunter
Rood-Wit kan straks met een goed gevoel de winterstop induiken. Al moet het nog één keer aan de slag. Maar die tegenstander, die kennen we na vandaag wel.
Onze reserven moesten vol aan de bak tegen Sportklub Brasschaat. De ploeg stond mee onderin het klassement en daar wilden we dankbaar gebruik van maken. Al was het ook uitkijken naar hoe die ploeg speelt, want volgende week volgt immers al de terugwedstrijd. Dat heeft te maken met het feit dat er op 1 september, wanneer deze wedstrijd normaal ingepland was, een gemeentedag was in Brasschaat.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en liet na drie minuten de netten al trillen. Indy, die weer voltijds bij de reserven gaat voetballen, legde het leer voor doel en Jimmy knalde binnen. Timmy kreeg even later nog een paar grote kansen, maar geraakte niet aan doelpunt nummer zeven in deze competitie. Het gevaar voor de trofee zit hem echter in de familie aan te komen. De thuisploeg bleef druk zetten.
Na zowat twintig minuten voetballen had een verdediger van Brasschaat iets te veel naar Jorne Spileers gekeken gisteren. “Ik kan niet anders dan de bal op de stip te leggen”, hoorden we de scheids zeggen waarbij we bij onszelf dachten: dacht Bram Van Driessche dat ook maar gisteren. In ieder geval: Timmy stond klaar om te scoren, maar zag de doelman de juiste hoek in duiken: géén dubbele voorsprong.
En dan was het schrikken voor de thuisploeg toen plots de gelijkmaker op het bord stond. Maar nog voor de rust werd dat recht gezet na doelpunten van Timmy en Rodney, die met een poeier van een schot uithaalde en zo zijn eerste doelpunt in ruim twee jaar vierde. Een juiste reactie na een tegenvaller en zo trokken we toch met een ruime voorsprong richting kleedkamers. Daar moest wel gehamerd worden op het feit dat we dit niveau moesten vasthouden.
Rood-Wit kwam ook sterk uit de kleedkamers en ging van bij de start meteen op zoek naar een vierde doelpunt. Daarmee zou het de bezoekers voor een huzarenstukje zetten om het nog te doen keren. Het vierde doelpunt kwam er dan ook op het uur. Een ferme wandeling door de defensie van Brasschaat en die werd genadeloos afgestraft. Koelbloedig als hij is, duwde Yolan de bal tegen de touwen.
Maar Brasschaat was niet gekomen om met zich te laten sollen en reageerde meteen. Nog geen drie minuten na het vierde doelpunt, kwamen de bezoekers opnieuw tot scoren. Randje buitenspel, maar dat werd niet gefloten. De hele verdediging werd open gelegd en daar was de 4-2 en opnieuw spanning in de wedstrijd. Toch bleef Rood-Wit ook nadien de controle behouden en op de juiste momenten counteren.
Eén van die tegenaanvallen leverde ook het vijfde doelpunt op. Youssef knalde er nog eentje tegen de touwen. Vijf doelpunten en vijf verschillende doelpuntenmakers. We maakten tijdens de wedstrijd de opsomming en schrokken ons een hoedje. De strijd om de topschutterstitel is open en los. Alles ligt nog bij elkaar en niemand steekt er boven uit. En de punten, die bleven in Hoboken. Dat mochten we al opschrijven.
Ook al was er nog een tiental minuten te spelen en bleef de wedstrijd boeien. Brasschaat bleef ook proberen iets te doen aan de hoge score. Helaas voor hen duwde Indy er nog eentje tegen de touwen: 6-2. Hij had immers ook nog niet gescoord vandaag. En zo is Rood-Wit weer drie punten rijker. Volgende week trekt het naar Brasschaat, waar het liefst eenzelfde spektakel op de mat legt. Al zullen we het daar moeten doen zonder coach.
Onze reserven moesten vol aan de bak tegen Sportklub Brasschaat. De ploeg stond mee onderin het klassement en daar wilden we dankbaar gebruik van maken. Al was het ook uitkijken naar hoe die ploeg speelt, want volgende week volgt immers al de terugwedstrijd. Dat heeft te maken met het feit dat er op 1 september, wanneer deze wedstrijd normaal ingepland was, een gemeentedag was in Brasschaat.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en liet na drie minuten de netten al trillen. Indy, die weer voltijds bij de reserven gaat voetballen, legde het leer voor doel en Jimmy knalde binnen. Timmy kreeg even later nog een paar grote kansen, maar geraakte niet aan doelpunt nummer zeven in deze competitie. Het gevaar voor de trofee zit hem echter in de familie aan te komen. De thuisploeg bleef druk zetten.
Na zowat twintig minuten voetballen had een verdediger van Brasschaat iets te veel naar Jorne Spileers gekeken gisteren. “Ik kan niet anders dan de bal op de stip te leggen”, hoorden we de scheids zeggen waarbij we bij onszelf dachten: dacht Bram Van Driessche dat ook maar gisteren. In ieder geval: Timmy stond klaar om te scoren, maar zag de doelman de juiste hoek in duiken: géén dubbele voorsprong.
En dan was het schrikken voor de thuisploeg toen plots de gelijkmaker op het bord stond. Maar nog voor de rust werd dat recht gezet na doelpunten van Timmy en Rodney, die met een poeier van een schot uithaalde en zo zijn eerste doelpunt in ruim twee jaar vierde. Een juiste reactie na een tegenvaller en zo trokken we toch met een ruime voorsprong richting kleedkamers. Daar moest wel gehamerd worden op het feit dat we dit niveau moesten vasthouden.
Rood-Wit kwam ook sterk uit de kleedkamers en ging van bij de start meteen op zoek naar een vierde doelpunt. Daarmee zou het de bezoekers voor een huzarenstukje zetten om het nog te doen keren. Het vierde doelpunt kwam er dan ook op het uur. Een ferme wandeling door de defensie van Brasschaat en die werd genadeloos afgestraft. Koelbloedig als hij is, duwde Yolan de bal tegen de touwen.
Maar Brasschaat was niet gekomen om met zich te laten sollen en reageerde meteen. Nog geen drie minuten na het vierde doelpunt, kwamen de bezoekers opnieuw tot scoren. Randje buitenspel, maar dat werd niet gefloten. De hele verdediging werd open gelegd en daar was de 4-2 en opnieuw spanning in de wedstrijd. Toch bleef Rood-Wit ook nadien de controle behouden en op de juiste momenten counteren.
Eén van die tegenaanvallen leverde ook het vijfde doelpunt op. Youssef knalde er nog eentje tegen de touwen. Vijf doelpunten en vijf verschillende doelpuntenmakers. We maakten tijdens de wedstrijd de opsomming en schrokken ons een hoedje. De strijd om de topschutterstitel is open en los. Alles ligt nog bij elkaar en niemand steekt er boven uit. En de punten, die bleven in Hoboken. Dat mochten we al opschrijven.
Ook al was er nog een tiental minuten te spelen en bleef de wedstrijd boeien. Brasschaat bleef ook proberen iets te doen aan de hoge score. Helaas voor hen duwde Indy er nog eentje tegen de touwen: 6-2. Hij had immers ook nog niet gescoord vandaag. En zo is Rood-Wit weer drie punten rijker. Volgende week trekt het naar Brasschaat, waar het liefst eenzelfde spektakel op de mat legt. Al zullen we het daar moeten doen zonder coach.
Doelpunten in cadeauverpakking
Onze reserven zijn er niet in geslaagd om opnieuw drie punten te pakken. In eigen huis werd het tegen Harrows een 1-3 nederlaag en viel op hoe Sinterklaas een Rood-Witte tenue aan had.
Op zaterdag spelen, het is eens wat anders. Net als vorig seizoen zorgden ook dit seizoen de wedstrijden van de reserven voor een interne tweestrijd. Enerzijds wilden we een thuiswedstrijd niet zomaar opgeven (zoals tegen Kalfort Daghet of Kontich Scaldis), maar moesten we ook kijken naar wat er andere mogelijkheden waren. Harrows was een van de weinige ploegen die akkoord gingen met een wedstrijd op zaterdag, waarvoor dank.
Rood-Wit begon goed en gedreven aan de wedstrijd. Het was alsof ze de week rust die het had tegen Ik Dien vorige week, eruit wilden lopen. Al dachten we ook wel vaak terug aan het interview van vorig jaar. "Die kalender was alleen maar goed omdat je dan kon blijven spelen", aldus onze coach. De thuisploeg kreeg de eerste mogelijkheden, maar het was Harrows dat eigenlijk al bij al de bal makkelijk in het team kon houden en kon uitbreken wanneer het kon.
Op één van die uitbraken werden ze zelfs een handje geholpen. Figuurlijk dan. Een te korte terugspeelbal, waarbij onze doelman er eerst nog wel goed tussen zat, maar zich vervolgens toch moest omdraaien omdat de bal via zijn hoofd over de doellijn rolde. Brute pech, zoals dat dan heet. Maar net zoals KV Mechelen een dag eerder, bleef Rood-Wit hangen in het negatieve van de tegenslag. Het bood geen weerstand meer. Alsof de veer dan al gebroken was.
Nochtans, met maar één doelpunt op het bord, was alles nog mogelijk. Te meer omdat er nog heel veel tijd te spelen was. Indy kwam nog wel oog in oog met de doelman, maar vergat het af te maken. En aan de overkant werden de cadeautjes wel dankbaar uitgepakt door Harrows. Opnieuw heel veel ruimte in de rug van de verdediging en de dubbele voorsprong stond op het bord voor de bezoekers.
Een donderspeech deed wat er van zoiets gevraagd werd: werken. Eén lange bal waarbij Indy de diepte werd in gestuurd. Deze keer liet hij de doelman wél kansloos. Topschutter Youssef ziet het niet graag gebeuren, want met dit doelpunt opende de flankaanvaller zijn rekening bij de reserven. Daar waar hij vorig jaar nota bene de prijs voor beste schutter in ontvangst mocht nemen. Bovendien is de afstand nog speelbaar...
Vernieuwde hoop op puntengewin, maar die werd even snel weer opgeborgen. Jimmy kreeg een elleboog te verwerken, maar daarvoor werd niet gefloten. Tot frustratie van de spits zelf, die het heft in eigen handen nam en vol frustratie een tackle inzette. Daardoor trakteerde de ref op een rode kaart en moest Rood-Wit nog een half uur met een man minder verder. De ommekeer zou zo nog een pak moeilijker worden voor de thuisploeg.
De veer bij Rood-Wit was nu helemaal gebroken en wanneer er nog eens te veel ruimte kwam en Glenn in een onbewuste schijnbeweging van een speler van Harrows trapte, waardoor die alleen weg was en de 1-3 op het bord kon zetten, was de wedstrijd helemaal gespeeld. Het was nu uitkijken of Harrows, die veel meer met randzaken bezig waren dan met voetballen, Theo Leoni-gewijs zouden beginnen uitdagen.
Maar dat bleef al bij al beperkt en er werd rustig gevoetbald. Rood-Wit bleef zoeken naar een aansluitingstreffer. Indy werd nog een keer de diepte in gestuurd, maar vond geen ploeggenoot. Aan de overkant moest Glenn nog een paar keer gevat tussenkomen. Uiteindelijk bleef de 1-3 op het bord staan. Opnieuw geen punten voor Rood-Wit, de top-vijf kan morgen verder uitlopen in het klassement. De komende twee weken is Sportklub Brasschaat onze tegenstander. Dan moeten er opnieuw punten gepakt worden.
Op zaterdag spelen, het is eens wat anders. Net als vorig seizoen zorgden ook dit seizoen de wedstrijden van de reserven voor een interne tweestrijd. Enerzijds wilden we een thuiswedstrijd niet zomaar opgeven (zoals tegen Kalfort Daghet of Kontich Scaldis), maar moesten we ook kijken naar wat er andere mogelijkheden waren. Harrows was een van de weinige ploegen die akkoord gingen met een wedstrijd op zaterdag, waarvoor dank.
Rood-Wit begon goed en gedreven aan de wedstrijd. Het was alsof ze de week rust die het had tegen Ik Dien vorige week, eruit wilden lopen. Al dachten we ook wel vaak terug aan het interview van vorig jaar. "Die kalender was alleen maar goed omdat je dan kon blijven spelen", aldus onze coach. De thuisploeg kreeg de eerste mogelijkheden, maar het was Harrows dat eigenlijk al bij al de bal makkelijk in het team kon houden en kon uitbreken wanneer het kon.
Op één van die uitbraken werden ze zelfs een handje geholpen. Figuurlijk dan. Een te korte terugspeelbal, waarbij onze doelman er eerst nog wel goed tussen zat, maar zich vervolgens toch moest omdraaien omdat de bal via zijn hoofd over de doellijn rolde. Brute pech, zoals dat dan heet. Maar net zoals KV Mechelen een dag eerder, bleef Rood-Wit hangen in het negatieve van de tegenslag. Het bood geen weerstand meer. Alsof de veer dan al gebroken was.
Nochtans, met maar één doelpunt op het bord, was alles nog mogelijk. Te meer omdat er nog heel veel tijd te spelen was. Indy kwam nog wel oog in oog met de doelman, maar vergat het af te maken. En aan de overkant werden de cadeautjes wel dankbaar uitgepakt door Harrows. Opnieuw heel veel ruimte in de rug van de verdediging en de dubbele voorsprong stond op het bord voor de bezoekers.
Een donderspeech deed wat er van zoiets gevraagd werd: werken. Eén lange bal waarbij Indy de diepte werd in gestuurd. Deze keer liet hij de doelman wél kansloos. Topschutter Youssef ziet het niet graag gebeuren, want met dit doelpunt opende de flankaanvaller zijn rekening bij de reserven. Daar waar hij vorig jaar nota bene de prijs voor beste schutter in ontvangst mocht nemen. Bovendien is de afstand nog speelbaar...
Vernieuwde hoop op puntengewin, maar die werd even snel weer opgeborgen. Jimmy kreeg een elleboog te verwerken, maar daarvoor werd niet gefloten. Tot frustratie van de spits zelf, die het heft in eigen handen nam en vol frustratie een tackle inzette. Daardoor trakteerde de ref op een rode kaart en moest Rood-Wit nog een half uur met een man minder verder. De ommekeer zou zo nog een pak moeilijker worden voor de thuisploeg.
De veer bij Rood-Wit was nu helemaal gebroken en wanneer er nog eens te veel ruimte kwam en Glenn in een onbewuste schijnbeweging van een speler van Harrows trapte, waardoor die alleen weg was en de 1-3 op het bord kon zetten, was de wedstrijd helemaal gespeeld. Het was nu uitkijken of Harrows, die veel meer met randzaken bezig waren dan met voetballen, Theo Leoni-gewijs zouden beginnen uitdagen.
Maar dat bleef al bij al beperkt en er werd rustig gevoetbald. Rood-Wit bleef zoeken naar een aansluitingstreffer. Indy werd nog een keer de diepte in gestuurd, maar vond geen ploeggenoot. Aan de overkant moest Glenn nog een paar keer gevat tussenkomen. Uiteindelijk bleef de 1-3 op het bord staan. Opnieuw geen punten voor Rood-Wit, de top-vijf kan morgen verder uitlopen in het klassement. De komende twee weken is Sportklub Brasschaat onze tegenstander. Dan moeten er opnieuw punten gepakt worden.
Gegokt en verloren
Rood-Wit is er niet in geslaagd om de leider een hak te zetten. Nochtans verdienden we op zijn minst een gelijkspel. Het eindigde in Kontich in een 1-2-nederlaag, want op papier waren wij de thuisploeg.
Net zoals de wedstrijd tegen Kalfort Daghet, was de wedstrijd tegen VK Kontich Scaldis normaal een thuiswedstrijd. Toch trokken de manschappen van Dave Haenen naar het veld van de tegenstander om daar de wedstrijd af te werken. Een uitkomst van wekenlange onderhandelingen. De bezoekers waren de leider in de reeks en verloren slechts één keer. “Daar gaan wij nu eentje bij doen.” Daar gingen we toch voor.
Maar de wedstrijd kon niet slechter beginnen voor de bezoekers uit Hoboken. Na twee individuele fouten achterin stond het na nog geen tien minuten 0-2. Een mens vraagt zich af hoe de leider zonder echt kansen af te dwingen plots zo ruim kan voor staan. Rood-Wit herpakte zich wel, maar voetballend bleef het moeilijk. De spits werd nauwelijks gevonden, ook al werd hij na een minuut of twintig gewisseld.
Na een hoekschop voor Rood-Wit bleef de bal hangen. Via enkele passes kwam hij tot bij Mohcine en die haalde snoeihard uit. De bal verdween heerlijk in doel en was er opnieuw hoop om hier het een en het ander nog te forceren. “Dat zijn toch zaken die er nog meer moeten uitkomen”, klonk het op de bank. De maker van het doelpunt weet zo weer wat te doen tijdens de winterstop die er binnenkort weer aankomt.
Kontich probeerde de vernieuwde hoop van Rood-Wit meteen de kop in te drukken. De kansen van waren echter niet gekadreerd en aan de overkant kwamen de bezoekers uit Hoboken nog een paar keer dicht bij een doelpunt. Ook deze kansen waren niet gekadreerd, waardoor de scheids na vijfenveertig minuten voor de rust floot. De thuisploeg en de bezoekers kregen zo een kwartiertje tijd om de warmte op te zoeken.
Na de pauze moest en zou het beter gaan bij de thuisploeg die op verplaatsing speelde, maar echt veel beterschap bracht het niet. Er werd gevoetbald en gezocht naar kansen, tot reddingen van de doelman kwam het echter niet. En nochtans waren er wel mogelijkheden, want ondanks dat Kontich Scaldis ruim op kop staat en nog maar één keer verloor, leek het ons dat er puntengewin écht wel in zat vandaag.
De bezoekers, die vandaag dan thuis mochten spelen, zocht via de snelheid van de flanken voortdurend het gevaar op. Zo creëerde het ook de meeste kansen en had het Glenn bijna een derde keer te grazen genomen. Deze keer stond onze goalie pal en liet hij zijn waarde zien voor de Rood-Witters. De thuisploeg zocht aan de overkant wel steeds naar dat mannetje om de wenkende kansen af te werken, maar de topschutter werd gemist.
Youssef en Jimmy kregen beiden, elk op hun beurt, weinig kansen omdat ze steeds in de tang van de verdediging zaten. Yasin en Yahya zochten van op de flanken dan weer naar de voorzet, maar ook deze kwamen zelden aan. Pas in de slotfase, wanneer Rood-Wit in een soort 4-4-2-systeem ging voetballen, werden echt ballen in de box gedropt en hoopten we dat er minstens één bal goed viel.
Youssef kreeg zijn hoofd net niet genoeg tegen een bal en ook aan de overkant werd een wenkende kans de nek omgewrongen. Tot drie keer toe werd de bal van de lijn gehaald. “Je hebt dat toch goed op beeld”, vroegen spelers van Kontich op de bank. Uiteindelijk zou er geen doelpunt meer vallen, waardoor Rood-Wit opnieuw achter bleef zonder punten. “Een thuismatch moet je winnen, ook al is die op verplaatsing”, klonk het enkele weken geleden. Dat is vandaag mislukt.
Net zoals de wedstrijd tegen Kalfort Daghet, was de wedstrijd tegen VK Kontich Scaldis normaal een thuiswedstrijd. Toch trokken de manschappen van Dave Haenen naar het veld van de tegenstander om daar de wedstrijd af te werken. Een uitkomst van wekenlange onderhandelingen. De bezoekers waren de leider in de reeks en verloren slechts één keer. “Daar gaan wij nu eentje bij doen.” Daar gingen we toch voor.
Maar de wedstrijd kon niet slechter beginnen voor de bezoekers uit Hoboken. Na twee individuele fouten achterin stond het na nog geen tien minuten 0-2. Een mens vraagt zich af hoe de leider zonder echt kansen af te dwingen plots zo ruim kan voor staan. Rood-Wit herpakte zich wel, maar voetballend bleef het moeilijk. De spits werd nauwelijks gevonden, ook al werd hij na een minuut of twintig gewisseld.
Na een hoekschop voor Rood-Wit bleef de bal hangen. Via enkele passes kwam hij tot bij Mohcine en die haalde snoeihard uit. De bal verdween heerlijk in doel en was er opnieuw hoop om hier het een en het ander nog te forceren. “Dat zijn toch zaken die er nog meer moeten uitkomen”, klonk het op de bank. De maker van het doelpunt weet zo weer wat te doen tijdens de winterstop die er binnenkort weer aankomt.
Kontich probeerde de vernieuwde hoop van Rood-Wit meteen de kop in te drukken. De kansen van waren echter niet gekadreerd en aan de overkant kwamen de bezoekers uit Hoboken nog een paar keer dicht bij een doelpunt. Ook deze kansen waren niet gekadreerd, waardoor de scheids na vijfenveertig minuten voor de rust floot. De thuisploeg en de bezoekers kregen zo een kwartiertje tijd om de warmte op te zoeken.
Na de pauze moest en zou het beter gaan bij de thuisploeg die op verplaatsing speelde, maar echt veel beterschap bracht het niet. Er werd gevoetbald en gezocht naar kansen, tot reddingen van de doelman kwam het echter niet. En nochtans waren er wel mogelijkheden, want ondanks dat Kontich Scaldis ruim op kop staat en nog maar één keer verloor, leek het ons dat er puntengewin écht wel in zat vandaag.
De bezoekers, die vandaag dan thuis mochten spelen, zocht via de snelheid van de flanken voortdurend het gevaar op. Zo creëerde het ook de meeste kansen en had het Glenn bijna een derde keer te grazen genomen. Deze keer stond onze goalie pal en liet hij zijn waarde zien voor de Rood-Witters. De thuisploeg zocht aan de overkant wel steeds naar dat mannetje om de wenkende kansen af te werken, maar de topschutter werd gemist.
Youssef en Jimmy kregen beiden, elk op hun beurt, weinig kansen omdat ze steeds in de tang van de verdediging zaten. Yasin en Yahya zochten van op de flanken dan weer naar de voorzet, maar ook deze kwamen zelden aan. Pas in de slotfase, wanneer Rood-Wit in een soort 4-4-2-systeem ging voetballen, werden echt ballen in de box gedropt en hoopten we dat er minstens één bal goed viel.
Youssef kreeg zijn hoofd net niet genoeg tegen een bal en ook aan de overkant werd een wenkende kans de nek omgewrongen. Tot drie keer toe werd de bal van de lijn gehaald. “Je hebt dat toch goed op beeld”, vroegen spelers van Kontich op de bank. Uiteindelijk zou er geen doelpunt meer vallen, waardoor Rood-Wit opnieuw achter bleef zonder punten. “Een thuismatch moet je winnen, ook al is die op verplaatsing”, klonk het enkele weken geleden. Dat is vandaag mislukt.
Geen vier op een rij
Onze reserven sprokkelden de voorbije weken de punten binnen. Maar helaas kreeg dat op het veld van Riko Hubertus geen vervolg. Een nederlaag die, alweer, niet had gehoeven: 2-1.
Na de goeie resultaten op het veld en de forfait-zege tegen Belgica mochten onze jongens nog eens verzamelen om het op het veld te tonen. Rood-Wit moest vol aan de bak tegen Riko Hubertus, een ploeg waartegen we in Kontich nog nooit konden winnen. Vorig jaar werd het een 3-2-nederlaag en ook in ons bijna-kampioenenjaar enkele jaren geleden, werd het titelvuur definitief gedoofd. Vandaag moest het dan maar gebeuren.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd. De goesting om, een week na de forfait-zege tegen Belgica, te tonen op het veld dat die punten ook verdiend waren, was enorm aanwezig. Maar op de een of andere bizarre reden, ging dat ook wel redelijk snel liggen. Kansen waren er daarin nauwelijks, de doelman van Riko Hubertus moest nauwelijks tussen komen. Al waren de topschutters, Timmy en Yasin, wel aanwezig.
De thuisploeg nam het helft in handen na een kwartiertje voetballen en kwam bij de eerste de beste actie meteen op voorsprong. Via een actie aan de rechterkant mocht de speler in kwestie vrij aanleggen. Zijn trap ging via de paal tegen de touwen. Een voorsprong en Riko Hubertus rook bloed. Het duwde door en nog geen vijf minuten later had het de dubbele voorsprong te pakken, al leek dat toch verdacht hard op buitenspel.
"Ik had het gevoel van tegen SK Laar", hoorden we iemand zeggen op de bank. Het ging plots iets te snel en de bezoekers leken niet te kunnen volgen. Het enige geluk was dat de thuisploeg niet verder op het gaspedaal duwde en ons bespaarde van meer ergernis. Met een dubbele achterstand trokken onze jongens richting warme kleedkamers. De coach moest iets doen en veranderde van systeem. Alles om hier toch iets of wat te doen keren.
Rood-Wit begon vol goeie moed aan de tweede helft en probeerde de achterstand op zijn minst al te halveren. De thuisploeg zocht dan weer naar een derde doelpunt, maar ook daar waren nauwelijks kansen toe. En dan gebeurde het plots. Een trap vanop afstand tegen een arm. De scheids wees naar de stip. Ons leek het toch eerder dat die arm tegen het lichaam was. Maar goed, Timmy nam het geschenk aan en trapte doelpunt nummer zes binnen.
De bezoekers geloofden weer vol in hun kansen en gingen vol in het offensief. Timmy, Yahya, Yasin en co trokken allemaal ten strijde om dat tweede doelpunt te maken. Al moest de doelman aan de overkant weinig werk doen. En hetzelfde gold voor Glenn. Hij kende een rustige middag, ook al moest die zich al twee keer omdraaien. De tijd tikte weg, dat was het enige dat in ons nadeel speelde. En het veld. Daar werd op gevloekt.
Het is immers november en met de vele regen van de voorbije weken was het toch moeilijk bespeelbaar, maar toch bespeelbaar genoeg om de wedstrijd door te laten gaan. De thuisploeg ontsnapte nog wel aan de gelijkmaker nadat een bal via de deklat achter de achterlijn zou zijn geweest. Rood-Wit vroeg het doelpunt, de scheids ging daar echter niet in mee. Geen gelijkmaker en nog enkele minuten op de klok.
Yannick ontsnapte dan weer aan een rode kaart. Hij beging een overtreding en kreeg er geel voor. De frustratie nam de bovenhand en de scheids dreigde om een tweede gele kaart te geven. Dat gebeurde niet. Maar met elf tegen elf trok Riko Hubertus de zege over de streep. Volgende week staat er een thuiswedstrijd gepland in Kontich. Dan ontmoeten we de leider VK Kontich Scaldis. En die nemen maar wat graag revanche op ons nadat we er vorig seizoen zes op zes tegen pakten.
Na de goeie resultaten op het veld en de forfait-zege tegen Belgica mochten onze jongens nog eens verzamelen om het op het veld te tonen. Rood-Wit moest vol aan de bak tegen Riko Hubertus, een ploeg waartegen we in Kontich nog nooit konden winnen. Vorig jaar werd het een 3-2-nederlaag en ook in ons bijna-kampioenenjaar enkele jaren geleden, werd het titelvuur definitief gedoofd. Vandaag moest het dan maar gebeuren.
Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd. De goesting om, een week na de forfait-zege tegen Belgica, te tonen op het veld dat die punten ook verdiend waren, was enorm aanwezig. Maar op de een of andere bizarre reden, ging dat ook wel redelijk snel liggen. Kansen waren er daarin nauwelijks, de doelman van Riko Hubertus moest nauwelijks tussen komen. Al waren de topschutters, Timmy en Yasin, wel aanwezig.
De thuisploeg nam het helft in handen na een kwartiertje voetballen en kwam bij de eerste de beste actie meteen op voorsprong. Via een actie aan de rechterkant mocht de speler in kwestie vrij aanleggen. Zijn trap ging via de paal tegen de touwen. Een voorsprong en Riko Hubertus rook bloed. Het duwde door en nog geen vijf minuten later had het de dubbele voorsprong te pakken, al leek dat toch verdacht hard op buitenspel.
"Ik had het gevoel van tegen SK Laar", hoorden we iemand zeggen op de bank. Het ging plots iets te snel en de bezoekers leken niet te kunnen volgen. Het enige geluk was dat de thuisploeg niet verder op het gaspedaal duwde en ons bespaarde van meer ergernis. Met een dubbele achterstand trokken onze jongens richting warme kleedkamers. De coach moest iets doen en veranderde van systeem. Alles om hier toch iets of wat te doen keren.
Rood-Wit begon vol goeie moed aan de tweede helft en probeerde de achterstand op zijn minst al te halveren. De thuisploeg zocht dan weer naar een derde doelpunt, maar ook daar waren nauwelijks kansen toe. En dan gebeurde het plots. Een trap vanop afstand tegen een arm. De scheids wees naar de stip. Ons leek het toch eerder dat die arm tegen het lichaam was. Maar goed, Timmy nam het geschenk aan en trapte doelpunt nummer zes binnen.
De bezoekers geloofden weer vol in hun kansen en gingen vol in het offensief. Timmy, Yahya, Yasin en co trokken allemaal ten strijde om dat tweede doelpunt te maken. Al moest de doelman aan de overkant weinig werk doen. En hetzelfde gold voor Glenn. Hij kende een rustige middag, ook al moest die zich al twee keer omdraaien. De tijd tikte weg, dat was het enige dat in ons nadeel speelde. En het veld. Daar werd op gevloekt.
Het is immers november en met de vele regen van de voorbije weken was het toch moeilijk bespeelbaar, maar toch bespeelbaar genoeg om de wedstrijd door te laten gaan. De thuisploeg ontsnapte nog wel aan de gelijkmaker nadat een bal via de deklat achter de achterlijn zou zijn geweest. Rood-Wit vroeg het doelpunt, de scheids ging daar echter niet in mee. Geen gelijkmaker en nog enkele minuten op de klok.
Yannick ontsnapte dan weer aan een rode kaart. Hij beging een overtreding en kreeg er geel voor. De frustratie nam de bovenhand en de scheids dreigde om een tweede gele kaart te geven. Dat gebeurde niet. Maar met elf tegen elf trok Riko Hubertus de zege over de streep. Volgende week staat er een thuiswedstrijd gepland in Kontich. Dan ontmoeten we de leider VK Kontich Scaldis. En die nemen maar wat graag revanche op ons nadat we er vorig seizoen zes op zes tegen pakten.
Negen op negen!
Onze reserven zetten de goeie resultaten van de voorbije weken gewoon door en heeft negen op negen te pakken. En dat zonder ook maar één bal aan te raken. Belgica gaf immers forfait.
Donderdagavond, een mailtje van Ekickoff. "De wedstrijd van komende zaterdag tegen Belgica gaat niet door omwille van forfait van de tegenstander." Op gejuich wordt zo'n bericht nooit onthaald, we halen liever de punten sportief op het veld. Maar helemaal ongelegen kwam deze melding toch niet.
Het begon al vorige week: Glenn heeft nog steeds last van zijn rug en kan elke week rust goed gebruiken. Vervanger in doel zou Rodney kunnen zijn, maar ook hij kon zaterdag geen tijd vrijmaken voor de ploeg te helpen. Dat heb je als je wedstrijden moet verplaatsen naar een, voor velen, werkdag.
Wie er dan nog onder de lat kan staan? Jimmy. Maar hij was nog aan het genieten van zijn Amerika-reis, die ook al even gepland stond en hij daarmee volop bezig is. Het vraagstuk van de week hoeft dus ook geen antwoord te krijgen. De Rood-Witten krijgen de drie punten in een cadeauverpakking van Belgica.
Het blijft een vraagteken waarom Belgica voor deze wedstrijd forfait heeft moeten geven. Een blik op vorig seizoen wierp ons een grote overwinning voor groen-rood. Wel gaven ze dit jaar al eens forfait en is dit de tweede keer. Nog drie keer en de resultaten worden geschrapt.
Rood-Wit wacht nu een weekje rust waarin het rustig kan kijken naar de resultaten van de andere wedstrijden dit weekend. Met drie punten is dat altijd iets aangenamer, maar nogmaals: we doen het liever op het veld. Volgend weekend trekken we naar Riko Hubertus om daar te strijden voor een vierde opeenvolgende zege.
Donderdagavond, een mailtje van Ekickoff. "De wedstrijd van komende zaterdag tegen Belgica gaat niet door omwille van forfait van de tegenstander." Op gejuich wordt zo'n bericht nooit onthaald, we halen liever de punten sportief op het veld. Maar helemaal ongelegen kwam deze melding toch niet.
Het begon al vorige week: Glenn heeft nog steeds last van zijn rug en kan elke week rust goed gebruiken. Vervanger in doel zou Rodney kunnen zijn, maar ook hij kon zaterdag geen tijd vrijmaken voor de ploeg te helpen. Dat heb je als je wedstrijden moet verplaatsen naar een, voor velen, werkdag.
Wie er dan nog onder de lat kan staan? Jimmy. Maar hij was nog aan het genieten van zijn Amerika-reis, die ook al even gepland stond en hij daarmee volop bezig is. Het vraagstuk van de week hoeft dus ook geen antwoord te krijgen. De Rood-Witten krijgen de drie punten in een cadeauverpakking van Belgica.
Het blijft een vraagteken waarom Belgica voor deze wedstrijd forfait heeft moeten geven. Een blik op vorig seizoen wierp ons een grote overwinning voor groen-rood. Wel gaven ze dit jaar al eens forfait en is dit de tweede keer. Nog drie keer en de resultaten worden geschrapt.
Rood-Wit wacht nu een weekje rust waarin het rustig kan kijken naar de resultaten van de andere wedstrijden dit weekend. Met drie punten is dat altijd iets aangenamer, maar nogmaals: we doen het liever op het veld. Volgend weekend trekken we naar Riko Hubertus om daar te strijden voor een vierde opeenvolgende zege.
Vechtend tot de laatste snik
Onze reserven hebben een zes op zes te pakken. Rood-Wit ging vandaag op bezoek bij Kalfort Daghet en in een pittige wedstrijd, sleepte het drie punten uit de brand.
Onze reserven hadden vandaag een inhaalwedstrijd op het menu staan. Deze wedstrijd stond aanvankelijk gepland een dag na ons vijfenzeventig-jarig bestaan, maar daardoor werd deze ook verzet. Bij onze coach vijftien spelers, voor het eerst dus eigenlijk geen problemen om een speler te moeten ontgoochelen. De troepen van Dave Haenen wilde doorgaan op hun elan van de afgelopen weken.
Hoewel het op papier een thuiswedstrijd was, leek de setting verdacht niet op een thuiswedstrijd. Een mooie accommodatie en het herfstzonnetje kwamen er ook stilletjes aan door. Alle ingrediënten waren aanwezig om er een leuke middag van te maken. En beide ploegen streden ook voor elke morzel grond. Het ging zelfs op en misschien een beetje over het randje. Dat ondervonden Alex en Ashley van dichtbij.
Rood-Wit bleef de voetballende opties zoeken, terwijl Kalfort meer en meer zocht naar de openingen die zouden volgen. De thuisploeg moest her en der wel alle zeilen bij trekken om spelers buitenspel te zetten. Of ja, gewoon eens roepen. En wanneer daar dan protest op kwam, ging de kapitein verbaal helemaal uit zijn dak en maakte hij allerhande bewegingen. Kapitein onwaardig, wat ons betreft.
Veel kansen waren er niet te zien in deze wedstrijd. De grootste mogelijkheden waren nog in de slotfase, toen de thuisploeg nog een keer op het gaspedaal drukte. De bezoekers ontsnapten aan een achterstand nadat een speler zomaar mocht wandelen tot in de zestien. Zijn schot, die in de hoek binnen ging gaan, werd nog gepakt door onze wakkere doelman. Zo trokken we met een brilscore richting kleedkamers.
Rood-Wit kwam wel feller uit de kleedkamer en bij de eerste aanval was het wél meteen raak. Yasin dribbelde zich voorbij een paar spelers en legde vervolgens de 1-0 tegen de touwen. Kalfort Daghet bleef zoeken naar een gelijkmaker, maar door de verdediging was geen doorkomen aan. Elke keer zat er nog wel een voetje of een lichaam tussen om een doorgang te beletten. De tijd tikte weg.
De thuisploeg, op papier waren wij dat, probeerde maar een dubbele voorsprong bij elkaar te voetballen. Yasin probeerde het nog een keer van op afstand, maar geraakte niet voorbij de doelman van Kalfort Daghet. Die namen van bij het half uur wel de wedstrijd meer en meer in handen. Tot grote kansen kwam het echter niet, daarvoor moest Glenn te weinig tussenkomen en stond de verdediging gewoon zoals het moest.
En dan gebeurde het toch plots. Kalfort zette iets meer druk en het leverde de gelijkmaker op. Glenn kon ook niet alles tegenhouden. De thuisploeg voelde dat er meer in zat en ging vol in het offensief. Daarbij kwam dan nog een keer de frustratie omwille van de man in het zwart, die meer voor de thuisspelende ploeg aan het fluiten was, dan voelde je dat er wel het een en het ander te gebeuren stond.
De reactie van Rood-Wit liet niet op zich wachten, al oordeelde tot frustratie van de bezoekers dat een bal van Youssef niet over de lijn was. Vanuit ons standpunt leek die nu toch écht wel binnen. Maar hij kreeg een herkansing na een goeie assist van Imad: 1-2. De thuisploeg zocht nog, het kon niet snel genoeg gaan, maar scoren zat er niet meer in voor beide ploegen. Daardoor heeft Rood-Wit een thuiswedstrijd op verplaatsing winnend afgesloten.
Onze reserven hadden vandaag een inhaalwedstrijd op het menu staan. Deze wedstrijd stond aanvankelijk gepland een dag na ons vijfenzeventig-jarig bestaan, maar daardoor werd deze ook verzet. Bij onze coach vijftien spelers, voor het eerst dus eigenlijk geen problemen om een speler te moeten ontgoochelen. De troepen van Dave Haenen wilde doorgaan op hun elan van de afgelopen weken.
Hoewel het op papier een thuiswedstrijd was, leek de setting verdacht niet op een thuiswedstrijd. Een mooie accommodatie en het herfstzonnetje kwamen er ook stilletjes aan door. Alle ingrediënten waren aanwezig om er een leuke middag van te maken. En beide ploegen streden ook voor elke morzel grond. Het ging zelfs op en misschien een beetje over het randje. Dat ondervonden Alex en Ashley van dichtbij.
Rood-Wit bleef de voetballende opties zoeken, terwijl Kalfort meer en meer zocht naar de openingen die zouden volgen. De thuisploeg moest her en der wel alle zeilen bij trekken om spelers buitenspel te zetten. Of ja, gewoon eens roepen. En wanneer daar dan protest op kwam, ging de kapitein verbaal helemaal uit zijn dak en maakte hij allerhande bewegingen. Kapitein onwaardig, wat ons betreft.
Veel kansen waren er niet te zien in deze wedstrijd. De grootste mogelijkheden waren nog in de slotfase, toen de thuisploeg nog een keer op het gaspedaal drukte. De bezoekers ontsnapten aan een achterstand nadat een speler zomaar mocht wandelen tot in de zestien. Zijn schot, die in de hoek binnen ging gaan, werd nog gepakt door onze wakkere doelman. Zo trokken we met een brilscore richting kleedkamers.
Rood-Wit kwam wel feller uit de kleedkamer en bij de eerste aanval was het wél meteen raak. Yasin dribbelde zich voorbij een paar spelers en legde vervolgens de 1-0 tegen de touwen. Kalfort Daghet bleef zoeken naar een gelijkmaker, maar door de verdediging was geen doorkomen aan. Elke keer zat er nog wel een voetje of een lichaam tussen om een doorgang te beletten. De tijd tikte weg.
De thuisploeg, op papier waren wij dat, probeerde maar een dubbele voorsprong bij elkaar te voetballen. Yasin probeerde het nog een keer van op afstand, maar geraakte niet voorbij de doelman van Kalfort Daghet. Die namen van bij het half uur wel de wedstrijd meer en meer in handen. Tot grote kansen kwam het echter niet, daarvoor moest Glenn te weinig tussenkomen en stond de verdediging gewoon zoals het moest.
En dan gebeurde het toch plots. Kalfort zette iets meer druk en het leverde de gelijkmaker op. Glenn kon ook niet alles tegenhouden. De thuisploeg voelde dat er meer in zat en ging vol in het offensief. Daarbij kwam dan nog een keer de frustratie omwille van de man in het zwart, die meer voor de thuisspelende ploeg aan het fluiten was, dan voelde je dat er wel het een en het ander te gebeuren stond.
De reactie van Rood-Wit liet niet op zich wachten, al oordeelde tot frustratie van de bezoekers dat een bal van Youssef niet over de lijn was. Vanuit ons standpunt leek die nu toch écht wel binnen. Maar hij kreeg een herkansing na een goeie assist van Imad: 1-2. De thuisploeg zocht nog, het kon niet snel genoeg gaan, maar scoren zat er niet meer in voor beide ploegen. Daardoor heeft Rood-Wit een thuiswedstrijd op verplaatsing winnend afgesloten.
De reactie die we wilden
Het heeft even geduurd, maar we hebben opnieuw drie punten op de teller kunnen schrijven. Op OH Fortuna hebben onze reserven de lijn van vorige week doorgetrokken. En met resultaat: 1-4.
Zaterdagavond, iets voor twaalf uur. Plots kregen we een melding op onze Instagrampagina. "OH Fortuna heeft je getagd in een bericht." Interessant, we gingen eens kijken. Bleek de opstelling van de tegenstander al gelekt te zijn. Blijkbaar was er een ploeg vrij en werden er prompt drie spelers van de vrije ploeg (die in een hogere reeks spelen dan onze eerste ploeg), de kans om zich te tonen.
Rood-Wit begon ook uitstekend aan de wedstrijd en drukte de thuisploeg tegen het eigen doel. Dat resulteerde ook al vrij snel in een doelpunt. Yasin kreeg de bal toegespeeld, dribbelde zich voorbij een man en legde vervolgens het leer tegen de touwen. Een vroeg doelpunt kan alleen maar helpen om de drie punten over de streep te trekken. Toch bleef ook OH Fortuna niet kansloos. Niet dat ze Glenn heel hard in de problemen hebben gebracht.
Dat deed de eigen verdediging wel halfweg de eerste helft. Proberen iemand buitenspel te zetten, die dan zomaar kan ontsnappen en kan scoren. Het gebeurt zelfs op het allerhoogste niveau: 1-1. Het was in die periode dat onze nummer dertien voelde dat het niet meer ging en naar de kant moest na een tackle om de bal weg te werken. Rood-Wit bleef wel kansjes zoeken, maar het bracht de doelman van de thuisploeg niet meer in de problemen.
Ook in het slot van de eerste helft zagen we een speler naar de grond gaan. Tom bleef zitten en ook hij moest de strijd staken. Twee noodgedwongen wissels nog voor het rustsignaal. Daar moest het drietal van OH Fortuna 2, dat vandaag dus vrij had gekregen, mee voor profiteren om dan voor de eerste drie punten van het seizoen te zorgen. De bezoekers wilden dan weer komaf maken met de reeks waarmee ze bezig waren: drie opeenvolgende nederlagen op het veld.
Er moest niet al te veel gewijzigd worden bij de bezoekers na de goeie eerste helft. En dus bleef de coach vasthouden aan het elftal dat de eerste helft afsloot. Yasin besloot zijn tweede van de middag te maken nadat hij de bal van Timmy kreeg toegespeeld. Hij trapte vervolgens in de linkerhoek tegen de touwen. Een nieuwe voorsprong voor de bezoekers, en deze keer zou die op het bord blijven staan.
Want nog voor het uur rond was, was de wedstrijd gespeeld. Timmy, topschutter van vorig jaar, kreeg de bal aan de middenlijn. Hij ging door richting het doel en kwam vervolgens in botsing met de doelman. De scheids floot niet voor een overtreding, de bal rolde rustig verder en ging tegen de touwen. Het fluitsignaal klonk. De man in het zwart wees naar het midden, het doelpunt telde: 1-3.
Er moest al veel gebeuren om deze wedstrijd nog om te keren en de punten in Mortsel zouden blijven. En dat zou ook niet gebeuren. De thuisploeg vond de moed niet om iets of wat terug te doen aan de achterstand, te meer ook omdat onze gehavende defensie als een huis stond. Eentje zonder lekken, want Glenn had niets op te knappen. Dat Timmy even later zijn tweede van de middag maakte, deed de boeken helemaal sluiten.
In de slotfase van de wedstrijd bleef de 1-4 ook rustig op het bord staan. De thuisploeg streed, maar voelde ook dat het onmachtig was tegen Rood-Wit. De bezoekers gaven niets weg en bleven ook kansen afdwingen, maar doelpunten werden opgespaard voor de volgende weken. Althans, dat is toch wat we hopen. Volgende week wacht het treffen tegen Kalfort Daghet, een nieuwe ploeg in de reeks en eentje die op een gedeelde derde plaats staat.
Zaterdagavond, iets voor twaalf uur. Plots kregen we een melding op onze Instagrampagina. "OH Fortuna heeft je getagd in een bericht." Interessant, we gingen eens kijken. Bleek de opstelling van de tegenstander al gelekt te zijn. Blijkbaar was er een ploeg vrij en werden er prompt drie spelers van de vrije ploeg (die in een hogere reeks spelen dan onze eerste ploeg), de kans om zich te tonen.
Rood-Wit begon ook uitstekend aan de wedstrijd en drukte de thuisploeg tegen het eigen doel. Dat resulteerde ook al vrij snel in een doelpunt. Yasin kreeg de bal toegespeeld, dribbelde zich voorbij een man en legde vervolgens het leer tegen de touwen. Een vroeg doelpunt kan alleen maar helpen om de drie punten over de streep te trekken. Toch bleef ook OH Fortuna niet kansloos. Niet dat ze Glenn heel hard in de problemen hebben gebracht.
Dat deed de eigen verdediging wel halfweg de eerste helft. Proberen iemand buitenspel te zetten, die dan zomaar kan ontsnappen en kan scoren. Het gebeurt zelfs op het allerhoogste niveau: 1-1. Het was in die periode dat onze nummer dertien voelde dat het niet meer ging en naar de kant moest na een tackle om de bal weg te werken. Rood-Wit bleef wel kansjes zoeken, maar het bracht de doelman van de thuisploeg niet meer in de problemen.
Ook in het slot van de eerste helft zagen we een speler naar de grond gaan. Tom bleef zitten en ook hij moest de strijd staken. Twee noodgedwongen wissels nog voor het rustsignaal. Daar moest het drietal van OH Fortuna 2, dat vandaag dus vrij had gekregen, mee voor profiteren om dan voor de eerste drie punten van het seizoen te zorgen. De bezoekers wilden dan weer komaf maken met de reeks waarmee ze bezig waren: drie opeenvolgende nederlagen op het veld.
Er moest niet al te veel gewijzigd worden bij de bezoekers na de goeie eerste helft. En dus bleef de coach vasthouden aan het elftal dat de eerste helft afsloot. Yasin besloot zijn tweede van de middag te maken nadat hij de bal van Timmy kreeg toegespeeld. Hij trapte vervolgens in de linkerhoek tegen de touwen. Een nieuwe voorsprong voor de bezoekers, en deze keer zou die op het bord blijven staan.
Want nog voor het uur rond was, was de wedstrijd gespeeld. Timmy, topschutter van vorig jaar, kreeg de bal aan de middenlijn. Hij ging door richting het doel en kwam vervolgens in botsing met de doelman. De scheids floot niet voor een overtreding, de bal rolde rustig verder en ging tegen de touwen. Het fluitsignaal klonk. De man in het zwart wees naar het midden, het doelpunt telde: 1-3.
Er moest al veel gebeuren om deze wedstrijd nog om te keren en de punten in Mortsel zouden blijven. En dat zou ook niet gebeuren. De thuisploeg vond de moed niet om iets of wat terug te doen aan de achterstand, te meer ook omdat onze gehavende defensie als een huis stond. Eentje zonder lekken, want Glenn had niets op te knappen. Dat Timmy even later zijn tweede van de middag maakte, deed de boeken helemaal sluiten.
In de slotfase van de wedstrijd bleef de 1-4 ook rustig op het bord staan. De thuisploeg streed, maar voelde ook dat het onmachtig was tegen Rood-Wit. De bezoekers gaven niets weg en bleven ook kansen afdwingen, maar doelpunten werden opgespaard voor de volgende weken. Althans, dat is toch wat we hopen. Volgende week wacht het treffen tegen Kalfort Daghet, een nieuwe ploeg in de reeks en eentje die op een gedeelde derde plaats staat.
Vijf minuten te lang
Geen nieuwe driepunter voor onze reserven. De wedstrijd tegen Sint Jozef duurde vijf minuten te lang, waardoor dat dikverdiende puntje er toch niet bij kwam: 1-2.
Onze reserven hadden, na de wanvertoning van vorige week, het een en het ander recht te zetten. Dan kwam Sint Jozef op een goed moment. Vorig seizoen werd er immers nog met 7-1 van hen gewonnen op het einde van het seizoen. Ideaal dus ook om iets nieuws te testen, dacht ook onze coach. Hij besloot het systeem te veranderen in de hoop dat het beter zou gaan dan de voorbije twee weken.
En dat gebeurde ook. Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en drong meteen aan. Niet dat de doelman van Sint Jozef de ene wereldredding na de andere uit zijn handschoenen moest toveren, maar toch voldoende om de voorsprong te rechtvaardigen na een kwartiertje. Een goeie actie op de rechterkant en voor doel stond Yasin, die zijn tweede van het seizoen tegen de touwen joeg.
Twee minuten later had de wedstrijd gespeeld kunnen zijn, ware het niet dat de doelpaal ook nog meedoet. Youssef trapte er vol tegen. De wedstrijd bleef goed gaan voor Rood-Wit, maar de kleine kansjes werden niet afgewerkt. Mark kreeg ook nog een dot van een kans, dat was wel al iets meer naar het einde van die eerste helft toe. De veteraan van de ploeg schoot naast de kooi van Sint Jozef.
Uit het niets kwam er één lange bal goed door bij de tegenpartij. Koelbloedig als ze waren, scoorden ze ook bij dat moment, 1-1. “We zijn beter”, klonk het. Maar dat was dus bij de rust niet te zien aan de stand. De coach kreeg een kwartiertje de tijd om de troepen opnieuw in dezelfde richting te krijgen om zo de drie punten hier thuis te houden. Dat was echt wel een must om zo negen op negen te pakken.
Het leek wel in het begin van de tweede helft of de goesting in de kleedkamers was gebleven. Alsof de ploeg niet wakker was. Het mooiste voorbeeld om dat aan te geven was dat er op een gegeven moment werd geroepen om een nieuwe bal, maar dat het toch ettelijke tientallen seconden duurde eer de euro van de coach viel en er een nieuwe bal in het spel werd gebracht. Sint Jozef voelde dat er misschien wel meer in zat dan slechts één puntje.
Er was echter nog tijd genoeg om dat ene doelpuntje mee te pikken. Rood-Wit probeerde wel iets meer de aanval te zoeken, maar te vaak liep het mis in de laatste fase van de actie. De laatste pass kwam nooit toe, waardoor Youssef of Timmy niet tot kansen kwamen. En als er dan toch eens een echte grote kans was, trapte Moni iets te zwak op de doelman van Sint Jozef. Tot wanhoop van alles wat met de thuisploeg te maken heeft.
Rood-Wit zocht naar de mogelijkheden, maar moest tegelijk ook rekening houden met de counters van Sint Jozef wilde het niet zonder punten achter blijven. Door de ruimte die er lag, waren er mogelijkheden voor de bezoekers om er eens van te profiteren. “Maar een puntje is goed hier”, klonk het langs de lijn. “Vorig jaar verloren we hier met 7-0 of 7-1.” Voor de thuisploeg was niets minder dan drie punten goed genoeg.
En toen het vol in het offensief ging, liep het fout aan de andere kant. Een speler van de bezoekers dribbelde zich voorbij onze defensie en dropte vervolgens het leer tegen de touwen: 1-2. Een donderwolk kwam samen boven de velden van Hoboken. Dit was ook niet wat we verdienden, maar de stand stond er wel. Twee minuten later floot de scheids de wedstrijd af. Een zure nederlaag die eigenlijk niet had gehoeven. “We pikken hier twee punten”, werd gezegd op de bank bij de bezoekers.
Onze reserven hadden, na de wanvertoning van vorige week, het een en het ander recht te zetten. Dan kwam Sint Jozef op een goed moment. Vorig seizoen werd er immers nog met 7-1 van hen gewonnen op het einde van het seizoen. Ideaal dus ook om iets nieuws te testen, dacht ook onze coach. Hij besloot het systeem te veranderen in de hoop dat het beter zou gaan dan de voorbije twee weken.
En dat gebeurde ook. Rood-Wit begon goed aan de wedstrijd en drong meteen aan. Niet dat de doelman van Sint Jozef de ene wereldredding na de andere uit zijn handschoenen moest toveren, maar toch voldoende om de voorsprong te rechtvaardigen na een kwartiertje. Een goeie actie op de rechterkant en voor doel stond Yasin, die zijn tweede van het seizoen tegen de touwen joeg.
Twee minuten later had de wedstrijd gespeeld kunnen zijn, ware het niet dat de doelpaal ook nog meedoet. Youssef trapte er vol tegen. De wedstrijd bleef goed gaan voor Rood-Wit, maar de kleine kansjes werden niet afgewerkt. Mark kreeg ook nog een dot van een kans, dat was wel al iets meer naar het einde van die eerste helft toe. De veteraan van de ploeg schoot naast de kooi van Sint Jozef.
Uit het niets kwam er één lange bal goed door bij de tegenpartij. Koelbloedig als ze waren, scoorden ze ook bij dat moment, 1-1. “We zijn beter”, klonk het. Maar dat was dus bij de rust niet te zien aan de stand. De coach kreeg een kwartiertje de tijd om de troepen opnieuw in dezelfde richting te krijgen om zo de drie punten hier thuis te houden. Dat was echt wel een must om zo negen op negen te pakken.
Het leek wel in het begin van de tweede helft of de goesting in de kleedkamers was gebleven. Alsof de ploeg niet wakker was. Het mooiste voorbeeld om dat aan te geven was dat er op een gegeven moment werd geroepen om een nieuwe bal, maar dat het toch ettelijke tientallen seconden duurde eer de euro van de coach viel en er een nieuwe bal in het spel werd gebracht. Sint Jozef voelde dat er misschien wel meer in zat dan slechts één puntje.
Er was echter nog tijd genoeg om dat ene doelpuntje mee te pikken. Rood-Wit probeerde wel iets meer de aanval te zoeken, maar te vaak liep het mis in de laatste fase van de actie. De laatste pass kwam nooit toe, waardoor Youssef of Timmy niet tot kansen kwamen. En als er dan toch eens een echte grote kans was, trapte Moni iets te zwak op de doelman van Sint Jozef. Tot wanhoop van alles wat met de thuisploeg te maken heeft.
Rood-Wit zocht naar de mogelijkheden, maar moest tegelijk ook rekening houden met de counters van Sint Jozef wilde het niet zonder punten achter blijven. Door de ruimte die er lag, waren er mogelijkheden voor de bezoekers om er eens van te profiteren. “Maar een puntje is goed hier”, klonk het langs de lijn. “Vorig jaar verloren we hier met 7-0 of 7-1.” Voor de thuisploeg was niets minder dan drie punten goed genoeg.
En toen het vol in het offensief ging, liep het fout aan de andere kant. Een speler van de bezoekers dribbelde zich voorbij onze defensie en dropte vervolgens het leer tegen de touwen: 1-2. Een donderwolk kwam samen boven de velden van Hoboken. Dit was ook niet wat we verdienden, maar de stand stond er wel. Twee minuten later floot de scheids de wedstrijd af. Een zure nederlaag die eigenlijk niet had gehoeven. “We pikken hier twee punten”, werd gezegd op de bank bij de bezoekers.
Not our game
Onze reserven hebben een zware voormiddag achter de rug. Na twee weken niet gespeeld te hebben, mochten ze nog eens aan de bak. Het werd een pandoering van jewelste: 8-3.
Na de nederlaag tegen SC Olve moesten onze reserven normaliter aan de slag tegen Red Boys Elzestraat. Het was voor hen de eerste wedstrijd van het seizoen, tot er forfait kwam. Een week later moest er normaal gespeeld worden tegen Kalfort Daghet, maar die wedstrijd werd uitgesteld naar eind oktober. En dus was SK Laar de eerstvolgende tegenstander van onze reserven.
De wekker stond vroeg, maar ook al waren de spelers aanwezig, wakker waren ze niet. Na nog geen vijf minuten spelen, had de thuisploeg al twee doelpunten gemaakt. Individuele fouten zorgden voor de dubbele voorsprong voor SK Laar. Het hielp ook niet dat Glenn in de opwarming geblesseerd uitviel en Rodney onvoorbereid tussen de palen moest plaatsnemen. Maar wat we drie weken geleden zagen, kregen we nu opnieuw te zien.
Veel gemekker op elkaar, veel geklaag op elkaar, maar dat Youssef voor de aansluitingstreffer had gezorgd, was niemand opgevallen. Maar ook hier was er niet lang geniet van want niet veel later stond de dubbele voorsprong terug op het bord voor de thuisploeg. En zelfs de 4-1 viel nog rond het half uur. Het was niet de middag van Rood-Wit, zoveel was duidelijk.
De coach trok lijkbleek weg bij wat hij zag aan de zijlijn. Er moest het een en het ander veranderen in de tweede helft, want keer op keer kwam Laar er gewoon door. Alsof het niets was. De vier doelpunten die het tot dan al gemaakt had, daar kwamen er sowieso nog bij. Dat voelde je aan alles. Behalve als de neuzen in dezelfde richting kwamen te staan en daar had hij een kwartiertje de tijd voor.
Hoewel het eerst nog heel snel 5-1 werd, knokten onze reserven iets meer voor elkaar in de tweede helft. En het kreeg ook, eindelijk, een paar mogelijkheden. Youssef trapte tegen de paal. Timmy kon bijna profiteren na slecht uitspelen van de doelman, maar uiteindelijk was het na een kwartiertje toch uitgewerkt. Bovendien was het niet alleen Glenn die geblesseerd uitviel, ook Seba moest vroegtijdig naar de kant.
Alsof de zorgen nog niet groot genoeg waren voor Rood-Wit, bleef Laar voetballen en profiteren van de zwakke vertoning van de ploeg. Zo had het een spits rondlopen die sneller was dan Indy, die ondertussen door werd geschoven naar de eerste ploeg bij ons. Op buitenspel spelen was dan al lang geen optie meer, want hij zou sowieso door die val glippen. En bij momenten werd het middenveld nu al overlopen. De 6-1 kon dan ook niet uitblijven.
En hoewel Rodney niet opgewarmd aan de wedstrijd begon, kon je ook niet meteen een doelpunt voor de geest halen waar hij meer had kunnen of moeten doen. Laar was gewoon de betere ploeg, maar liet het ook wat hangen in de slotfase van de wedstrijd en bij een 7-1 tussenstand. Daar profiteerde Rood-Wit van. Eerst trapte Yasin, na een uitstekende hoekschop, de tweede bezoekende goal binnen.
Twee minuten later kreeg Timmy nog een uitstekende pass op de backlijn. Hij stond met de rug naar doel, zocht het gaatje en vond dat ook. Overhoeks afgewerkt: 7-3. Maar uiteindelijk was het toch Laar dat voor het laatste doelpunt zou zorgen. Luttele seconden voor het laatste fluitsignaal knalden ze nummer acht nog tegen de touwen. Een eye-opener voor de reserven. Op deze manier kan het niet en zal de rekening lang op zes punten blijven staan.
Na de nederlaag tegen SC Olve moesten onze reserven normaliter aan de slag tegen Red Boys Elzestraat. Het was voor hen de eerste wedstrijd van het seizoen, tot er forfait kwam. Een week later moest er normaal gespeeld worden tegen Kalfort Daghet, maar die wedstrijd werd uitgesteld naar eind oktober. En dus was SK Laar de eerstvolgende tegenstander van onze reserven.
De wekker stond vroeg, maar ook al waren de spelers aanwezig, wakker waren ze niet. Na nog geen vijf minuten spelen, had de thuisploeg al twee doelpunten gemaakt. Individuele fouten zorgden voor de dubbele voorsprong voor SK Laar. Het hielp ook niet dat Glenn in de opwarming geblesseerd uitviel en Rodney onvoorbereid tussen de palen moest plaatsnemen. Maar wat we drie weken geleden zagen, kregen we nu opnieuw te zien.
Veel gemekker op elkaar, veel geklaag op elkaar, maar dat Youssef voor de aansluitingstreffer had gezorgd, was niemand opgevallen. Maar ook hier was er niet lang geniet van want niet veel later stond de dubbele voorsprong terug op het bord voor de thuisploeg. En zelfs de 4-1 viel nog rond het half uur. Het was niet de middag van Rood-Wit, zoveel was duidelijk.
De coach trok lijkbleek weg bij wat hij zag aan de zijlijn. Er moest het een en het ander veranderen in de tweede helft, want keer op keer kwam Laar er gewoon door. Alsof het niets was. De vier doelpunten die het tot dan al gemaakt had, daar kwamen er sowieso nog bij. Dat voelde je aan alles. Behalve als de neuzen in dezelfde richting kwamen te staan en daar had hij een kwartiertje de tijd voor.
Hoewel het eerst nog heel snel 5-1 werd, knokten onze reserven iets meer voor elkaar in de tweede helft. En het kreeg ook, eindelijk, een paar mogelijkheden. Youssef trapte tegen de paal. Timmy kon bijna profiteren na slecht uitspelen van de doelman, maar uiteindelijk was het na een kwartiertje toch uitgewerkt. Bovendien was het niet alleen Glenn die geblesseerd uitviel, ook Seba moest vroegtijdig naar de kant.
Alsof de zorgen nog niet groot genoeg waren voor Rood-Wit, bleef Laar voetballen en profiteren van de zwakke vertoning van de ploeg. Zo had het een spits rondlopen die sneller was dan Indy, die ondertussen door werd geschoven naar de eerste ploeg bij ons. Op buitenspel spelen was dan al lang geen optie meer, want hij zou sowieso door die val glippen. En bij momenten werd het middenveld nu al overlopen. De 6-1 kon dan ook niet uitblijven.
En hoewel Rodney niet opgewarmd aan de wedstrijd begon, kon je ook niet meteen een doelpunt voor de geest halen waar hij meer had kunnen of moeten doen. Laar was gewoon de betere ploeg, maar liet het ook wat hangen in de slotfase van de wedstrijd en bij een 7-1 tussenstand. Daar profiteerde Rood-Wit van. Eerst trapte Yasin, na een uitstekende hoekschop, de tweede bezoekende goal binnen.
Twee minuten later kreeg Timmy nog een uitstekende pass op de backlijn. Hij stond met de rug naar doel, zocht het gaatje en vond dat ook. Overhoeks afgewerkt: 7-3. Maar uiteindelijk was het toch Laar dat voor het laatste doelpunt zou zorgen. Luttele seconden voor het laatste fluitsignaal knalden ze nummer acht nog tegen de touwen. Een eye-opener voor de reserven. Op deze manier kan het niet en zal de rekening lang op zes punten blijven staan.
De straat van forfait
Onze reserven mogen voorlopig drie punten bijschrijven op de rekening. Afgelopen zaterdagavond sijpelde door dat Red Boys Elzestraat, tegenstander van zondag, forfait had gegeven.
Woensdagmiddag 18 september. We gingen al eens een kijkje nemen naar de resultaten van Red Boys Elzestraat die het al kon zetten in onze reeks. Tot onze verbazing, of net niet, hadden ze nog geen enkele wedstrijd gespeeld waardoor ze nog steeds op nul punten stonden.
Vreemd, maar ook niet onoverkomelijk. In de reservenreeks is het namelijk zo dat je wedstrijden kan uitstellen naar een latere datum. Zo heeft ook Sportklub Brasschaat de wedstrijd tegen onze reserven laten uitstellen naar een latere datum alvorens aab de competitie te beginnen.
Ondergetekende heeft veel contacten met Red Boys Elzestraat en had vernomen dat het over een los project gaat en dat men wel zou zien waar ze zouden uitkomen. Voorlopig is het daarvoor dus nog even wachten tot die eerste competitiewedstrijd effectief wordt gespeeld. Evenzeer komt die eerste competitiewedstrijd er niet en volgt er een algemeen forfait, waardoor deze drie punten meteen weer worden afgetrokken in de rangschikking.
Even in herinnering brengen dat er een algemeen forfait wordt uitgesproken als er drie opeenvolgende forfaits worden gegeven of als er vijf afzonderlijke wedstrijden zijn waarbij de tegenpartij zijn forfait geeft. Zo hebben de reserven de voorbije jaren meermaals een tegenstander gehad die het einde van het seizoen niet haalde omwille van een algemeen forfait.
Of dat met Red Boys Elzestraat ook het geval zal zijn, is nog even afwachten en zullen we de komende weken mee in de gaten houden. Daar hebben we ook tijd voor want de eerstvolgende competitiewedstrijd die op de kalender staat voor onze reserven, is op zes oktober. Dan trekken ze naar het veld van SK Laar voor hun derde competitie-optreden dit seizoen.
Woensdagmiddag 18 september. We gingen al eens een kijkje nemen naar de resultaten van Red Boys Elzestraat die het al kon zetten in onze reeks. Tot onze verbazing, of net niet, hadden ze nog geen enkele wedstrijd gespeeld waardoor ze nog steeds op nul punten stonden.
Vreemd, maar ook niet onoverkomelijk. In de reservenreeks is het namelijk zo dat je wedstrijden kan uitstellen naar een latere datum. Zo heeft ook Sportklub Brasschaat de wedstrijd tegen onze reserven laten uitstellen naar een latere datum alvorens aab de competitie te beginnen.
Ondergetekende heeft veel contacten met Red Boys Elzestraat en had vernomen dat het over een los project gaat en dat men wel zou zien waar ze zouden uitkomen. Voorlopig is het daarvoor dus nog even wachten tot die eerste competitiewedstrijd effectief wordt gespeeld. Evenzeer komt die eerste competitiewedstrijd er niet en volgt er een algemeen forfait, waardoor deze drie punten meteen weer worden afgetrokken in de rangschikking.
Even in herinnering brengen dat er een algemeen forfait wordt uitgesproken als er drie opeenvolgende forfaits worden gegeven of als er vijf afzonderlijke wedstrijden zijn waarbij de tegenpartij zijn forfait geeft. Zo hebben de reserven de voorbije jaren meermaals een tegenstander gehad die het einde van het seizoen niet haalde omwille van een algemeen forfait.
Of dat met Red Boys Elzestraat ook het geval zal zijn, is nog even afwachten en zullen we de komende weken mee in de gaten houden. Daar hebben we ook tijd voor want de eerstvolgende competitiewedstrijd die op de kalender staat voor onze reserven, is op zes oktober. Dan trekken ze naar het veld van SK Laar voor hun derde competitie-optreden dit seizoen.
Onnodig puntenverlies
Een vroege wedstrijd, de prut nog half in de ogen en een nederlaag die te wijten is aan onszelf. Een onnodige nederlaag op bezoek bij OLVE.
Onze reserven moesten vanmorgen vroeg aan de bak tegen OLVE, een ploeg die wel een paar bekende koppen heeft rondlopen. Zo is er de doelman, Mathias Sampain, die nog een verleden heeft bij Rood-Wit. En is het de club van Q-DJ Vincent Fierens. Het werd niet één van zijn honderd sportactiviteiten in het jaar 2024. De tweet van ver voor de competitiestart bleef tot op vandaag onbeantwoord.
Rood-Wit wilde maar wat graag een vervolg breien aan de goeie wedstrijd tegen OLVAC vorige week. Maar het werd een andere match. Vroeg, nog te veel prut in de ogen en de goesting leek te ontbreken. Veel passes kwamen niet aan en de thuisploeg sneed erdoor als een mes in een pakje boter. Het kon dan ook niet anders dan dat het eerste tegendoelpunt van de bezoekers lang kon uitblijven.
Na een kwartier voetballen was er mistasten in de verdediging en ging het leer tegen de touwen. De coach paste aan en ging met vier achterin spelen. Het leverde meteen wat op. Een knappe actie op de rechterkant, waarbij de bal voor doel werd gelegd. Aan de tweede paal knalde Youssef zijn tweede van het seizoen tegen de touwen. Op dat moment gleed Yannick zichzelf al uit de wedstrijd. “Dat heet dan eruit gaan in stijl”, lachte hij.
Rood-Wit kon beetje bij beetje het heft meer in handen nemen, maar moest toch met een achterstand naar de kleedkamers. Opnieuw mistasten in de verdediging en de bal ging in het kleinste gaatje tegen de touwen. En de bezoekers ontsnapten aan meer, toen een bal tot twee keer toe tegen het doelhout ging. OLVE vloekte. Het trok dan wel met een voorsprong richting kleedkamers, maar het had al gespeeld kunnen zijn.
Rood-Wit begon met een ander gemoed aan de tweede helft. Het ging meer druk naar voren zetten en het zocht veel meer naar de aanval. En het kreeg daar ook kansen toe. Indy, Yahya, Youssef, er werd vlot gecombineerd tot aan de rand van de zestien. Maar eens ze daar voorbij kwamen, leek het alsof er een soort angst door hen heen ging waardoor ze niet meer durfden scoren. De ballen vlogen over en naast het doel van Mathias.
OLVE voelde dat het meer en meer achteruit moest, maar het kraakte niet. De thuisploeg probeerde op de counter wel voor gevaar te zorgen, maar achterin stond het in de tweede helft een pak beter dan in de eerste helft. En Glenn had ook weinig last van de zon in zijn ogen. Dat excuus had hij in de eerste helft wel nog een beetje kunnen gebruiken. De bezoekers probeerden, maar voelden tegelijk dat de tijd wegtikte.
En dan was er een voorzet vanaf de linkerkant. Yannick nam het aan en wilde die in de korte hoek leggen. Daar lag Mathias nog in de weg. In de herneming pegelde de rechtsachter opnieuw op doel. Weer lag die dekselse doelman in de weg. De handen gingen naar het haar bij veel spelers. Niet veel later schoot Youssef richting tweede paal. De bal hobbelde naast. Weer een gemiste kans.
“We verdienen hier écht een punt”, klonk het op de bank. We keken naar de klok: nog vijf minuten. Rood-Wit probeerde nog om iets te doen aan de achterstand, maar botste in de slotfase nog op een counter en slikte nog de 3-1. Geen puntengewin vandaag voor onze reserven, wel een pijnlijke nederlaag die totaal niet had gehoeven als men wakker was geweest van bij de start. Slecht nieuws: er volgen nog meer vroege duels…
Onze reserven moesten vanmorgen vroeg aan de bak tegen OLVE, een ploeg die wel een paar bekende koppen heeft rondlopen. Zo is er de doelman, Mathias Sampain, die nog een verleden heeft bij Rood-Wit. En is het de club van Q-DJ Vincent Fierens. Het werd niet één van zijn honderd sportactiviteiten in het jaar 2024. De tweet van ver voor de competitiestart bleef tot op vandaag onbeantwoord.
Rood-Wit wilde maar wat graag een vervolg breien aan de goeie wedstrijd tegen OLVAC vorige week. Maar het werd een andere match. Vroeg, nog te veel prut in de ogen en de goesting leek te ontbreken. Veel passes kwamen niet aan en de thuisploeg sneed erdoor als een mes in een pakje boter. Het kon dan ook niet anders dan dat het eerste tegendoelpunt van de bezoekers lang kon uitblijven.
Na een kwartier voetballen was er mistasten in de verdediging en ging het leer tegen de touwen. De coach paste aan en ging met vier achterin spelen. Het leverde meteen wat op. Een knappe actie op de rechterkant, waarbij de bal voor doel werd gelegd. Aan de tweede paal knalde Youssef zijn tweede van het seizoen tegen de touwen. Op dat moment gleed Yannick zichzelf al uit de wedstrijd. “Dat heet dan eruit gaan in stijl”, lachte hij.
Rood-Wit kon beetje bij beetje het heft meer in handen nemen, maar moest toch met een achterstand naar de kleedkamers. Opnieuw mistasten in de verdediging en de bal ging in het kleinste gaatje tegen de touwen. En de bezoekers ontsnapten aan meer, toen een bal tot twee keer toe tegen het doelhout ging. OLVE vloekte. Het trok dan wel met een voorsprong richting kleedkamers, maar het had al gespeeld kunnen zijn.
Rood-Wit begon met een ander gemoed aan de tweede helft. Het ging meer druk naar voren zetten en het zocht veel meer naar de aanval. En het kreeg daar ook kansen toe. Indy, Yahya, Youssef, er werd vlot gecombineerd tot aan de rand van de zestien. Maar eens ze daar voorbij kwamen, leek het alsof er een soort angst door hen heen ging waardoor ze niet meer durfden scoren. De ballen vlogen over en naast het doel van Mathias.
OLVE voelde dat het meer en meer achteruit moest, maar het kraakte niet. De thuisploeg probeerde op de counter wel voor gevaar te zorgen, maar achterin stond het in de tweede helft een pak beter dan in de eerste helft. En Glenn had ook weinig last van de zon in zijn ogen. Dat excuus had hij in de eerste helft wel nog een beetje kunnen gebruiken. De bezoekers probeerden, maar voelden tegelijk dat de tijd wegtikte.
En dan was er een voorzet vanaf de linkerkant. Yannick nam het aan en wilde die in de korte hoek leggen. Daar lag Mathias nog in de weg. In de herneming pegelde de rechtsachter opnieuw op doel. Weer lag die dekselse doelman in de weg. De handen gingen naar het haar bij veel spelers. Niet veel later schoot Youssef richting tweede paal. De bal hobbelde naast. Weer een gemiste kans.
“We verdienen hier écht een punt”, klonk het op de bank. We keken naar de klok: nog vijf minuten. Rood-Wit probeerde nog om iets te doen aan de achterstand, maar botste in de slotfase nog op een counter en slikte nog de 3-1. Geen puntengewin vandaag voor onze reserven, wel een pijnlijke nederlaag die totaal niet had gehoeven als men wakker was geweest van bij de start. Slecht nieuws: er volgen nog meer vroege duels…
Drie punten om te starten
Onze reserven zijn er in geslaagd om voor het derde jaar op rij thuis te winnen van Olvac. De cijfers spreken voor zich: 5-0. Een klassematch van onze jongens.
Een thuiswedstrijd tegen Olvac om de competitie mee te starten. De reserven hadden het wel beter kunnen treffen. Maar kijk, het kan ook anders. Onze ‘oude’ nieuwe coach had de moeilijke taak om toch één iemand thuis te laten. Eén van de nieuwe regels voor onze reserven is dat er immers maar plaats is voor zestien man, waarbij iedereen kon komen. Er zullen nog andere tijden aanbreken, let maar op.
Rood-Wit begon tegen Olvac aan een wedstrijd die bol zou staan van de kansen. Na vijf minuten werd een lichte duwfout in de zestien gefloten: strafschop voor de thuisploeg. Timmy zette de troepen meteen op voorsprong. Olvac liet er zich niet door doen en ging op zoek naar de gelijkmaker. Doelman Glenn deed waarvoor hij in doel stond: ballen pakken. Niet dat er dan al grote kansen te zien waren.
Maar ééns die kansen er waren, pakte Glenn uit met een goeie reddingen. Zo’n bal waarvan je denkt: die zit binnen, maar dan was er nog de doelman die er nog zijn hand tegen kon zetten. Vijf minuten later opnieuw de man in het geel met een goeie beenveeg. Olvac kwam en kwam, maar de gelijkmaker was voor een andere keer. Aan de overkant schoot verloren zoon Ashley de 2-0 tegen de touwen.
En alsof dat nog niet genoeg was, had Jesse een olympisch doelpunt in gedachten. Hij zag de doelman iets te ver naar voren staan bij een hoekschop en joeg de bal aan de tweede paal binnen: 3-0, wedstrijd dan al gespeeld. En dan moesten we nog maar gaan rusten. Waar is de tijd dat Olvac hier nog de lakens kwam uitdelen. Ach, een tijd die we liever niet meer zouden zien terugkomen.
Eenmaal de tweede helft op gang werd gefloten, dirigeerde Rood-Wit alsof het niets anders deed. Het werkte voor elkaar en als er dan toch een kans kwam voor de bezoekers, dan was er nog altijd wel The Yellow Wall die in de weg stond. Hoe hij het allemaal deed, daar hebben we geen idee van. Hij had maar één doel: die nul moest ook na negentig minuten op het bord staan. No matter what.
Rood-Wit zocht wel naar een bevrijdende vierde treffer, maar daar kreeg het ook weinig kansen toe. Jesse, Mohcine en nieuwkomer Yasin dirigeerden wel op het middenveld, maar de échte doelkansen bleven achterwege. Spitsen Timmy en Jimmy werden nauwelijks gevonden. Eén keer na een hoekschop bleef de bal hangen en werd hij uiteindelijk nét niet binnen geduwd aan de tweede paal. Jammer.
Uiteindelijk volgde de 4-0 toch. Timmy werd de diepte in gestuurd en hij kruiste zijn schot recht in het hoekje. Boeken toe. Toch was het nog even uitkijken, want Glenn vroeg meteen daarna zijn wissel aan. Rodney, die op het veld stond, werd in doel gezet. Hij moest The Yellow Wall vervangen. Veel werk kreeg hij niet op te knappen, al ontsnapte hij wel na een bal tegen de paal in de slotfase van de wedstrijd.
In de slotseconden van de wedstrijd pikte Youssef ook nog zijn doelpuntje mee. Hij trapte de 5-0-eindstand tegen de touwen. Even daarvoor had hij ook altijd moeten scoren, maar stond zijn vizier nog niet op scherp. De forfaitscore stond op het bord en daarmee werd ook een einde gemaakt aan de eerste wedstrijd van onze reserven. “We hebben een sterke ploeg”, klonk het. Benieuwd waar dit gaat eindigen.
Een thuiswedstrijd tegen Olvac om de competitie mee te starten. De reserven hadden het wel beter kunnen treffen. Maar kijk, het kan ook anders. Onze ‘oude’ nieuwe coach had de moeilijke taak om toch één iemand thuis te laten. Eén van de nieuwe regels voor onze reserven is dat er immers maar plaats is voor zestien man, waarbij iedereen kon komen. Er zullen nog andere tijden aanbreken, let maar op.
Rood-Wit begon tegen Olvac aan een wedstrijd die bol zou staan van de kansen. Na vijf minuten werd een lichte duwfout in de zestien gefloten: strafschop voor de thuisploeg. Timmy zette de troepen meteen op voorsprong. Olvac liet er zich niet door doen en ging op zoek naar de gelijkmaker. Doelman Glenn deed waarvoor hij in doel stond: ballen pakken. Niet dat er dan al grote kansen te zien waren.
Maar ééns die kansen er waren, pakte Glenn uit met een goeie reddingen. Zo’n bal waarvan je denkt: die zit binnen, maar dan was er nog de doelman die er nog zijn hand tegen kon zetten. Vijf minuten later opnieuw de man in het geel met een goeie beenveeg. Olvac kwam en kwam, maar de gelijkmaker was voor een andere keer. Aan de overkant schoot verloren zoon Ashley de 2-0 tegen de touwen.
En alsof dat nog niet genoeg was, had Jesse een olympisch doelpunt in gedachten. Hij zag de doelman iets te ver naar voren staan bij een hoekschop en joeg de bal aan de tweede paal binnen: 3-0, wedstrijd dan al gespeeld. En dan moesten we nog maar gaan rusten. Waar is de tijd dat Olvac hier nog de lakens kwam uitdelen. Ach, een tijd die we liever niet meer zouden zien terugkomen.
Eenmaal de tweede helft op gang werd gefloten, dirigeerde Rood-Wit alsof het niets anders deed. Het werkte voor elkaar en als er dan toch een kans kwam voor de bezoekers, dan was er nog altijd wel The Yellow Wall die in de weg stond. Hoe hij het allemaal deed, daar hebben we geen idee van. Hij had maar één doel: die nul moest ook na negentig minuten op het bord staan. No matter what.
Rood-Wit zocht wel naar een bevrijdende vierde treffer, maar daar kreeg het ook weinig kansen toe. Jesse, Mohcine en nieuwkomer Yasin dirigeerden wel op het middenveld, maar de échte doelkansen bleven achterwege. Spitsen Timmy en Jimmy werden nauwelijks gevonden. Eén keer na een hoekschop bleef de bal hangen en werd hij uiteindelijk nét niet binnen geduwd aan de tweede paal. Jammer.
Uiteindelijk volgde de 4-0 toch. Timmy werd de diepte in gestuurd en hij kruiste zijn schot recht in het hoekje. Boeken toe. Toch was het nog even uitkijken, want Glenn vroeg meteen daarna zijn wissel aan. Rodney, die op het veld stond, werd in doel gezet. Hij moest The Yellow Wall vervangen. Veel werk kreeg hij niet op te knappen, al ontsnapte hij wel na een bal tegen de paal in de slotfase van de wedstrijd.
In de slotseconden van de wedstrijd pikte Youssef ook nog zijn doelpuntje mee. Hij trapte de 5-0-eindstand tegen de touwen. Even daarvoor had hij ook altijd moeten scoren, maar stond zijn vizier nog niet op scherp. De forfaitscore stond op het bord en daarmee werd ook een einde gemaakt aan de eerste wedstrijd van onze reserven. “We hebben een sterke ploeg”, klonk het. Benieuwd waar dit gaat eindigen.
